Christie Agatha - Podróż w nieznane.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - kociak.k

Agatha Christie

Podróż w nieznane

Przełożyła Anna Polak

Tytuł oryginału Destination Unknown

Antoniemu,

który lubi zagraniczne

podróże tak samo jak ja.

Rozdział I

Siedzący za biurkiem mężczyzna przesunął ciężki szklany przycisk do papieru o dziesięć

centymetrów w prawo. Miał twarz nie tyle zamyśloną czy oderwaną od rzeczywistości, co

pozbawioną wszelkiego wyrazu. Bladość jego cery znamionowała człowieka spędzającego

większość dnia przy sztucznym świetle. Wyczuwało się w nim niechęć do opuszczania zamkniętych

pomieszczeń, a biurka i kartoteki uważał pewnie za swe naturalne środowisko. Aby dotrzeć do jego

gabinetu, należało pokonać sieć długich i krętych korytarzy, co jakoś dziwnie wydawało się

właściwe i uzasadnione. Trudno by określić jego wiek. Nie wyglądał ani staro, ani młodo. W

gładkiej, nie naznaczonej zmarszczkami twarzy tkwiły oczy, z których wyzierało wielkie zmęczenie.

Drugi mężczyzna był starszy. Miał ciemne włosy i mały, „wojskowy” wąsik. Promieniowała z

niego jakaś pobudzająca do działania, nerwowa energia. Nawet teraz nie potrafił usiedzieć

spokojnie, spacerował tam i z powrotem, wyrzucając z siebie od czasu do czasu zgryźliwe uwagi.

— Raporty! — wściekał się. — Raporty, raporty, coraz więcej raportów, a wszystko to, psiakrew,

funta kłaków niewarte!

Mężczyzna przy biurku patrzył na leżące przed nim papiery. Na wierzchu miały etykietkę z

nagłówkiem: „Betterton, Tomasz Karol”. Za nazwiskiem widniał znak zapytania. Mężczyzna przy

biurku pokiwał z namysłem głową.

— Przestudiowałeś wszystkie i żaden nie jest nic wart? Starszy człowiek wzruszył ramionami.

— Trudno powiedzieć.

Mężczyzna za biurkiem westchnął.

— No właśnie — rzekł. — Właśnie o to chodzi. Trudno powiedzieć, rzeczywiście!

Starszy mężczyzna wybuchnął z gwałtownością przywodzącą na myśl serię z karabinu

maszynowego:

— Raporty z Rzymu, raporty z okolic Tours! Widziano go na Rivierze, zauważono w Antwerpii, z

całą pewnością zidentyfikowano w Oslo, ktoś się za nim obejrzał w Biarritz, w Strasburgu zwrócił

na siebie uwagę podejrzanym zachowaniem, na plaży w Ostendzie pokazał się ponoć w towarzystwie

fantastycznej blondynki, a po Brukseli spacerował z chartem na smyczy! Nie widziano go tylko w zoo

przytulonego do zebry, ale śmiem twierdzić, że i to nastąpi!

— Nie znalazłeś nic szczególnie interesującego, Whartonie? Osobiście wiązałem duże nadzieje z

raportem z Antwerpii, ale doprowadził donikąd. Oczywiście, teraz… — młodszy mężczyzna umilkł i

zdawało się, że zapadł w letarg. Zaraz jednak dodał tajemniczo: — Tak, prawdopodobnie… a

jednak… zastanawiam się.

Pułkownik Wharton przysiadł nagle na poręczy krzesła.

— A przecież musimy to rozgryźć — rzekł z naciskiem. — Musimy zburzyć ten mur różnych , jak”,

„dlaczego” i „gdzie”. Nie możemy tracić prawie co miesiąc jednego naiwnego naukowca, nie mając

pojęcia, jak znikają, dlaczego i gdzie! Tam, gdzie myślimy, czy też nie? Zawsze uważaliśmy to za coś

oczywistego, ale teraz nie jestem pewien. Czytałeś ten materiał o Bettertonie przysłany z Ameryki?

Mężczyzna za biurkiem kiwnął głową.

— Zwykłe prolewicowe skłonności. Wtedy przejawiali je wszyscy. Nic, co mogłoby świadczyć o

utrwalonych poglądach, w każdym razie na nic takiego nie natrafiono. Podobno miał jakieś

osiągnięcia naukowe przed wojną, ale nie było to nic spektakularnego. Kiedy Mannheim uciekł z

Niemiec, przydzielono mu Bettertona do pomocy. Skończyło się to małżeństwem z córką profesora.

Po śmierci Mannheima kontynuował doświadczenia i świetnie sobie radził. Zdobył sławę

odkrywająć proces rozszczepienia atomu przy zerowej energii, czyli w skrócie ZE. Było to odkrycie

genialne, które całkowicie zrewolucjonizowało naukę. Betterton znalazł się na szczycie. Rokowano

mu błyskotliwą karierę, ale jego żona zmarła niedługo po ślubie, i to go załamało. Przyjechał do

Anglii. Przez ostatnich osiemnaście miesięcy przebywał w Harwell. Pół roku temu ożenił się

ponownie.

— Może tu się coś kryje? — zapytał gwałtownie Wharton. Jego rozmówca potrząsnął głową.

— Nic na to nie wskazuje. Ona jest córką miejscowego prawnika. Przed ślubem pracowała w

firmie ubezpieczeniowej. Nie stwierdzono, by miała jakiekolwiek powiązania polityczne.

— Rozszczepienie ZE — powiedział pułkownik Wharton ponuro i z niesmakiem. — Te

nowoczesne terminy strasznie mnie denerwują. Jestem człowiekiem starej daty. Nigdy nawet nie

widziałem molekuły, a teraz okazuje się, że mogą wysadzić w powietrze wszechświat! Bomba

atomowa, rozszczepienie nuklearne, rozszczepienie ZE i cała ta reszta! A Betterton był jednym z tych

szaleńców! Co mówią o nim w Harwell?

— Że to miły facet. Jeśli chodzi o pracę, nie zajmował się niczym niezwykłym czy specjalnie

godnym uwagi. Po prostu opracowywał kolejne warianty praktycznego zastosowania ZE.

Obydwaj milczeli przez chwilę. Rozmowa się nie kleiła, przypominała niemal automatyczne

przerzucanie się zdaniami. Przed nimi leżał stos raportów, z których nic nie wynikało.

— Oczywiście od przyjazdu tutaj znajdował się pod ścisłą obserwacją — zauważył Wharton.

— Tak, wszystko było jak trzeba.

— Osiemnaście miesięcy… — rzekł pułkownik z namysłem. — To ich załamuje, wiesz. Środki

ostrożności. Przebywanie cały czas jakby w okularze mikroskopu. Życie jak w klasztornej celi. Stają

się nerwowi, prawie nienormalni. Widywałem to nieraz. Zaczynają marzyć o idealnym świecie, o

wolności i braterstwie, o pracy dla dobra ludzkości! W takim właśnie momencie ci, których można

by nazwać zakałami rodzaju ludzkiego, dostrzegają swoją szansę i wykorzystują ją! — Potarł nos. —

Nikt nie jest tak łatwowierny jak naukowcy. Wszystkie pozory na to wskazują. Nie bardzo wiem,

dlaczego.

Zmęczona twarz rozmówcy rozjaśniła się uśmiechem.

— O, tak — wtrącił. — To prawda. Myślą, że wiedzą, rozumiesz. To zawsze bywa niebezpieczne.

My jesteśmy inni. Pokorni. Nie zamierzamy zbawić świata. Sklejamy potłuczone kawałki i usuwamy

poprzeczki blokujące drogę innym. — Bębnił palcami po biurku. — Gdybym tylko wiedział coś

więcej o Bettertonie — ciągnął. — Nie chodzi mi o jego życiorys czy działalność, ale drobne

codzienne sprawy, które tyle mogą wyjaśnić. Z jakich dowcipów się śmiał, kiedy klął, jakich ludzi

podziwiał, a jacy go irytowali?

Wharton popatrzył na niego z zaciekawieniem.

— A jego żona? Rozmawiałeś z nią?

— Kilka razy.

— Nie potrafiła ci pomóc?

Mężczyzna za biurkiem wzruszył ramionami.

— Jak dotąd, nie.

— Myślisz, że coś wie?

— Nie przyznaje się do tego, oczywiście. Stereotypowe reakcje: zmartwienie, przygnębienie,

rozpaczliwy niepokój, żadnych podejrzeń, życie męża absolutnie normalne, bez stresów i tak dalej, i

tak dalej. Ona sądzi, że go porwano.

— A ty jej nie wierzysz?

— Ja jestem ułomny — odparł gorzko mężczyzna za biurkiem. — Nigdy nikomu nie wierzę.

— Cóż — rzekł Wharton powoli — musimy mieć oczy szeroko otwarte. Jaka ona jest?

— Zwyczajna kobieta, jak te, które spotykasz każdego dnia przy brydżu.

Wharton kiwnął głową ze zrozumieniem.

— To jeszcze bardziej wszystko utrudnia — zauważył.

— Ona właśnie czeka na spotkanie ze mną. Raz jeszcze przekopiemy się przez wszystko od

początku.

— To jedyny sposób — zgodził się Wharton. — Ja jednak nie nadaję się do tego. Nie mam

cierpliwości. — Wstał. — No, nie przeszkadzam ci dłużej — oznajmił. — Nie posunęliśmy się

zbytnio do przodu, prawda?

— Niestety nie. Mógłbyś raz jeszcze sprawdzić ten raport z Oslo?

Wharton kiwnął głową i wyszedł. Mężczyzna za biurkiem ujął słuchawkę wewnętrznego telefonu i

powiedział:

— Przyjmę teraz panią Betterton. Proszę ją wpuścić.

Siedział, wpatrując się w przestrzeń, dopóki nie usłyszał pukania. Pani Betterton była wysoką

kobietą w wieku około dwudziesta siedmiu lat. Najbardziej rzucała się w oczy wspaniała obfitość

kasztanowych włosów, przy której sama twarz zdawała się prawie bez znaczenia. Miała

niebieskozielone oczy i jasne rzęsy, typowe dla rudowłosych. Zauważył, że nie malowała się.

Witając ją i zapraszając do zajęcia wygodnego krzesła przy biurku, rozważał jednocześnie, czy to coś

znaczy. Był skłonny wierzyć, że pani Betterton ma do powiedzenia dużo więcej, niż się do tego

przyznaje.

Wiedział z doświadczenia, że kobiety pogrążone w rozpaczy nie zaniedbują makijażu. Świadome

spustoszeń, jakie ból czyni na ich twarzach, starają się je ukrywać. Zastanawiał się, czy pani

Betterton celowo zrezygnowała z makijażu, by lepiej odegrać rolę żony, która w zmartwieniu nie

przywiązuje wagi do swego wyglądu.

Odezwała się, z trudem łapiąc oddech:

— Och, panie Jessop, obudził pan we mnie nadzieję… Czy są jakieś wiadomości?

Potrząsnął łagodnie głową.

— Przykro mi, że musiałem panią fatygować, ale chcę jeszcze raz zadać pani kilka pytań. Obawiam

się, że nie mamy jeszcze nic konkretnego.

Oliwią Betterton odpowiedziała tylko:

— Wiem. Napisał pan to w liście. Ale myślałam, że… od tego czasu… och! Cieszyłam się, że

mogę tu przyjść. Siedzenie w domu, czekanie i rozmyślanie o tym wszystkim jest nie do zniesienia. I

świadomość, że nic nie można zrobić!

Człowiek o nazwisku Jessop starał sieją uspokoić:

— Proszę mi nie mieć za złe, pani Betterton, że ciągle zadaję te same pytania, czepiam się tego

samego. Widzi pani, zawsze istnieje możliwość, że ujawni się jakiś szczegół, coś, o czym nie

pomyślała pani wcześniej albo co nie wydawało się pani godne wzmianki.

— Tak. Tak, rozumiem. Proszę pytać.

— Ostatni raz widziała pani męża dwudziestego trzeciego sierpnia?

Christie Agatha - Podróż w nieznane.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: