GrabarzPolski001.pdf

# 1

WRONG TURN 2: DEAD END

KILLER KLOWNS FROM OUTER SPACE

JAKUB MAŁECKI - BŁĘDY

EVIL ED

I AM LEGEND

GRAHAM MASTERTON - KOSTNICA

OUTPOST

MORTUARY

Ostrzegamy: ten wstępniak będzie wyjątkowo długi, bo mamy dużo do powiedzenia!

Nie sposób nie rozpocząć od śp. „Czachopisma”. Jak już wszyscy zapewne wiecie, magazyn padł

z powodu niegospodarności wydawcy. PressKontakt zrezygnował z wydawania pisma, nie wywiązu-

jąc się ze zobowiązań względem redakcji, graików, prenumeratorów i irm, z którymi zawarto umo-

wy patronackie. Przez pół roku zastanawialiśmy się, co począć dalej. Ostatecznie postanowiliśmy

przestać czekać na cud, sprzedaż tytułu czy inny farmazon. Postanowiliśmy stworzyć coś nowego

i deinitywnie zamknąć rozdział „Czachy”. Teraz tylko i wyłącznie my odpowiadamy za kształt naszego

płodu, tłumaczymy się od tej pory jedynie z naszych własnych poczynań i nie świecimy oczami za

potknięcia drukarni czy wydawcy.

Oddajemy w Wasze ręce pierwszy numer „Grabarza Polskiego” - gazety niecodziennej. Założenie

jest proste: „Grabarz” to darmowy magazyn dostępny w każdym miejscu na świecie dla każdego, kto

umie korzystać z Internetu. Jak już wiecie, magazyn będzie można pobierać w pliku PDF. Zdajemy

sobie sprawę z tego, że jest to dość niekonwencjonalne rozwiązanie, ale dzięki wynikającej z tego

łatwej dystrybucji zawsze będziemy na czasie. Nie będzie to portal z newsami ani z recenzjami każ-

dego pojawiającego się tytułu. Postanowiliśmy skupić się tylko na rzeczach wartych zrecenzowania

- takich, które są wystarczająco dobre, aby się nad nimi pochylić, albo tak złe, by przed nimi ostrzec.

W „Grabarzu” skupimy się głównie na kinie zapomnianym ale ciekawym. W miarę możliwości bę-

dziemy starać się stronić od mainstreamu i skupiać na tym, co w gatunku dobre. Nie będziemy się

zresztą ograniczali wyłącznie do horroru - interesuje nas kino dziwne, niepokojące, biorące się za bary

z podświadomością. Numer 1 to zaledwie skromna prezentacja możliwości „Grabarza” - w następnych

wydaniach możecie się spodziewać wywiadów z reżyserami, aktorami i pisarzami, a także licznych

przekrojowych artykułów, relacji z ciekawych imprez oraz recenzji gier i soundtracków ilmowych.

Planowo „Grabarz” będzie się ukazywać 2 razy w miesiącu, na początku i w połowie każdego

miesiąca... oczywiście w miarę możliwości redakcji - nie jest to nasze jedyne zajęcie. Tak więc gra-

ik wydawniczy może się zmienić w wyjątkowych sytuacjach (np. urlopy, święta, zdarzenia losowe).

Dołożymy jednak wszelkich starań, aby wychodzić terminowo. Grabarz jest zajęciem niedochodo-

wym. Mamy niedosyt po „komercyjnej” próbie z „Czachopismem” i chcemy po sobie zostawić coś

więcej. Sztuka dla sztuki.

Wszystkich chętnych do współtworzenia pisma zapraszamy do przesyłania nam swoich prac.

Chcemy stworzyć dział autorski, w którym będziemy publikować nadesłane prace, zdjęcia, gra-

iki, teksty. Kształt pisma będzie zależał również od Was. W sprawie tekstów piszcie pod adres

bartek@grabarz.net, a w sprawie zdjęć i graik do publikacji - pod adres wojtek@grabarz.net. Naucze-

ni dużą ilością maili otrzymywanych w „Czachopiśmie”, musimy od razu zapowiedzieć, że odpisywać

będziemy tylko na wybrane listy. Uprzejmie prosimy o nie poganianie nas - jeśli mamy komuś odpo-

wiedzieć, to z pewnością to zrobimy.

Teraz kilka spraw technicznych. Jesteśmy dostępni pod domeną www.grabarz.net. Niebawem

przejmiemy całe ex-forum „Czachopisma” i przerobimy je pod nasze potrzeby. Userzy nie zostaną

skasowani. Przerobimy wygląd oraz strukturę forum, zachowując wszystkie wątki, nawet te dotyczące

gazety papierowej - w końcu to też część naszej historii. Do czasu wygaśnięcia domeny będziemy do-

stępni pod adresem www.czachopismo.pl. Pracujemy też nad osobną stroną internetową „Grabarza”.

W pełnej funkcjonalności ruszy ona jeszcze tej jesieni. O wszelkich nowinkach będziemy informować

przez forum i mailing.

r ed a k t o r z y

WRONG TURN 2

DROGA BEZ POWROTU 2

USA/KANADA 2007

DYSTRYBUCJA: IMPERIAL CINEPIX

Jakieś pięć lat temu młody niemiecki reżyser

Rob Schmidt ilmem „Droga bez powrotu”

przewietrzył współczesny survival horror.

Film umiejętnie czerpał garściami z takich

klasyków kina grozy jak „Wzgórza mają oczy”

Wesa Cravena czy „Teksańska masakra piłą

mechaniczną” Tobe’a Hoopera. Jak w świetle

tego sukcesu prezentuje się „Droga bez

powrotu 2”?

REŻYSERIA:

JOE LYNCH

OBSADA:

HENRY ROLLINS

WAYNE ROBSON

DANIELLA ALONSO

KEN KIRZINGER

na i wojownicza pani komandos, uparta

i zamknięta w sobie artystka czy pajaco-

waty podrywacz.

Cravena: trupów jest więcej niż w pierw-

szej części; teraz każdy może zginąć

(nawet gdy jest dziewicą); zawsze na-

leży sprawdzić, czy zabity morderca na

pewno kopnął w kalendarz...

Ale... czy od tego typu ilmidła trze-

ba oczekiwać czegoś więcej? Leśna

siekanka rządzi się swoimi prawami

i właściwie jedyne, co tutaj się liczy, to

poprzeczka realizacyjna, czyli dopra-

cowane efekty, charakteryzacja i sceny

mordów. Tempo nie zwalnia ani na se-

kundę, rzeź przybiera na sile, a każde

kolejne morderstwo jest coraz brutalniej-

sze i bardziej groteskowe. Specjaliści od

efektów odwalili tu kawał dobrej roboty

(minus pierwsza scena mordu, podczas

której dowiadujemy się, że w ludzkim

ciele - oprócz trzewi - nie ma ani kropli

krwi). A całość idealnie wpasowała się

w sequelowe zasady Randy’ego Meek-

sa ze słynnej już trylogii „Krzyku” Wesa

ne nominacje do opuszczenia nie tylko

programu, ale i ziemskiego padołu.

Dale Murphy, były komandos i prawdzi-

wy Rambo z megajajami, organizuje au-

torskie reality show o jakże znamiennym

tytule „Ultimate Survivalist: The Apo-

calypse”. Sześciu graczy, dzika leśna

głusza, pięć dni obcowania z bezlitosną

naturą. Każdy pojedynczy uczestnik pra-

gnie przeżyć przygodę życia i poczuć

niesłabnący galop dreszczy po plecach.

Nie zawiodą się. Jak się łatwo domyślić,

całkiem spora, radosna i przede wszyst-

kim bez przerwy głodna rodzinka zde-

formowanych przyjemniaczków przywita

w swoim lesie ekipę reality show w iście

bombowym stylu. Ledwo program się

rozpocznie, a już pierwsi bohaterowie

zasiądą na swoistych gorących krze-

słach i otrzymają od mutantów śmiertel-

Fabuła jest prosta i bazuje na ogranych

schematach. Aktorzy grają, jakby chcie-

li, a nie mogli. Muzyka jest co najmniej

tak dramatyczna jak towarzysząca wy-

padkowi Rysia w „Klanie”. Krew tryska

na wszystkie strony świata, nie brak też

masakrycznego barbecue. Do potencjal-

nego odstrzału mamy tak oryginalnych

bohaterów jak seksowna i wiecznie nie-

zaspokojona seksualnie kocica, zadzior-

PS: Jako ciekawostkę dodajmy fakt,

że ojca wesołej rodzinki kanibali zagrał

kilkukrotny odtwórca roli Jasona Voorhe-

esa - Ken Kirzinger.

KILLER KLOWNS FROM OUTER SPACE

KLAUNI – MORDERCY Z KOSMOSU

USA 1988

DYSTRYBUCJA: BRAK

klauna mierzącego do niej z pistoletu,

animowany popcorn, klaun czyhający na

dziewczynkę z młotkiem za plecami czy

inny - wyskakujący z muszli klozetowej.

Aktorzy z pełnym przekonaniem wygła-

szają kwestie w rodzaju: „Nie czas teraz

na sprzedawanie lodów - tam są klauni

i zabijają ludzi!”. Jedyna rozpoznawalna

twarz w ilmie - weteran kina wojenne-

go John Vernon - wydaje się całkiem

dobrze bawić w roli policjanta Mooneya,

który jako jedyny w mieście nie wierzy

w inwazję klaunów.

REŻYSERIA:

STEPHEN CHIODO

OBSADA:

GRANT CRAMER

SUZANNE SNYDER

JOHN ALLEN NELSON

JOHN VERNON

Mike’a). Jednak moim zdaniem właśnie

ekranowa taniość, tandeta i bzdurność

stanowią siłę tego ilmu. Wielbiciele kina

klasy B powinni też docenić pomysło-

wość twórców (klauni często na prze-

różne sposoby zabawiają swe oiary...

zanim je zjedzą) i dziwaczny klimat tego

dzieła. Jednak ci, którzy intencjonalnego

kiczu w kinie nie trawią, mogą od mojej

oceny odjąć trzy punkty.

Mike i Debbie spędzają wieczór pod gwiazdami

(z niewiadomych przyczyn ich randka odbywa się

na pontonie w bagażniku samochodu).

Wtem coś spada z nieba, a młodzi postanawiają

sprawdzić, co to takiego. Okazuje się, że jest to

cyrkowy namiot pełen sporej wielkości klaunów,

którzy strzelają samoprzylepnym popcornem,

zamykają ludzi w łaciatych balonach lub owijają

w kokony z waty cukrowej.

„Klauni” ukazali się kiedyś w Polsce na

kasetach VHS w dystrybucji Neptun Vi-

deo Center. Być może warto poszukać

tej wersji i posłuchać jak Mooney głosem

Tomasza Knapika wykrzykuje: „Chodź

no tu, ty szmato z czerwonym kulfonem

w miejscu nosa!”

A jednak ilm jest naprawdę zabawnym

pastiszem amerykańskich monster mo-

vies z lat 50. Brak suspensu rekompen-

sują takie kwiatki jak znudzony wyraz

twarzy dziewczyny na widok wielkiego

Na koniec praktyczna wskazówka: klau-

na z kosmosu można pokonać tylko

w jeden sposób. Strzałem w nos.

Warto na początku zastrzec, że napięcia

„Klauni” w zasadzie nie oferują i prze-

straszyć się ich mogą najwyżej małe

dzieci. Krwawych efektów też w nim pra-

wie nie ma (ot, urwana ręka czy głowa).

Puryści gatunkowi będą narzekać,

że ilm „Killer Klowns from Outer Spa-

ce” nie jest ani typowym horrorem, ani

typową komedią. Niektórym może też

przeszkadzać chałupnicza scenograia

i wszechobecny duch lat 80. (vide sweter

JAKUB M AŁECKI - Błędy

--- ---------- ---------- ---------- -----

Wyda wca: Red Horse 20 08

Ilość stron: 295

Może mam nie po kolei w gło-

wie, ale lubię książki pisane

z potrzeby serca. A na takie

określenie z pewnością zasłu-

guje debiutancka powieść Ja-

kuba Małeckiego. Już sam jej

tytuł, nieco enigmatyczny, ale

zarazem intrygujący, sugeruje,

że będziemy mieli do czynie-

nia z pozycją co najmniej nietuzinkową.

Tak też jest w istocie.

rektyczki, z czasem zyskują

głębi i prawdziwie ludzkich

cech. Każąc im przeciwsta-

wiać się złu, autor pakuje bie-

daków w sytuacje koszmarne,

ba, wręcz makabryczne, takie

z których wydawałoby się nie

ma wyjścia, przebijające przez

stronice powieści okrucieństwo

umiejętnie równoważąc jednak sporą

dawką groteski i humoru.

Poznański autor poważył się na coś, do

czego potrzeba sporej odwagi; zmierzył

się bowiem z „Mistrzem i Małgorzatą”.

Dziełem równie genialnym, co obrosłym

legendą. I… tak, tak, proszę państwa!

– wyszedł z tej próby obronną ręką. Ba-

zując na zaczerpniętych z powieści Buł-

hakowa diabolicznych wątkach, stworzył

coś, co ma urok zbliżony do pierwowzo-

ru, zajmującą fabułę, a nadto w niebanal-

ny sposób diagnozuje kondycję narodu,

którego spora, choć niekoniecznie więk-

sza część zamieszkuje tereny pomiędzy

Odrą a Bugiem.

Penetrując mroczne zakamarki dusz na-

szych pobratymców Małecki nie zapomi-

na o tym co na zewnątrz. Obserwujemy

więc ferujące wyroki media, nurzających

się w beznadziei blokersów i ich bezsil-

nych wobec wymagań współczesności

rodziców. Nie brak też odniesień do po-

lityki. Mówi się więc zarówno o sejmie,

jak i o osławionym ministrze Dobro.

Włączenie tego typu elementów mogło-

by drażnić, ale tak się nie dzieje. Użyto

ich bowiem z umiarem i wartym odnoto-

wania wyczuciem. Naprawdę trudno tu

znaleźć cokolwiek, do czego można by

się przyczepić. Prawdopodobnie duża

w tym zasługa odpowiadającego za re-

dakcję książki Łukasza Orbitowskiego,

nie zmienia to jednak faktu, że efekt koń-

cowy jest bardziej niż zadowalający

Tak jak u Bułhakowa mieliśmy Wolanda

i jego świtę, tak w „Błędach” stajemy oko

w oko z Dziadkiem i całą zgrają służą-

cych mu stworów. Biada tym, którzy po-

pełnią błąd, opowiadając się po niewła-

ściwej stronie! Tu ceną za pomyłkę jest

swego rodzaju… transfer. Zaręczam jed-

nak, że w drużynie Dziadka nie chciałby

grać żaden z was!

Jedynym elementem książki, który nie

przypadł mi do gustu, jest jej zakoń-

czenie. Moim zdaniem nieco zbyt mo-

ralizatorskie, zbyt dosłownie odwołują-

ce się do biblijnej idei odkupienia. Jak

by jednak na „Błędy” nie spojrzeć, są

one powieścią ze wszech miar udaną.

Oby tak dalej!

Małecki, wzorem Mistrza, portretuje

swych bohaterów z godną pozazdrosz-

czenia wprawą. Nawet osobnicy, którzy

z pozoru wydają się płascy jak biust ano-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: