Tranceformations - bandler.pdf - psychoterapia - eschaton

[Tekst pochodzi z – http://www.hypnozona.com/ ]

Tranceformations

Ponieważ "Trance-formations" Bandlera i Grindera, jedna z najbardziej fascynujących

pozycji na temat hipnozy (w mojej opinii) ma znikome szanse na ukazanie się po polsku a

caly naklad angielskojęzyczny został dawno wyczerpany, postanowiłem trochę napisać o ty

co zawiera i przytoczyć obszerne cytaty.

Jest to prawie dosłowny zapis kilku dniowej sesji warsztatowej, w czasie której Badler i

Grinder wprowadzają uczestników w arkana hipnozy ericksonowskie. Szegolny styl, jakim

jestnapisana ta książka sprawia, że czytelnik ma wrażenie uczestniczenia w tym szkoleniu.

Już w pierwszym rozdziale

autorzy dają popis znajomości hipnozy oraz umiejętności prowadzenia warsztatu.

"Zajmujemy się tutaj hipnozą. Moglibyśmy zacząć się z miejsca spierać czy coś takiego w

ogóle istnieje a jeśli tak, to co z tego wynika. Jednakże, skoro już wydaliście swoje pieniądze

i przyszliście tutaj, żeby uczestniczyć w seminarium na temat hipnozy, nie będę się tym

więcej zajmował.

Żywię nadzieję, że przez trzy dni, które spędzimy tutaj razem, zrozumiecie powody dla

których taka dyskusja mogłaby być bardzo owocna. Mam nadzieję, że odkryjecie jak wiele

już o hipnozie wiecie, choć nazywacie ją zupełnie inaczej, bądź nie nazywacie jej wcale.

Będziecie mogli stwierdzić, że wiele z obecnych tu osób doświadczyło już czegoś, co

mogłoby być doskonałym przykładem odmiennych stanów świadomości. W ciągu tych trzech

dni poproszę was wszystkich, abyście dobrze się bawili i uczyli tego, co się będzie tutaj działo.

Zakładam, że wszyscy macie w umysłach przynajmniej dwa powody, dla których tu się

znaleźliście. Jednym jest chęć poznania mechanizmów, dzięki którym będziecie efektywnie i

z korzyścią dla siebie stosować wzorowanie hipnotyczne, bez względu na to czy zajmujecie

się psychoterapią, zarządzaniem, edukacją, opieką społeczną, handlem czy czymkolwiek

innym. Zakładam, że jesteście ciekawi, jakie nowe perspektywy otwierają się dzięki

wzorowaniu hipnotycznemu i jak będziecie je mogli wykorzystać, aby jeszcze lepiej

wykonywać wasz zawód. Ponadto jestem przekonany, że wiele obecnych tu osób chce przy

okazji dokonać zmian w życiu prywatnym, korzystając z nabytych tutaj doświadczeń.

Zapraszam was do uczestnictwa dla osiągnięcia obu wymienionych celów. Zapoznamy się z

materiałem poprzez demonstrację, po czym będziemy dyskutować o tym, czego byliśmy

świadkami i na koniec poprosimy was o wykonanie ćwiczeń pod naszą kontrolą po uprzednim

wyjaśnieniu, czego od was oczekujemy.

Wzorowanie hipnotyczne jest taką samą umiejętnością, jak każda inna, której można się

nauczyć. Aby się nauczyć, trzeba ćwiczyć. Zakładam, że większość uczestników prowadzi

samochód. Ci z was, którzy nie potrafią kierować samochodem, mogą pomyśleć o innej

podobnej i dobrze opanowanej umiejętności. Może to być jazda na rowerze, ekwilibrystyka

na deskorolkach czy dyscyplina lekkoatletyczna. Przypomnijcie sobie ten pierwszy raz, kiedy

próbowaliście pokierować samochodem. Ile zadań naraz zaprzątało waszą uwagę. Ręce

wykonywały kilka czynności. Przypuszczalnie przynajmniej jedna trzymała kierownicę, a

druga walczyła ze skrzynią biegów. Jednocześnie musieliście koncentrować się na pracy nóg.

Wasze stopy miały trzy rzeczy do zrobienia tam na dole, a niektóre elementy musiały być

nieźle zgrane. Może pamiętacie opłakane skutki niewciśnięcia na raz sprzęgła i hamulca.

Musieliście cały czas świadomie myśleć o tych wszystkich czynnościach i jednocześnie

zwracać uwagę na to, co dzieje się na zewnątrz.

Z każdą skomplikowaną umiejętnością psychomotoryczną postępuje się podobnie. Należy

podzielić zadanie na małe części, które trenuje się aż do osiągnięcia mistrzostwa. Kiedy już

osiągniecie poziom, na którym nabyta umiejętność staje się w pełni zautomatyzowana ,

nieświadoma i efektywna, możecie swobodnie zająć się nowymi możliwościami, czyli innymi

fragmentami zadania. Możecie je następnie ćwiczyć, aż i one w końcu staną się w tym samym

stopniu automatyczne, efektywne i jako wzór psychomotoryczny, pozostające poza obszarem

świadomej uwagi.

Najłatwiejszym sposobem osiągnięcia biegłości w hipnozie jest ćwiczenie jej fragmentami,

drobnymi całostkami na raz, dokładnie tak samo jak przy nabieraniu wprawy w prowadzeniu

samochodu. Zakładam, że ostatecznym sprawdzianem waszych umiejętności hipnotycznych

będzie sytuacja, w której wkraczacie i potraficie nawiązać taki kontakt, dzięki któremu

wywołacie w drugiej osobie hipnotyczną reakcję, o jaką tej osobie chodziło - bez potrzeby

świadomego analizowania i obmyślania strategii. Trzy dni to - moim zdaniem - za krótki czas,

aby osiągnąć poziom pełen harmonii, systematyczności i nieświadomości, na którym

funkcjonuje naprawdę dobry hipnotyzer. Jednakże naszym celem w najbliższych trzech

dniach będzie podzielenie całościowego opisu hipnozy na fragmenty, które będą materiałem

do ćwiczeń. Nasze zadanie polegać będzie na zrównoważeniu czasu poświęconego

poszczególnym ćwiczeniom i czasu spędzonego na upewnianiu się, że pracujemy wewnątrz

zwartej i spójnej całości, jaką jest strategia hipnozy. Wierzę głęboko, że kiedy seminarium

dobiegnie końca, wy, a w szczególności wasz nieświadomy umysł będzie ćwiczył nabyte tutaj

umiejętności. Mam także nadzieję, że repertuar umiejętności, których nauczycie się tutaj,

będziecie wciąż powiększać o nowe, alternatywne sposoby, dzięki którym uzyskacie takie

same rezultaty.

Zarabiamy na życie bardzo niejasną rzeczą zwaną modelowaniem. Czyli staramy się stworzyć

odpowiadający rzeczywistości opis, jak coś się robi. Jako specjaliści od modelowania

zainteresowani jesteśmy dwiema sprawami : po pierwsze zadajemy odpowiednie pytania, aby

poznać konieczne w danym przypadku fakty, a po drugie tworzymy opis tych technik, które

się sprawdzają w działaniu. Coś jak pisanie książki kucharskiej.

W ciągu trzech kolejnych dni chcemy nauczyć was modelu stosowania hipnozy. Która nie jest

prawdą. Nie jest odpowiedzią. Nie jest rzeczywista. Jeśli uważacie, że wiecie` co „naprawdę”

się dzieje i chcecie ze mną dyskutować, to ja muszę oddać wam pola, bo ja nie wiem. Są takie

rzeczy, o których wiem na pewno; rozumiem jak zastosować zjawisko hipnozy, ale dlaczego

działa, nie wiem. Wiem, że hipnoza działa na tej samej zasadzie, która rządzi procesem

uczenia się, zapamiętywania i tak dalej. Działa z tego samego powodu, dla którego

rozumiecie język.

Jednakże, choć hipnoza nie wyróżnia się niczym specjalnym, w konfiguracji, w której chcemy

was jej nauczyć, staje się potężnym narzędziem. I chciałbym, żebyście zdali sobie sprawę, że

jest to narzędzie do osiągania czegoś wyjątkowego. Pomyślcie o hipnozie jak o wzmacniaczu.

Bez względu na to czym się zajmujecie na co dzień: sprzedajecie samochody, prowadzicie

psychoterapię, czy przekonujecie ławę przysięgłych, możecie to robić nadal, wywołując

głębsze i mocniejsze reakcje w ludziach. Dzięki hipnozie wszystko, co robicie, nabierze

większej mocy. Sama dla siebie hipnoza jest niczym.

Chciałbym również podkreślić, że hipnoza to nie panaceum. Choć stosuję ją od siedmiu lat,

nadal czasami budzę się zmęczony. Ponieważ nie jestem kawoszem, po wypiciu porannej

filiżanki kawy, czuję jak moje ciało się trzęsie. Jeśli się przewrócę, to robią mi się siniaki.

Jeśli nawet wyeliminuję dzięki hipnozie ból z zepsutego zęba i tak muszę iść do dentysty,

żeby coś z nim zrobił. Sądzę, że są to raczej moje osobiste ograniczenia niż hipnozy jako

narzędzia. Obecnie i hipnoza i ogólnie nauka o sztuce porozumiewania się przeżywają okres

niemowlęcy.

Uczenie się hipnozy jest procesem nieco niezwykłym, jako że w odróżnieniu od innych

rzeczy, których się uczyliście, hipnozę już znacie i potraficie ją wykorzystywać. Problem

polega na tym, żeby to zauważyć. Więc zamiast długich i szczegółowych opisów i definicji,

dziś rano poproszę was, żebyście coś zrobili, po czym przyjrzeli się efektom swojego

działania.

Ćwiczenie 1

Poproszę was teraz o utworzenie grup trzyosobowych. Chcę, żeby jedna osoba, nazwijmy ją

A, pomyślała o czymś, co odpowiada następującemu opisowi: aktywność, w którą się głęboko

angażujesz, nie skupiając na niej specjalnie uwagi. Dla niektórych taką sytuacją będzie

jogging; innym przyjdzie do głowy czytanie książki. Może to być pisanie, oglądanie telewizji,

pójście do kina, może prowadzenie samochodu w długiej trasie - cokolwiek, co pasuje do

opisu.

Chcę, żeby osoba A powiedziała pozostałym w swojej grupie osobom B i C, co to za

aktywność. Podajcie im tylko nazwę; jogging, żeglowanie - jedno słowo, nic więcej. Więcej

szczegółów ułatwiłoby im zbytnio zadanie. Rzućcie tylko nazwę, oprzyjcie się wygodnie,

zamknijcie oczy i udawajcie, że jesteście zahipnotyzowani - to przecież zawsze polega na

udawaniu. Pozostałe dwie osoby mają opisywać wrażenia zmysłowe, które według nich

muszą się w takiej sytuacji pojawić. Kluczem tutaj jest magiczne słowo „musi”, bo, jeśli ktoś

właśnie biega, a wy mówicie o słońcu padającym na twarz, to wcale tak nie musi być. Można

biegać w nocy, albo w pochmurny deszczowy dzień, natomiast na pewno musi się odczuwać

jakąś temperaturę ciała. Tak więc musicie być mistrzowsko ogólnikowi. Niech B i C na

zmianę wypowiadają po dwa zdania. Jeden powie „ czujesz temperaturę powietrza na ciele i

miejsca gdzie stopa dotyka ziemi.” Drugi może pociągnąć „ zauważasz bicie serca. Czujesz

temperaturę skóry.” Takie doświadczenia z pewnością są udziałem biegacza.

Nic więcej na ten temat nie powiem, na początek wystarczy. Niech każdy odegra każdą z ról,

przyglądając się dokładnie reakcjom osoby „zahipnotyzowanej” na wasze słowa. Kiedy

będziecie siedzieć z zamkniętymi oczami, chcę, żebyście zwrócili uwagę, co wzmaga wasze

doznania, a co sprawia, że jest wam trudniej się zagłębić w doświadczanie sytuacji.

Zostawiam was teraz sam na sam z waszym doświadczeniem i niech wasza wiedza będzie dla

was nauczycielem. Zaczynamy. Na każdego uczestnika przypada około pięciu minut.

* * * * *

Nie chciałem się rozgadywać na samym początku, ponieważ ilekroć zaczynam kurs hipnozy,

ciężko mi powstrzymać się przed obszernym demonstrowaniem wszystkiego, co się da.

Poprosiłem was o zwrócenie uwagi na rzeczy, które z jednej strony ułatwiają wam wejście w

stan świadomości, w którym z reguły się znajdujecie w nazwanej przez was sytuacji, a z

drugiej na te, które stanowiły utrudnienie. Co w waszym odczuciu was irytowało, a co

sprawiało, że płynnie i bez wysiłku wchodziliście w stan relaksacji? Jakie rzeczy nie

pasowały za bardzo do całości, a które pozwalały wam choć trochę zapomnieć, gdzie

naprawdę jesteście?

Kobieta: Wszystko, co odnosiło się do mojego ciała, pogłębiało mój stan, wszystko, co

odwoływało się do umysłu, jak na przykład to o czym myślę czy opisywanie moich reakcji,

trochę mnie z niego wytrącało.

Chcę dokładnie wiedzieć, co konkretnie robiła druga osoba. Daj mi jakiś przykład.

Kobieta: OK. Grałam na fortepianie. Kiedy człowiek powiedział: „Czujesz dotyk klawiszy na

palcach”, wchodziłam głębiej, a kiedy usłyszałam coś w rodzaju: „Myślisz, że muzyka i ty to

jedno” wracałam.

Mężczyzna: łatwiej mi było, kiedy mówił w tempie mojego oddechu.

A co utrudniało sprawę?

Mężczyzna: Hm, kiedy na przykład mówił coś, co nie współgrało z tym, co akurat myślałem.

Widziałem siebie na krytym lodowisku i wytrącała mnie każda wzmianka, odnosząca się do

czegokolwiek na zewnątrz.

Taak, jeździsz sobie spokojnie pod dachem na łyżwach, a tu nagle ktoś ci mówi, że podnosisz

głowę i widzisz piękne niebo.

Kobieta: mój partner powiedział do mnie: „Słyszysz i czujesz swój oddech”, co mnie bardzo

wytrąciło, bo nie byłam w stanie zrobić obu tych rzeczy jednocześnie. Pomyślałam sobie

wtedy: „Chwila, moment. Nie potrafię tego zrobić”.

OK. A co ci pomagało?

Kobieta: Kiedy mówili mi, żeby robiła jedną konkretną rzecz na raz, na przykład: „Słyszysz

swój oddech.”

Mężczyzna: Nurkowałem pod wodą, kiedy partner powiedział: „Słyszysz plusk wody, kiedy

twoja ręka w nią uderza.” Pomyślałem sobie: „Jestem pod wodą, to niemożliwe, nie mogę

tego zrobić”.

Kobieta: Rozmawialiśmy o muzyce i w pewnym momencie mój partner powiedział coś

takiego, że jesteśmy w harmonii ze światem i bardzo głęboko wtedy weszłam.

A co ci przeszkadzało?

Kobieta: Nie zrobił nic, co by mnie wytrąciło.

OK., możesz chłopie iść do domu.

Kobieta: Była jedna rzecz. Jak jedna osoba zwalniała tempo mówienia, a druga przyspieszała,

to wychodziłam z transu.

Na przykład ktoś mówił (powoli) : „i czujesz...jak bardzo...odprężasz się”, a drugi za chwilę

dodawał (szybko) : „i jesteś coraz bardziej i bardziej odprężona.”

Mężczyzna: Zauważyłem, że moi partnerzy używają tylko wyrażeń dotyczących wrażeń

dotykowych i na początku bardzo mi to pomagało, bo wszystko działo się w obrębie jednego

rodzaju zmysłów, ale po chwili usłyszałem sam siebie, jak mówię do nich: „Hej, chcę coś

zobaczyć”, bo nic nie widziałem.

Tak więc odczuwałeś brak. Po pewnym czasie instrukcje stały się............

Mężczyzna: Jedna rzecz naprawdę mnie rozproszyła i wytrąciła zupełnie ze stanu, w którym

się znajdowałem. To była fraza: „i inne wrażenia zanikają”. Kiedy to usłyszałem, nagle -

ciach - i byłem z powrotem tutaj.

Żeby te wrażenia mogły zaniknąć, musiałeś najpierw stwierdzić o jakie doznania chodzi. A co

ułatwiało sprawę?

Tranceformations - bandler.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: