CHART HISZPAŃSKI.pdf

Wzorzec FCI Nr 285 /24.05.2002/F

CHART HISZPAŃSKI

(Galgo espańol, Spanish Greyhound)

Kraj pochodzenia: Hiszpania.

Data publikacji obowiązujacego wzorca: 26.05.1982

Przeznaczenie: Pies, który poluje na zające w odkrytym terenie, kierując

się wzrokiem. Niegdyś używany był także do polowania na inną

zwierzynę, np. króliki, lisy, a nawet dziki; niemniej główna użytkowość

rasy polega na polowaniu na zające w odkrytym terenie.

Klasyfikacja FCI:

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Galgo espagnol znany już był przez Starożytnych Rzymian, dlatego

przypuszcza się, że zawędrował na półwysep Iberyjski znacznie

wcześniej. Jest potomkiem dawnych chartów azjatyckich, które

przystosowały się do urozmaiconego, stepowych i równinnych terenów

Hiszpanii. W XVI, XVII i XVIII wieku był w dużych ilościach wywożony

do innych krajów, jak Irlandia i Anglia. Chart hiszpański jest jednym

z potomków charta angielskiego i ma z nim nadal wiele cech wspólnych.

Cechy te posłużyły później do pracy selekcyjnej i aklimatyzacyjnej.

Wśród autorów klasycznych warto podkreślić dzieło arcybiskupa Hita,

który mówi: „Ruszający zając jest natychmiast łowiony przez charta...”.

Świadczy to też o dawnej funkcji tej rasy.

WYGLĄD OGÓLNY:

Chart dobrego formatu, o długich liniach i długiej głowie, o zwartym

kośćcu, głowie wąskiej i długiej, pojemnej klatce piersiowej, bardzo pod-

kasanym brzuchu i bardzo długim ogonie. Kończyny tylne o prawi-

dłowej postawie, muskularne. Włos krótki i delikatny lub twardy i pół-

długi.

WAŻNE PROPORCJE:

Budowa o długich liniach. Długość nieco większa od wysokości

w kłębie. Preferowane są harmonijne i funkcjonalne proporcje, zarówno

w statyce, jak i w ruchu.

ZACHOWANIE / CHARAKTER:

Charakter poważny, zachowuje się z rezerwą. Niemniej podczas polowa-

nia daje dowód dużej energii i porywczości.

Grupa 10 - Charty

Sekcja 3 - Charty krótkowłose

Nie podlega próbom pracy.

GŁOWA:

Proporcjonalna do ciała, długa, sucha i nie limfatyczna. Stosunek czasz-

ki do kufy jak 5 : 6 (długość czaszki 5, długość kufy 6). Linie czaszki

i kufy rozbieżne. Widziane z góry czaszka i kufa powinny być długie,

jednolite, bez przesadnych wypukłości. Kufa długa i wąska.

Mózgoczaszka:

Czaszka: Wąska, z profilu linie czaszki i kufy nieco rozbieżne. Szerokość

czaszki nie powinna być większa do jej długości. Przez czaszkę

biegnie dobrze zaznaczona w pierwszych 2/3 bruzda czołowa.

Zatoki czołowe i grzebień potyliczny są zaledwie zaznaczone.

Stop: Łagodny, bardzo słabo zaznaczony.

Trzewioczaszka:

Wierzchołek nosa: Mały, wilgotny, śluzówka czarna.

Kufa: Długa, z profilu tworzy rozwartą linię z linią czaszki. Lekki gar-

bonos. Grzbiet nosa wąski.

Wargi: Bardzo suche, warga górna dokładnie przykrywa wargę dolną.

Spojenie warg niewidoczne. Cienkie, napięte, brzegi warg o ciem-

nych śluzówkach.

Szczęki/zęby: Zęby mocne, białe, zdrowe, zgryz nożycowy. Kły bardzo

silnie rozwinięte, obecne wszystkie przedtrzonowce.

Oczy: Małe, ukośnie osadzone, kształtu migdałowego, najchętniej

ciemne, koloru orzechowego. Spojrzenie spokojne, łagodne i z re-

zerwą.

Powieki: Skóra delikatna, brzegi powiek ciemne, bardzo ściśle przylegają

do gałki ocznej.

Uszy: Szerokie u nasady, trójkątne, mięsiste w pierwszej 1/3, a delikat-

niejsze i cieńsze w stronę zaokrąglonego wierzchołka. Wysoko

osadzone. Kiedy pies ma napiętą uwagę uszy mogą być w 1/3

stojące z załamanymi końcami, skierowanym na boki.

W spoczynku noszone są w kształcie płatka róży, przylegające do

czaszki. Lekko naciągnięte sięgają prawie do spojenia warg.

Podniebienie: W kolorze błon śluzowych, bardzo wyraźnie zaznaczone

marszczki podniebienne.

SZYJA:

Długa, na przekroju owalna, spłaszczona, smukła, mocna i giętka. Wąska

w części bliższej czaszce, lekko rozszerza się w części tylnej. Górna linia

szyi lekko wklęsła. Linia dolna prawie prosta z lekką wypukłością po

środku.

TUŁÓW:

Prostokątny, silny i gibki. Wyraża siłę, zręczność i wytrzymałość. Klatka

piersiowa pojemna; brzuch mocno podkasany.

Linia górna: Grzbiet lekko wklęsły, lędźwie lekko wypukłe, bez

gwałtownych załamań, nie kołysze się w ruchu. Daje wrażenie

dużej elastyczności.

Kłąb: Słabo zaznaczony.

Grzbiet: Prosty, długi, wyrazisty.

Lędźwie: Długie, mocne, niezbyt szerokie, góra linia łukowata. Mięśnie

zwarte i długie dają wrażenie elastyczności i siły. Wysokość

w części środkowej lędźwi może przekraczać wysokość w kłębie.

Zad: Długi, mocny, nieco spadzisty. Nachylenie w stosunku do linii

poziomej przekracza 450.

Klatka piersiowa: Mocna, ale niezbyt szeroka, głęboka ale nie sięga do

łokcia, bardzo długa od rękojeści mostka po żebra rzekome.

Rękojeść mostka zaznaczona.

Żebra: Płaskie z szerokimi przestrzeniami międzyżebrowymi. Powinny

być dobrze widoczne i zaznaczone. Obwód klatki piersiowej jest

nieco większy od wysokości w kłębie.

Brzuch i boki: Brzuch gwałtownie podkasany od końca mostka. Fałdy

kolanowe krótkie i suche. Słabizny długie.

OGON:

Mocny u nasady, nisko osadzony, stopniowo zwężający się ku końcowi,

aż do cienkiego końca. Noszony prosto (między kończynami). Jest giętki

i bardzo długi, sięga znacznie poniżej guza piętowego. W spoczynku

zwisa z końcem sierpowato zakręconym, nieco nachylonym na bok. Pies

może go także trzymać między nogami w ten sposób, że zakręcony

koniec ogona prawie dotyka ziemi przednio od kończyn tylnych, jest to

jedna z najbardziej typowych cech rasy.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie o idealnej postawie, szczupłe, proste i równoległe.

Śródręcze krótkie i delikatne. Łapa zajęcza.

Łopatki: Suche, krótkie, ukośne. Łopatka powinna być wyraźnie krótsza

niż ramię.

Ramię: Długie, dłuższe od łopatki, bardzo silnie umięśnione, łokcie swo-

bodne, choć dobrze przylegają do tułowia.

Przedramiona: Bardzo długie, proste i równoległe. Wyraźnie widoczny

kościec i dobrze zaznaczone ścięgna. Opuszki nadgarstkowe silnie

rozwinięte.

Śródręcze: Lekko ukośne, szczupłe i krótkie.

Łapy przednie: Zajęcze, palce zwarte, dobrze wysklepione. Paliczki

długie i mocne. Opuszki podeszwowe twarde i dobrze rozwinięte.

Błona między palcami umiarkowanie rozwinięta. Pazury dobrze

rozwinięte.

Kątowanie: Kąt łopatkowo-ramienny 110 stopni. Kąt stawu łokciowego

130 stopni.

Kończyny tylne: Mocne, kościec wyraźnie widoczny, muskularny,

mięśnie długie, dobrze rozwinięte. Postawa idealna z prawidło-

wym ukątowaniem. Guzy piętowe dobrze widoczne, śródstopie

krótkie i pionowe. Łapy zajęcze, o palcach wysoko wysklepi-

onych. Kończyny tylne powinny sprawiać wrażenie dużej siły

napędowej i zręczności.

Uda: Bardzo mocne, długie, muskularne i napięte. Kość udowa możliwie

jak najbardziej zbliżona do pozycji pionowej. Widziane z tyłu na

pierwszy rzut oka widoczna jest wyraźnie zaznaczona muskulatu-

ra. Szerokie, spłaszczone i silne, długość uda wynosi 3 długości

podudzia.

Podudzie: Bardzo długie, o wyraźnym, szczupłym kośćcu. Umięśnione

w części górnej, mniej umięśnione w części dolnej, z wyraźnie

widocznymi żyłami i ścięgnami.

Staw skokowy: dobrze zaznaczony, wyraźnie widoczne ścięgno

Achillesa, które musi bardzo mocno rozwinięte.

Śródstopie: Szczupłe, krótkie, pionowo ustawione.

Łapy tylne: Zajęcze, takie same jak przednie.

Kątowanie: Kąt miedniczno-udowy 110 stopni. Kąt stawu kolanowego

130 stopni. Kąt stawu skokowego przekracza 140 stopni.

CHODY:

Typowe chody w naturze to galop. Kłus powinien być wydłużony,

kończyny prowadzone nisko nad ziemią. Elastyczne i mocne. Nie ma

tendencji do inochodu, ani do rzucania na boki

SKÓRA:

W całości ściśle przylegająca do tułowia, mocna i elastyczna, koloru

różowego. Śluzówki powinny być ciemne.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: Zwarty bardzo cienki, krótki, gładki, porastający całą powierz-

chnię tułowia aż po przestrzenie międzypalcowe. Nieco dłuższy

na tylnej części ud. Odmiana szorstkowłosa ma włos twardszy

i dłuższy, ale cechy te mogą być zmienne, zawsze jednak

równomiernie rozmieszczony na całości tułowia z tendencją do

tworzenia brody i wąsów na kufie, oraz brwi i kosmyka na głowie.

Umaszczenie: Wszystkie maści są dopuszczalne. Za najbardziej typowe

uważane są następujące maści, wymienione w kolejności pre-

ferencji:

- Płowe i pręgowane mniej lub bardziej ciemno, dobrze

pigmentowane. Chart hiszpański

- Czarne.

- Z łatami czarnymi, ciemnymi i jasnymi.

- Kasztanowe.

- Cynamonowe.

- Żółte.

- Czerwone.

- Białe.

- Z białymi znaczeniami i łaciate.

WIELKOŚĆ:

Wysokość w kłębie: psy 62 do 70 cm

suki 60 do 68 cm

U osobników o idealnych proporcjach dopuszczalne jest przekroczenie

limitu o 2 cm w górę.

WADY:

Wszelkie rozbieżności z powyższym wzorcem powinny być uważane za

wady powodujące obniżenie oceny w zależności od stopnia wyrażenia.

WADY LEKKIE:

- Głowa nieco szeroka lub słabo rzeźbiona.

- Profil kufy prosty, kufa spiczasta.

- Wyraźnie widoczne skronie.

- Brak jednego dowolnego przedtrzonowca.

- Zgryz cęgowy.

- Ogon nieco krótki, sięgający niewiele poza staw skokowy.

- Blizny i skaleczenia w sezonie polowań.

WADY POWAŻNE:

- Duża głowa.

- Czaszka nadmiernie szeroka i spiczasta kufa.

- Stop bardzo wyraźnie zaznaczony.

- Równoległe osie czaszki i kufy.

- Wyraźne fafle i podgardle.

- Umiarkowany tyłozgryz.

- Brak kłów nie spowodowany wypadkiem.

- Oczy jasne, okrągłe, wydatne lub wyłupiaste.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: