wychowanie i układanie psa.pdf

Pies

Wychowanie psa. Układanie psa

CO TO JEST UKŁADANIE PSA?

Wiêkszo¶æ ludzi uwa¿a, ¿e układanie psa to jego podporz±dkowanie, wyra¿ane przez wykonywanie

komend "siad", "waruj", "noga" i "wróæ". Takie podej¶cie ¶wiadczy jednak tylko o ludzkiej chêci

kontrolowania psa. Ka¿dy zgodzi siê z tez±, ¿e psa nale¿y układaæ. Dobrze uło¿onego psa mo¿emy

zawsze ze sob± zabraæ. Nie ¶ciga on spacerowiczów, biegaczy, rowerzystów, ły¿worolkarzy. W

przeciwnym razie nie spotyka siê to z ¿yczliwo¶ci± ¶ciganych. Nie jest te¿ zbyt fajnie, gdy spotkana osoba

jest ubrana w jasne ubranie, które zostaje pokryte odciskami psich łap, gdy¿ nasz mały psiak chciał

powiedzieæ "cze¶æ". Tak¿e psy, które reaguj± agresywnie na inne psy ju¿ z daleka i chc± je natychmiast

przepêdziæ, nie s± ju¿ tak kochane. Dla małych ras mo¿e to byæ bardzo niebezpieczne, a przy du¿ych

psach wygl±da to bardzo niebezpiecznie. Tak¿e te, które chc± natychmiast podbiec do innych psów s±

bardzo uci±¿liwe. I mamy ju¿ do¶æ zdañ typu "on nic nie zrobi, chce siê tylko pobawiæ". Szczególnie, gdy

boimy siê psów lub boimy siê o własnego psa. Nasz pies równie¿ mo¿e nie mieæ ochoty na zabawê z tym,

"który nic nie zrobi". Psy same tak¿e bywaj± drobiazgowe. Chêtniej same szukaj± sobie "kumpli" do

zabawy. Poza tym mamy jeszcze my¶liwych, którzy ze zrozumiałych wzglêdów, nie lubi± kłusuj±cych

psów.

Nie rozumiej± czêsto, ¿e tak¿e pies "chciałby mieæ trochê przyjemno¶ci". Tak¿e zgadzamy siê, ¿e psa

nale¿y uło¿yæ. Obojêtna przy tym jest wielko¶æ psa. Bywa, ¿e chcemy wychodziæ z psem zawsze na

smyczy. Nie jest to jednak takie przyjemne dla psa, bez wzglêdu na to jak długa jest smycz.

I teraz nastêpuje pytanie o to, jak to jest z tym układaniem psów?

Układanie psa oznacza zrozumienie psa i przekazanie mu klarownej i zrozumiałej informacji o jego

pozycji w hierarchii. Uporz±dkowana hierarchia jest, z jego punktu widzenia, najwa¿niejsz± kwesti± w

¿yciu. Najwy¿szy osobnik w hierarchii daje sygnał do polowania, mówi dok±d i¶æ i co robiæ. W jednej z

ksi±¿ek znalazło siê zdanie, które wła¶ciwie to wyra¿a:

"Pozycjê w hierarchii nie tworzy siê przez układanie psa, lecz układanie psa jest mo¿liwe poprzez

wła¶ciw± hierarchiê".

Jak jednak ustaliæ wła¶ciw± pozycjê w hierarchii? Na pewno nie ci±gł± u¿ywaniem siły. Tak¿e nie

kolczatkami, rzucanymi łañcuszkami ani krzykiem. Takie zachowanie pokazuje psu, ¿e nie jeste¶my w

stanie prowadziæ sfory (bo pies + przewodnik s±, z punktu widzenia psa, sfor±). W psiej sforze szefem

nigdy nie jest osobnik najgło¶niejszy, czy najbrutalniejszy , lecz przeciwnie najbardziej niezale¿ny i

rozwa¿ny. Taki, który nawet w najbardziej kryzysowej sytuacji zachowuje jasno¶æ my¶lenia. Wiêc, nie

powinni¶my siê dziwiæ sytuacji, w której, próbuj±c bez powodu przypomnieæ psu o jego pozycji, przy

pomocy niepotrzebnej siły wyrwie siê on spod naszej kontroli. Sytuacja, w której pies, np. jest

prowadzony tylko na łañcuszku, przez przewodnika o ni¿szej pozycji w hierarchii na pewno doprowadzi do

konfrontacji i gdy np. ka¿emy psu warowaæ lub wróciæ, w sytuacji krytycznej, to pies bêdzie nieposłuszny.

Na pocz±tek mo¿e owe rozwi±zania siłowe wystarcz±, ale kiedy¶ przestaje wystarczaæ i co dalej? Jakie

mamy jeszcze mo¿liwo¶ci podwy¿szenia własnej pozycji? Mo¿e powinni¶my sobie zadaæ pytanie czy

mamy to cos? Psy lêkliwe, przy zastosowaniu tych metod, szybko trac± zaufanie do przewodników, a tym

twardszym szybko staje siê obojêtne, co przedstawia sob± przewodnik.

Tak¿e "byæ miłym dla psa - robiæ dla niego wszystko i oczekiwaæ, ¿e bêdzie wdziêczny", w którym pies

widzi wył±cznie darmowe korzy¶ci dla siebie, nie jest postêpowaniem wła¶ciwym.

Dla psa oznacza to, ¿e wła¶ciciel jest jemu podległy i prosi ci±gle o wdziêki i uwagê, które pies

oczywi¶cie widzi i ignoruje. Powinno siê znale¼æ rozwi±zanie po¶rednie, odpowiednie dla psa i byæ

konsekwentnym.

Najwa¿niejsze w procesie układania psa jest jednak nauczenie siê rozumienia psa, rozpoznawania jego

"mowy" i rozmawiania z nim. Czêsto zdarza siê, ¿e pies daje zachêcaj±ce sygnały, których przewodnik

nie rozumie i ignoruje. A pó¼niej siê dziwi, ¿e pies na niego nie patrzy i rozgl±da siê za innymi psami. A

te przynajmniej bardziej lub mniej go rozumiej±. W innych przypadkach przewodnik nie zauwa¿a, ¿e pies

ju¿ od dawna przej±ł kontrolê nad nim i jego otoczeniem. I ¿e tylko bawi go "obchodzenie dookoła, gdy

tylko warknie".

Układanie szczeniaka. Okres poznawczy. Dlaczego?

Wiek szczeniêcy jest najwa¿niejszym okresem w ¿yciu psa, w którym tworzy siê podwaliny dla reszty

jego ¿ycia. Wszystko czego do¶wiadczy szczeniak wzbogaci jego pó¼niejsze ¿ycie. Ów okres zdobywania

http://pies.org.pl

Kreator PDF

Utworzono 4 January, 2009, 17:20

Pies

do¶wiadczeñ zaczyna siê w ok. 4. tygodniu i koñczy w ok. 16. tygodniu ¿ycia. Z powodu, i¿ otrzymujemy

szczeniaka w wieku min. 8. tygodni pozostaje nam niewiele czasu na przystosowanie psa do naszego

¶rodowiska. W wieku ok. 16. tygodni koñczy siê równie¿ wiek szczeniêcy jako taki. A nie jak niektórzy

my¶l± w wieku "roku". W wieku ok. 4. miesiêcy rozpoczyna siê ju¿ okres dojrzewania i wiêkszo¶æ psów

zaczyna próbowaæ jak daleko mo¿e siê posun±æ. (druga faza dojrzewania rozpoczyna siê w wieku ok.

roku i jest jeszcze silniejsza, w zale¿no¶ci od psa. Dlatego te¿ ju¿ w wieku szczeniêcym powinni¶my

zadbaæ o dobre przygotowanie w zakresie uło¿enia psa. Nawet je¶li my¶limy, ¿e w tym okresie pies

niewiele mo¿e nam zrobiæ, to sytuacja powróci w przyszło¶ci.) Mówi±c krótko: wszystko czego

do¶wiadczy szczeniak do 16. tygodnia ¿ycia zawsze bêdzie budziło jego zaufanie. Wszystko czego siê

teraz nauczy przez chwalenie i zabawê pozostanie na resztê jego ¿ycia. W tym wieku kładzie siê tez

podwaliny pod pó¼niejsze posłuszeñstwo. Czêsto je¶li tutaj zrobi cos ¼le, pó¼niej nie mo¿emy wykonaæ

dobrze lub jest o to bardzo trudno. Pozostaj± równie¿ złe do¶wiadczenia, dlatego te¿, nale¿y odrzuciæ

æwiczenia z zastosowaniem siły np. obro¿y zaciskowej. Wiêkszo¶æ problemów obserwowanych w

przyszło¶ci powstaje w tym wieku. Nale¿y mieæ tego ¶wiadomo¶æ bêd±c wła¶cicielem szczeniaka.

Wiele szkół dla psów oferuje kursy dla szczeniaków nazywanych potocznie "psimi przedszkolami". Na

owych kursach pracuje siê ze szczeniakami bardzo niewiele lub wrêcz wcale. W wiêkszo¶ci jest to

niekontrolowana zabawa, przez któr± rozwija siê niezale¿no¶æ i samodzielno¶æ, a pó¼niej dochodzi do

zdziwienia, gdy ju¿ dorosły pies, nie jest zupełnie zainteresowany swym "przyjacielem" człowiekiem, gdy

widzi inne psy (m.in. powstaje wtedy wielokrotnie opisywana, słynna niechêæ do smyczy). Nastêpnie

"małe" ucz± siê ju¿ tutaj tłamszenia innych lub same s± tłamszone. Najczê¶ciej ju¿ podczas tych zajêæ

powstaj± pó¼niejsze problemy wychowawcze. (Problemy, na których dobry treser naprawdê dobrze

zarabia).

Niektórzy treserzy s± zdania, ¿e młodych psów nie powinno siê układaæ za wcze¶nie. Takie zdanie jest

jednak staromodne i wnosi co¶ wył±cznie dla trenera. A mianowicie pieni±dze, gdy spotyka siê z

dojrzałymi psami w wieku pow. 6. miesiêcy na kursach posłuszeñstwa, gdy ju¿ powstały problemy.

Wła¶ciciel jest pó¼niej czêsto rozczarowany, kiedy nie mo¿e poznaæ zachowania swego ukochanego

szczeniaka. Tak¿e układanie psa w pojedynkê, bez bod¼ców odwracaj±cych uwagê nie przynosi wiele

efektów, gdy¿ poza placem szkoleniowym ma z nimi do czynienia. Potem "małe" maj± siê słuchaæ, gdy¿

nie zawsze mo¿emy omin±æ psie rozrywki. Do tego wiêkszo¶æ kursów odbywa siê na zamkniêtych placach

szkoleniowych. Czêsto mamy do czynienia z du¿± ilo¶ci± zabawy i zabawek (jak w ludzkim przedszkolu).

Fajnie. Ale czy chcê, aby mój pies poznawał ten plac i dzieciêce zabawki? Czy jest to nasze, ludzkie

¶rodowisko, w którym pies ma siê znale¼æ? Chyba nie. Kiedy wymy¶lono przed laty ideê kursów dla

szczeniaków nie miano na my¶li dosłownie "przedszkola dla psów". Poznawanie otoczenia nie oznacza dla

nas pój¶cia na zamkniêty plac. Przeciwnie, powinni¶my przyzwyczajaæ szczeniaka do sytuacji, które mog±

siê wydarzyæ w ¿yciu codziennym poprzez towarzystwo dorosłych, dojrzałych psów o pewnych

zachowaniach socjalnych w lesie, na otwartym terenie, a tak¿e w mie¶cie. I przy tym, korzystaj±c z du¿ej

chêci szczeniaka do nauki, wprowadziæ kilka podstawowych komend. Oczywi¶cie przy pomocy chwalenia i

smakołyków bez zbêdnego nacisku. Naturalnie nale¿y ci±gle bawiæ siê bez wzglêdu na wiek psa.

Æwiczenia powinny trwaæ bardzo krótko i byæ przerywane dłu¿szymi przerwami, tak¿e podczas treningu w

mie¶cie. Tak¿e tutaj, w fazach zabawy, psu mo¿e towarzyszyæ socjalny, dorosły pies, maj±cy

do¶wiadczenia ze szczeniakami, aby czasami wkroczyæ, gdy szczeniak "przesadza". Szczeniaki najlepiej

ucz± siê od innych psów. Tak¿e tzw. zachowañ socjalnych nie ucz± siê od innych szczeni±t, lecz przede

wszystkim od psów dorosłych. (Czy dzieci ucz± siê tylko od innych dzieci?) Ten rodzaj pracy jest

pełniejszy zarówno dla tresera, jak i wła¶ciciela psa od pracy na zamkniêtym placu (gdzie nie musimy

zwracaæ uwagi na inne psy, biegaczy czy rowerzystów) i opłaca siê w ka¿dym przypadku dla psa i jego

wła¶ciciela. Trening zwi±zany wył±cznie z jednym miejscem nie przynosi na dłu¿sz± metê oczekiwanych

rezultatów.

Zachowanie psa.

Na ten temat napisano cały szereg ksi±¿ek, dlatego tylko kilka uwag. Socjalne zachowania nie oznaczaj±,

¿e wszystkie psy rozumiej± siê wzajemnie. Jakby zgodnie z motto: wszystkie psy s± braæmi. Tak¿e

łagodne psy czasami walcz±. Zachowania socjalne oznaczaj±, ¿e pies mo¿e odczytywaæ "psi± mowê" i

sam j± wyra¿aæ.

Ale najpierw musi siê tego nauczyæ. Aby nie doszło do niepotrzebnego stresu i konfliktów psy maj±

mo¿no¶æ wysyłania sygnałów ostrzegawczych i gro¿±cych w celu pokojowego wyja¶nienia swych pozycji

w hierarchii. Owe sygnały mo¿na zauwa¿yæ ju¿ u bardzo małych szczeni±t. Ale ju¿ tutaj psy ucz± siê te

sygnały rozumieæ i wysyłaæ. My ludzie czêsto przeszkadzamy im w tym, lub ci±gle tłamsimy i przestaj±

owe sygnały wysyłaæ. Wła¶ciciele powinni mieæ zawsze mo¿no¶æ wła¶ciwej oceny psa. Powinni zachowaæ

pozycjê przywódcy tak¿e w sytuacjach krytycznych, gdy¿ psy tego potrzebuj±. L¿ej siê to czyta ni¿ jest w

¿yciu, ale mo¿na siê tego nauczyæ.

http://pies.org.pl

Kreator PDF

Utworzono 4 January, 2009, 17:20

Pies

Przede wszystkim.

Pies kalkuluje i rozwa¿a! To znaczy dokładnie szacuje straty i korzy¶ci. Je¶li tylko ma trochê silniejszy

temperament i pewno¶æ siebie, dla osi±gniêcia celu zniesie bardzo wiele np. wysoki poziom bólu. Na

przykład: gryzienie siê oznacza ból, ale pies bierze to pod uwagê d±¿±c do jak najwy¿szej pozycji w

hierarchii. Rozwa¿a czy mo¿e pokonaæ przeciwnika. Je¶li padnie decyzja na "tak" we¼mie na siebie nawet

najwiêksze niebezpieczeñstwo. Ka¿dy pies, prowadzony swym instynktownym zachowaniem, wie, ¿e

d±¿enie do ustalenia pozycji w hierarchii mo¿e prowadziæ nawet do własnej ¶mierci. St±d stosowane

przez wła¶cicieli (wył±cznie) metody "bólowe" s± czêsto niewystarczaj±c± i niepewn± blokad±, która w

zale¿no¶ci od odporno¶ci psa ci±gle powraca do jego rozwa¿añ.

Jedyn± dopuszczaln±, wła¶ciw± i uwarunkowan± genetycznie przeszkod± w d±¿eniu do korzy¶ci jest

zakaz ze strony jednostki bêd±cej we władaniu sfory. Poniewa¿ sama obecno¶æ "przeło¿onego", obojêtnie

człowieka czy psa, powstrzymuje "ni¿ej poło¿onych" przed przekroczeniem swych praw w celu unikniêcia

niebezpieczeñstwa konfliktu.

Rozumie siê samo przez siê, ¿e owe zakazy prowadz± do korzy¶ci dla wy¿szego rang± i strat dla

podwładnego. Czy¿ pozwol± sobie Pañstwo na nakazy ze strony słabszego?

Psy w wieku dojrzewania.

Nagle wcale nie rozpoznaj± Pañstwo swego, do tej pory wspaniałego, pieska! Mo¿liwe jest on w tej chwili

na najlepszej drodze do dojrzało¶ci.

Pierwsza faza dojrzewania rozpoczyna siê w wieku miêdzy 5., a 9. miesi±cem ¿ycia. (W zale¿no¶ci od

rasy tak¿e wcze¶niej lub pó¼niej. Rasy rozwijaj±ce siê pó¼niej s± pozostaj± tak¿e dłu¿ej dojrzałe.) Z

jednej strony pies wygl±da jak rozbawiony młodzian, z drugiej za¶ chce poznaæ swoje stałe miejsce w

sforze. Jest on najczê¶ciej po prostu "bezmy¶lnie zuchwały i natrêtny". W szczególno¶ci samce. Rzeczy,

które zna nagle oszczekuje, przed innymi nagle wykazuje lêk itd. Suczki s± przewa¿nie mniej nerwowe,

ale czê¶ciej uszczypliwe. Próbuj± broniæ rewiru itp.

Powstaj± te¿ pierwsze potyczki z innymi psami. Testy pokazuj±, jak daleko mo¿na siê posun±æ.

W ka¿dym razie psy s± w tym wieku bardzo uci±¿liwe. Jednego dnia nagle rz±dz± w domu, innego nie

wiedz± jak siê nazywaj±.

Te fazy pojawiaj± siê ponownie ok. 12. miesi±ca w jeszcze bardziej gwałtownej formie. Powraca

wszystko czego pies nauczył siê w wieku szczeniêcym.

Ale wszystko jedno, czy szczeniak otrzymał dobre podstawy, czy nie, nie mo¿emy tak po prostu patrzeæ i

czekaæ co siê wydarzy. To wła¶nie teraz pies potrzebuje zajêcia jasnej pozycji w hierarchii i troskliwego,

lecz konsekwentnego wychowania.

Zbêdny przymus czy nacisk nie przynios± na dłu¿sz± metê niczego.

Lêk i agresja lêkowa.

Lêku przed lud¼mi, psami, hałasami czy w ogóle otoczeniem do¶wiadcza wiele psów. Patrz±c z tego

punktu widzenia, na dłu¿sz± metê, ci±gły lêk prowadzi do silnego stresu i choroby, która szybko mo¿e

przerodziæ siê w agresjê lêkow± (d±¿enie do zwiêkszenia dystansu). Taki pies bêdzie reagował jak tylko

poczuje siê przyparty do muru. Kiedy pies poczuje siê przyparty do muru zale¿y od sytuacji i jego

samopoczucia. Przewa¿nie próbuje unikaæ takich sytuacji, ale je¶li mu siê to nie uda, cofa siê, staje

nieruchomo, lub idzie do przodu (warcz±c, chwytaj±c, a nawet gryz±c).

Je¶li tylko odniesie sukces ostatni± metod±, np. gdy napotkana osoba cofnie siê, choæby tylko

troszeczkê, wie, ¿e musi dalej w ten sposób postêpowaæ. Droga od chwycenia do ugryzienia jest bardzo

krótka.

Dlatego te¿, nale¿y zadbaæ oto, aby pies był bardziej pewny siebie i czuł siê przez to bezpieczniej. Ale i

tutaj nale¿y uwa¿aæ, aby nie zrobiæ czego¶ ¼le. Jeszcze jedna rada, aby do takiego lêkliwego psa dokupiæ

drugiego, powinno to mieæ na niego dobry wpływ. Drugi pies powinien byæ starszy i bardzo pewny siebie

(niekoniecznie dominuj±cy). Młodszy pies bêdzie prawdopodobnie na¶ladował starszego, przez co, kiedy¶

bêdzie to rozwi±zaniem problemów lêkowych.

Przede wszystkim zatem, zwróæmy uwagê, gdy sprawiamy sobie szczeniaka. Pó¼niej w wieku

dojrzewania bêdzie on sam z siebie mniej pewny siebie. Ze wzglêdu na rasê mo¿e on byæ bardzo

niebezpieczny. Poza tym nale¿y zwróciæ uwagê przy zakupie drugiego psa, i¿ jest on nowy i przez równie¿

mniej pewny siebie. Nie wszystkie lêkliwe psy próbuj± unikania. Bardzo wiele z nich, w sytuacjach

tworz±cych lêk, rusza do przodu. I wtedy za nim rusz ten drugi. Lepiej jest najpierw popracowaæ nad

problemem lêku pojedynczego psa. Oczywiste jest, i¿ powinno to nast±piæ przez nacisk, lecz

odpowiedzialnie, poprzez wła¶ciwe sygnały.

Pasja niszczenia.

Tak¿e to jest czasami oznaka lêku czy te¿ tendencji do dominacji. Tak¿e tutaj mo¿na co¶ zmieniæ, ale nie

sił± i krzykiem, lecz fachowo¶ci± i dojrzało¶ci±. Tłamszenie (mobbing).

Ma miejsce bardzo czêsto w zabawach w grupie. Obojêtnie, czy dla szczeniaków, młodych, czy dorosłych

http://pies.org.pl

Kreator PDF

Utworzono 4 January, 2009, 17:20

Pies

psów takie grupy prowadz± do tłamszenia. Takie indywidualno¶ci powinny spotkaæ siê z odpowiedni±

reakcj±, aby nauczyły siê, i¿ "mobbing" jest przywilejem wył±cznie przewodnika (alfa), który m.in.

rozdziela osobniki i kontroluje sytuacje w celu zminimalizowania konfliktów w sforze.

"Zabijaka"

Krótko o tzw. "zabijakach". W tym przypadku nale¿y koniecznie wskazaæ psu inne, bezkonfliktowe drogi

do celu. Zarówno do roszczenia sobie prawa podejmowania decyzji jak i samego przewodnictwa w sforze.

"Zabijaki" ró¿ni± siê miêdzy sob± podstawowymi motywacjami, które musz± zostaæ poprzez korekty

zidentyfikowane, a ich korzenie ostatecznie usuniête. Powinno to byæ podstaw± wszelkich zachowañ

korekcyjnych.

Odpowiednie wyczucie, wiedza fachowa, konsekwencja przewodnika s± niezbêdn± gwarancj± sukcesu.

My ludzie musimy nauczyæ siê rozumieæ psa, aby móc dawaæ mu wła¶ciwe sygnały. Psy wychowane przez

niepotrzebny, nieadekwatny nacisk nigdy nie bêd± w krytycznej sytuacji dostatecznie posłuszne.

Kto tu jest Szefem?

1. Bez wzglêdu na to, czy daje siê wielokrotnie o co¶ prosiæ, czy te¿ zupełnie nas ignoruje, kiedy czego¶

od nas chce, zawsze odpowiadamy na zaproszenie do głaskania, karmienia, zabawy i jeste¶my zawsze

gotowi do natychmiastowego wyj¶cia na dwór.

2. Ma w domu swe miejsce, w którym mo¿e siê zatrzymaæ i poło¿yæ i nikt z nas nie mo¿e zakłócaæ mu

tam spokoju. Idzie przed nami po schodach i przechodzi przodem przez drzwi. Kładzie siê w wa¿nych

przej¶ciach i drzwiach i nie wstaje bez wyra¼nego polecenia. Oczekuje, ¿e przejdziemy nad nim.

3. Otrzymuje jako pierwszy posiłek, a my tylko symbolicznie, aby byæ zadowolonymi dostajemy to co po

nim zostało. Mo¿e sobie je¶æ dowolny znajduj±cy siê w domu pokarm przy czym energicznie broni siê

przed jego oddaniem komukolwiek. My dostosowujemy siê, "bo przecie¿ nie zabiera siê psu jedzenia".

4. Oznacza terytorium na zewn±trz, ale równie¿ czêsto w domu, co mo¿e wyrazem równie¿ braku

zachowania czysto¶ci.

5. Swym permanentnym d±¿eniem do potwierdzania swej pozycji jawnie nas dominuje, np. staje przed

nami nieruchomo i zmusza nas do przej¶cia nad nim lub ominiêcia.

6. Potwierdza sw± pozycjê wychodz±c na spacer tzn. ci±gnie na smyczy i pozostawia z tyłu swego Pancia

i ka¿e mu czekaæ, gdy ma po drodze co¶ ciekawego do zbadania.

7. Po drodze pilnuje swej sfory i uczestniczy we wszystkich zdarzeniach.

8. Broni samodzielnie swego terytorium przed innymi psami i obcymi lud¼mi. Jest przy tym gło¶ny i

czêsto agresywny.

9. W sytuacji, gdy biega z przodu i nie wraca na komendê, traktujemy go, jak na sforê "wyj±tkowo" ,

zaczyna zachowywaæ siê nie inaczej jak "my¶liwy" prowadz±cy polowanie, co zarezerwowane jest dla

wy¿szych w hierarchii.

10. Ewentualne próby zmiany jego statusu w hierarchii tj. odebrania przywilejów, traktuje jako

konieczno¶æ samoobrony, równie¿ przed swymi ludzkimi członkami sfory poprzez np. sztywn± postawê,

warczenie, pokazywanie zêbów, podszczypywanie czy gryzienie.

Powy¿sze punkty mog± wystêpowaæ pojedynczo i niekoniecznie musz± byæ tak jawnie widoczne jak

wy¿ej opisane.

Dla psa tylko jedno jest oczywiste: zawsze kto¶ musi byæ Szefem, bo bez Szefa po prostu siê nie da.

Winê za to, ¿e pies my¶li, ¿e jest Szefem ponosimy my.

Niewa¿ne, czy byli¶my zbyt twardzi, czy miêkcy w wychowaniu, oraz, ¿e nie rozumiemy jego mowy i

przez to nie¶wiadomie dali¶my mu do zrozumienia, ¿e nie jeste¶my w stanie przewodziæ sforze. To nie

oznacza, ¿e musimy teraz "uderzyæ". Z cał± pewno¶ci± nie. Musimy mu daæ do zrozumienia na jego

sposób, ¿e mo¿e na nas zło¿yæ przewodnictwo sfory. ¯e nie jeste¶my tylko od karmienia, przewodzenia,

ale tak¿e mo¿emy sforê chroniæ, a pies jest tylko naszym pomocnikiem.

Dobry przewodnik sfory jest zawsze suwerenny, mo¿liwie opanowany i nie pozwala siê łatwo

sprowokowaæ.

Pochwała i kara.

Na wstêpie: mamy tylko kilka sekund czasu, aby pochwaliæ lub skarciæ psa. W przeciwnym razie pies nie

skojarzy wykonanej czynno¶ci z nagrod±, czy kar±. Nawet wtedy, gdy nam siê wydaje, ¿e pies dokładnie

wie co zrobił (np. stoi jak wryty z opuszczona głow±), nie dajmy siê rozczarowaæ. Pies kojarzy tylko

konkretne rzeczy ze sob± i nie robi tego, dlatego, ¿e zrobił co¶ złego, lecz rozpoznaje intonacjê głosu i

zachowanie wła¶ciciela.

Istniej± na ten temat, równie¿ w¶ród treserów, osobliwe pogl±dy np. smakołyki to przekupywanie psa.

Istnieje przecie¿ pogl±d, ¿e pies powinien byæ posłuszny, gdy¿ kocha swego Pancia, a nie dlatego, ¿e jest

http://pies.org.pl

Kreator PDF

Utworzono 4 January, 2009, 17:20

Pies

przekupywany jedzeniem. Jest to oczywi¶cie bzdur±, gdy¿ opiera siê na ludzkiej interpretacji własnych

zachowañ przeniesionych na psy. Pochwała jest niczym innym jak podnoszeniem motywacji. Psu jest

du¿o łatwiej uczyæ siê, gdy natychmiast otrzymuje pochwałê za wła¶ciwe zachowanie.

Chwaliæ mo¿na na wiele sposobów:

- głosem - ten rodzaj pochwały musi wystêpowaæ zawsze i kojarzyæ siê z czym¶ przyjemnym

- smakołykami - szczególnie wa¿ne na pocz±tku, ale równie¿ pó¼niej przynosz± dobre efekty, poza tym

uzmysławiamy psu, ¿e to my dzielimy jedzenie (jako alfa) - zabaw± z psem

- głaskaniem

- odpiêciem smyczy - wolno¶æ poruszania siê (Ale kiedy pies ci±gnie na smyczy, gdy widzi swych

pobratymców, a my odepniemy smycz, nie¶wiadomie pochwalimy go w ten sposób za ci±gniêcie)

- zwolnieniem z komendy

- wieloma innymi sposobami w zale¿no¶ci od psa

Pochwała musi wystêpowaæ zawsze.

Zdanie "pies powinien mnie słuchaæ, gdy¿ jestem przewodnikiem sfory" jest całkiem poprawne. Ale tak¿e

szef chwali np. swym zachowaniem. Do tego tylko nieliczni przewodnicy s± prawdziwymi przewodnikami

sfory.

Poza tym, pies musi, oczekiwanych zachowañ, najpierw siê nauczyæ i skojarzyæ je z odpowiednimi

komendami. Odpowiednia pochwała nie przeszkadza nigdy. Pozytywnie zmotywowany pies pracuje lepiej

i słucha lepiej.

Jakie rodzaje karcenia s± dobre, a jakie nie?

Wa¿ny jest werbalny, karc±cy sygnał towarzysz±cy błêdnie wykonanej czynno¶ci, który pada natychmiast

w momencie powstania błêdu. Powinno to byæ dla psa sytuacj± stresuj±c±.

- głos - energiczna intonacja, krótka nagana przewa¿nie ju¿ wystarczy, nie ma mowy o bezsensownym

krzyczeniu

- chwycenie za kufê - pies zna to z czasów szczeniêcych, gdy¿ tak był karcony przez matkê

- przypiêcie smyczy

- inne sposoby frustrowania psa, które powoduj± w przyszło¶ci niechêæ do podobnych, stresuj±cych

sytuacji

Autor:

Tresura Psów " KAMA "

http://www.tresurapsow.pl/

http://pies.org.pl

Kreator PDF

Utworzono 4 January, 2009, 17:20

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: