Jak_ocenic_charakter_naszego_psa.pdf

Jak ocenić charakter naszego psa?

Aby dobrać sposób postępowania i szkolenia do naszego psa musimy najpierw

odpowiedzieć sobie na pytanie: z jakim typem psa mamy do czynienia? Jaki ma

charakter i temperament, co go motywuje, a co straszy?

Wyobraźmy sobie że nagle w kuchni spada nam pokrywka robiąc duży hałas.

Jeden pies zaledwie podniesie głowę i widząc, że nic się nie stało spokojnie

zaśnie. Inny podbiegnie sprawdzić, czy razem z pokrywką nie spadł

przypadkiem rosół. Jeszcze inny ucieknie w najdalszy kąt mieszkania i będzie

się trząsł ze strachu.

Większość właścicieli obserwując swoje psy w takich codziennych sytuacjach

będzie umiało powiedzieć, czy ich pies jest pewny siebie czy niepewny. Pewny

siebie pies niełatwo da się czymś przestraszyć. Bardzo szybko wraca do

równowagi gdy spotka go coś niespodziewanego, nie jest napięty i nerwowy, nie

ma potrzeby ciągłego szczekania. Dawniej takie psy określano jako „twarde”,

ponieważ nawet użycie kolczatki czy innego bodźca awersyjnego wydawało się

nie robić na nich większego wrażenia. Odwrotnie – psy skrajnie „miękkie”

potrafią reagować atakiem paniki nawet na najdrobniejsze przykrości. Już

krzywe spojrzenie właściciela odbierają jako największą karę, hałas je straszy, a

drobne przykrości codziennego życia są dla nich jak Armageddon. Zastosowanie

jakiegokolwiek bodźca awersyjnego powodowało, że taki miękki pies zapadał

się w siebie i „wyłączał”.

Wróćmy do wcześniejszego przykładu ze spadającą pokrywką. Pies, który w

obliczu zaskakującego bodźca będzie chciał sprawdzić co się dzieje – to typ

ekspansywny. Świat jest dla niego ciekawy. Nie odczuwa on strachu przed

nowymi zjawiskami i sytuacjami. Z radością eksploruje środowisko,

rewiruje,stara się aktywnie współpracować z przewodnikiem.

Druga skrajność to pies, który w obliczu niespodziewanych bodźców ucieka,

chowa się, oddala. Taki typ psa, to pies unikający. Oczywiście emocje psa są

zmienne, podobnie jak sytuacje w których się znajduje, jego samopoczucie i

progi reakcji w danych okolicznościach. Niemniej większość psów będzie w

nowych sytuacjach preferować jakąś strategię zachowania.

Mamy więc dwie „osie” na których możemy graficznie przedstawić omówione

wyżej skrajne typy charakteru psa

Pies twardy i pewny siebie dawniej pewnie nazwany by został „dominantem”.

Jest to pies, który wie, czego chce, potrafi bronić swoich zasobów, pokazać

zdecydowanie swoją wolę i nie będzie się wycofywał w obliczu nowych

bodźców. Jest asertywny, a więc potrafi stanowczo wymagać dla siebie

przywilejów, dyscyplinując tych, którzy mu ich odmawiają. Takie psy potrafią

dobrze współpracować z przewodnikiem np. w bardzo trudnych warunkach jako

ratownicy. Ale przewodnik takiego psa musi się bardzo starać, by zasłużyć na

jego zaufanie i szacunek. Tego typu psy potrafią samodzielnie podejmować

decyzje jeśli przewodnik nie jest pewien tego, czego od psa oczekuje. (Gdy

myślę o tym typie automatycznie nasuwa mi się obraz rottweilera).

Twardy i unikający pies bywa niekiedy określany jako „niezależny”. Nie jest

specjalnie wrażliwy na bodźce, ale nie jest też zainteresowany światem i

człowiekiem. Woli unikać nowych sytuacji i ludzi, a propozycje np. wspólnej

zabawy będzie traktować powściągliwie, z dystansem. Nie ma potrzeby stale

towarzyszyć człowiekowi. Takiego psa dość trudno jest skłonić do współpracy,

gdyż nie jest ona dla niego czymś ważnym. W sytuacji konfliktowej taki pies

raczej wybierze unik niż walkę, ale nie będzie panikować. (Gdybym miał

wskazać rasę, która najbliższa jest temu typowi to byłby to np. owczarek

podhalański)

Nieśmiały i ekspansywny pies to typowy „lizus”. Każde słowo ze strony

opiekuna, czy nawet obcej osoby powoduje cały wybuch merdania ogonem,

przybliżania się na ugiętych łapkach, podskakiwania, domagania się uwagi i

pieszczot. Takie psy uwielbiają podążać za swoimi opiekunami krok w krok,

nieustannie domagają się zajęcia, przynoszą w pysku kapcie i zabawki, są

aktywne i ciekawe świata, ale jednocześnie delikatne. Wiele psów rodzinnych to

właśnie takie psy. (w ten sposób zachowują się np. niektóre labradory).

Psy unikające i nieśmiałe to psy strachliwe, defensywne. Małe poczucie

bezpieczeństwa i delikatność sprawiają, że często gryzą w obronie, histerycznie

bronią „swoich” zasobów, nawet jeśli jest to tylko śmieć. Często sprawiają

problemy warcząc na domowników, szczekając na gości, atakując inne psy.

Dawniej uważano, że jest to przejaw „dominacji”, jednak w takim zachowaniu

nie ma niczego z pewności siebie i asertywności. Jest natomiast obawa o stan

swojego „posiadania” a wszystko, co nowe jest straszne i odbierane jako

zagrożenie. Nie mogąc się wycofać taki pies atakuje w obronie życia. (Każdy

chyba zna te małe, ujadające wściekle kundelki, albo ratlerki i pekińczyki?)

Postępowanie z każdym z wyżej przedstawionych typów psów będzie inne.

Jeśli emocje psa są bardzo duże, zawsze staramy się zbliżyć je do „środka”

wykresu, bo dopiero wtedy możliwa jest praca z psem. Dla psów nieśmiałych

np. praca węchowa będzie doskonałym sposobem na zwiększenie pewności

siebie i lepsze samopoczucie. Dla psów ekspansywnych uczenie koncentracji na

przewodniku pozwoli opanować nadmierną potrzebę eksploracji, Psy unikające

trzeba przekonać, że kontakt z człowiekiem może być przyjemny i wspaniały, a

wspólna z nim zabawa – największą frajdą. Psy asertywne wymagają niezwykłej

konsekwencji i bardzo sprawiedliwego traktowania. Wtedy będą prawdziwymi

partnerami swojego przewodnika.

Określenie charakteru swojego psa umożliwia podjęcie z nim właściwej pracy

wychowawczej i szkoleniowej. Jednak jakiekolwiek „karanie” psa poprzez

sprawianie mu bólu czy wywoływanie w nim strachu nie pomoże w budowaniu

wzajemnej relacji i więzi. Dla psów pewnych siebie karanie będzie albo

zaproszeniem do konfrontacji, albo potwierdzeniem, że człowiek nie jest godny

zaufania i należy go unikać bardziej, niż dotychczas. Dla psów nieśmiałych kara

będzie dodaniem bólu do już przez nich przeżywanego strachu i jedyny efekt

jaki osiągniemy to rozkład wzajemnej więzi i pogłębienie problemów

emocjonalnych psa. Dlatego w jakichkolwiek metodach szkolenia i wychowania

psa zdecydowanie odrzucajmy wszystkie pomysły na karanie, zadawanie bólu,

okazywanie przemocy, czy bicie.

Zrozumienie charakteru psa, jego mocnych cech i słabości, pozwoli nam tak

pokierować szkoleniem i wychowaniem, aby pomóc naszemu czworonożnemu

przyjacielowi rozwinąć drzemiące w nim talenty i pokonać ograniczenia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: