Zaufali Jezusowi.doc

„Zaufali Jezusowi”

Krótka inscenizacja na powitanie Księdza Biskupa w szkole

Autor:

Bernadeta Dadacz

Katechetka w Szkole Podstawowej w Perzowie

………………………………………………………………

Śpiew:

Oto jest dzień, (...), który dał nam Pan, (...),

weselmy się (...) i radujmy się w nim (...)

Oto jest dzień, który dał nam Pan,

weselmy się i radujmy się w nim.

Oto jest dzień, oto jest dzień,

który dał nam Pan.

Narrator I:

Po swoim zmartwychwstaniu

Jezus wiele razy ukazywał się Apostołom.

Jezus:

             - Pokój wam!

             Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam

             - Idźcie na cały świat Weźmijcie Ducha Świętego, 

             udzielajcie chrztu, odpuszczajcie grzechy ....

             Idźcie.... i głoście Ewangelię.

Śpiew:  

Wy jesteście na ziemi światłem Mym, (2x)

Aby ludzie widzieli dobre czyny w was (2x)

I chwalili Ojca, który w niebie jest. (2x)

Narrator II.:

Piękny poranek nad brzegiem jeziora,

udany połów,                                                                                                                                             a przede wszystkim obecność Jezusa sprawiły,                                                                                    że Apostołowie czuli się szczęśliwi,                                                                                                  Zaufali Jezusowi i nie zawiedli się.                                                                                                Kto ufa Jezusowi, ten się nie zawiedzie                                                                                                                                                               – teraz już  to wiedzieli.

Tylko Piotr czuł, że musi Jezusowi coś powiedzieć, wyjaśnić,                                                                                           ale jak?  Czekał.                                                                                                                                                              W myślach układał zdania, które i tak wydawały mu się bez znaczenia.     

Tymczasem Jezus wstał,

               łagodnym spojrzeniem przywołał go do Siebie.

               Piotr poczuł wielką ulgę, choć serce waliło jak dzwon:

Jezus:    

                 Szymonie, Synu Jana,

                 czy miłujesz Mnie więcej  aniżeli ci?

Piotr:               

              Tak, Panie, Ty wiesz, ze Cię kocham.

Jezus:    

                Paś baranki Moje (po chwili)

              Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?

Piotr:    

               Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham.

Jezus:   

                Paś owce Moje (po chwili)  

             Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?

Narrator I:

              Piotr zrozumiał, że nie słowa, zapewnienia, obietnice są ważne.

              Ważne jest to, co może dla Jezusa uczynić.

Piotr:     

                Panie, Ty wszystko wiesz,

               Ty wiesz, że Clę kocham.

Jezus:    

             Paś owce Moje.

Śpiew:

  Gdy po wielkim połowie Jezus z uczniami siadł,                                           

pytał   Szymona Piotra, tak jak dziś pyta nas (2 x).

Bracie, siostro, czy miłujesz Mnie?

- Tak, Panie, Ty wiesz, ze kocham Cię,                                                                                        Bracie, siostro, czy modlisz się?

- Tak, Panie, Ty wiesz, ze modlę się,                                                                                           Bracie, siostro, czy idziesz Mą drogą?

- Tak, Panie, Ty wiesz, ze idę nią.                                                                                                   Bracie, siostro, czy niesiesz swój krzyż?

  - Tak, Panie, Ty wiesz, ze niosę go.     

Śpiew:  

                Wiele jest serc, które czekają na Ewangelię,      

                wiele jest serc, które czekają wciąż (2 x).

Narrator I: 

                 Wiele jest serc, które wciąż czekają na Dobrą Nowinę.

                 Mijają lata, wieki, dwa tysiąclecia chrześcijaństwa,                   

                  a ludzie wciąż czekają.

Narrator II:     

Jest wielu ludzi, którzy poszukują, pytają, pukają,               

proszą o wiarę,                                                                     

proszą o nadzieję,                                                                     

proszą o miłość.

Tak wielu szuka PRAWDY.

                   Tak wielu szuka Jezusa.

Dziecko (zwraca się do Księdza Biskupa)

Ekscelencjo, kochany Księże Biskupie – ogromny to zaszczyt                                                       i wielka radość gościć Cię w naszej szkole.

Przychodzisz do nas jako Apostoł XXI wieku,                                                                        przychodzisz do nas jako ten, który wezwanie Chrystusa:                                                               „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię” uczynił treścią swojego życia.

Słowa te przywiodły Cię dzisiaj do nas – do dzieci, które kochają Jezusa                                             i chcą Go coraz lepiej poznawać.

Zapewniamy Cię, Kochany Księże Biskupie, że nasz szkoła żyje Bogiem                                               a my sami mamy wiele okazji ku temu, aby wyrazić swoją wiarę                                                       w konkretnych czynach i słowach realizowanych w ciągu całego roku.

Czcigodny Książe Biskupie –

Nasza modlitwa i szczere „Bóg zapłać” to wyraz naszej wdzięczności                                                    i podziękowanie za dar Twojej obecności wśród nas.