Esej Czesława Miłosza, pt. „Zniewolony umysł” powstał w 1951 roku. Traktuje on o mechanizmach systemu totalitarnego, zniewalającego kulturę i człowieka. Miłosz dokładnie analizuje system komunistyczny, praktycznie rozkładając go na czynniki pierwsze. W systematyczny sposób wypunktowuje wszystkie objawy komunizmu, sposoby reakcji na niego i zagrożenia. „Zniewolony umysł” stał się alegorią przedstawiającą kryzys dwudziestowiecznej cywilizacji i kultury zniewolonej przez system totalitarny. Jak wiemy system totalitarny działa na jednostkę destrukcyjnie, zabijając wszelki indywidualizm. Władze tegoż systemu wymagają od jednostki nie tylko podporządkowania się, ale również zaakceptowania ideologii i publicznego manifestowania tej akceptacji. Wszystkie dziedziny życia są kontrolowane przez aparat władzy. W takim systemie losy indywidualisty są bardzo ciężkie. Człowiek przestaje pisać i myśleć inaczej niż trzeba. Poddając się ideom Nowej Wiary zbacza na manowce „politycznego filozofowania” i tworzy w większym lub mniejszym stopniu zwykłą grafomanię. Funkcjonując w nowej rzeczywistości nie potrafi jednak zapomnieć o dawnych miarach moralnych i estetycznych. Tak zaburzone wartościowanie prowadzi do twórczej schizofrenii, zatracenia osobowości artysty i w rezultacie samodestrukcji. Za przykład losów intelektualisty w państwie totalitarnym posłużyły Miłoszowi biografie: Alfy- Jerzego Andrzejewskiego, Bety- Tadeusza Borowskiego, Gammy- Jerzego Putramenta, Delty- Konstantego Gałczyńskiego, z których każdy stał się ofiarą systemu.
Esej Czesława Miłosza, pt. „Zniewolony umysł” powstał w 1951 roku. Traktuje on o mechanizmach systemu totalitarnego, zniewalającego kulturę i człowieka. Miłosz dokładnie analizuje system komunistyczny, praktycznie rozkładając go na czynniki pierwsze. W systematyczny sposób wypunktowuje wszystkie objawy komunizmu, sposoby reakcji na niego i zagrożenia. „Zniewolony umysł” stał się alegorią przedstawiającą kryzys dwudziestowiecznej cywilizacji i kultury zniewolonej przez system totalitarny. Jak wiemy system totalitarny działa na jednostkę destrukcyjnie, zabijając wszelki indywidualizm. Władze tegoż systemu wymagają od jednostki nie tylko podporządkowania się, ale również zaakceptowania ideologii i publicznego manifestowania tej akceptacji.
Wszystkie dziedziny życia są kontrolowane przez aparat władzy. W takim systemie losy indywidualisty są bardzo ciężkie. Człowiek przestaje pisać i myśleć inaczej niż trzeba. Poddając się ideom Nowej Wiary zbacza na manowce „politycznego filozofowania” i tworzy w większym lub mniejszym stopniu zwykłą grafomanię. Funkcjonując w nowej rzeczywistości nie potrafi jednak zapomnieć o dawnych miarach moralnych i estetycznych. Tak zaburzone wartościowanie prowadzi do twórczej schizofrenii, zatracenia osobowości artysty i w rezultacie samodestrukcji. Za przykład losów intelektualisty w państwie totalitarnym posłużyły Miłoszowi biografie: Alfy- Jerzego Andrzejewskiego, Bety- Tadeusza Borowskiego, Gammy- Jerzego Putramenta, Delty- Konstantego Gałczyńskiego, z których każdy stał się ofiarą systemu.
skrzacik_211