Nocny Wedrowiec - Calosć.pdf - ►►eBook - dulinex

JOCELYNN DRAKE

„Nocny wędrowiec”

Dni mroku

Księga 1

Rozdział 1

Na imię miał Danaus.

Najlepiej pamiętam jego oczy. Zobaczyłam je po raz pierwszy w świetle

latarni; migotanie kobaltowego błękitu, gdy przystanął z dala ode mnie. Jego

oczy były jak szafiry. Wpatrywałam się w nie, pragnąc, by czas płynął wolniej,

gdy zapadałam się w te nieruchome styksowe głębiny. Nie pływałam jednak w

wodach Styksu, lecz w chłodnej lagunie Lety, gdzie kąpałam się w chwilach

zapomnienia.

Zatrzymał się na wyludnionej ulicy poza kręgiem jasnego światła latarni z

kutego żelaza, spoglądając to w górę, to w dół. Wziął głęboki oddech. Chyba

wyczuł, że obserwuję go z ukrycia, ale nie wiedział dokładnie skąd. Zgiął prawą

rękę i wkroczył w krąg światła, przestając na moment widzieć w ciemności;

prowokując mnie przynętą, którą machał mi przed oczami.

Powoli przesunęłam językiem po zębach. Nie tylko wyglądał imponująco, ale

miał też w sobie pewność siebie, która przykuwała moją uwagę. Kusiło mnie,

aby wyjść z cienia rzucanego przez komin i pozwolić, by księżyc oświetlił moją

smukłą postać. Jednak nie przetrwałabym ponad sześć wieków, gdybym

popełniała takie błędy. Balansowałam na belce kalenicowej trzypiętrowego

domu naprzeciwko niego i patrzyłam, jak dalej idzie ulicą. Gdy tak szedł, jego

czarny skórzany płaszcz połyskiwał, wlokąc się u jego stóp niczym pies na

łańcuchu, zmuszony do podążania za swym panem.

Prawdę mówiąc, obserwowałam go od ponad miesiąca. Wtargnął na moje

terytorium jak zimny wiatr i nie tracił czasu, niszcząc takich jak ja. W

minionych tygodniach zabił wielu moich pobratymców. Prawie wszyscy byli

młodzikami, nie przeżyli nawet stulecia, ale on i tak dokonał więcej niż

ktokolwiek inny.

Te zabójstwa nie polegały na tchórzliwym wbijaniu zaostrzonego kołka w

serce za dnia. Polował na każdego z nocnych wędrowców pod osłoną mroku.

Oglądałam nawet kilka z tych walk z ukrycia i nie mogłam się powstrzymać od

podziwu, kiedy klękał zakrwawiony nad każdą z ofiar, wyrzynając jej serce.

Działał szybko i przebiegle. A nocnych wędrowców rozpierało przesadne

poczucie mocy. Ja byłam strażniczką tych włości, powierzono mi zadanie

strzeżenia naszej tajemnicy, a nie chronienia tych, którzy sami nie potrafili się

obronić.

Po kilku tygodniach obserwowania swojej przyszłej ofiary pomyślałam, że

nadeszła pora, by się przedstawić. Wiedziałam, kim jest. Kimś więcej niż tylko

kolejnym łowcą Nosferatu. Nosferatu wiele wspanialszym, silniejszym.

Pragnęłam bliżej go poznać, zanim Danaus zginie.

Danaus on wiedział o moim istnieniu. W ostatnich sekundach swojego życia

któraś z jego ofiar wypowiedziała moje imię, mając nadzieję, że dzięki temu

zostanie ułaskawiona. Na nic się to zdało.

Pędziłam cicho po dachach, przeskakując nad prześwitami i lądując zwinnie

z wdziękiem kota. Przemykając wzdłuż dwóch kolejnych przecznic na skraj

zabytkowej dzielnicy, zatrzymałam się przy opuszczonym domu z czerwonej

cegły, z tarasem na dachu; budynku, który mógł być odpowiednim miejscem na

spotkanie. Jego pojedyncza wieżyczka z ciemnymi oknami spoglądała w stronę

rzeki niczym stojący na warcie żołnierz.

Nocne powietrze było ciepłe i gęste, choć od ponad dwóch tygodni nie

mieliśmy deszczu, a pożółkłe trawniki zmagały się z kolejnym upalnym latem.

Nawet świerszcze grały ciszej, wyczerpane suszą. Teraz lekka bryza znad morza

niosła ze sobą nieco ożywczej wilgoci. Przybyłam do Savannah ponad sto lat

temu, szukając anonimowości, ucieczki przed światem, który wyniszczał mnie

przez blisko pięćset lat. Uwielbiałam wdzięk i historię tego miasta, duchy, które

nawiedzały ciemne zaułki i domy pełne zakamarków. Mogłabym się jednak

obejść bez tutejszego uciążliwego lata. Zbyt wiele czasu spędziłam w

chłodniejszym klimacie.

Opuszczony dom, ukryty za wielkimi dębami, z których zwisał hiszpański

mech, wyglądał tak, jakby strzegły go dwie wielkie damy opatulone w stare

koronki. Front posiadłości otoczony był wysokim, spiczastym żelaznym płotem

z kamiennymi filarami po obu stronach ścieżki prowadzącej do budynku.

Siedziałam ze skrzyżowanymi nogami na szczycie jednego ze słupów, czekając

na Danausa. Chciałam, żeby szedł śladem mocy, którą emanowałam;

przypominałam Szczurołapa wygrywającego wesołą melodię podążającym za

nim dzieciom z Hamelin.

Danaus przystanął na skraju posiadłości i spojrzał na mnie. Tak, to było

bezczelne, może nawet zbyt odważne z mojej strony, ale chciałam, żeby stracił

nieco pewności siebie. Tej nocy będzie musiał walczyć o swoje życie.

Z uśmiechem zsunęłam się ze słupa, kryjąc się za płotem w cieniu

zarośniętego podwórza. Wtopiona w noc znikłam w otwartym oknie na piętrze z

tyłu domu.

Nasłuchiwałam, czekając w pierwszej sypialni. Drżałam cała z ekscytacji

wywołanej polowaniem; tak rzadko miałam okazję zmierzyć się z czymś, co

naprawdę mogło mnie zniszczyć. Zabiłam już wielu łowców w ludzkiej postaci,

ale nie stanowili oni prawdziwego wyzwania, wymachując srebrnymi krzyżami i

modląc się do Boga, z którym spotkają się na Sądzie Ostatecznym. Przez długie

wielki rzadko miałam okazję poczuć, co znaczy naprawdę żyć. Danaus pomoże

mi to sobie przypomnieć.

Ten łowca był inny. Nie bardziej ludzki niż ja. Jego ciało stanowiło jedynie

powłokę, z trudem powstrzymując moc, która wypływa z niego jak rzeka.

Na dole drzwi frontowe otwarły się z hukiem, uderzając o ścianę.

Uśmiechnęłam się; wiedział, że tu jestem i czekam na niego. Przeszłam

wielkimi krokami po drewnianej podłodze do głównej sypialni, a stukot moich

obcasów rozległ się echem po pustym domu. Teraz wiedział już dokładnie gdzie

jestem.

Spokojnie, Miro, upomniałam się. Nie ma powodu do pośpiechu. Polujesz na

niego od ponad miesiąca nie po to, by teraz wszystko zepsuć.

Kiedy znalazłam się w sypialni, bezszelestnie przemieściłam się na drugi

koniec pokoju. Oparłam się o ścianę w pustym kącie, pozwalając, by cienie

spowiły mnie niczym peleryna, i zapadając się w ciemność pełną szeptów

tajemnicach nocy i śmierci. Stary dom skrzypiał i wzdychał wokół mnie, gdy

oboje czekaliśmy.

W końcu Danaus pojawił się w drzwiach, a jego ramiona były tak szerokie,

że ledwie zmieścił się pomiędzy framugami. Stałam przez chwilę cicho,

podziwiając, jak równomiernie wznosi się i opada jego klatka piersiowa. Był

zupełnie spokojny. Wysoki, ponad metr osiemdziesiąt, z kruczoczarnymi

włosami zwisającymi swobodnie do ramion. Miał wydatne kości policzkowe i

mocno zarysowaną dolną szczękę. Po drodze zrzucił swój czarny płaszcz, a w

prawej dłoni trzymał piętnastocentymetrowe srebrne ostrze, w którym lśniło

światło księżyca.

- Jesteś tym, którego zwą Danaus – rzuciłam. Mój głos wydobył się z cienia,

podczas gdy ciało pozostało w ukryciu. Jego głowa drgnęła, zwracając się w

moją stronę, a niebieskie oczy błysnęły w ciemności. – powiadają, że zabiłeś

starego Jabariego w Tebach.

Zrobiłam krok do przodu i przeszłam przez pokój, tak że Danaus mógł po raz

pierwszy zobaczyć mnie wyraźnie. W bladym świetle wpadającym przez okna

moja skóra połyskiwała niczym biały marmur. Nie podchodziłam bliżej,

pozwalając Kanausowi zmierzyć mnie wzrokiem.

- Pominąłeś jednak Valerio w Wiedniu – powiedziałam, a w moim głosie

zabrzmiała nuta zaciekawienia. – A w Petersburgu czeka na ciebie Jurij, choć

nie jest nawet w połowie tak stary jak Jabari.

- Mam jeszcze czas. – Jego głos zabrzmiał jak pomruk wydobywający się z

głębi gardła.

Milczałam, przyglądając mu się przez chwilę. Nie potrafiłam określić

akcentu, a słyszałam już różne w ciągu stuleci. Był stary, bardzo stary. Nie tak

starodawny jak egipski zaśpiewa Jabariego, ale z pewnością nikt nie używał go

od lat. Należałoby się nad tym zastanowić, lecz teraz miałam pilniejsze pytania.

- Może – przyznałam z lekkim skinieniem. – Jednak zamiast tego przybyłeś

do Nowego Świata. Choć może jestem tutaj jedną z najstarszych, mam o wiele

mniej lat niż Valerio. Po co wybrałeś się tak daleko?

- Czyż nie nazywają cię Krzewicielką Ognia?

Roześmiałam się; głęboki gardłowy dźwięk potoczył się przez powietrze i

musnął jego policzek jak ciepła dłoń. Umiejętność dotykania innych swoim

głosem była starą sztuczką stosowaną przez niektórych nocnych wędrowców.

Świetnie nadawała się do wytrącania przeciwnika z równowagi. Danaus

przestąpił z nogi na nogę, ale wyraz jego twarzy się nie zmienił.

- Między innymi. – Podeszłam z powrotem do ściany, lecz tym razem

zbliżyłam się do niego bardziej. Napiął mięśnie, lecz się nie cofnął. To

wystarczyło, abym otarła się o krąg mocy, który go otaczał, muskającej moją

nagą skórę niczym ciepły jedwab. Kiedy dotarłam do kąta, w którym byłam

wcześniej, w jego oczach coś się zmieniło.

- Byłaś trzy noce temu na cmentarzu Bonaventure – stwierdził.

- Tak. – Słowo to zabrzmiało jak cichy syk.

- Zabiłem wtedy dwa wampiry – oznajmił tak, jakby to powinno wszystko

wyjaśnić.

- Odkąd miesiąc temu wtargnąłeś na moje terytorium, zabiłeś pięciu nocnych

wędrowców.

- Czemu nie próbowałaś mnie powstrzymać?

Zachichotałam cicho, kręcąc głową. Czemu nie próbowałam? Wzruszyłam

obojętnie ramionami.

- Nie ja miałam ich chronić.

- Ale to wampiry.

- To były młodziaki – odparłam. Oderwałam się od ściany i ruszyłam w jego

kierunku. – Ich pana zabiłeś przed tygodniem. – Sama zamierzałam usunąć

Riley, ale Danaus mnie uprzedził. Riley powiększał swoją rodzinę bez mojego

pozwolenia, a równowaga musiała być utrzymana, abyśmy mogli zachować

nasz sekret.

Danaus poruszył się i odszedł od drzwi, stając w takiej samej pozycji jak ja.

Zaczęliśmy krążyć wokół siebie. Jego kroki były płynne i pełne wdzięku, jakby

tańczył. Znowu poczułam uścisk w żołądku, a w uszach zaszumiało mi od

przypływu energii.

Zrobiłam krok do przodu, testując Danaus, który zaatakował prawą ręką.

Odskakując do tyłu, nie pozwoliłam, by ostrze przecięło moją twarz. Wówczas

on nagle obrócił się dookoła własnej osi, unosząc lewą dłonią saraceński miecz,

stanowiący jakby przedłużenie jego ramienia. Zadał markowy cios, który miał

sprawić, że odsłonię swoje gardło. Uderzyłam nogą z półobrotu, trafiając go w

goleń. Zatoczył się, cofnął, ale nie upadł. Balansując na palcach stóp,

przycisnęłam dłonie do zakurzonej drewnianej podłogi.

- Ładny miecz. Celtyckie runy? – spytałam, jakbym prowadziła beztroską

towarzyską rozmowę. Nie spuszczałam go jednak z oczu. Ręka trzymająca

miecz napięła się. Jego ostrze było niezwykłe, z rzędem runów wyrytych po

jednej stronie. Nie potrafiłam ich odczytać, ale mogłam się założyć, że są czymś

więcej niż tylko ozdobą.

Chrząknął, co uznałam za twierdzącą odpowiedź na swoje pytanie.

- Dzięki, że nie przyszedłeś do mnie z osinowym kołkiem – powiedziałam,

wstając. Spojrzał na mnie, a jego ciemne brwi zetknęły się na moment nad

grzbietem nosa. – To takie banalne.

- Mogłabyś go spalić – odparł obojętnym głosem.

- To prawda. – Zaczekałam chwilę trwającą tyle co jedno uderzenie serca, po

czym pokonałam odległość, jaka nas dzieliła, i uderzyłam go obiema dłońmi w

pierś. Powietrze uszło mu z płuc. Pod wpływem ciosu mimowolnie wyciągnął

do przodu obie ręce, zataczając się w tył. Kopnęłam go prawą stopą w lewą

dłoń. Uderzenie sprawiło, że rozluźnił uścisk i wypuścił miecz, który potoczył

się po podłodze i z brzękiem walnął o przeciwległą ścianę. Niestety Danaus

doszedł do siebie szybciej, niż się spodziewałam i zamachnął się prawą ręką,

ugadzając mnie sztyletem w policzek.

Kłujący ból przeszył moje ciało i odskoczyłam do tyłu, by znaleźć się poza

zasięgiem rąk Danaus, syknęłam na niego, obnażając kły, i przycupnęłam,

szykując się do skoku. Owszem, wiedziałam, że syk był jeszcze bardziej

banalny niż osinowy kołek, lecz zgrzytliwy dźwięk wydobył się z mojego

gardła, zanim zdołałam się zastanowić, nie mówiąc już o wymyślaniu czegoś

bardziej cywilizowanego. Miałam sześćset trzy lata i nie należałam do

Starożytnych.

Zmusiłam się, by wstać. Danaus kilka razy z trudem zaczerpnął powietrza,

zanim jego oddech znowu się wyrównał. Przez jakiś czas ta czynność pewnie

będzie sprawiała mu ból, ale przynajmniej wciąż mógł oddychać. Uniosłam

lewą rękę do policzka, a potem przesunęłam ją tak, by palce znalazły się na linii

wzroku; nie spuszczałam oczu z napiętej postaci Danaus. Moje palce były

zakrwawione. Oblizałam je, pozwalając, by miedziany smak rozszedł się po

języku. Ból w policzku już zniknął i czułam, jak rana się zamyka. Za chwilę

pozostanie po niej tylko krwisty ślad.

Ta odrobina krwi wystarczyła. Jej smak rozpalił żądzę, rozprowadzając ją po

moich żyłach. Pewnie, że była to moja krew, ale wszystko, wszystko tętniło

mocą pochodzącą z mojej duszy, z samej istoty życia, i wiedziałam, że tym

razem skosztuję krwi Danaus.

Znowu natarłam na niego, ale on był gotów. Zamachnął się na mnie

sztyletem, ponownie starając się dosięgnąć mego gardła, ale złapałam go za

rękę. Machnął lewą pięścią w stronę mojej twarzy. Odbiłam ją. Ściskając za

prawy nadgarstek, próbowałam zmusić Danaus do porzucenia sztyletu, lecz

mimo bólu nie wypuścił go. Kątem oka zauważyłam, że lewą dłonią sięga do

boku po kolejną broń.

- Świetnie – mruknęłam i chwyciłam go za lewy nadgarstek. Podstawiłam

mu nogę i runęliśmy oboje na ziemię. Leżąc na nim, przygwoździłam go za ręce

Nocny Wedrowiec - Calosć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: