Jak się zdaje, wyodrębnić można prowizorycznie siedem podstawowych stylów odbioru. Sporządzona tutaj lista nie ma charakteru wyczerpującego, jej zadaniem jest wskazanie na pewien repertuar możliwości, a więc jedynie – wstępna orientacja. Lista owa ulegnie z pewnością znacznym zmianom, w miarę jak problematyka odbioru stawać się będzie przedmiotem konkretnych analiz historycznych. Widzę więc możliwości wyodrębnienia stylów następujących:
1. Styl mityczny
W postaci najczystszej ujawnia się wówczas, gdy dzieło literackie odbierane jest jako przekaz religijny, głoszący prawdy wiary. W pewnym sensie nie ma ono bytu samoistnego, jest bezpośrednio przypisane pewnej całości światopoglądowej. Jak się zdaje, ten styl odbioru obowiązywał w społeczeństwach archaicznych, nie znających jeszcze literatury jako fenomenu specyficznego i samoistnego; styl mityczny był wtedy stylem wyłącznym, archaiczna kultura nie dopuszczała do uformowania stylów innych. Później, w bardziej złożonych układach społecznych, stracił on przywilej wyłączności, mógł występować obok innych. Jego domeną stała się przecie wszystkim recepcja dzieł związanych z sacrum. Nie tylko jednak. Wyznacza on odbiór tych wszystkich przekazów, które traktuje się jako aktualizację światopoglądów zastanych i aprobowanych, przekazów, które nie tylko je potwierdzają, ale także na swój sposób utwierdzają.
2. Styl alegoryczny
Podczas gdy styl mityczny przede wszystkim wprowadzał odbierane dzieła w obręb większej całości światopoglądowej i w zasadzie nie musiał przyjmować żadnych założeń co do ich struktury (każdy w istocie utwór odbierać można na wzór mityczny), alegoryczny styl odbioru w sposób zasadniczy organizuje się wokół tezy, dotyczącej właśnie struktury dzieła. U podstaw tego stylu znajduje się przeświadczenie, że utwór literacki odznacza się swoistą dwuwymiarowością. Wymiar pierwszy jest ważny, w miarę jak służy ujawnianiu wymiaru drugiego, tego właśnie, który zawiera treści istotne, ze swej natury ustabilizowane i zakrzepłe. Zadaniem czytelnika jest do nich dotrzeć i je zrozumieć. Alegoryczny styl odbioru, polegający na szukaniu "drugiego dna", nie kształtuje się tylko wtedy, gdy mamy do czynienia z utworami o rzeczywistej strukturze alegorycznej. Ma wszelkie dane po temu, by być stylem uniwersalnym, a więc podporządkować sobie wszelki typ wypowiedzi. W przypadku alegorycznej lektury utworu nie-alegorycznego mamy do czynienia z tym, co nazwane zostało alegorią narzuconą. Styl alegoryczny jest nie tylko supozycją dotyczącą struktury dzieła literackiego, wtórnie wprowadza je także w pewien zespół mniemań, a nawet w pewien system światopoglądowy. Dzieje się tak przede wszystkim z tej racji, że zakłada stałość stosunków pomiędzy dwoma wymiarami dzieła literackiego, przy czym wymiar drugi ("drugie dno") pokrywa się z ogólnym kompleksem wyznawanych i przekonań. Nie przypadkiem więc alegoryczny styl odbioru właściwy jest przede wszystkim epokom odznaczającym się dużą stabilnością światopoglądów. Pewną odmianą stylu alegorycznego jest styl, który zakłada, że dzieła pisane są językiem ezopowym, a więc że pod powierzchnią kryją treści, które z takich czy innych względów nie mogą być w danej społeczności komunikowane. To więc, co znajduje się w wymiarze pierwszym, traktowane jest jako maska, służąca łudzeniu despoty (w myśl takiej właśnie lektury Wallenrod mógł stać się Belwederem).
3. Styl symboliczny
Podobnie jak styl alegoryczny, zakłada on dwuwymiarową strukturę dzieła literackiego. Rozumiana jest ona jednak całkiem inaczej. Odrzucone zostaje fundamentalne dla stylu alegorycznego przeświadczenie, rezygnuje się mianowicie z wiary, że relacje pomiędzy dwoma wymiarami są ściśle i raz na zawsze ustalone, a w konsekwencji – że odwołują się do ustabilizowanego systemu poglądów. Przeciwnie, symboliczny styl konkretyzacji przyjmuje, że relacje te są z natury niejasne i nieokreślone. Wymiar pierwszy nie jest więc przezroczysty i nie otwiera widoku na domenę sensów jasnych i zakrzepłych, ma co najwyżej sugerować znaczenia, zakotwiczone w wymiarze drugim. Styl ów przypisuje więc aktywniejszą rolę czytelnikowi, pozostawia dużo większą swobodę jego inicjatywie. Styl symboliczny może również mieć charakter uniwersalny, w myśl jego reguł mogą być odbierane nie tylko utwory o rzeczywistej strukturze symbolicznej. Pewne utwory mogą być czytane na dwa sposoby, bądź alegorycznie, bądź symbolicznie. W przypadku pierwszym czytelnik dąży do rozszyfrowania tego, co znaczy np. historia Józefa K. z Procesu Kafki (np. sytuację człowieka wobec Boga); w przypadku drugim zaś jest świadom, że historia ta wyposażona została w zespół znaczeń płynnych i niejasnych i że w żaden sposób nie daje się ona ujednoznacznić. Symboliczny styl odbioru jest więc w jakiejś mierze stylem otwartym, respektuje możliwość wielu znaczeń.
4. Styl instrumentalny
W obrębie tego stylu odbioru dzieło literackie traci w pewnym stopniu swą autonomię, inaczej jednak niż w stylu mitycznym i – częściowo – alegorycznym. Sprawą najistotniejszą jest tu bowiem nie tyle bezpośrednie wkomponowanie odbieranych utworów w całość światopoglądową, ile traktowanie ich jako środków działania, wynikające z przesłanek takiej czy innej ideologii. Mamy tu więc do czynienia z lekturą pojętą jako czynność utylitarna, odwołująca się do światopoglądu potocznego, przy tym nie tyle moralistyczna, co moralizatorska. W konsekwencji dzieło – często niezależnie od rzeczywistego swego charakteru – staje się w trakcie odbioru czymś w rodzaju przykładu budującego, elementem sui generis dydaktyki. W sferze oddziaływania tego stylu ujawnia się tendencja do podziałów dychotomicznych – nawet wówczas, gdy nie mają pokrycia w konkretyzowanym utworze (świat czarno-biały, w którym przeprowadza się ścisłe linie demarkacyjne między tym, co pozytywne, i tym, co negatywne).
5. Styl mimetyczny
Jego podstawę stanowi przeświadczenie, że pomiędzy przedmiotami i sytuacjami przedstawianymi w utworze literackim a przedmiotami i sytuacjami należącymi do świata realnego zachodzi, stosunek podobieństwa, naśladowania, odbicia. Styl ten więc w zasadzie inaczej sytuuje dzieło wobec świata pozaliterackiego niż style poprzednie: tutaj punktem odniesienia jest nie taki czy inny kompleks światopoglądowy, ale – "rzeczywistość". A dokładniej: to, co się za rzeczywistość w danej kulturze uważa, jest ona bowiem przefiltrowana przez taki czy inny zespół przeświadczeń i wierzeń, "rzeczywistość" jest tu zawsze rzeczywistością zinterpretowaną. Styl mimetyczny sprawia, że w obrębie lektury współczynnikiem istotnym staje się prawda, z pozoru ujmowana tak, jak w jej klasycznej definicji. Dzieje koncepcji mimetycznych pokazują jednak, że związki z ową definicją są całkiem złudne. By się o tym przekonać, wystarczy przypomnieć, że czym innym była rzeczywistość dla antycznych teoretyków mimesis i ich klasycystycznych kontynuatorów, czym innym zaś – dla teoretyków realizmu. Faktem niezmiennym pozostaje jednak to, że wszelki mimetyczny styl odbioru przyjmuje rzeczywistość jako podstawowy punkt odniesienia i że nie zdaje sprawy z faktu, że idea rzeczywistości jest tu – w mniejszym lub większym stopniu – wynikiem z góry przyjętych założeń, wynikiem dokonanej w myśl pewnych zasad interpretacji. Styl ów może się zaktualizować nie tylko w odbiorze utworów; u których podłoża stała estetyka mimetyczna, choć – jak się zdaje – trudniej niż style omawiane poprzednio podporządkowuje sobie utwory, które były od niej dalekie. Budowany przede wszystkim na zdrowym rozsądku, skłonny jest do odrzucenia tego, o czym sądzić można, że wchodzi z nim w konflikt.
6. Styl ekspresyjny
W jego obrębie zjawiskiem najistotniejszym jest sytuowanie czytanego utworu wobec nadawcy. Autor jest tutaj kimś innym niż tylko owym dalekim sprawcą, od którego odłączyć można wypowiedź i uznać, że zdobyła byt autonomiczny. Traktowany jest jako sui generis składnik tekstu, skoro cała lektura ma doprowadzić do ujawnienia jego właściwości, a wszystko, co w dziele zawarte, interpretowane jest jako syndrom, a niekiedy nawet – bezpośredni przekaz jego osobowości. Ekspresyjny styl odbioru zakłada więc nieustanną obecność autora, a każdy element utworu interpretować może jako – świadomy lub nieświadomy – przejaw jego świata intymnego, jego odczuwania, jego wyjątkowej i z natury niepowtarzalnej sytuacji wewnętrznej. Podstawową właściwością tego stylu jest więc to, że zmierza do indywidualizacji.
7. Styl estetyzujący
U jego podstaw znajduje się dążenie do odbioru dzieła literackiego przede wszystkim jako dzieła literackiego, można tu więc mówić o swojego rodzaju lekturze autotelicznej. Nie znaczy to w żadnym wypadku, by świadomość, iż wypowiedź literacka jest specyficznym typem tekstu, nie mogła towarzyszyć wymienionym poprzednio stylom odbioru (może towarzyszyć każdemu), tutaj jednak przybiera ona szczególną postać. W pewnych wypadkach idea sztuki dla sztuki staje się dyrektywą konkretyzacyjną, a podstawowymi kategoriami – tak czy inaczej rozumiane piękno i forma. Lektura koncentruje się przede wszystkim na samym dziele i wyklucza wszelkie jego pojmowanie o charakterze instrumentalnym. Jedną z postaci estetyzującego stylu odbioru może być ludyczny sposób lektury: dzieło recypuje się przede wszystkim w kategoriach zabawy, jako źródło uciechy i rozrywki. Pewien typ literatury może być przeznaczony przede wszystkim do tego rodzaju lektury; lektura taka może mieć jednak zasięg dużo szerszy i zagarniać wszelkie niemal typy wypowiedzi. W obrębie stylu estetyzującego ujawniają się szczególnie dobitnie zróżnicowania funkcjonalne i społeczne: jego odmiana ludyczna bywa bowiem na ogół komponentem kultury popularnej.
Sporządzony tu repertuar stylów odbioru wymaga kilku komentarzy. Przede wszystkim w swym realnym historycznym istnieniu style te na ogół nie występują w postaci czystej, należy je pojmować nie jako bezwzględny i rygorystycznie przestrzegany zespół reguł, ale jako wiązki tendencji, kierujących procesami lektury. Poszczególne style w konkretnych sytuacjach historycznych wzajem się uzupełniają, tworząc różnego typu układy, często o charakterze hierarchicznym
Kalietis