Rada Europejska
podstawy traktatowe: art. 4 TUE
ranga instytucji: organ nadrzędny, jedyny organ Unii Europejskiej
skład: głowy państw i szefowie rządów oraz Przewodniczący Komisji Europejskiej
sposób głosowania: konsensus
Rada Europejska (European Council) powstała w 1974 roku jako forma systematycznych spotkań szefów rządów i państw członkowskich Wspólnot Europejskich. Uznawana jest za najważniejszy organ polityczny obecnej Unii Europejskiej, choć formalnie nie należy do pięciu głównych instytucji UE. Jej działalność nie ma charakteru sformalizowanego, wynika raczej z temperamentu zasiadających w niej przedstawicieli państw.
Spotykano się już począwszy od 1961 r. jako Konferencja Szefów Państw i Rządów Państw Członkowskich. Podczas jednego z takich spotkań w Paryżu, 9-10 grudnia 1974 r. ustalono, że warto się spotykać dwa razy do roku jako Rada Europejska (był to początek procesu instytucjonalizacji RE). W tzw. sprawozdaniu Leo Tindemansa (29 grudnia 1975r.;wizja przyszłej UE) doszło do, nieudanej co prawda, próby przyznania RE roli głównego gremium decyzyjnego. Z kolei w 1983 w Deklaracji Stuttgardzkiej określono RE jako główny stymulator procesów integracyjnych. Obecność RE w strukturze instytucjonalnej Wspólnot potwierdzona została formalnie w Jednolitym Akcie Europejskim i Traktacie o Unii Europejskiej (choć nadal pozostaje poza systemem instytucjonalnym traktatów wspólnotowych).
Skład:
· szefowie rządów krajów członkowskich UE,
· szef państwa - prezydent Francji, Finlandii, kanclerz Niemiec,
· Przewodniczący Komisji Europejskiej.
· wspomagani są w pracach przez ministrów spraw zagranicznych i jednego z członków KE.
Zbiera się pod przewodnictwem głowy państwa lub szefa rządu państwa członkowskiego UE, któremu przypadło przewodnictwo w Unii Europejskiej. Przewodnictwo trwa 6 miesięcy i zmienia się rotacyjnie. Do 1995 roku była to kolejność alfabetyczna państw; obecnie wg ustalonego porządku. W tym roku pierwsze 6 miesięcy przewodnictwo sprawowała Szwecja, a do końca 2001 roku sprawować ją będzie Belgia. W 2002 r. odpowiednio Hiszpania i Dania.
Powstanie RE wiązało się z potrzebą rozwiązywania spornych spraw będących poza kompetencjami zapisanymi w traktatach wspólnotowych. Przede wszystkim są to wszelkie kwestie polityczne. Wg Traktatu o Unii Europejskiej Rada Europejska dostarcza Unii Europejskiej niezbędnych dla jej rozwoju bodźców i ustala cele polityczne tego rozwoju. Dzięki tym zapisom RE uzyskała prawnomiędzynarodowe uzasadnienie swojego istnienia. Szczyty RE są też okazją do komentowania bieżących wydarzeń polityki międzynarodowej. Pozostaje ona poza kontrolą Trybunału Sprawiedliwości.
Kompetencje:
· podejmowanie zasadniczych decyzji politycznych,
· wspieranie wyborów bezpośrednich do Parlamentu Europejskiego,
· społeczno-polityczna aktywność UE,
· zajmowanie stanowisk w sprawach o zasięgu światowym,
· koordynowanie polityki zagranicznej państw członkowskich,
· wskazywanie możliwości poszerzenia współpracy na nowe dziedziny i obszary,
· uchwalenie wytycznych dla UE,
· uchwały dotyczące stowarzyszenie państw lub przyjęcia nowych członków,
· tajna wymiana poglądów pomiędzy szefami rządów bez udziału ministrów spraw zagranicznych i innych urzędników.
Decyzje podejmowanie są na drodze kompromisu i konsensusu (brak formalnych głosowań). Podjęte uchwały zwane są deklaracjami; są to akty o charakterze wyłącznie politycznym, zatem nie mają formalnie mocy wiążącej dla państw UE.
Parlament Europejski (PE), reprezentuje interesy obywateli Unii, przez których jest bezpośrednio wybierany. Historia Parlamentu sięga lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku i zapisów w traktatach założycielskich. Od 1979 roku jego posłowie są wybierani w wyborach bezpośrednich przez obywateli, których reprezentują.
Wybory do parlamentu odbywają się raz na pięć lat. Każdy obywatel Europy ma czynne i bierne prawo wyborcze, niezależnie od miejsca zamieszkania w UE. Dlatego też Parlament jest wyrazicielem demokratycznej woli obywateli Unii (która liczy ich już blisko 500 milionów), dbając o ich interesy w dialogu z pozostałymi instytucjami Unii. Ostatnie wybory do PE miały miejsce w czerwcu 2009 r. Obecny skład zgromadzenia liczy 736 członków ze wszystkich 27 krajów UE.
Posłowie nie zasiadają w Parlamencie Europejskim według kraju pochodzenia, lecz według przynależności do jednego z siedmiu ogólnoeuropejskich ugrupowań politycznych. Posłowie reprezentują cały wachlarz poglądów na temat integracji europejskiej, od skrajnego federalizmu po otwarty eurosceptycyzm.
14 lipca 2009 r. Jerzy Buzek został wybrany na stanowisko przewodniczącego Parlamentu Europejskiego. Funkcję tę będzie pełnił przez dwa i pół roku (do stycznia 2012 r.).
Ugrupowanie polityczne Skrót Liczba miejsc
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrzescijanscy Demokraci) EPP 265
Grupa postępowego sojuszu socjalistów i demokratów w Parlamencie Europejskim S&D 184
Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy ALDE 84
Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie Greens/EFA 55
Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy ECR 55
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewica GUE/ NGL 35
Europa Wolności i Demokracji EFD 32
Niezrzeszeni NA 26
Razem 736
Liczba mandatów poszczególnych państw (kadencja 2009-2014)
Austria 17 Malta 5
Belgia 22 Niderlandy 25
Bułgaria 17 Niemcy 99
Cypr 6 Polska 50
Dania 13 Portugalia 22
Estonia 6 Republika Czeska 22
Finlandia 13 Rumunia 33
Francja 72 Słowacja 13
Grecja 22 Słowenia 7
Hiszpania 50 Szwecja 18
Irlandia 12 Węgry 22
Litwa 12 Włochy 72
Łotwa 8 Zjednoczone Królestwo 72
Luksemburg 6 OGÓŁEM 736
Siedziby Parlamentu Europejskiego
Parlament Europejski ma trzy siedziby: w Brukseli (Belgia), w Luksemburgu oraz w Strasburgu (Francja).
Luksemburg jest siedzibą administracji Parlamentu (jego Sekretariatu Generalnego). Posiedzenia całego Parlamentu, zwane sesjami plenarnymi, odbywają się w Strasburgu, a czasem w Brukseli. Komisje parlamentarne spotykają się natomiast w Brukseli.
Zadania Parlamentu
Parlament Europejski pracuje we Francji, Belgii i Luksemburgu. Parlament pełni trzy podstawowe funkcje:
Przyjmujeakty prawa europejskiego – w wielu obszarach polityki wspólnie z Radą. Fakt, że członkowie Parlamentu są wybierani bezpośrednio przez obywateli, jest jednym z czynników gwarantujących demokratyczne umocowanie prawa europejskiego.
Parlament sprawuje nadzór demokratyczny nad pozostałymi instytucjami UE, w szczególności nad Komisją. Do jego kompetencji należy zatwierdzanie lub odrzucanie kandydatur komisarzy. Parlament dysponuje też prawem odwołania Komisji na podstawie wotum nieufności
Kompetencje budżetowe. Parlament sprawuje pieczę nad budżetem UE.Wraz z Radą przyjmuje on budżet UE, a zatem wywiera wpływ na wydatki Unii. Zwieńczeniem procedury budżetowej jest całkowite przyjęcie lub odrzucenie budżetu przez Parlament.
Poniżej szczegółowo opisano te trzy funkcje.
1. Przyjmowanie aktów prawa europejskiego
Najbardziej powszechną procedurą przyjmowania legislacji unijnej jest „współdecyzja”. Procedura ta zrównuje kompetencje Parlamentu Europejskiego i Rady. Ma ona zastosowanie do aktów prawnych dotyczących całego szeregu zagadnień.
W niektórych obszarach (na przykład w rolnictwie, polityce gospodarczej, imigracji czy w sprawach wizowych), Rada przyjmuje akty samodzielnie, przedtem jednak musi zapytać o zdanie Parlament. Ponadto zgoda Parlamentu jest wymagana przy podejmowaniu pewnych ważkich decyzji, jak na przykład o przyjęciu do Unii nowych krajów.
Parlament daje także impuls do tworzenia nowych aktów prawnych poprzez badanie rocznego planu prac Komisji, rozważając jakie nowe akty prawne byłyby wskazane oraz zwracając się do Komisji o przedłożenie odpowiednich wniosków.
Sesje plenarne, w których uczestniczą wszyscy eurodeputowani, zwykle odbywają się w Strasburgu (jeden tydzień w miesiącu), a czasami w Brukseli (dwa dni). 2. Nadzór demokratyczny
Parlament sprawuje nadzór demokratyczny nad pozostałymi instytucjami UE. Czyni to na wiele sposobów.
Gdy tworzy się nowy skład Komisji, jego członków nominują rządy państw członkowskich UE, jednak ich ostateczne powołanie na Komisarzy wymaga zgody Parlamentu. Parlament przesłuchuje oddzielnie każdego komisarza, w tym również przewodniczącego Komisji, a następnie głosuje nad przyjęciem całego składu Komisji.
Przez całą kadencję Komisja ponosi polityczną odpowiedzialność przed Parlamentem, który dysponuje wotum nieufności, zmuszającym ją do zbiorowej dymisji.
Parlament sprawuje też swoje funkcje nadzorcze poprzez regularne badanie sprawozdań przedkładanych mu przez Komisję (roczne sprawozdanie ogólne, sprawozdanie z wykonania budżetu itp.). Ponadto Parlament systematycznie zwraca się do Komisji z zapytaniami, na które komisarze mają obowiązek udzielić odpowiedzi.
Parlament czuwa również nad pracą Rady - posłowie regularnie zwracają się do Rady z zapytaniami, zaś przewodniczący Rady jest obecny na sesjach plenarnych PE, uczestniczy też w ważniejszych debatach.
Parlament może również wykonywać swoje funkcje nadzoru demokratycznego poprzez badanie petycji obywateli oraz powoływanie komisji śledczych.
Wreszcie, Parlament wnosi wkład w każdy szczyt UE (tj. posiedzenie Rady Europejskiej). Podczas inauguracji szczytu przewodniczący Parlamentu jest proszony o wyrażenie opinii i wątpliwości Parlamentu dotyczących aktualnych problemów oraz kwestii umieszczonych w porządku obrad Rady Europejskiej.
3. Kompetencje budżetowe
Roczny budżet UE jest zatwierdzany wspólnie przez Parlament i Radę. Parlament debatuje nad nim w dwóch kolejnych czytaniach. Budżet nie może wejść w życie bez podpisu przewodniczącego Parlamentu.
Wydatki budżetowe monitoruje parlamentarna Komisja Kontroli Budżetowej (COCOBU). Co roku Parlament decyduje czy zgadza się ze sposobem wykonania przez Komisję budżetu za poprzedni rok budżetowy. Proces ten nazywa się udzielaniem absolutorium.
Organizacja prac Parlamentu
Prace w Parlamencie zasadniczo przebiegają dwuetapowo:
Przygotowanie do sesji plenarnej Zajmują się tym posłowie z poszczególnych komisji parlamentarnych, specjalizujących się w konkretnych dziedzinach działalności UE. Zagadnienia, które będą przedmiotem debaty w czasie sesji, podlegają również dyskusji w ramach ugrupowań politycznych.
Sesja plenarna Sesje plenarne odbywają się zwykle w Strasburgu (jeden tydzień w miesiącu), a czasami w Brukseli (sesje dwudniowe). Podczas sesji Parlament debatuje nad wnioskami legislacyjnymi i głosuje do nich poprawki przed podjęciem ostatecznej decyzji co do całego aktu.
Inne punkty porządku dziennego mogą dotyczyć komunikatów Komisji, Rady albo też pytań dotyczących wydarzeń w Unii Europejskiej i na świecie.
Rada Unii Europejskiej
Rada jest głównym organem decyzyjnym Unii Europejskiej. Podobnie jak Parlament Europejski, Radę powołały do życia traktaty założycielskie w latach pięćdziesiątych XX w. Rada reprezentuje państwa członkowskie. W jej posiedzeniach uczestniczy po jednym ministrze z każdego kraju Unii.
To, który minister uczestniczy w danym spotkaniu, zależy od poruszanej na nim tematyki. Jeżeli na przykład Rada debatuje nad sprawami związanymi z ochroną środowiska, w posiedzeniu biorą udział ministrowie środowiska wszystkich państw UE, a radę tę nazywa się „Radą ds. Środowiska”.
Stosunkami Unii z resztą świata zajmuje się „Rada ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych”. Ta konfiguracja Rady ma jednak znacznie szerszy zakres odpowiedzialności, obejmujący zagadnienia ogólnej polityki Unii. Dlatego też w jej posiedzeniach uczestniczy minister lub sekretarz stanu wyznaczony przez rząd danego kraju.
Rada ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych Łącznie istnieje dziewięć możliwych konfiguracji Rady.
Rada ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych
Rada ds. Gospodarczych i Finansowych (ECOFIN)
Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (JHA)
Rada ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Polityki dotyczącej Konsumentów
Rada ds. Konkurencyjności
Rada ds. Transportu, Telekomunikacji i Energii
Rada ds. Rolnictwa i Rybołówstwa
Rada ds. Środowiska
Rada ds. Edukacji, Młodzieży i Kultury
Każdy minister zasiadający w radzie jest upoważniony do podejmowania zobowiązań w imieniu swojego rządu. Innymi słowy, podpis takiego ministra jest równoznaczny z podpisem całego rządu. Ponadto każdy minister w Radzie odpowiada przed parlamentem swojego kraju oraz przed reprezentowanymi przezeń obywatelami. To właśnie stanowi umocowanie demokratyczne decyzji Rady.
Maksymalnie cztery razy do roku prezydenci lub premierzy państw członkowskich wraz z przewodniczącym Komisji Europejskiej spotykają się jako Rada Europejska. Podczas tych „szczytów UE” wyznaczane są ogólne kierunki polityki Unii i rozwiązywane problemy, których nie można było rozwiązać na niższym szczeblu (tzn. na szczeblu ministrów w ramach zwykłych posiedzeń Rady). Debaty Rady Europejskiej ze względu na ważkość tematyki często przedłużają się do późnych godzin nocnych i przyciągają sporą uwagę mediów.
Zadania Rady
Javier Solana przedstawiciel dyplomacji UE - Wysoki Przedstawiciel ds Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Rada pełni sześć zasadniczych zadań:
Przyjmuje europejskie akty prawne – w wielu obszarach polityki wspólnie z Parlamentem Europejskim.
Koordynuje kierunki polityki gospodarczej i społecznej w krajach członkowskich.
Zawiera umowy międzynarodowe między UE a innymi krajami lub organizacjami międzynarodowymi.
Przyjmuje budżet UE – wspólnie z Parlamentem Europejskim. Określa kierunki Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, (więcej szczegółów zob. niżej), opierając się na wytycznych ustalonych przez Radę Europejską.
Koordynuje współpracę między krajowymi sądami i organami policji w sprawach karnych (patrz rozdział " Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość " poniżej).
Większość tych zadań związana jest z domeną wspólnotową – tzn. z obszarami działania, w których państwa członkowskie postanowiły połączyć swą suwerenność i przenieść decyzje na instytucje UE. Sfera ta stanowi pierwszy filar Unii Europejskiej. Tym niemniej, ostatnie dwa z wymienionych zadań odnoszą się głownie do obszarów, w których państwa członkowskie nie przeniosły władzy decyzyjnej na inny szczebel, a tylko działają wspólnie. Taki model nazywa się współpracą międzyrządową i obejmuje on drugi i trzecifilar Unii Europejskiej.
.1. Legislacja
Znaczna część aktów prawa europejskiego przyjmowana jest wspólnie przez Radę i Parlament (patrz rozdział „ Podejmowanie decyzji w UE ” powyżej).
Zasadniczo Rada podejmuje działania legislacyjne na wniosek Komisji. Zwykle to Komisja jest też odpowiedzialna za zapewnienie, że unijne prawodawstwo jest właściwie stosowane.
2. Koordynacja polityki poszczególnych państw członkowskich
Kraje Unii postanowiły kształtować ogólną politykę gospodarczą w oparciu o ścisłą koordynację swoich polityk gospodarczych na szczeblu krajowym. Koordynacją tą zajmują się ministrowie gospodarki i finansów, którzy razem tworzą Radę ds. Gospodarczych i Finansowych (ECOFIN).
Kraje członkowskie dążą także do tworzenia nowych miejsc pracy i poprawy swych systemów edukacji, ochrony zdrowia i zabezpieczeń socjalnych. Wprawdzie poszczególne kraje samodzielnie odpowiadają za własną politykę w tych dziedzinach, jednak mogą uzgadniać między sobą wspólne cele i na podstawie doświadczeń innych uczyć się najbardziej skutecznych rozwiązań. Proces ten, nazywany „otwartą metodą koordynacji”, odbywa się na poziomie Rady.
3. Zawieranie umów międzynarodowych
Co roku Rada „zawiera” (tzn. uroczyście podpisuje) szereg umów pomiędzy Unią Europejską a krajami poza UE czy też organizacjami międzynarodowymi. Umowy te obejmują sprawy ogólne, takie jak handel, współpraca i pomoc rozwojowa, lub też dotyczą wąskich dziedzin, takich jak włókiennictwo, rybołówstwo, nauka i technika, transport itp.
Ponadto Rada może zawierać konwencje między krajami UE w obszarach takich jak podatki, prawo spółek czy ochrona konsularna. Konwencje mogą również dotyczyć współpracy w obszarze wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
4. Przyjmowanie budżetu UE
Roczny budżet UE zatwierdzają wspólnie Rada i Parlament Europejski.
5. Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa
Państwa członkowskie Unii współpracują nad tworzeniem i rozwojem wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZB). Tym niemniej polityka zagraniczna, bezpieczeństwo i obrona to dziedziny podlegające niezależnej kontroli rządów poszczególnych państw. W dziedzinach tych nie połączono suwerenności poszczególnych krajów, dlatego też Parlament i Komisja Europejska odgrywają w nich jedynie ograniczoną rolę. Współdziałanie w tych dziedzinach jest jednak dla krajów Unii bardzo korzystne, a Rada pozostaje głównym forum współpracy międzyrządowej.
Z myślą o skuteczniejszym reagowaniu na kryzysy międzynarodowe, Unia Europejska stworzyła też Siły Szybkiego Reagowania. Nie jest to jednak armia europejska. Żołnierze tych sił pozostają w istocie pod dowództwem krajowych sił zbrojnych, zaś ich rola ogranicza się do realizacji konkretnych zadań związanych z pomocą humanitarną, operacjami ratunkowymi, misjami pokojowymi czy też zarządzaniem kryzysowym. Na przykład w roku 2003 UE przeprowadziła operację wojskową (kryptonim: Artemis) w Demokratycznej Republice Konga, zaś w 2004 roku rozpoczęła operację pokojową (kryptonim: Althea) w Bośni i Hercegowinie.
W tego rodzaju działaniach Radę wspierają:
Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (PSC),
Komitet Wojskowy Unii Europejskiej (EUMC), oraz
Sztab Wojskowy Unii Europejskiej (EUMS), składający się z ekspertów
krajowych oddelegowanych do sekretariatu Rady przez państwa członkowskie.
6. Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość
Obywatele UE cieszą się swobodą zamieszkania i podjęcia pracy w dowolnym kraju Unii, dlatego też powinni zachować równy dostęp do wymiaru sprawiedliwości bez względu na miejsce pobytu. Sądy krajowe muszą zatem współpracować po to, by na przykład wyrok sądu jednego kraju w sprawie rozwodu lub opieki nad dzieckiem był uznawany we wszystkich pozostałych krajach Unii.
Ze swobody przemieszczania się w Unii korzystają nie tylko praworządni obywatele. Wykorzystują ją również przestępcy i terroryści. Walka z przestępczością międzynarodową wymaga współpracy między sądami, organami policji, celnikami oraz służbami imigracyjnymi wszystkich państw UE.
Muszą one między innymi zadbać o to, by:
zewnętrzne granice Unii były skutecznie strzeżone,
celnicy i policja wymieniali informacje na temat przemieszczania się podejrzanych o przemycanie narkotyków lub nielegalny przewóz ludzi przez granice,
uchodźcy występujący o azyl podlegali jednolitej procedurze w całej Unii - w celu uniknięcia zjawiska wtórnego przenoszenia się imigrantów w UE dla wykorzystania różnic w prawie imigracyjnym poszczególnych krajów.
Tego typu zagadnieniami zajmuje się Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych - czyli ministrowie sprawiedliwości i ministrowie spraw wewnętrznych. Unia dąży w tym zakresie do stworzenia w swoich granicach jednolitej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Organizacja prac Rady
Każdy kraj UE ma w Brukseli stały zespół („przedstawicielstwo”), które go reprezentuje i broni jego interesu narodowego na szczeblu Unii. Szef przedstawicielstwa pełni, de facto, rolę ambasadora swego kraju przy Unii Europejskiej.
Ambasadorowie (zwani „stałymi przedstawicielami”) spotykają się co tydzień w ramach Komitetu Stałych Przedstawicieli (francuski skrót: COREPER). Zadaniem tego Komitetu jest przygotowywanie prac Rady – z wyjątkiem większości zagadnień rolnictwa, którymi zajmuje się Specjalny Komitet ds. Rolnictwa. COREPER wspierany jest przez szereg grup roboczych, złożonych z urzędników administracji poszczególnych krajów.
Prezydencja Rady
Prezydencja Rady zmienia się na zasadzie rotacji co sześć miesięcy. Innymi słowy, każdy kraj UE przejmuje kolejno odpowiedzialność za porządek obrad Rady i przewodzi wszystkim jej posiedzeniom przez sześć miesięcy, kierując podejmowaniem decyzji legislacyjnych i politycznych oraz wypracowując kompromisy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi.
Na przykład jeśli w drugiej połowie 2006 r. zbierze się Rada ds. Środowiska, przewodzić jej będzie fiński minister środowiska, bo prezydencja Rady w tym okresie przypada właśnie Finlandii.
Sekretariat Generalny
Prezydencję wspiera Sekretariat Generalny, który przygotowuje i zapewnia płynność działania Rady na wszystkich poziomach.
W roku 2004 Javier Solana z Hiszpanii został ponownie powołany na Sekretarza Generalnego Rady. Jest on także Wysokim Przedstawicielem ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZB), przyczyniając się w tej roli do koordynacji działań UE na arenie międzynarodowej. Według nowego Traktat lizboński, Wysokiego Przedstawiciela miałby zastąpić Minister Spraw Zagranicznych UE.
Sekretarza Generalnego wspiera jego zastępca, odpowiedzialny za zarządzanie Sekretariatem Generalnym.
Ile głosów ma każdy kraj?
Decyzje w Radzie zapadają w drodze głosowania.Im większa jest liczba ludności danego kraju, tym więcej ma głosów. Tym niemniej, liczba głosów jest ważona na korzyść państw słabiej zaludnionych.
Francja, Niemcy, Wielka Brytania i Włochy: 29
Hiszpania i Polska: 27
Rumunia: 14
Niderlandy: 13
Belgia, Czechy, Grecja, Portugalia i Węgry: 12
Austria, Bułgaria i Szwecja: 10
Dania, Finlandia, Irlandia, Litwa i Słowacja: 7
Cypr, Estonia, Luksemburg, Łotwa i Słowenia: 4 Malta: 3 OGÓŁEM 345
Większość kwalifikowana
Decyzje w niektórych szczególnie drażliwych dziedzinach, takich jak wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa, podatki, polityka azylowa i imigracyjna, wymagają jednomyślności Rady.Innymi słowy, każde państwo członkowskie ma prawo weta (zablokowania decyzji) w tych obszarach.
Jednak w większości dziedzin Rada podejmuje decyzje, głosując „większością kwalifikowaną” (ang. QMV- qualified majority voting).
Większość kwalifikowana wymaga
Arjun99