WYŻEŁ DUŃSKI.pdf

Wzorzec FCI nr 281

WYŻEŁ DUŃSKI

(Gammel Dansk Honsehund)

Kraj pochodzenia: Dania

Data publikacji obowiązującego wzorca: 08.01.1998

Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski, szczególnie przydatny

w polowaniach na ptactwo.

Klasyfikacja FCI:

Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.

Typ kontynentalny.

Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:

Początek rasy sięga 1710 roku, kiedy Morten Bak, żyjący w Glenstrup

niedaleko miast Randers i Hobro, stworzył pierwsze 8 pokoleń poprzez

skrzyżowanie psów cygańskich z lokalnymi psami farmerskimi;

powstała w ten sposób czysta rasa dereszowatych białych i brązowych

psów nazwanych psami Baka lub wyżłami staroduńskimi. Miejscowi

rolnicy nazywali swoje psy „Bloodhounds”, ale bardziej prawdopodob-

ne jest, że były potomkami psów gończych pochodzących głównie od

Psów Świętego Huberta (Bloodhounds). Prawdopodobne jest również to,

iż psy Cyganów pochodziły od hiszpańskich wyżłów i innych ras

gończych podobnych wyżej wspomnianym, które w różny sposób przy-

czyniły się do powstania wyżła staroduńskiego.

WYGLĄD OGÓLNY:

Pies średniego wzrostu, prostokątnej i silnej budowy. Jedną z najbardziej

istotnych cech tej rasy jest wyraźna różnica między psem a suką: samiec

jest potężny i solidnie zbudowany; suka jest lżejsza, kapryśna i pełna

temperamentu.

WAŻNE PROPORCJE:

Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 8 : 9.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Sprawia wrażenie psa spokojnego i zrównoważonego. Podczas polowa-

nia porusza się raczej powoli, zawsze utrzymując kontakt z myśliwym;

spełnia się w roli wyżła bez tworzenia niepotrzebnego niepokoju w polu.

GŁOWA:

Krótka i obszerna, bez wyraźnego przełomu czołowo-nosowego (stopu).

Guzowatość potyliczna uwydatniona i wyraźnie łukowata.

Mózgoczaszka:

Czaszka wystarczająco obszerna i wyraźnie zaokrąglona.

Przełom czołowo-nosowy (stop) : niewyraźny.

Trzewioczaszka:

Nos: wierzchołek nosa mięsisty, silnie zaznaczony, z szeroko rozwarty-

mi nozdrzami; koloru od ciemnego do jasnowątrobianego.

Kufa: grzbiet nosa szeroki.

Fafle: zwisające mocno od wierzchołka nosa i przykrywające żuchwę.

Zwisające wargi nadają głowie charakterystyczną głębię.

Uzębienie: potężne szczęki z regularnym zgryzem nożycowym.

Wymagane pełne uzębienie.

Policzki: dobrze zaznaczone, głębokie, bardzo umięśnione.

Oczy: średniej wielkości, nie za głęboko osadzone i niewyłupiaste.

Pożądane ciemnobrązowe; lekko opadająca dolna powieka jest

tolerowana, lecz nie powinna być faworyzowana.

Uszy: raczej nisko osadzone; szerokie i zaokrąglone na końcach płaty

ucha powinny równać się 2/3 długości kufy. Przednia strona ucha

wisząca stosunkowo blisko policzka.

SZYJA:

Umięśniona i mocno pokryta sierścią; podgardle jest uznawane za cechę

charakterystyczną dla rasy, lecz nie może być zbyt wydatne.

TUŁÓW:

Kłąb: to najwyższy punkt linii grzbietu, dobrze zaznaczony i opadający

nieznacznie w stronę zadu.

Grzbiet: silny i mocno umięśniony.

Lędźwie: krótkie, szerokie, silnie związane i umięśnione.

Zad: obszerny, niezbyt krótki, opadający nieznacznie w kierunku ogona.

Klatka piersiowa: głęboka (szczególnie u psów), szeroka, ani niepłaska, ani

niebeczkowata; mostek sięgający do łokci; dobrze rozwinięte przed-

piersie bardzo pożądane; żebra dobrze wysklepione i zachodzące

daleko do tyłu.

OGON:

Osadzony raczej wyżej niż za nisko, silny u nasady, zwężający się ku

końcowi. Niekopiowany. Średniej długości, sięgający niemal do stawu

skokowego; noszony naturalnie nisko.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie: silne, proste i równoległe.

Barki: płaskie przy klatce piersiowej, o silnej muskulaturze widocznej

w pozycji statycznej i podczas ruchu.

Ramiona: optymalnej długości, silnie umięśnione.

Łokcie: przylegające do tułowia, jednakże nieskierowane, ani do

wewnątrz, ani na zewnątrz, ustawione raczej z tyłu. Dobre

kątowanie pomiędzy ramieniem, a przedramieniem.

Przedramiona: proste, o potężnej muskulaturze i mocnym kośćcu.

Nadgarstki: silne.

Śródręcza: lekko pochylone w stosunku do przedramienia.

Łapy: silne i mocne, wygięte, z jędrnymi opuszkami.

Kończyny tylne: Widziane od tyłu są proste i równolegle ustawione.

Dobrze kątowane i o mocnym kośćcu.

Uda: umięśnione, optymalnie długie i szerokie. Dobre kątowanie

pomiędzy miednicą, a udem.

Stawy kolanowe: silne, dobrze kątowane.

Podudzia: optymalnie długie, umięśnione.

Stawy skokowe: silne i mocne.

Śródstopia: dobre kątowanie pomiędzy podudziem, a śródstopiem.

Stopy: silne i mocne, łukowate, z twardymi opuszkami.

CHODY:

Zasięg kroków tylnych kończyn z dobrym wyprowadzeniem odpowia-

dający zasięgowi kończyn przednich. Dobre, wysokie noszenie głowy.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra: niezbyt cienka, dość napięta i dopasowana na tułowiu i kończy-

nach; na głowie i szyi bardziej luźna, kształtująca podgardle i za-

łamana w kącikach fafli.

Sierść: krótka i gęsta, nieco twarda w dotyku, całkowicie pokrywająca

ciało.

Umaszczenie: białe z brązowymi znaczeniami, z kilkoma dużymi lub

wieloma małymi, brązowymi łatami. Preferowany odcień od śred-

niego do ciemnego brązu.

WZROST:

Wysokość w kłębie:

psy: 54 - 60 cm, preferowana wysokość powyżej 56 cm

suki: 50 - 56 cm, preferowana wysokość powyżej 52 cm

Waga:

dojrzały pies: 30 - 35 kg

dojrzała suka: 26 - 31 kg

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-

towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: