Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych 07 - Słoneczko.pdf - Saga Rodu Montgomerych - KA-KAA

JUDE DEVERAUX

SŁONECZKO

Key West, Floryda, 1942

J.T. Montgomery wyciągnął przed siebie długie nogi i

oparł gojącą się łydkę o skrzynię na dnie lodzi. Był wyjątkowo

przystojnym tworem wielu pokoleń wyjątkowo przystojnych

ludzi. W marynarce przycięto mu czarne włosy stanowczo za

krótko, ale i tak nie mąciło to ogólnego wrażenia: lśniące

błękitne oczy, wargi, które mogły być zimne jak marmur lub

delikatne jak aromatyczne powietrze, niewielki dołek w

podbródku i nos, który zapewne wydawałby się za duży,

gdyby należał do drobniejszego człowieka. Tę ostatnią część

ciała matka zwała nosem Montgomerych. W jej przekonaniu

Bóg chciał w ten sposób ochronić ich twarze przed pięściami

tych wszystkich ludzi, którym nie podobały się

charakterystyczne dla członków rodziny upór i zdecydowanie.

- Nadal uważam, że to bez sensu - powiedział Bill Frazier,

manewrując łodzią. Bill stanowił jawne przeciwieństwo J.T. Był

od niego piętnaście centymetrów niższy, mimo zaledwie

dwudziestu trzech lat rzedły mu już włosy, a budową ciała

przypominał stertę betonowych płyt. Bardzo się cieszył, że ma

takiego przyjaciela jak J.T., bo ciągnął za nim sznur dziewuch.

Korzystając z tego pół roku temu Bill wyszukał w jego orszaku

żonę dla siebie.

J.T. nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć przyjacielowi,

tylko po prostu na chwilę zamknął oczy i wciągnął do płuc

czyste, słone powietrze. Co za niebiańskie uczucie oderwać się

od smrodu ropy naftowej, hałasu maszyn, odpowiedzialności

za innych ludzi, wyjaśniania prostych rzeczy...

- Gdybym był kawalerem tak jak ty - podjął Bill -

poszedłbym w kurs i zabawił się na całego. Nie rozumiem, po

co chcesz udawać Robinsona na jakiejś kretyńskiej bezludnej

wyspie.

J.T. otworzył jedno oko, zerknął na Billa, a potem odwrócił

się ku oceanowi i potoczył wzrokiem po okolicznych

wysepkach zarośniętych mangrowcami. Nie potrafił wyjaśnić

przyjacielowi, co czuje. Bill dorastał w wielkim mieście,

natomiast J.T. spędził młode lata w stanie Maine, z dala od

zgiełku, który robią ludzie i ich maszyny. Zawsze mieszkał nad

morzem. W wieku szesnastu lat, gdy inni chłopcy dostają

pierwszy samochód, J.T. stał się posiadaczem łodzi żaglowej.

Nim skończył osiemnaście lat, miał już za sobą trzydniowe

samotne rejsy. Ale potem Japończycy zbombardowali Pearl

Harbor, wybuchła wojna i...

- Hej! - krzyczał do niego Bill. - Zostań jeszcze chwilę na

tym świecie. Czy jesteś pewien, że masz dość prowiantu? Na

moje oko coś mało tego żarcia. Dolly narzeka, że została z ciebie

skóra i kości.

Na wzmiankę o malutkiej żonie Billa J.T. uśmiechnął się.

- Mam dość - odparł, znów zamykając oczy. Ludzie z mia-

sta nigdy nie potrafili spojrzeć na morze jak na długi stół

bankietowy. J.T. wziął z sobą sieć, wędkę i haczyki, dwa kubki,

pudełko warzyw, menażkę i niezbędnik. Zamierzał przez

najbliższe dni żyć jak król. Na myśl o ciszy, samotności i

wyzwoleniu się od wszelkiej odpowiedzialności poruszył się na

twardym siedzeniu.

Bill wybuchnął śmiechem, aż na jego bardzo pospolitej

twarzy pojawiły się zmarszczki. Z taką urodą był znakomitym

materiałem na szpiega, potrafiłby bowiem idealnie wtopić się w

każdy tłum.

- Niech ci będzie. Dla mnie masz nie po kolei w głowie, ale

ostatecznie to twoje życie. Komandor chce cię widzieć w

przyszły poniedziałek, przypłynę po ciebie wcześniej. A Dolly

kazała mi powiedzieć, że jeśli nie przysięgniesz pamiętać o

maści na oparzenia, to jutro osobiście zjawi się na wyspie, żeby

cię nacierać. - Parsknął śmiechem na widok przerażenia

wyzierającego z szeroko otwartych oczu J.T. - A teraz powiem

ci, jak ja sobie wyobrażam pobyt na takiej wyspie - powiedział.

- Bujałbym się w hamaku, otoczony dwiema, nie: trzema

wspaniałymi panienkami, które karmiłyby mnie owocami

mango.

- Żadnych kobiet - powiedział J.T. i oczy mu

spochmurniały. - Proszę, tylko bez kobiet.

Bill znowu się roześmiał.

- Sam sobie jesteś winien, że tak się skończyło z tą

ślicznotką w marynarskim mundurze. Wszyscy widzieli, że aż

się pali do małżeństwa. I czemu właściwie się z nią nie

ożeniłeś? Gorąco ci polecam małżeński stan.

- To jest moja wyspa - powiedział J.T., ignorując uwagę na

temat małżeństwa.

- Nijak nie kapuję, jak odróżniasz jedną wyspę od drugiej,

ale to twoja działka. Za to jak posiedzisz tu sam przez tydzień,

będziesz dziko zachwycony powrotem do pracy.

J.T. skrzywił się z niesmakiem. Spokój, pomyślał, chcę

mieć nareszcie święty spokój. Posłuchać wycia wiatru i deszczu

Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych 07 - Słoneczko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: