13 - Ba%f1bura.pdf - Ewolucjonizm (demonofthefall) - xyzgeo

Tom 58 2009

Numer 3–4 (284–285)

Strony 595–602

J erzy B ańBura

Katedra Zoologii Doświadczalnej i Biologii Ewolucyjnej

Uniwersytet Łódzki

Banacha 12/16, 90-237 Łódź

E-mail: jbanb@biol.uni.lodz.pl

NIEBEZPIECZEŃSTWA KREACJONIZMU

WSTĘP

Jest niezaprzeczalnym faktem, że żaden

obszar badań nauk przyrodniczych nie budzi

takich emocji jak ewolucja. Steven Weinberg,

laureat Nagrody Nobla z fizyki, wyraził nawet

parę lat temu zazdrość fizyków w stosunku

do biologów z powodu tego zainteresowa-

nia szerokiego kręgu publiczności. Niewiele

osób niebędących specjalistami podejmuje

dyskusję o teoriach fizyki czy astronomii, ale

prawie każdy uważa, że ma coś do powiedze-

nia na temat ewolucji. Jednocześnie, przy po-

wszechnej w naszym kręgu cywilizacyjnym

edukacji, można się zetknąć z paradoksalną

niewiedzą w zakresie całkiem podstawowych

zagadnień. Zwykła niewiedza jest jednak ule-

czalna pod warunkiem chęci poznania osią-

gnięć nauki. Kreacjonizm natomiast generuje

antynaukowe postawy nieuleczalne. Jest jak

opryszczka, która okresowo przytłumiona,

czai się w neuronach, żeby w odpowiednim

momencie ponownie się ujawnić w zróżni-

cowanej postaci i z różnym nasileniem.

NAUKA, FILOZOFIA, NATURALIZM METODOLOGICZNY

Nauki przyrodnicze uzyskiwały odrębność

od rozważań filozoficzno-teologicznych stop-

niowo i w różnym czasie. Fizyka i astrono-

mia wcześniej, głównie za sprawą Kopernika,

Galileusza i Newtona, zaś geologia i biologia

ugruntowały się później, bo dopiero w XIX

w. (J acoB 1973, M ayr 2002). Stopniowo też

rodziły się zręby metodologiczne nauk przy-

rodniczych. Do minimalnych założeń współ-

czesnej nauki należy realizm, czyli to, że

obiektywna rzeczywistość w ogóle istnieje

i metodologiczny naturalizm, czyli to, że ta

obiektywna rzeczywistość przyrodnicza jest

wyjaśnialna w oparciu o czynniki natural-

ne, bez odwoływania się do czynników nad-

przyrodzonych (M ayr 2002, M iller 2008).

Wyjaśnienia te są formułowane w postaci

systemu intersubiektywnie sprawdzalnych

hipotez i teorii. Wydaje się, że większość na-

ukowców zupełnie się nie przejmuje bardziej

szczegółową filozoficzną interpretacją nauki,

a powyższe proste założenia wystarczają im

w pełni do tego, aby ufać, że czynniki nad-

przyrodzone nie interweniują w wyniki ich

obserwacji i eksperymentów. Takie założenia

implicite kryją się także u podstawy praktycz-

nego działania tych naukowców, którzy zaj-

mując się wąską, techniczną subdyscypliną,

na co dzień posługują się opisową metodą

indukcyjną (Ł oMnicki 1994).

Taki naturalizm metodologiczny nauki zda-

je się nie budzić wątpliwości współczesnych

teologów chrześcijańskich. Stopniowo wy-

ewoluował układ, w którym naukowcy bada-

ją rzeczywistość przyrodniczą taką, jaką ona

jest, a teologowie zajmują się, a przynajmniej

powinni się zajmować, taką interpretacją dok-

tryn religijnych, żeby nie były one sprzeczne z

wynikami nauki. Co najmniej od kilkudziesię-

ciu lat panuje w tym zakresie zgoda, która nie

dotyczy jednak innego poziomu naturalizmu,

a mianowicie naturalizmu metafizycznego, do

596

J erzy B ańBura

którego pociąg ma wielu uczonych, ale który

z natury rzeczy nie może być przedmiotem

badań nauk przyrodniczych (r use 2001, 2006;

s arkar 2007). Historia nauki, od rewolucji

XVII w., jest żywym dowodem na skuteczność

poznania naturalistycznego, w tym na działa-

nie mechanizmów umożliwiających odrzuca-

nie poglądów błędnych, na rzecz wyjaśnień,

które lepiej przeszły testowanie (J acoB 1973).

Nie wchodząc w spory z zakresu filozofii na-

uki, opisane między innymi przez c halMersa

(1993), można stwierdzić, że testowanie hi-

potez i teorii jest możliwe wówczas, gdy są

one falsyfikowalne, czyli sformułowane w taki

sposób, iż można z nich wyprowadzić pewne

konkretne przewidywania w stosunku do wy-

ników eksperymentów lub obserwacji. Szcze-

gólnie ważne są przewidywania nietrywialne,

które mogą prowadzić do odkryć nieznanych

zjawisk

Podstawowym forum dla publikacji wyni-

ków naukowych są czasopisma naukowe, któ-

re zanim dane doniesienie wydrukują, pod-

dają je drobiazgowej ocenie krytycznej przez

innych uczonych. Ten proces eliminuje dużą

część błędów metodycznych i interpretacyj-

nych. Wraz z historycznym rozwojem nauk

przyrodniczych czasopisma uległy ogromne-

mu zróżnicowaniu i specjalizacji. Tylko te

dostatecznie ogólne i szeroko uznane nadają

się do szerokich analiz krytycznych w dużych

obszarach wiedzy, czy też przedstawiania

alternatywnych teorii bądź przełomowych

wyników empirycznych. Obecnie rzadziej

spotyka się komunikowanie nowych odkryć

w książkach — te są zazwyczaj podsumowa-

niem badań wcześniej już znanych z czaso-

pism naukowych — a liczą się w nauce pod

warunkiem, że są wydane przez renomowa-

ne wydawnictwa, przyjmujące do druku dzie-

ła poddane wcześniej solidnym recenzjom.

Taka praktyka współczesnej nauki zapewnia

najwyższą możliwą obiektywność i zapobiega

zaśmiecaniu wiedzy.

KREACJONIZM

Postawa kreacjonistyczna neguje natu-

ralizm metodologiczny poprzez włączenie

bieżącej interwencji czynnika nadprzyrodzo-

nego, co dotyka właściwie wszystkich nauk

przyrodniczych, ale szczególnym obiektem

ataku stała się darwinowska biologia ewolu-

cyjna. Pogląd na to, co miałoby stanowić ten

nadprzyrodzony czynnik, różni się w róż-

nych grupach kreacjonistów, tworząc jedną

z osi klasyfikacyjnych. Stosunek do opisu rze-

czywistości przyrodniczej, jakiego dostarczają

badania naukowe w relacji do mniej lub bar-

dziej literalnej interpretacji przekazu religij-

nego dalej komplikuje podział kreacjonizmu.

Z fundamentalistycznych poglądów religij-

nych wynika, że owym czynnikiem nadnatu-

ralnym miałby być Bóg — ten pogląd określa

kreacjonistów religijnych. Wzdłuż tej samej

osi można jeszcze wyróżnić grupę kreacjo-

nistów, którzy twierdzą, że ich motywacje są

naukowe, a nie religijne, co wyznacza tzw.

kreacjonizm naukowy, którego współczesną

wersją jest tzw. „inteligentny projekt” (ang.

inteligent design, ID) — kreacjoniści inteli-

gentnego projektu podkreślają inteligencję

jako właściwość projektanta, ale twierdzą, iż

nie określają jego natury. Programowo unika-

ją oni odniesienia do Boga.

Kreacjonizm motywowany religijnie moż-

na podzielić dalej zgodnie z drugą wspo-

mnianą osią na kreacjonizm młodej Ziemi i

różne wersje kreacjonizmu progresywnego,

przyjmującego ogólnie, że Ziemia może li-

czyć sobie nawet miliardy lat, a dni kreacji

są w sensie metaforycznym określeniem dla

okresów czasu geologicznego. Niektórzy au-

torzy twierdzą, że kreacjonizm stanowi po-

czątkowy odcinek kontinuum ciągnącego się

od poglądu, że ziemia jest płaska aż do mate-

rialistycznego ewolucjonizmu (s cott 2004).

Historia kreacjonizmu i jego motywacji jest

dość skomplikowana i ma swoją specyfikę

geograficzną, polityczną i kulturową (n uM -

Bers 2006).

Najbardziej skrajne poglądy kreacjoni-

styczne, kreacjonizm młodej Ziemi, stanowią

w dzisiejszym świecie przykład samorealizacji

zasady reductio ad absurdum . W wersji pod-

stawowej, która współcześnie jest wiązana

przede wszystkim z nazwiskiem Henry’ego

Morrisa, założyciela Institute for Creation Re-

search, i jego następcami, ziemia liczy sobie

6–10 tysięcy lat, a jej cechy geologiczne są

przede wszystkim rezultatem wydarzeń kata-

stroficznych, w tym biblijnego potopu. W tej

wersji świat organizmów powstał w jedno-

razowym akcie stworzenia, zaś współczesna

różnorodność biologiczna reprezentuje to,

co zmieściło się na Arce Noego (s cott 2004,

n uMBers 2006). Ponieważ obstawanie przy

tak absurdalnej wizji świata wymaga całko-

witej odporności na niepodważalne dowody

Niebezpieczeństwa kreacjonizmu

597

naukowe, to powstały rozmaite wersje kre-

acjonizmu mniej ortodoksyjne, które uznają

możliwość, że Ziemia jest jednak starsza, a

w wydaniu progresywistycznym dopuszczają

nawet pewne przemiany ewolucyjne w skali

mikro.

Ze względu na skalę problemu anty-natu-

ralizmu metodologicznego w ogóle, a anty-

ewolucjonizmu w szczególności, decydujące

znaczenie dla obrazu postaw kreacjonistycz-

nych w całym świecie miał i ma rozwój kre-

acjonizmu w Stanach Zjednoczonych (n uM -

Bers 2006). Chociaż można w tym kraju zna-

leźć przykłady wszystkich możliwych rodza-

jów kreacjonizmu, to w ostatnim okresie rolę

dominującą pełni kreacjonizm inteligentnego

projektu. Powstał on na bazie niepowodzeń

kreacjonistów w zakresie wprowadzenia na-

uczania kreacjonizmu w szkołach publicz-

nych w zamian za (najlepiej) lub obok ewo-

lucji. Ponieważ system konstytucyjny Stanów

Zjednoczonych separuje państwo od religii,

to nie można uczyć tam religii w szkołach

utrzymywanych lub dotowanych z funduszy

publicznych. W reakcji na sądowe niepowo-

dzenia naczelny ideolog tej formy kreacjoni-

zmu, Phillip E. Johnson, emerytowany profe-

sor prawa na Uniwersytecie Kalifornijskim w

Berkeley, wypracował plan zwany strategią

„klina”, który miałby zostać wbity w system

edukacyjny. Chociaż miał to być poufny plan

placówki powołanej do życia dla jego realiza-

cji, Instytutu Discovery kierowanego przez S.

Meyera, to jednak zdołał on wyciec do Inter-

netu i stał się powszechnie znany (P ennock

2003, s cott 2004, F orrest i G ross 2004). W

najprostszym ujęciu plan „klina” polega na

zastąpieniu retoryki religijnej językiem naśla-

dującym język nauki, co miałoby umożliwić

przedstawienie idei inteligentnego projektu

jako alternatywnej teorii naukowej i, jako ta-

kiej, wprowadzenie jej do nauczania w szko-

łach. Takie wbicie „klina” w system eduka-

cyjny miałoby w bardziej długoterminowym

zamierzeniu doprowadzić do eliminacji ewo-

lucji z programów.

Ruch inteligentnego projektu, a szczegól-

nie Instytut Discovery, dysponujący znaczny-

mi środkami finansowymi, stara się pozyskać

do współpracy ludzi z wykształceniem uni-

wersyteckim, najlepiej aktywnych naukow-

ców mających doktorat, aby uwiarygodnili

oni jego działalność. Taki zamysł łatwiej jed-

nak wypowiedzieć niż zrealizować. Ponieważ

pozyskanie prawdziwych uczonych o szero-

kich horyzontach jest prawie niemożliwe, to

ruch korzysta raczej z materiału podrzędnej

jakości. Wciąż nie ma obiecywanych od daw-

na oryginalnych wyników przemawiających

na rzecz kreacjonizmu inteligentnego pro-

jektu, więc w zamian wykorzystuje się naiw-

ność i często sprzyjającą postawę mediów i

Internetu. Najbardziej znani reprezentanci in-

teligentnego projektu posiadający doktoraty

to Stephen Meyer, William A. Dembski i Mi-

chael J. Behe. Pierwszy z nich jest z wykształ-

cenia filozofem, który zasłynął tym, że udało

mu się opublikować jedną z nielicznych prac

bardziej krypto-kreacjonistycznych niż kre-

acjonistycznych w dość zresztą marginalnym

czasopiśmie naukowym, Proceedings of the

Biological Society of Washington. Dembski

jest przedstawiany jako matematyk i filozof,

mający doktoraty w obu tych dziedzinach.

Jednak sprawdzenie w bibliometrycznych

bazach danych pokazuje, że ma tylko jedną

publikację z zakresu rachunku prawdopodo-

bieństwa, nie mającą nawet w przybliżeniu

nic wspólnego z inteligentnym projektem,

opublikowaną w 1991 r. w Journal of The-

oretical Probability. Nie uzasadnia to stwier-

dzenia, że jest on aktywnym matematykiem.

Behe jest jedynym w tym gronie czynnym

naukowo biologiem, biochemikiem, w któ-

rego oryginalnym dorobku dominują prace

dotyczące konkretnych zagadnień, niewyma-

gające szerszych odniesień. Co najwyżej poje-

dynczą pracę z Protein Science można uznać

za krypto-ID. Te mizerne rezultaty inteligent-

nego projektu jako programu badawczego

są właściwie oczywiste, jeśli weźmie się pod

uwagę, że nie jest to program pozytywny,

proponujący weryfikowalne wyjaśnienia, tyl-

ko program negatywny, oparty na zaprzecze-

niu ewolucji.

Wobec tych niepowodzeń, eksponenci

inteligentnego projektu wykazali się znacz-

nie większą skutecznością w wykorzystywa-

niu książek jako medium propagandowego.

Większość produkcji książkowych kreacjoni-

stów wychodzi drukiem w wydawnictwach

niemogących się poszczycić renomą nauko-

wą, ale trzeba przyznać, że zdarzają się też

wyjątki. W 1998 r. w Cambridge University

Press ukazała się książka Williama Dembskie-

go The Design Inference . Biorąc pod uwagę

późniejsze recenzje, to należy to wydarzenie

uznać za wpadkę. Chyba jako próbę pokaza-

nia, że ludzie o różnych poglądach mogą ze

sobą w pewnym zakresie współpracować na-

leży traktować wydanie w 2004 r. przez to

samo wydawnictwo książki Debating Design

pod wspólną redakcją Williama Dembskiego

i Michaela Ruse’a. Ruse jest znanym filozo-

598

J erzy B ańBura

fem zajmującym się od wielu lat ewolucją i

reprezentuje tu dla równowagi stanowisko

ewolucjonistyczne. Ponieważ kilku autorów

rozdziałów, w tym sam Ruse, przedstawia de-

finitywną krytykę twierdzeń inteligentnego

projektu, to rozdziały napisane przez kreacjo-

nistów nie brzmią zbyt mocno. Niemniej jed-

nak wydanie takiej książki w renomowanym

wydawnictwie wywołuje wrażenie pewnej

niezasłużonej nobilitacji kreacjonistów. Duża

część środowiska naukowego uważa, że nie

powinno się uczestniczyć w takich wspól-

nych przedsięwzięciach, żeby nie tworzyć

wrażenia równorzędności naukowej argu-

mentów (s arkar 2007)

Sporo medialnego zamieszania powstało

po opublikowaniu w 1996 r. książki Darwi-

n’s Black Box , autorstwa B eheGo . Książka

była wprawdzie wydana w wydawnictwie

popularnym i była zasadniczo kierowana do

niefachowego czytelnika, ale spowodowała

ona w środowiskach naukowych zwróce-

nie uwagi na niebezpieczeństwa, jakie rodzi

nowa forma kreacjonizmu. Można zaryzyko-

wać twierdzenie, że była to książka odzwier-

ciedlająca najbardziej wyraziste cechy progra-

mu „klina” w odniesieniu do nauki. Nie przy-

niosła ona żadnego pozytywnego programu

naukowego, a jej zasadnicza idea polegała na

przeniesieniu dawnej argumentacji kreacjo-

nizmu na rzecz niezdolności doboru natu-

ralnego do wykształcenia skomplikowanych

przystosowań na poziomie komórkowym i

biochemicznym. Behe nadużywając swojego

autorytetu jako biochemika sugerował, że,

dla przykładu, tak skomplikowana maszyna

molekularna, jak wić bakteryjna, czy układ

krzepnięcia krwi, nie mogły powstać drogą

niewielkich przemian wskutek nacisków se-

lekcyjnych, gdyż są „nieredukowalnie złożo-

ne”. A skoro są „nieredukowalnie złożone”, to

musiały powstać jako realizacja zamysłu inte-

ligentnego projektanta. Nadużycie autorytetu

naukowego polegało tu na tym, że w literatu-

rze poprzedzającej omawianą książkę istniały

dane pozwalające dowieść, że wskazywane

przez Behe’ego przykłady biochemicznej zło-

żoności mają wersje prostsze i dają się roz-

łożyć na mniejsze składowe funkcjonalne, co

przeczy stosowaniu w stosunku do nich po-

jęcia „złożoności nieredukowalnej”. Zarówno

druzgocące recenzje samej książki, jak i inne

publikacje, które podjęły wysiłek bezpośred-

niej analizy szczegółowych przypadków wy-

mienionych prze Behe’ego, nie pozostawiają

wątpliwości, że przypadki te nie stanowią

„nieredukowalnej złożoności”. Szerokiego

podsumowania skrupulatnych argumentów

naukowych przemawiających przeciwko Be-

he’emu oraz opisu historycznego dostarczają

książki M illera (1999, 2008). Jak wszystkie

argumenty kreacjonistów, tak i poglądy Be-

he’ego nie stanowią zagrożenia dla biologii

jako nauki przyrodniczej, bo albo nie mają

żadnej zawartości empirycznej i tym samym

nie należą do sfery zainteresowań nauki,

albo są łatwe do sfalsyfikowania. Zagrożenie

wynika z wpływu na niespecjalistów, w tym

przede wszystkim młodzież szkolną, a nawet

studentów.

Jeśli uznać, że wydanie Darwin’s Black

Box było znaczącym wydarzeniem w rozwo-

ju ruchów kreacjonistycznych, to jasne jest

również, że ruchy te wciąż nie wygenero-

wały jakiegoś programu badawczego, który

przynosiłby jakiekolwiek wyniki naukowe.

Podobnie jak w przypadku innego ulubio-

nego zajęcia kreacjonistów, jakim wciąż jest

używanie argumentu, że paleontologia ewolu-

cyjna nie wykryła i nie wykrywa skamieniało-

ści o cechach przejściowych między różnymi

formami, łatwo można sobie wyobrazić, że

kolejne struktury, kompleksy, cykle i szlaki

metaboliczne będą podawane jako przykłady

„nieredukowalnej złożoności”. Ktoś zauważył

publicznie, że każdy przypadek, gdy paleon-

tologowie opisują nowa formę przejściową,

dostarcza kreacjonistom powodu do wysu-

nięcia tezy, że oto pojawiły się dwie nowe

luki, po obu stronach nowej formy. Wydaje

się, że dzięki krytycznej analizie i odporowi

danemu Behe’emu działanie takie nie rozpo-

wszechniło się zanadto w stosunku do pozio-

mu komórkowego i subkomórkowego, a sta-

nowi raczej margines (M iller 2008). Wpływ

tej książki na czytelnika, który nie ma przygo-

towania do tego, żeby ocenić wagę argumen-

tów, jest jednak niezależny od prawdziwej

naukowej wartości tych argumentów. Na-

wet źle skonstruowane argumenty i błędne

wnioski logiczne, jeśli tylko trafią na podat-

ny grunt mogą zyskać pewną popularność.

Najwyraźniej zabiegiem wpisanym w taktykę

kreacjonistów jest robienie sobie bezwzględ-

nej reklamy. Szczytowym tego przejawem

jest passus Behe’ego, w którym stwierdza on,

że rezultaty jego rozważań dotyczących „pro-

jektu” komórki mają rangę porównywalną z

osiągnięciami Newtona, Einsteina, Lavoisera,

Schrödingera, Pasteura i Darwina. Dembski

w akcie samoreklamy porównywał się do

Kanta i Kopernika, a jeden z jego klakierów

widział go jako nowego Newtona (P erakh i

y ounG 2004). W kręgach naukowych taka

Niebezpieczeństwa kreacjonizmu

599

megalomania skazuje obu czołowych kreacjo-

nistów na śmieszność, ale na laikach może

robić wrażenie.

Jak wynika z danych zamieszczonych

w portalu Amazon.com (7 września 2009),

wśród ponad 300 tysięcy książek wszelkiego

rodzaju, Darwin’s Black Box osiągnęła na li-

ście rankingowej sprzedaży tej największej

księgarni internetowej pozycję 12453, co jest

wynikiem zadziwiająco dobrym. Sugeruje to,

że wydawanie książek kierowanych do sze-

rokiego kręgu czytelników może mieć także

niemały wymiar finansowy. Nic też dziwne-

go, że B ehe (2007) zdecydował się po 11

latach wydać następną książkę The Edge of

Evolution . Jest to książka jeszcze dziwniej-

sza od poprzedniczki. Z jednej strony au-

tor wyraźniej podkreśla, przypuszczalnie ku

utrapieniu swojej głównej kreacjonistycznej

klienteli, że w pełni akceptuje wiek Ziemi

oceniany przez naukę na ok. 4,5 miliarda lat,

że uznaje wspólnotę pochodzenia człowieka

i szympansa i że zgadza się, iż dobór natu-

ralny wykorzystujący zmienność mutacyjną

wyjaśnia wzorce zmienności wewnątrz i mię-

dzy blisko spokrewnionymi gatunkami. Więk-

szość książki jest jednak poświęcona temu,

czego jego zdaniem ewolucja nie może zdzia-

łać, a co sprowadza się do przemian bardziej

złożonych niż te wywołane w populacjach

niektórych pasożytów i mikrobów przez pre-

sję selekcyjną ze strony aplikowanych leków.

Jego niekompetencja w zakresie biologii

ewolucyjnej i nieznajomość kumulatywnego

sposobu działania doboru naturalnego jest

tu szczególnie dobrze widoczna. Kompletny

brak warsztatu z zakresu genetyki populacji

sprawia, że próbuje on sam stworzyć jego

namiastkę z prostego rachunku prawdopodo-

bieństwa, co wpędza go w zupełnie absurdal-

ne błędy, poczynając od nieumiejętności wy-

znaczenia przestrzeni zdarzeń, a kończąc na

nierozróżnianiu zdarzeń niezależnych i zależ-

nych. Nic dziwnego, że ta książka także spo-

tkała się z druzgocącą krytyką (np. c arroll

2007, M iller 2007).

Kreacjonizm w ogóle, a oparty na strate-

gii klina kreacjonizm inteligentnego projek-

tu w szczególności, ma poparcie ogromnej

części społeczeństwa amerykańskiego i dla-

tego żadne, nawet największe niepowodze-

nie nie jest w stanie go powstrzymać od

dalszych działań. Najbardziej spektakularnym

niepowodzeniem była przegrana w szeroko

relacjonowanym w Nature i Science proce-

sie Kitzmiller v. Dover w 2005 r. Proces ten

został wytoczony Dover Area School District

w związku z jego decyzją o tym, żeby zmu-

sić uczniów szkoły średniej do wysłuchania

ostrzeżenia dotyczącego luk/problemów bio-

logii ewolucyjnej i zwrócenia uwagi na in-

teligentny projekt jako teorię alternatywną.

Wśród ekspertów ze strony inteligentnego

projektu przesłuchanych w tej sprawie byli

Behe, Dembski i Meyer. Ekspertami repre-

zentującymi biologię ewolucyjną byli między

innymi Kenneth R. Miller i Barbara Forrest.

Drobiazgowa analiza procesowa inteligentne-

go projektu nie pozostawiła wątpliwości co

do jego natury u konserwatywnego sędziego

federalnego Johna E. Jones’a III. Orzekł on,

że inteligentny projekt jest koncepcją reli-

gijną, a nie naukową. Przy okazji szczególne

cięgi za nieuctwo dostał Behe. Mimo sukcesu

reprezentantów nauki w tej sprawie, nikt nie

ma złudzeń, co do tego, że to nie jest koniec

długoterminowej strategii „klina” (n uMBers

2006, M iller 2008).

KREACJONIZM W POLSCE

W Polsce, kreacjonizm jako odrębne zja-

wisko, pojawił się na marginesie ruchów re-

ligijnych, w tym, wbrew oficjalnym szerszym

poglądom teologicznym, wśród skrajnie na-

stawionych katolików. Z czasem wykształciło

się Polskie Towarzystwo Kreacjonistyczne,

które powstało w latach 1993–1995. Prowa-

dzi ono portal internetowy, na którego stro-

nie głównej pierwsze zdania brzmią (stan

z dnia 7 września 2009): „Systematycznie

wzrasta liczba naukowców odrzucających

neodarwinistyczną ewolucję. Już ponad 700

naukowców otwarcie odrzuca darwinizm!”

Ogólnie, jego wpływ na opinię publiczną w

Polsce wydaje się nieznaczny, ale z pewno-

ścią istnieją tu duże różnice środowiskowe.

Indywidualne działania Macieja Gierty-

cha na tym polu są chyba najbardziej zna-

ne. Na początku lat 90. jego nazwisko było

związane z filmem Ewolucja: rzeczywistość

czy domniemanie , który zaproponowano

najpierw Ministerstwu Edukacji Narodowej

do wprowadzenia do szkół w roli materiału

pomocniczego w nauczaniu biologii, a kiedy

to się nie powiodło, próbowano indywidual-

nie dystrybuować w szkołach. Ministerstwo

zwróciło się wówczas o konsultację do Ko-

mitetu Biologii Ewolucyjnej i Teoretycznej

13 - Ba%f1bura.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: