SPIS TREŚCI
PRZEDMOWA
OD AUTORA
1. RODOWÓD ŚWIADKÓW JEHOWY
2. BÓSTWO CHRYSTUSA
3. „ZRODZONY A NIE STWORZONY”
4. BRACIA I SIOSTRY CHRYSTUSA
5. CHRYSTUS I ARCHANIOŁ MICHAŁ
6. KRZYŻ CZY PAL?
7. ZMARTWYCHWSTANIE CHRYSTUSA
8. POWRÓT PANA
9. 1000 LAT KRÓLOWANIA
10. IMIĘ CHRYSTUSA
11. IMIĘ BOŻE
12. IMIĘ BOŻE W BIBLII 1000-LECIA
13. IMIĘ JEHOWA W BIBLII NOWEGO ŚWIATA
14. OSOBA DUCHA ŚWIĘTEGO
15. TRÓJCA ŚWIĘTA
16. TRÓJCA ŚW. W PISMACH OJCÓW KOŚCIOŁA
17. MARYJA
18. PRYMAT ŚWIĘTEGO PIOTRA
19. CZY ŚW. PIOTR BYŁ W RZYMIE?
20. DUCHOWE OJCOSTWO
21. ŻYCIE POZAGROBOWE W NAUCE ŚWIADKÓW JEHOWY
22. DUSZA NIEŚMIERTELNA
23. ŁOTR W RAJU
24. RAJ NA ZIEMI
25. NIEBO I 144 TYSIĄCE
26. ŚWIĘCI PAŃSCY
27. CZYŚCIEC
28. PIEKŁO
29. ARMAGEDON ŚWIADKÓW JEHOWY
30. KRÓLESTWO BOŻE
31. KANON PISMA ŚWIĘTEGO
32. TRADYCJA
33. DEKALOG I OBRAZY
34. NIEDZIELA
35. EUCHARYSTIA
36. CHRZEST
37. SPOWIEDŹ ŚWIĘTA
38. BOŻE NARODZENIE
39. WIELKANOC
40. NIEOMYLNOŚĆ KOŚCIOŁA I OMYLNOŚĆ STRAŻNICY
41. OKREŚLENIA „KOŚCIÓŁ KATOLICKI” I „ŚWIADKOWIE JEHOWY”
42. CELIBAT
43. DŁUGIE SZATY
44. SŁUŻBA GŁOSZENIA
45. SŁUŻBA WOJSKOWA
46. KREW
47. SZATAN W NIEBIE?
48. „CUDOWNA PSZENICA” I DOLARY
49. ROK 1914 I JEGO POKOLENIE
50. ROK 1915 I 1918
51. ROK 1925
52. „BETH-SARIM” J.F.RUTHERFORDA
53. ROK 1975
54. GRANICA ROKU 2000
55. ROK 607 PRZED CHRYSTUSEM
56. PIRAMIDA CHEOPSA
57. MORALNOŚĆ ŚWIADKÓW JEHOWY
BIBLIOGRAFIA
OSTATNIO WYDANE PUBLIKACJE O ŚWIADKACH JEHOWY
NIEKTÓRE WERSETY ŹLE INTERPRETOWANE PRZEZ ŚWIADKÓW JEHOWY
Najliczniejszą sektą w Polsce są świadkowie Jehowy. Liczą około 120 tysięcy członków. Ich oficjalna nazwa brzmi: „Strażnica - Towarzystwo Biblijne i Traktatowe. Zarejestrowany Związek Wyznania Świadków Jehowy”.
Jak powinien zachować się katolik w kontakcie ze świadkami Jehowy, zwłaszcza gdy odwiedzają dom rodzinny, albo gdy razem z nimi pracuje zawodowo lub spotyka się z nimi jako sąsiadami swego zamieszkania?
Katolik powinien wykazać postawę świadectwa i apostolstwa. Uwydatnia się ona przez zaprezentowanie swej katolickiej godności, związanej z wiarą w Boga w Trójcy, z łącznością z Chrystusem Odkupicielem, z przynależnością do Kościoła, z umiłowaniem Pisma świętego. Trzeba też dać świadectwo prawdzie o swoim życiu w małżeństwie i rodzinie, o wychowaniu i chrześcijańskim świętowaniu niedzieli, o trzeźwości i sprawiedliwości społecznej.
Obok świadectwa znamionującego postawę katolika trzeba także umieścić dialog. Do podjęcia dialogu ze świadkami Jehowy w formie rozmów, dyskusji, odpierania zarzutów, wyjaśniania prawd katolickiej wiary, mogą poczuwać się tylko ci katolicy, którzy z jednej strony dobrze znają zasady doktrynalne, kultyczne i strukturalne świadków Jehowy, a z drugiej strony dobrze znają prawdy wiary katolickiej, posiadają dobrą znajomość Pisma świętego, jak również umiejętność posługiwania się właściwymi argumentami czy to w obronie wiary, czy też w sile przekonywania dla zjednania tych, którzy tkwią w błędnej niechrześcijańskiej nauce.
Dialog religijny ze świadkami Jehowy jest bardzo trudny, najczęściej bezowocny. Przyczyn tej sytuacji trzeba doszukiwać się w błędnych, niechrześcijańskich ujęciach podstawowych prawd wiary, dotyczących Boga, człowieka, Kościoła, świata czy eschatologii. Trudność stanowi postawa sekciarska, bardzo ciasna i fanatyczna oraz kształtowanie i utwierdzanie jej we wspólnocie, w której żyją świadkowie Jehowy. Kolejną przyczyną jest częste posługiwanie się Biblią, przy zdecydowanie różnym, błędnym jej interpretowaniu. Wreszcie całe nastawienie wobec religii, chrześcijaństwa, Kościoła, świata, bardzo negatywne, izolujące i potępiające, tworzy wielką przegrodę, którą trudno, najczęściej niemożliwie jest przekroczyć, by dostrzec wartości chrześcijańskie i w pełni ludzkie oraz ku nim się zwrócić.
Pomimo trudności, katolicy nie mogą i nie powinni zrezygnować z wszystkich dostępnych - według swych kompetencji i możliwości - działań apostolskich i ewangelizacyjnych. Wszyscy muszą być gotowi do dzielenia się tym, co posiadamy w Chrystusie i Kościele, ufając zarazem Bogu, że będzie wspomagał nasze wysiłki i starania swą łaską i błogosławieństwem.
W realizacji zadań ewangelizacyjnych, w prowadzeniu dialogu ze świadkami Jehowy trzeba korzystać z kompetentnych źródeł. Do nich należy również książka Włodzimierza Bednarskiego „Pismo święte a nauka świadków Jehowy”.
Autor jest od szeregu lat zaangażowany w dialog ze świadkami Jehowy. Prowadzi on również od kilku lat Diecezjalny Punkt Poradnictwa Religijnego w Gdańsku - Wrzeszczu, ul. Mireckiego 3. Jesteśmy mu wdzięczni za jego informacyjną i apostolską działalność.
Polecam uwadze czytelników niniejsze opracowanie i zachęcam do owocnego wykorzystania go w obronie wiary i w kompetentnym dialogu religijnym.
Gdańsk, 20 kwietnia 1996 r.
Bp Zygmunt Pawłowicz
* * *
Praca Włodzimierza Bednarskiego na temat nauki Świadków Jehowy pt. „Pismo święte a nauka Świadków Jehowy” stanowi doskonałe źródło poznania doktryny tej sekty, jej swoistej interpretacji Biblii, jej historii, a nawet metod działania. Zaletą tej pracy jest przede wszystkim forma dialogu: autor przedstawia tezę Świadków Jehowy i następnie wykazuje, że jest ona błędną, niezgodną z Pismem świętym. Drugą, wielką jej zaletą jest bardzo mocne osadzenie dialogu w tekstach biblijnych. Autor stara się każdy poruszany temat przedstawić na bardzo szerokim tle biblijnym, zbiera - ma się wrażenie - wszystkie możliwe teksty Pisma świętego, które mogą pomóc we właściwym zrozumieniu danej prawdy wiary, lub we właściwym zrozumieniu danego wiersza w Biblii. Autor, doskonały znawca doktryny Świadków Jehowy, wyjaśniając na czym polega błąd Świadków Jehowy w interpretacji konkretnego tekstu Biblii przewiduje, w jakim kierunku poprowadzą dyskusję i niejako podąża za nimi z nowymi argumentami z Biblii. „Pismo święte a nauka Świadków Jehowy” może być bardzo cenną pomocą dla duszpasterzy i katechetów.
Ks. Andrzej Kowalczyk
Rektor Gdańskiego Kolegium Teologicznego w Gdyni.
Świadkowie Jehowy, których często spotykamy u naszych drzwi, stają się coraz bardziej widoczni. Przyczyniają się do tego przywódcy Strażnicy, którzy stale dopingują swych podopiecznych do ciągłego głoszenia jak i wynajdują nowe formy działania jak np. nieoficjalne świadczenie, kolportaż literatury na ulicach itp. Ich kolorowe czasopisma: „Strażnica” i „Przebudźcie się!” stają się wszystkim znane. Tylko niewielu z nas katolików, zdaje sobie sprawę z kłopotów duchowych, w jakie wpada człowiek, który sięga po te publikacje. Czasopisma te, pomijając ich tendencyjność, są prawie całkowicie polemiczne. Zwalcza się w nich najbardziej oczywiste nauki chrześcijańskie. Chrześcijanin, który nie zna dogłębnie prawd wiary a na dodatek podatny jest na sugestię innych, może łatwo stać się ofiarą manipulacji. Brak pod ręką fachowców jak i mała ilość publikacji, które podejmują polemikę ze Strażnicą, sprawia, że często pozostaje on sam z problemami trudnymi do rozwiązania. Świadkowie doskonale potrafią wykorzystać tego rodzaju sytuację. Dają zaraz, po zburzeniu w słuchaczu wiary Kościoła, nową pochodzącą z przełomu XIX i XX w. naukę. Nowinki są szczególnie popularne wśród młodzieży, której często spowszedniały stare, wypróbowane wzorce. Niekiedy osoby starsze chętnie akceptują nowinki religijne, jeśli tylko zapełni się im samotność, wciągając je do wspólnoty. Strażnica daje też wielu swym członkom możliwość rywalizacji, bo czymże innym jest porównywalne „do ping-ponga” uczenie ich walki na wersety Biblii. Znajomość nauk Strażnicy przez jej głosicieli niejednego zadziwia, a niektórzy mylą ją ze znajomością Biblii. Świadkom Pismo św. potrzebne jest tylko do potwierdzenia opracowanych przez „Ciało Kierownicze” publikacji. Dla mnie przedstawiciele Towarzystwa Strażnica stali się wyzwaniem do głębokiego poznania prawdziwej wykładni Słowa Bożego, którą Kościół Rzymsko-Katolicki zachowuje od wieków.
Kiedy zetknąłem się ze Świadkami po raz pierwszy (1973), uderzyły mnie dwie rzeczy: gorączkowe oczekiwanie Armagedonu w 1975r. oraz ich „fachowość” w prowadzeniu dyskusji.
Mając na uwadze ich umiejętność w przeprowadzaniu polemiki, zebrałem w niniejszym opracowaniu argumenty biblijne, które ukazują nieprawidłowość i zmienność ich wykładni. Niezmienną, opartą na Biblii naukę katolicką podparłem świadectwami z pism starochrześcijańskich I, II i III wieku. Świadkowie choć nie uznają powagi tych pism, czasem tendencyjnie wykrzywiają nauki zawarte w nich, przedstawiając je w swych broszurach (np. „Czy wierzyć w Trójcę?” s.5 i 7). Warto na to zwrócić uwagę.
Ks.Z.Domagała w publikacji pt. „Czy nauka Świadków Jehowy jest zgodna z Biblią?” (Lublin 1976) zauważa, że: „Do najczęstszych niedociągnięć duszpasterzy w nauczaniu prawd wiary należy zaliczyć używanie pojęć filozoficzno-teologicznych, podczas gdy na większość zarzutów stawianych przez Świadków Jehowy można odpowiedzieć pozostając na poziomie języka i pojęć przez nich używanych”. Niniejsza praca napisana jest językiem, który powinien być zrozumiały dla każdego i zawiera tematy, które najczęściej poruszane są przez uczniów Strażnicy. Chyba niemożliwe jest zebranie w jednej książce odpowiedzi na wszystkie zarzuty Świadków, nie zgadzają się oni bowiem z ani jedną nauką naszego Kościoła. Nie wykluczam jednak w przyszłości poszerzenia zakresu polemiki. Strażnica dość często zmienia nauki, więc z czasem pojawi się pewnie jej nowa wykładnia i wtedy będzie właściwym spojrzeć krytycznie na te nowinki.
Jako wprowadzenie do problematyki Świadków Jehowy proponuję pozycje z tym związane zamieszczone w „Bibliografii”. Naświetlają one tło historyczne powstania „Strażnicy”, ukazują mechanizmy funkcjonowania sekt i przedstawiają wnioski duszpasterskie.
Przy pisaniu rozdz. pt. „Rodowód Świadków Jehowy”, pomocne mi było najnowsze opracowanie historii Świadków Jehowy wydane przez Towarzystwo Strażnica („Świadkowie Jehowy głosiciele Królestwa Bożego” 1995). Chociaż przemilcza ono kilka niewygodnych dla Świadków faktów (np. „cudowna pszenica”, odejście w, i po 1979r. trzech członków Ciała Kierowniczego Towarzystwa Strażnica, oczekiwania związane z porwaniem do nieba w 1881 r., Królestwem Bożym w 1931r., Armagedonem w 1935 r., zmartwychwstaniem Żydów w 1980 r., Armagedonem i zmartwychwstaniem na pewno w XX w.) to jednak zebrało ono sporo danych historycznych, rozsianych dotychczas w wielu publikacjach.
Zaznaczam też, że rozdz. pt. „Rok 607 przed Chrystusem” opracował pan Cezary Podolski, mój przyjaciel i znawca powyższej problematyki. Jest on też autorem, godnej polecenia, typowo demaskatorskiej książki pt. „Największe oszustwa i proroctwa Świadków Jehowy” Gdańsk 1996.
Skróty dla oznaczenia ksiąg Pisma św. zastosowano wg Biblii Tysiąclecia. Cytaty użyte w opracowaniu pochodzą głównie z Biblii Tysiąclecia, za wyjątkiem oznaczonych skrótami innych przekładów (patrz „Bibliografia”). Cytując publikacje Świadków Jehowy zastosowano skróty ich tytułów. Pełne ich nazwy i rok wydania zawiera „Bibliografia”. Wszystkie podkreślenia i pogrubienia tekstu pochodzą od autora. Zamiast określenia „Świadkowie Jehowy” zastosowano skrót ŚJ.
Autor
Diecezjalny Punkt Poradnictwa Religijnego
ul. Ks. Józefa Zator-Przytockiego 3
80-245 Gdańsk-Wrzeszcz (czynny w pierwszy piątek miesiąca w godz.1700-1900 w sali biblioteki parafialnej; telefon komórkowy autora: 0600 565 148).
1.1. Sympatycy ŚJ, zapoznając się z historią i naukami Towarzystwa Strażnica powinni zastosować się do rady, której ono udziela: „Musimy zbadać nie tylko to, w co sami wierzymy, lecz także to, czego naucza wyznanie, do którego należymy. Czy jego nauki są całkowicie zgodne ze Słowem Bożym, czy też oparte na tradycjach ludzkich? Jeżeli miłujemy prawdę, to nie będziemy się obawiać takiego sprawdzenia.” („Prawda, która prowadzi...” rozdz.2 par.5).
1844 - Baptysta W.Miller (1782-1849) ogłasza na ten rok powrót Jezusa. Później jego „uczennica” E.H.White (ur.1827), założycielka (prorokini) Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego naucza na podst. swych wizji, że zna „dzień i godzinę” ponownego przyjścia Chrystusa („Doświadczenia i widzenia” E.H.White s.11, ed. pol. 1935). Uczy też, że za jej życia (†1915) nastąpi zmartwychwstanie umarłych i że będzie zabrana wraz z nimi do nieba: „Gdy 144.000 poznało swych przyjaciół, których im śmierć zabrała, zawołali: ‘Alleluja’ i w tym momencie byliśmy przemienieni i podjęci wraz z nimi w powietrze na spotkanie Pana” (s.12). Mówi też o kwestii „kilku miesięcy” (s.52). Inni adwentyści (wiele sekt) głoszą, że Chrystus powróci w 1873 lub 1874r. (Barbour, Paton, Wendel) „Wykwalifikowani...” rozdz. ‘Nowożytna historia Świadków Jehowy’ s.44; por. „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.132, 62.
1852 - Rodzi się w USA w rodzinie prezbiteriańskiej C.T.Russell (rodowód szkocko-irlandzki). Pracuje jako subiekt w sklepie ojca, który handluje odzieżą męską. Mając 11 lat staje się jego wspólnikiem. Zmienia wyznania religijne. Staje się kongregacjonalistą, działaczem YMCA, niewierzącym (interesował się też religiami Wschodu) i od 1868 sympatykiem adwentystów z „Ruchu Okrzyku Północy” („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.42-3, 122; „Dokonana Tajemnica” s.60; por. „Wykwalifikowani...” rozdz. ‘Nowożytna historia Świadków Jehowy’ s.45).
1870 - Zaczyna wraz z pięcioma osobami samodzielnie interpretować Biblię („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.44). „Prywatnie przyznawał, że wierzył, iż go Bóg powołał od urodzenia” („Dokonana Tajemnica” s.59). Uczono też o nim: „Bóg powołał Jezusa (Dawida), umiłowanego (...) i Pastora Russella jako wiernego i mądrego pasterza, któryby brał ze spichlerza Biblijnego prawdy nowe i stare i nimi karmił owce” (j/w. s.624), „Człowiek z wysokim czołem, jakie miał Pastor Russell, jest nadzwyczaj inteligentnym” (j/w. s.426). „Brat Russell świetnie sobie radził zarówno w sprawach duchowych, jak i handlowych...” („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.575).
1874 - Doznaje zawodu. Oczekiwany (w październiku) przez niego Chrystus nie przyszedł widzialnie na ziemię („Dokonana Tajemnica” s.61; patrz też 1875, 1876, 1928, 1931, 1943).
1875 - Dowiaduje się i naucza, że Jezus ma przyjść niewidzialnie („Walka Armagieddonu” s.757; „Co kaznodzieja Russell odpowiadał...” s.392-3; „Dokonana Tajemnica” s.82; „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.132; por. ang. Strażnica [Zion’s Watch Tower] 1883 s.512-5, gdzie piszą, że to poznanie nastąpiło w 1874r. - po zawodzie października; „Pojednanie” s.254 podaje, że „około roku 1874, lub na początku roku 1875”). Nie zna jednak daty Jego powrotu (patrz 1876). Bierze tę naukę od tych, których nazwie później „Babilonem” („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.46-przypis).
1876 - Poznaje N.Barboura („Adwentyści Powtórnego Przyjścia” [Second Adventists]) i dowiaduje się, że Jezus przyszedł niewidzialnie na ziemię 2 lata wcześniej tzn. w 1874r. („Dokonana Tajemnica” s.61; „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.46-7, 133). Nadal jednak uważa (jeszcze przez parę lat - może do 1881r.), że gdy Chrystus w późniejszej fazie będzie wykonywał sąd nad ludzkością, to będzie widzialny i będzie się później ukazywał ludziom na ziemi („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.132-3). Wyd. z Barbourem pismo „Zwiastun Poranka” (do V 1879). Później definitywnie rozstają się (Strażnica Nr 1, 1994 s.20-1; „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.47-8, 619). Ogłasza, że w 1914r. zakończą się ‘czasy pogan’ i „Żydzi mają być przywróceni do dawnego stanu, królestwa pogańskie mają być rozbite w kawałki ‘jak naczynia garncarskie’, a królestwa tego świata staną się królestwami naszego Pana i jego Chrystusa i zostanie wprowadzony wiek sądu” („Wykwalifikowani...” rozdz. ‘Nowożytna historia Świadków Jehowy’ s.47; por. Strażnice: Nr 20, 1990 s.19; Rok XCVI [1975] Nr 21 s.16-7; Przebudźcie się! Nr 7, 1995 s.8). Uważa też, że zaczęło się (świta) z 1874r. szczęśliwe „1000-lecie”. Tą początkową jego fazę nazwał „Brzaskiem Tysiąclecia” („Nadszedł Czas” s.41-2, 271). Naucza, że w 1799r. zaczęły się ‘czasy ostateczne’ („Przyjdź Królestwo Twoje” s.17). Pogląd ten odrzucono pod koniec lat dwudziestych na korzyść 1874 i później 1914r.
1877 - Wyd. pierwszą ang. broszurę pt. „Cel i sposób powrotu naszego Pana” i wspólnie z Barbourem książkę pt. „Trzy światy i żniwo tego świata”, w której nauczają, że Jezus powrócił w 1874r. („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.47).
1878 - Spodziewa się wraz ze swymi sympatykami zabrania do nieba (ang. Strażnica [Zion’s Watch Tower] 15 VII 1906; „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.632). Później stwierdza, że w tym roku zaczęło się niewidzialne zmartwychwstanie klasy niebiańskiej (j/w. s.632).
1879 - Zaczyna od lipca wyd. miesięcznik (patrz 1892) „Strażnica Syjońska i Zwiastun Obecności Chrystusa” (tylko po angielsku - 6 tys. egz.; patrz też 1909) „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.48. Żeni się z Marią F.Ackley.
1880 - „Przynajmniej od roku 1880 (...) czciciele Jehowy nie obchodzą już Wieczerzy Pańskiej jak nominalne chrześcijaństwo wielokrotnie w ciągu roku, lecz tylko dnia 14 Nisana po zachodzie słońca” (Strażnica Rok XCVII [1976] Nr 3 s.20 por. „Bądź wola Twoja...” rozdz.7 par.17). Patrz „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.242, gdzie mówią o ok.1876r.
1881 - Zakłada w Pittsburgu organizację „Strażnica Syjońska Towarzystwo Traktatowe” („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.718; patrz też 1884, 1896, 1909, 1913, 1955). Zakończyć się miało definitywnie powoływanie do klasy niebiańskiej (ang. Strażnica [Zion’s Watch Tower] X/XI 1881 s.3; „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.632). Spodziewa się znów zabrania do nieba (ang. Strażnica [The Watch Tower] 15 IX 1915 s.285-6). Patrz też 2007.
1882 - Przyjmuje tytuł i przydomek „Pastor” („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.54).
1884 - Rejestruje organizację „Strażnica Syjońska Towarzystwo Traktatowe” („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.718; patrz też 1881, 1896, 1909, 1913, 1955).
1886 - Wyd. tzw. I Tom, tzn. „Boski Plan Wieków” (ed. pol. 1907) z cyklu „Wykłady Pisma Świętego” (Tomy II-VI wyd. w latach 1889-1904, tytuły ich patrz „Bibliografia”; por. 1917) „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.53-przypis. Naucza w nim, że piramida Cheopsa, którą zwano do 1928r. „Biblią w Kamieniu” i „świadkiem Bożym” potwierdza różne jego wyliczenia i koncepcje (por. „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.201, 162-ilustracja; Strażnica Nr 1, 2000 s.9-10) patrz 1928. Prorokuje też w nim (s.300), że pojawią się w przyszłości przeciwnicy krzyża (patrz 1936). Uczy, że po zmartwychwstaniu dla niektórych, „Kara jego będzie taką, że kiedy powstanie z grobu w czasie restytucji, będzie musiał przeczytać siedem tomów Wykładów Pisma Św., aby cała sprawa wyjaśniła się w jego umyśle” („Dokonana Tajemnica” s.403) por. 1928.
1891 - Odbywa pierwszą podróż do Europy („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.406). Na okładce Strażnicy umieszcza krzyż (wraz z koroną), który będzie widnieć na niej aż do 1931r. (j/w. s.200). Organizuje pierwszy walny zjazd (j/w. s.719).
1892 - Zmienia Strażnicę w półmiesięcznik („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.724).
1893 - Sugeruje, że ‘wielka burza’ może nastąpić za 12 lub 14 lat tzn. w 1905 lub 1907r. (Jehovah’s Witnesses in the Divine Purpose s.52).
1894 - Wprowadza funkcję pielgrzyma wygłaszającego odczyty publiczne i zakładającego pierwsze zbory, zwane wtedy klasami biblijnymi („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.222, 719, 206 i 223-przypis, gdzie opisano ewolucję tej funkcji).
1895 - Wprowadza w zborach funkcję starszych (nadzorców), wybieranych przez głosowanie („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.205-6).
1896 - Zmienia nazwę organizacji na „Strażnica Towarzystwo Biblijne i Traktatowe” („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.603). Patrz też 1881, 1884, 1909, 1913, 1955.
1897 - Dziedziczy po zmarłym ojcu 300 tys.$. („Dokonana Tajemnica” s.65).
1900 - Otwiera pierwsze zagraniczne biuro Strażnicy w Londynie („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.210).
1902 - Otwiera pierwsze na kontynencie europejskim biuro Strażnicy w Niemczech w Barmen („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.210).
1905 - patrz 1893.
1906 - Rozchodzi się (separacja) z żoną (nie mieszkają ze sobą od 1897 - „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.645; Strażnica Rok XCV [1974] Nr 18 s.22-4). Ukaz carski zezwala na działalność pojawiającym się na terenie dzisiejszej Polski uczniom Russella („Rocznik Świadków Jehowy 1994” s.176).
1907 - patrz 1893.
1908 - Reklamuje w Strażnicy (marzec i lipiec) „cudowną pszenicę” (jej pojawienie się „potwierdza” niewidzialną obecność Jezusa na ziemi od 1874r.), którą można nabywać przez kontakt z redakcją (też w 1910 i 1911r.) por. Strażnica Nr 12, 1958 s.22; „Co kaznodzieja Russell odpowiadał...” s.347 (lek na raka i „cudowna pszenica”). Patrz też 1913.
1909 - Przenosi siedzibę organizacji do Nowego Jorku (Brooklyn). Nadaje jej nową nazwę „Stowarzyszenie Kazalnicy Ludowej”, rejestrując ją jako „drugą” organizację (w 1939r. zmiana nazwy na „Zarejestrowane Towarzystwo Biblijne i Traktatowe - Strażnica”, a w 1956r. na „Zarejestrowane Nowojorskie Towarzystwo Biblijne i Traktatowe - Strażnica”) „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.59, 229. Istnieją więc od 1909r. w USA dwie rejestracje ŚJ (w Pensylwani „ogólnoświatowe” i w Nowym Jorku krajowe na USA). Patrz też 1881, 1884, 1896, 1913, 1955. W nazwie czasopisma opuszcza słowo „Syjońska” (j/w. s.724).
1910 - Organizuje objazd „całego” świata („Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.407). Bywa też w ówczesnej Polsce (zabór rosyjski). Odwiedza tam grupę ok.20 swych zwolenników („Rocznik Świadków Jehowy 1994” s.177). Wygłasza liczne przemówienia do Żydów w USA („Dokonana Tajemnica” s.70; „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.141). Stwierdza, że bez czytania jego Tomów nikt nie zrozumie Biblii, a one same są uporządkowaną Biblią (ang. Strażnica [The Watch Tower] 15 IX 1910; por. „Co kaznodzieja Russell odpowiadał...” s.207).
1913 - Zakłada w Londynie filię europejską Strażnicy pod nazwą „Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego” (rejestr. 1914) „Świadkowie Jehowy głosiciele...” s.229. Ogłasza na łamach ang. Strażnicy [The Watch Tower] 01 VII 1913 s....
nakaima