Diagnostyka sekcyjna.pdf

Diagnostyka sekcyjna

Plan sekcji . Badanie (oględziny) przy rozbiorze zwłok obejmuje 2 fazy.

Pierwszą stanowią oględziny zewnętrzne oraz przygotowawcze

czynności, polegające na otwieraniu jam ciała.

Druga faza sekcji ( oględziny wewnętrzne ) sprowadza się do

wyjmowania i sekcji narządów. W instytucjach naukowych i większych

zakładach leczniczych dla zwierząt odpowiednio wyposażone są sale

sekcyjne, jednak większość lekarzy praktykujących w terenie wykonuje

w warunkach, które nie zawsze do tego sprzyjają.

Oględziny zewnętrzne obejmują część wstępną i szczegółową.

Pierwsza z nich dotyczy:

▬ ogólnych informacji identyfikujących badanego osobnika,

▬ cech budowy jego ciała (konstytucja),

▬ stanu odżywienia (kondycja),

▬ widocznych zmian pośmiertnych.

Diagnostyka sekcyjna

Oznaki śmierci . Mają one ważne znaczenie przy ustalaniu okoliczności i

czasu zgonu i dotyczą: ochłodzenia ciała, bladości jego powłok, stężenia

pośmiertnego, plam pośmiertnych, przekrwienia pośmiertnego oraz

procesów gnilnych.

Ochłodzenie zwłok (algor s. frigor mortis). W pierwszej dobie po śmierci

temperatura zwłok obniża się o 1oC na godzinę, a o 0.2oC na godzinę w

następnej. Wspomniany proces przyśpiesza chłód, a spowalnia go wysoka

temperatura zewnętrzna. Ponadto nieco inaczej przebiega on w takich

chorobach jak tężec i wąglik.

Diagnostyka sekcyjna

Stężenie pośmiertne (rigor mortis). Rozpoczyna się już od 1 godziny po

śmierci i postępuje od przodu ku tyłowi ciała obejmując zarówno mięśnie

poprzecznie prążkowane, jak i gładkie. Nasilenie tego stężenia zależy od stanu

mięśni już za życia. Dlatego mięśnie uwstecznione w następstwie zwyrodnienia

lub rozpadu włókien, a także zwierząt padłych z powodu wąglika, chorób

posocznicowych, charłactwa oraz zatrucia tlenkiem węgla lub cyjanowodorem,

nie ulegają stężeniu pośmiertnemu lub brak go z powodu wysokiej temperatury

ciała lub ciepłoty zewnętrznej. Natomiast tężec, zatrucie strychniną lub

kamforą, czy atropiną przyśpieszają szybkość stężenia pośmiertnego. Podobnie

nagła śmierć zwierzęcia poprzedzona dużym wysiłkiem fizycznym przyśpiesza

przebieg stężenia pośmiertnego. Miśnie gładkie ulegają stężeniu pośmiertnemu

szybciej niż poprzecznie prążkowane, osiąga ono w nich bswój szczyt po

upływie 20-30nminut, po czym ustępuje w ciągu najbliższych 2 godzin. Stężeniu

temu ulega też mięsień sercowy, który zatrzymuje swą pracę w fazie rozkurczu.

Ustępowanie stężenia pośmiertnego odbywa się wolniej niż jego narastanie, i

przebiega ono w tym samym porządku, jak następowało. Zazwyczaj stężenie

pośmiertne utrzymuje się 24-48 godzin (w normalnej temperaturze).

Diagnostyka sekcyjna

Plamy pośmiertne (livores mortus) wyraźne są jedynie u zwierząt o

skórze bez pigmentu (świnie, króliki, drób). U zwierząt o skórze

pigmentowanej widoczne stają się dopiero po zdjęciu z nich skóry.

Występują jako rozlane plamy o niewyraźnie zaznaczonych brzegach.

Przekrwienie pośmiertne (hypostasis) zjawia się z chwilą ustania akcji

serca. W następstwie działania siły ciężkości krew spada do miejsc niżej

położonych. Zjawisko to występuje już po upływie 30-60 minut po

śmierci, gdy zwłoki leżą w tej samej pozycji jak w chwili śmierci.

Gnicie (putrificatio, putrescentia). Charakterystyczna gnilna woń wynika

przede wszystkim z bakteryjnego rozkładu substancji białkowych.

Przebieg tego procesu zależy od warunków przechowywania zwłok.

Przyśpieszony rozkład gnilny towarzyszy posocznicom oraz ciężkim

chorobom przewodu pokarmowego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: