Weber David - Starfire 02 - Krucjata.pdf - Weber David - ssaaggaa

David Weber i Steve

White

Krucjata

Crusade

PrzełoŜył: Jarosław Kotarski

Wydanie oryginalne: 1992

Wydanie polskie: 2005

Rozdział I

POWRÓT WYGNAŃCÓW

– I jak smakuje zeget ? – spytał Khardanish, Dwudziesty Szósty Mały Pazur Chana

i trzeci z kolei lord Talphon, gładząc z zadowoleniem imponujące wąsy i przyglądając

się zmruŜonymi oczyma o pionowych źrenicach gościowi siedzącemu po przeciwnej

stronie stołu.

– Dziękuję, sir. Jest całkiem dobrze ugotowany – odparła porucznik Johansen,

uśmiechając się tak, by nie pokazać zębów.

Khardanish pokiwał głową z aprobatą – ludzie często zapominali, Ŝe dla

wywodzących się od drapieŜników poddanych chana pokazanie zębów oznaczało

wyzwanie. Porucznik Johansen, oficer łącznikowy przydzielona do jego eskadry,

starannie przygotowywała się do objęcia tego stanowiska, o czym wiedział, ale nadal

ujmowało go, gdy obserwował, jak wykorzystuje zdobytą wiedzę w praktyce. Tym

bardziej Ŝe cały czas podpuszczał ją delikatnie drobnymi złośliwostkami.

– Cieszę się – stwierdził – i przepraszam, Ŝe kucharzom tyle czasu zajęło

zrozumienie, Ŝe naprawdę wolisz to gotowane.

– śadne przeprosiny nie są potrzebne, sir. Pocieszała mnie myśl, ile wysiłku

kosztowałoby przekonanie dowolnego kucharza na okręcie Federacji, Ŝe pan

naprawdę wolałby zjeść je na surowo.

Khardanish zamruczał basowo, nie chcąc roześmiać się na cały głos. Naprawdę

poznali się i rozumieli z porucznik Johansen zadziwiająco dobrze, co było tym

dziwniejsze, Ŝe Ŝadne z nich nie mogło posługiwać się językiem drugiego w związku

z odmienną budową krtani i strun głosowych. Podejrzewał, Ŝe przydział do sił

patrolujących Lorelei dostał właśnie z powodu niezłego rozumienia standardowego

angielskiego. Co prawda mówiło się o nowych programach tłumaczeniowych, ale nic

konkretnego, a obecnie istniejące były nie dość Ŝe nieprecyzyjne, to na dodatek

potrzebowały zbyt wiele pamięci, by mogły być wykorzystywane przez system

komputerowy niszczyciela.

Wieść o tym przydziale nie wprawiła go w zachwyt, choć oznaczał on

dowodzenie eskadrą. 10. Eskadra Niszczycieli składała się jednak obecnie tylko z

czterech starych i wysłuŜonych jednostek, a system Lorelei nawet przy duŜej dozie

dobrej woli trudno było uznać za waŜny. Był to co prawda jeden z niewielu systemów

planetarnych, jakie Chanat zdobył w pierwszej wojnie międzyplanetarnej stoczonej

dwa oriońskie wieki temu z Federacją, ale był całkowicie pozbawiony znaczenia i

niemoŜliwy do obrony. Co Federacja udowodniła w drugiej wojnie

międzyplanetarnej. Podejrzewał zresztą, Ŝe tylko z tych powodów pozwolono w

końcu Chanatowi go zatrzymać. System nie posiadał nadających się do kolonizacji

planet, a z sześciu warpów cztery prowadziły do systemów Federacji, tylko jeden zaś

na obszar Chanatu. Ostatni wiódł prosto do śmierci – Ŝadna jednostka Zwiadu

Kartograficznego, która weń wleciała, nie powróciła. Dlatego Znamae i pozostałe

okręty 10. Eskadry stacjonowały tu bardziej z przyczyn propagandowych niŜ

jakichkolwiek innych.

Dopiero później zdał sobie sprawę, Ŝe przydział ten był waŜny takŜe z innego

powodu. W czasie trzeciej wojny międzyplanetarnej, gdy Federacja i Chanat Oriona

utworzyły Sojusz przeciwko Protektoratowi Rigeliańskiemu, przydzielanie oficerów

łącznikowych na okręty patrolujące pograniczne sektory było oczywiste – chciano

uniknąć incydentu. Mało kto zdawał sobie jednak sprawę z korzyści płynących z

utrzymania tego zwyczaju po zakończeniu walk. A właśnie dzięki temu obie rasy

miały okazję się poznać i w wojownikach naleŜących do kaŜdej z nich rodził się

stopniowo szacunek dla drugiej strony.

Sam był zaskoczony tym, jak szczerze polubił porucznik Johansen. Fakt, Ŝe była

samicą, nie miał z tym nic wspólnego, bo jakoś nigdy nie zdołał uznać Ŝadnego

człowieka za atrakcyjnego fizycznie. Ludzie mieli nagie twarze, małe, okrągłe i zbyt

nisko umieszczone uszy, a brak wąsów powodował, Ŝe trudno było ich traktować

powaŜnie. Samce wprawdzie miewały zarost, choć rzadki i krótki, u samic sprawa

była gorsza, bo długie włosy jedynie podkreślały całkowitą nagość twarzy. Całe

szczęście, Ŝe ludzie mieli dziwaczny zwyczaj stałego okrywania ciał ubraniami –

przynajmniej nie świecili gołą, pozbawioną futra skórą. To mogłoby okazać się ponad

siły nawet opanowanego wojownika.

Samantha Johansen miała natomiast inne zalety, które podziwiał. Była

spostrzegawcza, inteligentna, wyczulona na niuanse róŜniące obie rasy i miała takie

jak on złośliwe poczucie humoru. I doskonały przebieg słuŜby – według ludzkiego

kalendarza liczyła sobie dopiero dwadzieścia osiem lat (według oriońskiego

pięćdziesiąt trzy), a na kurtce jej munduru znajdowała się baretka Federation Military

Cross, czyli odpowiednik Valkhaanair . A biorąc pod uwagę, Ŝe od końca III wojny

minęło pięćdziesiąt ziemskich lat, nie było to odznaczenie łatwe do zdobycia.

Podejrzewał zresztą, Ŝe ludzie wybierali kandydatkę na to stanowisko równie

starannie jak jego przełoŜeni.

– Saahmaaanthaa! – miauknął zadowolony. – Czasami jesteś aŜ za bardzo

podobna do mnie.

– Profilaktycznie uznam to za komplement, sir – oceniła Johansen, przegryzając

się przez kolejny kawałek zegeta .

Prawdę mówiąc, mięso było twarde i łykowate, ale była to potrawa wojowników i

dowód uznania. Z prostego powodu – przypominający niedźwiedzia zeget był

najgroźniejszym drapieŜnikiem na ojczystej planecie Chanatu. Określano go jako

„cztery metry czystej furii”. Poczęstowanie jej jego mięsem było wyrazem wielkiej

uprzejmości i szacunku ze strony gospodarza.

– To miło z twojej strony. – Khardanish dolał obojgu wina.

Jak na jego gust było zbyt wytrawne, ale Johansen mu je podarowała, toteŜ nie

skrytykował słowem smaku. Oglądał za to z przyjemnością grę światła w rubinowym

płynie.

– W takim razie coś ci powiem w rewanŜu. Wiesz, jak my nazywamy dwie wojny

stoczone z wami?

– Wiem – odparła miękko. – Wojny Wstydu.

– Właśnie. I jest to właściwe określenie nawet teraz, gdy jesteśmy sojusznikami.

Mieliśmy dwa razy tyle systemów i dziesięć razy większą populację niŜ wy. Mieliśmy

flotę, a wy kilkanaście lekko uzbrojonych jednostek Zwiadu Kartograficznego. I

ponieśliśmy klęskę. Jak wojownik moŜe nie czuć wstydu po przegraniu z o tyle

słabszym wrogiem?

Johansen spojrzała mu prosto w oczy i czekała na ciąg dalszy, nie próbując w

Ŝaden sposób ukryć, Ŝe niezręcznie jej tego słuchać.

– Okazało się, Ŝe w tym, co najwaŜniejsze, wcale nie jesteście słabsi – dodał

powaŜnie. – Dla was wojna to kwestia dyscypliny i planowania. Dla nas była to

szansa wykazania się odwagą i honorem, ale jako jednostek. Wasz wódz Anderson

wciągał nas w pułapki i zasadzki, masakrował ogniem, gdzie się dało, a dla nas była

to taktyka tchórza. Tyle Ŝe on wygrał, a my przegraliśmy. Mój przodek, pierwszy lord

Talphon, walczył w obu wojnach. Był inteligentnym oficerem, protegowanym

Varnika’sheerina, a i tak uwaŜał, Ŝe prowadzicie wojnę w sposób dobry tylko dla

chofaki .

Johansen nie zareagowała, choć uŜyte przez niego określenie oznaczało kogoś,

kto tak dalece utracił honor i odwagę, Ŝe nie rozumie nawet znaczenia tych słów.

– Wiele razy czytałem jego dziennik i wiem, Ŝe w końcu pojął w czym rzecz. Nie

walczył w Aklumar, ale jego okręt jako jedyny ocalał z pierwszej bitwy o Ophiuchi

Junction, a potem brał udział we wszystkich większych bitwach tej kampanii. Mój

przodek w końcu nauczył się tego, co wy wiedzieliście od dawna: Ŝe obowiązkiem

Weber David - Starfire 02 - Krucjata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: