WENCEL Korneliusz EC - Życie Pustelnicze.pdf - Życie pustelnicze - WENCEL Korneliusz EC - wagner302

Korneliusz Wencel

Życie pustelnicze

Spotkanie z Bogiem w ciszy i

samotności

Kraków 2000

Wstęp

Pragną wyrazie wdzięczność 0. Korneliuszowi za książkę „Życie

pustelnicze. Spotkanie z Bogiem w ciszy i samotności''. Autor zna

historię i teologię życia pustelniczego, zna codzienność takiego

życia, bo je wybrał. Książka jest więc świadectwem.

Bóg szuka człowieka, powołuje do jedności z Nim na ziemi i do

zbawienia. Jednocześnie człowiek szuka Boga, sensu i celu życia.

Pozornie wydawać by się mogło, że życie pustelnicze jest

skupieniem się na Bogu i oddzieleniem od ludzi. Rzeczywiście, kto

wybiera takie powołanie, stawia Boga na pierwszym miejscu, ale

tylko zewnętrznie oddala się od ludzi. Wewnętrznie pozostaje blisko

Kościoła i świata, blisko — w Chrystusie — każdego człowieka.

Powołanie do życia pustelniczego jest darem dla powołanego i dla

wspólnoty, do której się przyłącza. Ale jest to dar dla całego

Kościoła. Jest to znak przypominający o Bogu. Każdy erem, każdy

klasztor, szczególnie o charakterze kontemplacyjnym, przypomina:

„Bóg jest, Bóg jest Miłością. Zatrzymaj się, zastanów się nad sobą,

nad swoim życiem!" Jest jakby ciągłym głoszeniem słów Pana

Jezusa: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały

świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w

zamian za swoją duszę?" (Mt 16,26).

We współczesnym świecie, w którym człowiek żyje w ciągłym

pośpiechu, goniąc za pieniądzem, poddany wielorakim, pogańskim

wpływom, potrzeba uciszenia, refleksji, chwil milczenia. Klasztory

kontemplacyjne o tym przypominają i do tego wzywają.

Warto w tym miejscu przytoczyć słowa Ojca Świętego

wypowiedziane w Warszawie do sióstr klauzurowych: „Pozornie

tylko (...) jesteście odcięte od świata. W rzeczywistości znajdujecie

się w samym jego pośrodku — w centrum doczesnej rzeczywistości,

w centrum polskiej rzeczywistości — poprzez misterium Kościoła.

(...) Za klauzurą nie ogląda się ludzi. Za klauzurą się miłuje" (8 VI

1987).

Błogosławię wszystkim, którzy sięgną po tę książkę. Modlę się, by

pod wpływem tej lektury wielu ludzi znalazło chwile i miejsce na

pustynię w swym życiu. Wtedy nie tylko na nowo odnajdą Boga, ale

odnajdą drogę do drugiego człowieka, do męża, żony, do każdego,

do wspólnoty.

Kraków, bp Jan Szkodoń

Wprowadzenie

Jak się zdaje, przestrzeń samotności,

milczenia, modlitwy, jest coraz bardziej poszukiwana przez

szerokie grono osób. Jeśli istotnie pragnienie spotkania z klimatem

pustyni, jej tajemniczą grozą i pięknem, okazuje się coraz

dotkliwsze, to niewątpliwie należy w tym fakcie upatrywać

swoistego znaku, wskazującego na pewien niepokój ludzkiego

serca. Niepokój ten, i związany z nim lęk i frustracja, w pewnej

mierze wypływa z utraty kontaktu ducha ludzkiego z tym, co

rzeczywiste i prawdziwe w świecie. Zdrowe i mądre spojrzenie na

rzeczywistość bywa często zastępowane blichtrem barwnych iluzji,

których niebezpieczny urok przesiania możliwość jasnego,

trzeźwego widzenia i rozumienia świata.

Rzeczą oczywistą jest fakt, iż ludzkość ściera się dzisiaj z całą

masą problemów i konfliktów, które z pewnością będą się

potęgowały i nasilały, czekając jednocześnie na rozwiązanie.

Podjęcie i zmierzenie się z egzystencjalnym dramatem

współczesności jest jedną z najbardziej palących potrzeb

dzisiejszego świata. Dynamika rozwoju cywilizacyjnego i

naukowego sprawia, iż wezwanie to staje się jeszcze bardziej

dojmujące i przenikliwe. Można próbować uciec i ukryć się przed

napotykaną trudną rzeczywistością, można również ciążyć do

zafałszowania nagiej, często trudnej do przyjęcia prawdy o

kryzysowej kondycji świata. Jednakże wszystkie te postawy muszą

ostatecznie rozczarować i okazać swą infantylną jałowość, a w

konsekwencji pustkę.

Krytyczny duch racjonalizmu, pomimo całego kompleksu

zarzutów, jakimi się go obarcza, zainicjował niewątpliwie proces

uwalniania człowieka z szeregu zabobonnych obciążeń. Jednakże

należy pamiętać, iż duch naukowej krytyki obnażył jednocześnie

swą słabość poprzez posiew nowych iluzji — krzewiąc wiarę w

nieograniczoną moc ludzkiego umysłu, nauki, postępu. Dzisiaj,

żyjąc w czasach post-krytycznych, człowiek znalazł się w szczególnie

trudnym położeniu. Jest faktem, iż został uwolniony z szeregu

złudzeń, którymi karmiono go przez stulecia. Jednakże,

paradoksalnie, popadł równocześnie w cały szereg nowych, bardziej

niebezpiecznych uwarunkowań, uniemożliwiających mu spotkanie

z rzeczywistością świata i drugiego człowieka twarzą w twarz.

Czy zatem możliwe jest odważne podjęcie wyzwań

współczesności, czy istotnie gruntowne zaangażowanie w problemy

dnia dzisiejszego musi, niejako z konieczności, budzić poczucie

rozczarowania rozdarcia i frustracji'? Zanim uda się człowiekowi

uchwycić istotę własnych problemów, wyzwalających wszelkiego

rodzaju konflikty obecne w świecie, niezbędna jest dlań właściwa

perspektywa, w kontekście której ujrzałby całość rzeczywistości w

prostocie i prawdzie. Stworzenie tego rodzaju przestrzeni okazuje

się jednak niemożliwe bez przyjęcia pewnej postawy rezygnacji,

wyrzeczenia, dających sporo zdrowego dystansu do tego

wszystkiego, co się do tej pory tylko pozornie znało i kochało.

Niewykluczone, iż jedną z zasadniczych przyczyn, dla których

doświadczenie pustelnicze rodzi dzisiaj takie zainteresowanie, jest

fakt, iż daje ono ludziom doby współczesnej narzędzie

umożliwiające nabranie mądrego dystansu, zarówno do samego

siebie, jak i świata rzeczy. Pomimo faktu, iż pustynia w swej

jałowości budzi lęk i przerażenie, gdyż jest miejscem nawiedzanym

przez demona rozpaczy, stanowiła od zawsze schronienie dla

wszystkich autentycznych poszukiwaczy prawdy. Życie na pustyni,

poprzez jaskrawe unaocznienie podstawowych napięć tkwiących w

codziennej ludzkiej egzystencji, czyni możliwym wgląd w serce

tragedii współczesnego świata, której na imię rozpacz.

Doświadczenie pustelnicze kultywowane w różnych

społecznościach, tradycjach i kulturach posiadało całe bogactwo

motywacji i form, stanowiąc dla grona podejmujących je osób

zagadkę, której rozwiązania usiłowali ciągle od nowa dokonać.

Pustelnicy na przełomie wieków wędrowali drogą budzącą z jednej

strony zdumienie i podziw, z drugiej zaś wręcz przeciwnie, śmiech

bądź irytację. Nikt nie pozostawał jednak wobec niej obojętny.

Działo się tak dlatego, iż droga ich wyborów, celów i motywów

działania bardzo rzadko przypominała życie złożone z krępujących

schematów i konwencji, jakie stały się wyznacznikiem cywilizacji i

kultury im współczesnej. Nierzadko ścieżki ich powołania wiodły na

spotkanie nowych wyzwań, zadań, które podejmowali i z

powodzeniem wcielali w życie. Wskazywali w ten sposób

nieprzetarte szlaki rozwoju osobowego, niekonwencjonalne

sposoby walki o zwycięstwo prawdy w świecie, nowe, alternatywne

formy życia społecznego. Proponowana przez nich „rewolucja"

zaczynała się jednak zawsze od poziomu ich własnych serc i pewnie

dlatego właśnie przynosiła tak zdumiewające efekty.

Historię ludzką na przestrzeni wieków znaczą światła życia

pustelniczego świecące mniej lub bardziej wyraźnie w różnych

cywilizacjach, kulturach, epokach. Czasy współczesne nie są w tym

względzie bynajmniej wyjątkiem; owszem, i dzisiaj spotyka się ludzi

wybierających samotność, modlitwę, milczenie, ukrycie i post jako

swoistą drogę życia. Ponieważ są prości i naturalni, szczerzy i

otwarci, z tak wielkim utęsknieniem i nadzieją poszukuje ich

współczesny świat. Tradycja chrześcijańska od samego niemal

początku pielęgnowała tę specyficzną drogę powołania, krzewiącą

odosobnienie i miłość do Boga, jako formę dynamizowania, a

zarazem spełnienia życia wiary. Pustynia to gleba, na której wyrosły

wspaniałe reguły i społeczności zakonne, ośrodki życia

intelektualnego, a w końcu najwartościowsze owoce poszukiwania

prawdy o Bogn i sobie samym w postaci świętości.

Pierwotnie pustynia była miejscem ucieczki, azylem chroniącym

człowieka przed zepsuciem świata. Dla pustelnika jej zasadnicza

wartość leżała w totalnej nieużyteczności, bezpłodności i grozie,

jaką z sobą niosła. Jej obcość, nieprzystępność czy wręcz wrogość,

które odstraszały „ludzi jarmarków i targowisk", dawały

jednocześnie schronienie wszystkim tym, których dążeniem stawało

się odnalezienie Boga, a w konsekwencji siebie samego. Wy-

magająca surowość tej ziemi stawała się przytułkiem dla tych

śmiałków, którzy mieli odwagę przyjąć prawdę o kruchości, a

jednocześnie wielkości ludzkiej egzystencji, w całym jej ubóstwie, a

zarazem mocy.

Dziś jałowa ziemia stepów i pustyń została ujarzmiona; pierwotną

przestrzeń samotności i milczenia pokrywa plątanina rurociągów,

linii energetycznych, dróg. Obecnie bezkres pustyni to miejsce

poszukiwania nie Boga, lecz pieniądza, władzy, dominacji i

prestiżu, w ich rozlicznych przejawach. Dlatego też dzisiejsi

pustelnicy bardziej niż konkretnej krainy geograficznej poszukują

wewnętrznej pustyni serca; milczenia, modlitwy i kontemplacji;

umiejętności obcowania z misterium rozbłyskującym w duszach

wszystkich ludzi.

WENCEL Korneliusz EC - Życie Pustelnicze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: