Podano do stołu.pdf

Podano do stołu

Podróż, jaką danie musi odbyć z kuchni na stół, może się okazać drogą przez

mękę. Ileż niespodzianek i pułapek może kryć się na tej trasie, najlepiej wiedzą

zawodowi kelnerzy. Jakie techniki należy opanować, aby danie w całości i

dobrym stanie trafiło na talerz właściwego biesiadnika? W jakiej kolejności

potrawy powinny trafiać na stół? Kto powinien zostać obsłużony w pierwszej

kolejności, kto na szarym końcu? Wiedza to obszerna i zawiła.

Warto jednak dobrze sobie ją przyswoić, bo któż z nas nie ma czasem okazji

wystąpić w roli kelnera? Choćby na prywatnych przyjęciach we własnym domu,

gdy gospodarzom przyjdzie osobiście zadbać o żołądki swoich gości. Godzenie

funkcji gospodarza i kelnera wymaga szybkiej orientacji, koordynacji kilku

równoczesnych czynności i zręczności. To niełatwa sztuka. Jeden fałszywy krok

i miast wykwintnego dania mamy ładny "bigos" towarzyski.

Przyjęcia oficjalne

Na przyjęciach dla wielu osób, organizowanych z pewnym już rozmachem,

pomoc zawodowej obsługi kelnerskiej okazuje się bezcenna. Krótko mówiąc -

bez kelnera ani rusz! Cechy dobrego kelnera? Nie rzuca się w oczy, sunie cicho

(a najlepiej bezszelestnie), przede wszystkim zaś sprawnie manipuluje

nakryciami. Od czasu do czasu powinien zerkać na gospodynię, która za

pomocą kodu wymownych spojrzeń komunikuje się z kelnerem. Do dobrego

tonu nie należy z pewnością głośne wydawanie obsłudze poleceń, krytyka albo

strofowanie. W przypadku dostrzeżenia przez gospodynię jakiś uchybień czy

też konieczności werbalnego porozumienia się z kelnerem, pani domu przyzywa

go do siebie i dyskretnie (metodą "na ucho") daje mu wskazówki. Jest to jedyna

sytuacja, w której dopuszcza się szeptanie w towarzystwie.

Sam kelner zaś powinien przestrzegać kilku podstawowych przykazań nie

łatwej sztuki podawania do stołu:

· Zasada I: Nic z ręki kelnera nie powinno trafiać bezpośrednio do ręki

gościa. Innymi słowy - kelner musi posługiwać się pewnymi "środkami

przekazu", do których należą: taca, talerzyk lub serwetka.

· Zasada II: Potrawy powinno się podawać na półmiskach. Pamiętajmy -

nasi goście to z reguły nie fajtłapy i poradzą sobie doskonale z

nałożeniem jedzonka na talerz, bez szkody dla obrusu. A nawet jeśli nie,

to warto poświęcić obrus w imię kulinarnej demokracji, która gwarantuje

biesiadnikowi wolność wyboru potrawy. Karygodnym faux-pas jest

usilne nakłanianie gości do jedzenia, co zazwyczaj kończy się

publicznym obnażeniem żołądkowych perturbacji biesiadników, którzy

muszą się tłumaczyć z faktu zbyt skąpego - zdaniem gospodarzy czy

kelnera - spożycia serwowanych dań. Niech więc lepiej każdy ma

wyłączne prawo rozporządzania swym własnym talerzem (i żołądkiem).

· Zasada III: W jaki podejść biesiadnika? Z prawej czy też może z lewej

strony? Otóż okazuje się, że kelner swą "ofiarę" powinien zachodzić od

lewej. Wówczas to, podając, będzie mógł się posługiwać prawą ręką, co

ułatwi mu zadanie. Kelnerzy leworęczni mogą znaleźć się w opresji,

chyba że wypadnie im serwować zupę, dania podzielone na porcje lub

napoje. Są to bowiem trzy potrawy, które należy podawać, stojąc z prawej

strony biesiadnika. Brudne talerze zabiera się lewą ręką, stojąc z prawej

strony gościa, czyste nakrycia kładzie się prawą ręką, a więc zachodząc

delikwenta z lewej.

· Zasada IV: Komu należy się pierwszeństwo degustacji? Otóż

roznoszenie potraw należy rozpocząć od kobiet, siedzących po obu

stronach gospodarza. Im to należy się pierwszeństwo. Następnie

obsłużeni powinni zostać inni uczestnicy przyjęcia, a po nich dopiero

gospodyni. W dalszej kolejności - gość honorowy, a na samym końcu

gospodarz. Niektórzy skłonni są uważać, że w dobrym tonie jest

poczekać, aż wszyscy zostaną obsłużeni i dopiero wówczas

(jednocześnie, niczym na komendę) przejść do konsumpcji. Ale cóż w

takiej sytuacji mają począć sąsiadki gospodarza, którym podano w

pierwszej kolejności? Nim wszyscy zostaną obsłużeni, potrawy

uprzywilejowanych niewiast dawno zdążą już wystygnąć. A jedzenie

chłodnawej pieczeni nie należy do największych przyjemności. Dlatego

zasadę o równoczesnym rozpoczynaniu obiadu należy między bajki

włożyć. Każdy rozpoczyna swój posiłek, kiedy tylko mu "podadzą". W

dobrym tonie jest natomiast wspólnie kończyć ucztowanie. Tu pewna

synchronizacja jest wymagana i dlatego też osoby, które zostały

obsłużone w pierwszej kolejności, powinny jeść nieco wolniej, tak by

reszta nadążyła i by wszyscy zakończyli degustację mniej więcej

jednocześnie.

Przyjęcia prywatne

Na małym przyjęciu w gronie przyjaciół lub rodziny gospodarze sami sobie

muszą być żeglarzem, sterem i okrętem. Krótko mówiąc - pełnią funkcje i

kucharzy, i kelnerów, i rzecz jasna gospodarzy. Aby się uporać z tym ogromem

odpowiedzialności, gospodarze muszą ściśle ze sobą współpracować. Savoir-

vivre przewiduje następujący podział obowiązków: Gospodyni podaje gościom

zupę i ewentualnie dania mięsne. Gospodarz roznosi naczynia z sosem i sałatą.

Do jego zadań należy również serwowanie trunków, pamiętając, aby w

pierwszej kolejności ugasić pragnienie zaproszonych pań, następnie - własnej

żony, a dopiero potem zająć się pojeniem mężczyzn.

Gospodarz może również wziąć odpowiedzialność za danie mięsne, chociaż

zwykle zaszczyt ten przypada pani domu. Brudne naczynia gospodarze powinni

odnosić wspólnie. Przedstawiony podział zadań bardzo usprawnia pracę i

pozwala opanować przyjęcie tak, by nie stoczyło się w chaos i anarchię. A i

gospodyni zdejmuje z barków sporą część pracy. Dla oczu biesiadników nie ma

chyba bardziej przykrego widoku, niż miotająca się rozpaczliwie między

kuchnią a stołem, zdenerwowana pani domu. Taka atmosfera z pewnością nie

służy niczyim żołądkom.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: