verlinde.pdf

Nie będziesz miał bogów

O NIEBEZPIECZEŃSTWACH WSCHODU, NEW AGE, EZOTERYZMU, RADIESCEZJI,

MAGNETYZMU, HIPNOZY

Opracowanie na podstawie:

świadectwa o. Jacques'a Verlinde'a, „Pan Bóg mnie ocalił” - nagranie audio (120 min.).

Chciałbym się podzielić moimi doświadczeniami związanymi z oddawaniem się róŜnym

praktykom Wschodu, ukazać niebezpieczeństwa z nimi związane i wskazać drogę wyjścia

z nich. Jestem zakonnikiem o tzw. spóźnionym powołaniu. Wychowałem się w rodzinie

chrześcijańskiej. Miałem 20 lat, gdy nastąpiły przemiany roku 1968, będące nie tylko

momentem wielkiego wrzenia kulturowego. Byłem młodym naukowcem i przygotowywałem

doktorat z chemii i fizyki. Próbowałem zastąpić obecność Boga w moim sercu przez inne

ideały, takie jak działalność społeczna, ruch studencki itp. Nie potrafiło to jednak wypełnić

pustki po Bogu. śaden ideał nie był w stanie zastąpić mi Boga, który bardzo mnie fascynował

w dzieciństwie - szczególnie Jezus Chrystus-Bóg w Eucharystii. Ta pustka doprowadziła

mnie do zagubienia się.

Zaczęło się od tego, Ŝe któregoś dnia zostałem zaproszony na medytację transcendentalną.

Doświadczenie to wywarło na mnie bardzo silne wraŜenie. Powstało we mnie przekonanie,

Ŝe dzięki tej technice znowu wkraczam na drogę Ŝycia wewnętrznego. Rzuciłem się więc

całkowicie - z duszą i ciałem - w wir medytacji.

Wkrótce jednak zacząłem odczuwać rozbicie psychiczne. Wszyscy, którzy praktykowali

medytację transcendentalną, wiedzą, Ŝe nie moŜna się jej poświęcić bez odczuwania jej

skutków. Znalazłem się w stanie jakby bardzo silnego zamroczenia.

Postanowiłem dotrzeć do guru, który stał za stosowaną przeze mnie techniką. Pojechałem

więc do Hiszpanii. Guru bardzo mnie polubił i zajął się mną. Za jego namową skończyłem

doktorat i znowu powróciłem do niego. Stałem się jego uczniem, czyli brahmaczarinem,

i byłem z nim zawsze i wszędzie. Mogłem spędzić z nim długi okres czasu w Himalajach -

w miejscu, gdzie on sam nauczył się wszystkich technik. Zapoznałem się z ich fundamentem

filozoficznym oraz z kontekstem hinduizmu. Poznałem róŜne praktyki, nazywane na

Zachodzie jogą.

Zarówno joga jak i inne praktyki wschodnie są czymś bardziej skomplikowanym i złoŜonym,

niŜ się sądzi w Europie czy USA. Trzeba widzieć ich fundament doktrynalny, a przede

wszystkim zdać sobie wyraźnie sprawę z celu, do którego mają doprowadzić.

Celem wszystkich technik orientalnych jest odnalezienie absolutu, boskości, doprowadzenie

do jedności czyli tzw. fuzji, o której będzie mowa później. (...) Głosi się panteistyczną naukę,

Ŝe wszystko jest Bogiem. Zaciera się granicę między samym Bogiem a stworzeniem. Tak

więc wszystko jest przejawem Boga: roślina, krzesło. Nie moŜna zeń wyjść, gdyŜ jest to sfera

zamknięta. MoŜliwa jest natomiast swoista ewolucja wewnątrz tego jestestwa, w którym

tkwimy.

W człowieku sprawa wygląda następująco: równieŜ ja jestem bogiem, co mam sobie

stopniowo uświadomić. Bóg - według tych poglądów - nie jest osobą, lecz zasadą, mocą, siłą

kosmiczną. I ja muszę zatem przebić się przez złudzenie odrębności mojej osobowości

i wtopić się w całość otaczającego mnie świata - zespolić się, zjednoczyć z nim. Tak więc

ceną - jaką naleŜy zapłacić za dotarcie do tak rozumianego boga - jest wyrzeczenie się swojej

osobowości, swojego „ja” i wtopienie się w „boŜą", otaczającą nas energię.

Trzeba sobie dobrze uświadomić, Ŝe u podstaw praktyk orientalnych leŜy odrzucenie Boga

osobowego. Wymieniane w hinduizmie bóstwa - np. triada: Wisznu, Brahma, Sziwa - są

w gruncie rzeczy zasadami. Nie ma tu mowy o istotach-osobach. Akcentuje się jedność. Ona

jest najwaŜniejsza: stoi ponad wszelkim zróŜnicowaniem. (...)

Jak juŜ zaznaczyliśmy, bazą teoretyczną praktyk wschodnich jest panteizm, czyli pogląd,

Ŝe wszystko jest bezosobowym bogiem. To zaś prowadzi do wyzbycia się własnej

osobowości. JeŜeli bowiem bóg ma być jedną całością, muszę się wyzbyć swego wymiaru

osobowego, własnej odrębności, inności i wtopić się w energię kosmiczną, która objawia się

w wielości otaczających nas bytów.

Wyzbycie się własnej osobowości i wtopienie w energie kosmiczne, czyli fuzja z nimi, jest

celem technik orientalnych. Są one zespołem ćwiczeń fizycznych, zmierzających

do opanowania energii fizycznej i umysłowej. Techniki te doprowadzają do czegoś w rodzaju

utraty świadomości, do wtopienia się w energie kosmiczne, do zespolenia się, fuzji

z „całością". Jest to zatem doświadczenie o charakterze bezosobowym: wtapiam się i gubię

w świecie, który nie ma nazwy.

Chodzi jednak nie tylko o zjednoczenie się z otaczającym światem i jego siłami. Trzeba

ponadto zespolić się ściśle ze swoim mistrzem, gdyŜ osobowa relacja między uczniem

i nauczycielem równieŜ uwaŜana jest za dualizm domagający się ostatecznego

przezwycięŜenia. Prawda ostateczna jest ponad relacją osobową.

Widać zatem, Ŝe cechą charakterystyczną tego systemu jest depersonalizacja, czyli dąŜenie

do wyzbycia się odmienności, toŜsamości - własnej odrębnej osobowości. Bóg nie jest

uwaŜany za osobę, a droga do niego prowadzi przez depersonalizację.

Drogi proponowanej przez techniki orientalne nie moŜna pogodzić z drogą dochodzenia

do Boga, ukazywaną przez judaizm i chrześcijaństwo. Objawienie Starego i Nowego

Testamentu mówi o Bogu, który róŜni się od otaczającego nas świata, od natury, od kosmosu,

o Bogu-Stwórcy tego wszystkiego. Ten właśnie Bóg, róŜniący się od stworzeń, objawił się

nam. Objawienie ukazuje wyraźną róŜnicę między Bogiem, a stworzeniem, które przez Niego

zostało powołane do istnienia. Ten Bóg, który wybrał Abrahama, objawił, Ŝe jest Bogiem-

Stwórcą. Ukazał równieŜ, czym jest stworzenie.

Tak więc w tradycji Izraela - z której wywodzi się chrześcijaństwo - natura Boska nigdy nie

była utoŜsamiana z przyrodą. Takie rozumienie Boga kształtowało sposób odnoszenia się

do Niego. Izraelici mogli zawsze zwracać się do Boga w sposób osobowy. My takŜe moŜemy

modlić się do Tego, który jest Osobą i pozwala nam pozostać odrębnymi osobami. Mogę być

odmiennym „ja” przed Tym, który jest Boskim „Ty". Wraz z Nim mogę teŜ działać, tworzyć

historię, do czego zresztą On sam mnie wzywa. Osobowy Bóg powołuje mnie do wieczności,

która nie będzie miała końca. Jako osoby jesteśmy zatem zapraszani do dialogu miłości

z Bogiem osobowym, a nie do jakiegoś doświadczenia pozbawiającego nas osobowości na

rzecz zespolenia się, fuzji ze światem.

W historii często pojawiały się panteistyczne poglądy mieszające Boga ze stworzeniem,

zatracające granice między Stwórcą a stworzeniem. Często teŜ zamiast Bogu stworzeniu

oddawano cześć. Św. Paweł w Liście do Rzymian przestrzega przed niebezpieczeństwem

stawiania stworzenia przed Bogiem: Prawdę BoŜą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu

oddawali cześć, i słuŜyli jemu zamiast słuŜyć Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki.

Amen” (Rz 1,25). Jesteśmy nieraz tak zafascynowani stworzonym światem, Ŝe zapominamy

o tym, iŜ jest on jedynie bladym odbiciem piękna i potęgi Stwórcy. (...)

Chciałbym powrócić do mojego świadectwa. OtóŜ na drogę mistyki naturalnej wszedłem

w dobrej wierze. Wydawało mi się, Ŝe odnajdę Boga przez wyrzeczenie się własnej

osobowości. Postawa ta - co zauwaŜyłem dopiero później - była jakby cofnięciem się do etapu

Ŝycia płodowego. W ten sposób określa się nieraz dąŜenie człowieka, ujawniające się

w obliczu Ŝyciowych trudności. Wtedy człowiek moŜe przeŜywać pragnienie wyrzeczenia się

siebie, zejścia z trudnej drogi tworzenia swojej osobowości: chce jak gdyby powrócić

do stadium Ŝycia płodowego. Być moŜe podświadomie pragnie znowu Ŝyć w podobnej

jedności, jaka w stadium płodowym łączyła go z matką. Na tamtym bowiem etapie Ŝycia nie

istniały dla człowieka Ŝadne problemy, poniewaŜ świadomość własnej, odrębnej osobowości

nie była jeszcze w pełni wykształcona. Człowiek moŜe przeŜywać dylemat: albo stawiać

czoła w trudnej walce wewnętrznej o swoją osobowość, albo - stosując róŜne techniki

orientalne - wyrzec się swego wymiaru osobowego na drodze wtopienia się w energie

kosmiczne, na drodze fuzji ze światem.

Niechęć do trudnej walki o budowanie własnej osobowości i szukanie ucieczki w fuzję

z naturą moŜna częściowo zrozumieć, gdy weźmie się pod uwagę tkwiące w nas następstwa

grzechu pierworodnego: nasze zranienie... osłabienie moralne... bezwład...

Tak więc otwierają się przed nami dwie przeciwstawne drogi duchowe. Pierwsza to droga

mistyki naturalnej, w której miesza się Boga z przyrodą, co w konsekwencji prowadzi

do duchowej regresji, cofnięcia się, wyzbycia własnej osobowości na rzecz bezosobowej fuzji

z naturą.

Druga droga - chrześcijańska - prowadzi do umacniania swojej osoby. Osobowy Bóg

obdarzył nas bowiem darem synostwa BoŜego. Mamy trwać w osobowym kontakcie

z Bogiem, naszym Ojcem. Jesteśmy powołani do tego, by wzrastać w naszym dziecięctwie

BoŜym, trwając w jedności nie z naturą, energiami kosmicznymi, lecz z Jezusem Chrystusem,

Synem BoŜym.

Co do mnie, to - stosując róŜne techniki - szedłem pierwszą drogą: drogą mistyki naturalnej.

Osiągnąłem stan moksa czyli nirwany. Chciałbym powiedzieć tu coś więcej o technikach

opisanych w księgach Wedy. Ich praktykowanie wiąŜe się z głębokim doświadczeniem

subiektywnym. Mają one silny oddźwięk psychosomatyczny. Techniki te mają doprowadzić

do fuzji z przyrodą. Wszystkie postawy jogi zmierzają do odblokowania tzw. energii

kosmicznej, od której jesteśmy rzekomo uzaleŜnieni, a która ma się znajdować u podstawy

kręgosłupa. Jest to tzw. kundalini. Energia ta ma wzrastać w kanałach energetycznych - ida

i pingala - znajdujących się po obu stronach kręgosłupa i krzyŜujących się między sobą. Te

dwa kanały energetyczne wychodzą przez otwory nosowe. SkrzyŜowanie kanałów

energetycznych to tzw. czakry. Kiedy odblokowuje się stopniowo tę energię przez określone

układy ciała, wzrasta ona i otwierają się kolejne czakramy.

Mantry, czyli formuły powtarzane w pamięci, mają ten sam cel: otworzyć czakry

i odblokować energię. Tak więc energia kosmiczna ma wzrastać wzdłuŜ kręgosłupa, dopłynąć

przez odpowiednie kanały do czakra na szczycie głowy. Gdy energia ta dociera do górnego

czakra, następuje jakby eksplozja świadomości, czyli tzw. moks samadhi.

Trzy podstawowe aspekty techniki są następujące: 1) ułoŜenie ciała, tzw. asana, by

odblokować energię przez postawę całego ciała; 2) tzw. pranayama, będąca kanalizowaniem

oddechu przez jego kontrolowanie, i 3) mantra, naleŜąca do techniki typu umysłowego,

mającej równieŜ na celu odblokowanie energii.

Warto zwrócić uwagę na fakt, Ŝe w tej technice umysłowej chodzi o ćwiczenie autohipnozy

rozumu. W tym celu powtarza się mechanicznie mantrę, która staje się coraz dłuŜsza. Rozum

jest całkowicie pochłonięty tym ćwiczeniem, koncentruje się na nim, co - jak to ktoś dobrze

określił - powoduje „trzask". Następuje zbyt wielkie napięcie umysłu, nie wytrzymuje on tego

i przestaje działać. Pojawia się wówczas coś w rodzaju pustki. I tak wszystkie stosowane

ćwiczenia doprowadzają do doświadczenia zjednoczenia, zwanego nirwaną: następuje utrata

świadomości osobowej i fuzja z wszystkim, co nas otacza. Towarzyszą temu takie stany

fizyczne jak obniŜenie tętna i zwolnienie oddechu. Bardzo mocno obniŜa się przemiana

materii. Jest to zatem stan daleki od jakiejkolwiek naturalności. Nosi on nazwę samadhi. (...)

Gdy traci się świadomość osobową, znikają ze świadomości oczywiście i problemy. Dlatego

właśnie stany te są kuszące. Z podobnych zresztą powodów ludzie sięgają po narkotyki,

alkohol. Chodzi po prostu o zapomnienie o swoich problemach, o wyparcie ze świadomości

wszystkich spraw osobistych.

Tak więc oddałem się technikom i ćwiczeniom bez reszty. Dzięki temu znalazłem się

w Indiach, w miejscu, dokąd niewielu Europejczyków w ogóle dociera. Przeszedłem bardzo

intensywną praktykę i zdobyłem róŜne doświadczenia. Mogłem teŜ przeŜyć i zobaczyć, dokąd

naprawdę prowadzą praktyki jogi - przedstawiane ludziom Zachodu jako zupełnie niegroźne.

Po przebyciu etapów wstępnych wszedłem w okultyzm. Znalazłem się w tym bardzo szybko.

Czakras zostały juŜ otwarte, byłem przygotowany przez praktyki orientalne. Przyswajałem

wszystko niezwykle szybko. Pozwoliło mi to dotrzeć bardzo daleko.

Doświadczenia te miały przynieść mi wyzwolenie, tymczasem rodziły we mnie pewien

niedosyt. W całym tym zamieszaniu nie znika bowiem z ludzkiego serca pragnienie miłości.

JeŜeli człowiek łączy się ze wszystkim, miłość nie moŜe zaistnieć. Ona nie moŜe być

przeŜywana w całkowitej samotności. By kochać, muszą być dwie osoby. Miłość jest czymś

międzyosobowym - podczas gdy nirwana, moksa i samadhi są doświadczeniami całkowitej

samotności. Serce ludzkie jest stworzone do miłości, Bóg powołał nas do miłości.

Pośród tych wszystkich doświadczeń coś mnie niepokoiło i krzyczało w stronę tego TY, tak

bardzo upragnionego. Myślę, Ŝe w sercu tego niezaspokojenia czekał na mnie Pan. Przybył

On, by mnie uchwycić poprzez okoliczność zupełnie przypadkową. OtóŜ w otoczeniu guru

znajdowały się osoby, których stan zdrowia był bardzo zły - chociaŜ w reklamach

omawianych technik podkreśla się ich niezwykle korzystny wpływ na zdrowie. Tak naprawdę

to polepszenie zdrowia jest tylko pozorne. Na dłuŜszą bowiem metę przemiany energetyczne

w komórkach, cała przemiana materii przechodzi ogromne zaburzenia z powodu działań

przeciwnych naturze. Zmiany w przemianie materii nie ułatwiają Ŝycia fizjologicznego,

a utrata świadomości osobowej w niczym nie pomagają stronie psychicznej. Z czasem

następuje zatem załamanie psychosomatyczne.

Utrata osobowości zaczyna się wpisywać w codzienność. To pozbawianie siebie osobowości

jest uwaŜane w tradycji hinduizmu za zupełnie zrozumiałe - za coś pozytywnego. Naprawdę

jednak prowadzi ono do niszczenia moŜliwości psychicznych i odbija się na całym układzie

psychosomatycznym.

Tak więc guru wezwał lekarzy, aby zbadali ludzi z jego otoczenia. Jedna z osób, którą

wezwał, była chrześcijanką i wspomniała mi o Jezusie. Brzmienie Jego imienia przywróciło

mi całą świadomość chrześcijańską. Przypomniało mi o Bogu osobowym, który nie jest jakąś

zasadą, mocą kosmiczną, lecz pełnym miłości i do miłości wzywającym mnie TY.

Było to zdarzenie decydujące dla mego Ŝycia. Zupełnie niespodziewanie wszedłem na drogę,

na której znajdował się Jezus. Ukazywał mi się jako TY o wymiarze Boskim, albo raczej jako

JA o wymiarze Boskim, które wzywało mnie osobiście, które mnie wołało i czekało, które

przyszło do mnie mówiąc: „Jak długo jeszcze kaŜesz mi czekać?” Przyszedł do mnie Pan.

To nie ja znalazłem Boga, lecz On sam do mnie przyszedł.

Rozpoczęła się droga nawrócenia. Zrozumiałem, Ŝe muszę odwrócić się od fascynacji naturą

i zwrócić się w stronę Stwórcy. Zrozumiałem podaną przez św. Tomasza definicję grzechu:

aversio a Deo et conversio ad naturam, czyli odwrócenie się od Boga i zwrócenie się ku

stworzeniom. Nie chodzi oczywiście o całkowite odwrócenie się od przyrody, lecz o to, by

nie widzieć w niej boŜka.

Nie chcę tu oceniać osób wyznających hinduizm. Niektórzy twierdzą, Ŝe Hindus - który

urodził się w tej kulturze, który Ŝyje uczciwie i szuka Boga przez swoje Ŝycie, który robi

wszystko, by spotkać się z Nim - znajdzie Go w samym sercu swej religii. Być moŜe. Inaczej

jest jednak z nami, ludźmi, którym dane było spotkać się z Bogiem Ŝywym, z Bogiem

powołującym nas do jedności z Nim...

Z czasem zaczynałem coraz lepiej rozumieć, Ŝe droga, którą obrałem, była cofnięciem się:

cofnąłem się bowiem jakby do etapu poprzedzającego objawienie się Boga. Sam chciałem się

wyzwolić, znaleźć wielkość, moc, siłę. Teraz trzeba było dokonać zwrotu i spotkać się

z Bogiem Ŝywym. Trzeba było porzucić fascynację i ubóstwianie przyrody, by odnaleźć Boga

osobowego, który zapraszał mnie do uświęcania Ŝycia, do porzucenia zwodniczych praktyk,

do kroczenia drogą, którą On sam pragnął mnie prowadzić, szanując całkowicie moją

wolność. Bóg wzywał mnie, bym szedł drogą mojego prawdziwego wzrostu i rozwoju.

Musiałem ponownie wszystko opuścić i iść, krok po kroku, śladami Chrystusa. PoniewaŜ

posiadałem jedynie walizeczkę, szybko opuściłem swego guru - cichaczem, nie podając

miejsca mego pobytu. Odszedłem, by szukać Boga na nowej drodze, która się przede mną

otworzyła. Zrozumiałem w swym sercu, Ŝe chodzi o uczciwość, o szczere, gruntowne

poszukiwanie Tego, który pierwszy mnie poruszył.

Kiedy wcześniej opuszczałem wszystko, idąc za swym guru, wydawało mi się, Ŝe idę

odkrywać Boga. Teraz chciałem być wierny temu właśnie wyborowi. Wiedziałem, Ŝe trzeba

mi wszystko opuścić po raz wtóry i pójść za Tym, który ponownie „wtargnął” w moje Ŝycie.

Był to Pan Jezus.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: