Po prostu kolejne śniadanie Tytuł i link do oryginału: Just Another Breakfast Autor: apricot Beta: Aribeth Kategoria: PG-13 Długość: One shot Zgoda na tłumaczenie: W drodze [ mam pecha do autorów - są stale poza zasięgiem ;) ] Wyglądało na to, że wszystko wróciło już do normy. Harry Potter w końcu pokonał Voldemorta i zasadniczo wyleczył wszelkie doznane obrażenia. No, może z wyjątkiem tych emocjonalnych. W każdym bądź razie mieli już za sobą OWUTEMy, podobnie jak niegdyś SUMy, a do końca szkoły pozostały im tylko dwa tygodnie. Dwa tygodnie bezmyślnego snucia się po gmachu, rozmów i zabaw, podczas gdy pierwszoroczni umierali ze strachu na wieść o zbliżających się egzaminach. Biorąc pod uwagę fakt, że z nieba lał się prawdziwy żar, wszyscy nauczyciele – oczywiście nie licząc Profesora Snape'a – postanowili prowadzić zajęcia na świeżym powietrzu, w pobliżu jeziora. Co prawda zbyt wielu rzeczy nie mogli ich już nauczyć, więc godziny te niewiele miały wspólnego z tradycjnymi lekcjami. To było raczej coś w rodzaju nadzorowanego wypoczynku. Ale taki stan rzeczy nikomu nie przeszkadzał, wręcz przeciwnie. Nikt też nie podejrzewał, że wkrótce coś mogłoby zakłócić ten błogi spokój. Nikt, oprócz Harry'ego Pottera i Draco Malfoya. Piątkowe śniadanie zaczęło się dokładnie tak samo, jak każde od zakończenia OWTEMów. Wszyscy lekko przysypiali, mimo że zjawiali się na dole o stosunkowo późnej porze. Zazwyczaj tuż po tym, jak pierwszo i drugoroczni wymykali się, chcąc po raz ostatni powtórzyć materiał – wciąż mieli przed sobą testy. Pustkę po ich wyjściu stopniowo zapełniali siódmoklasiści. Stół Gryfonów w niedługim czasie przypominał wówczas krzykliwą mieszaninę radosnych głosów. Nawet Hermiona śmiała się ze wszystkimi, zaciekle dyskutując na rozmaite tematy. Po przeszło siedmiu latach mogła się wreszcie odprężyć, wpadając w dawny nastrój jedynie, gdy rozmowa dotyczyła ich przyszłości czy wyników OWUTEMów. Tylko Harry Potter siedział jak mysz pod miotłą, co całkowicie kolidowało z jego sposobem bycia. Już po śmierci Syriusza wyraźnie przycichł, a od kiedy trzy tygodnie temu wygrał pojedynek z Voldemortem, jeszcze rzadziej zabierał głos. Jednak dzisiejsza cisza nie miała nic wspólnego z tradycyjnym, ponurym milczeniem pod tytułem: „na nowo przetrawiam cały swój ból – lepiej trzymajcie się ode mnie z daleka”. Ta wynikała raczej z jakiegoś dziwnego, rozpraszającego go niepokoju. Harry jak zaklęty wpatrywał się w drzwi, najwyraźniej na kogoś czekając, co nie uszło uwadze Hermiony. - Harry, wszystko w porządku? - Co? Och, tak. Absolutnie. Spojrzała na niego podejrzliwie. - Naprawdę – powiedział z naciskiem. – Po prostu... Nie mogłem w nocy spać. Och nie, kolejne koszmary? Harry ledwo powstrzymał prychnięcie, wiedząc, jak wielka jest przepaść pomiędzy jego niesamowitym randez-vous z Draco wczorajszej nocy, a podejrzeniami Hermiony. Zamiast tego wzruszył nieznacznie ramionami. - Nie. Nic z tych rzeczy. Zwyczajnie... no wiesz. Westchnęła, nie wierząc w żadne jego słowo. Zdając się na słowa Rona, Harry od przeszło dwóch lat wymykał się ze swojego dormitorium w czasie ciszy nocnej. Kiedyś chciała nawet poruszyć tę kwestię, lecz Potter tak się przy tym zjeżył, że nie wracała już do tego tematu. Na początku ona i Ron myśleli, że Harry się z kimś zwyczajnie spotyka, jednak porzucili tę koncepcję, przekonani, że żadna dziewczyna nie chciałaby przez dwa lata widywać się tylko w takich okolicznościach. Poza tym, przecież powiedział by im o niej, prawda? Hermiona zdawała sobie sprawę, że dręczą go koszmary i mimo że chciała, aby im o nich opowiedział – wierząc, że mówienie o złych snach przynosi później ulgę – wolała jednak nie naciskać. Jedna rzecz pozostała w nim niezmienna - zawsze radził sobie ze wszystkim sam. Nie wiedziała jednak, że rzadko przebywał całkiem sam, a te wszystkie jego długie spacery kończyły się zawsze w Pokoju Życzeń, gdzie spotykał się wówczas z Draco. Ale dowie się, ponieważ nie mieli już dłużej zamiaru ukrywać swojego związku przed światem. A ogłoszenie takiej nowiny dosłownie mroziło Harry'emu krew w żyłach. Sala była już pełna. Wszyscy siódmoklasiści, z wyjątkiem Draco, zajęli swoje miejsca. Stół Ślizgonów – tak samo jak Gryfonów - przypominał jarmark, a siedząca przy nim Pansy Parkinson flirtowała nieprzyzwoicie z Goyle'm w dość podobny sposób, jak robiła to Hermiona w przypadku Rona. - Zastanawiam się, gdzie jest Malfoy – rozmyślała Granger. - Może umarł - zasugerował Ron, a w jego głosie można było wyczuć wyraźną nadzieję. Jak na zrządzenie losu, to właśnie ten moment wybrał sobie Draco, by pojawić się w drzwiach. Przystanął na moment. Spoglądał na przemian to na stół Slytherinu, gdzie Pansy uśmiechała się do niego promiennie, a Blaise machał zachęcająco ręką, to na skupisko złowrogich Gryfonów. Po chwili odnalazł wzrokiem Harry'ego, uśmiechając się przy tym i czując, że w tym momencie rozwiewają się ich wszystkie wątpliwości. Harry również uśmiechnął się do niego zachęcająco, ignorując zdumiony wzrok Hermiony, gdy Ślizgon zwinnie wymijał pozostałych. - Co cię tu sprowadza, Malfoy? - spytał przyjaźnie Harry. Sala zamarła. - Chciałem sprawdzić, jak się miewasz, Potter - odparł Draco, lecz tym razem bez cienia złośliwości. - Ktoś w końcu musi trzymać ten twój gryfoński zadek z dala od kłopotów - dodał, na co Harry nieznacznie się rozpogodził. - Skąd pewność, że to musisz być właśnie ty? - Wola opatrzności. Mówiąc to, schylił się i złożył na ustach Harry'ego stanowczy pocałunek. Wokół panowała śmiertelna cisza. - Dzień dobry, Harry. - Nawzajem, Śpioszku. - Nie uważasz, że mógłbyś się jeszcze trochę posunąć? Harry roześmiał się. Kiedy zszedł na śniadanie, upewnił się, że Draco będzie miał miejsce obok niego. Mimo to spektakularnie przesunął się, a Malfoy równie ostentacyjnie wcisnął się na czekający na niego pusty skrawek ławki, jak gdyby obydwaj znajdowali się w przynajmniej małej dziupli. Harry'emu wcale to jednak nie przeszkadzało. - No więc, dobrze spałeś? - dopytywał się blondyn, sięgając po kiełbaski. Sprawiał wrażenie zupełnie nieświadomego widoku ogłuszonych Gryfonów. - Starałem się uciec przed jakimś złym czortem, którego imię zachowam dla siebie. Wydawało się, że nie spocznie, dopóki mnie nie złapie. - Musisz przyznać, że jestem niezły w te klocki. - Nie powiem. Hermiono, mogłabyś podać sos pomidorowy? Wyglądało na to, że dziewczyna go nie słyszy. Wciąż wpatrywała się zszokowana w Harry'ego i Draco. - Wiesz co... – zaczął z namysłem Malfoy. – Myślę, że powinieneś sprawdzić rodowód swoich kumpli. Nie wydaje ci się, że mają w sobie coś z gupika? - A twoi z trolla? Uwaga Harry'ego wydawała się dość trafna, zważywszy, że Ślizgoni jako jedyni nie wyglądali teraz na spetryfikowanych. Przybrali natomiast postawę drapieżnika gotowego do ataku, lecz usiłującego wybrać, kogo – Draco czy Harry'ego – należy skonsumować w pierwszej kolejności. Blondyn wzruszył ramionami. - Nigdy nie miałem pewności co do niektórych - oświadczył spokojnie, napotykając oskarżycielskie spojrzenie Pansy. - Panie Potter, panie Malfoy! Co ma znaczyć to karygodne przedstawienie?! Za nimi stał Profesor Snape. - Jakie przedstawienie, profesorze? - spytał Harry, obracając się w stronę Snape'a. Niestety, w tym samym momencie uczynił to również Draco, co zaowocowało przykrym zderzeniem. Rozległo się głośne „ Ałć!” i „ Potter!”, a po chwili chłopcy zawzięcie rozmasowywali bolące miejsce na głowach. Spojrzeli na siebie i zaczęli się śmiać. Profesor Snape był zgorszony. Wyraz jego twarzy stłumił wszelkie sączące się po sali szepty. Teraz oprócz śmiechu głównych podejrzanych nie było słychać nawet brzęczenia muchy. - Biedny Harry, czy Draco ma pocałować, aby przestało boleć? - Malfoy wczuł się w rolę niańki, lecz jego ton wcale nie brzmiał szyderczo, co z powodzeniem mógł niegdyś opatentować. Przypominało to bardziej przyjacielskie docinki. Większość była tym faktem po prostu przerażona. - Skończ, Malfoy! - fuknął Harry, wcale nie wyglądając przy tym na zirytowanego. Na potwierdzenie swych słów otoczył chłopca ramieniem i przyciągnął go do siebie najbliżej, jak tylko mógł, przez co ten wylądował mu praktycznie na kolanach. Spojrzeli w górę na profesora Snape'a, nie mogąc przestać chichotać. - Pan wybaczy, profesorze - powiedział Draco w charakterystyczny dla siebie sposób, który – aż do teraz – był dla Snape'a czymś w rodzaju szyfru. Lecz tym razem na nic się to nie zdało. W tej chwili nawet Severus Snape zdawał sobie sprawę, że coś się zmieniło. - Co tu jest grane? - warknął. Harry i Malfoy natychmiast otrzeźwieli. - Jemy śniadanie, profesorze - stwierdził Gryfon. - Dzięki twojej zuchwałości, Potter, Gryffindor traci dziesięć punktów! - Severusie... - zaczął rzeczowo profesor Dumbledore. Snape nie zwracał na niego uwagi. - CO ma znaczyć to... odrażające zachowanie?!! - wycharczał jedynie. Harry'emu zaczynało to już działać na nerwy. - Z jakiej racji miałoby być odrażające? - wycedził lodowato. - Okazuj mi należyty szacunek, gdy się do mnie zwracasz, Potter. Jestem twoim nauczycielem! Niezależnie, jak bardzo ja lub ty jesteśmy tym faktem zgorszeni. - Będę się do ciebie zwracał, jak mi się żywnie podoba! - odciął się Harry. - Harry... - ostrzegł go Draco. - Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów! - zagrzmiał Snape. - Za co? - zaoponował gniewnie Malfoy. W sali przybywało chichoczących z tego powodu uczniów. Severus zignorował go. - Co tu jest grane? - zamiast tego powtórzył po raz drugi. - Nie uważam, aby nasze zachowane sugerowało, że coś „ jest grane” - zauważył Draco. – Po prostu postanowiłem zjeść śniadanie ze swoim chłopakiem. - Chłopakiem? - Profesor Snape wyglądał, jakby ta rewelacja lada chwila miała zwalić go z nóg. Na usta Harry'ego wpełzł niezwykle zadziorny uśmieszek, przypominający ten należący niegdyś do Malfoya, zaś blondyn w odpowiedzi uniósł nieco kąciki warg. - Harry i ja jesteśmy ze sobą. Już od jakiegoś czasu, uściślając. Ile to już, Harry? Półtora roku? - Bardziej dwa lata. - Może i masz rację. Tak więc, obudziłem się dzisiaj rano i nagle przyszła mi do głowy pewna myśl: widuję się już z Harrym od dwóch lat, a jeszcze nigdy nie jadłem z nim śniadania, nawet po wspólnie spędzonej nocy. - Draco! - zaprotestował Potter, jednak bez większego przekonania, słysząc, jak po sali przelewa się fala głuchych parsknięć. Malfoy uśmiechnął się, w żaden inny sposób nie dając po sobie poznać, że zrozumiał protest. - Wracając do rzeczy; Czarny Pan odszedł, mój ojciec tkwi w Azkabanie, a my za parę tygodni opuszczamy szkołę. Czy mogłaby nadażyć się lepsza okazja? - przerwał na chwilę. – Profesorze? Dobrze się pan czuje? Zrobił się pan zielony. Rozległ się głuchy odgłos ciała uderzającego o podłogę – Mistrz Eliksirów zemdlał. Harry i Draco spojrzeli na siebie, po czym po raz drugi dzisiejszego dnia wybuchli głośnym śmiechem. Następnie po prostu wzruszyli ramionami i powrócili do jedzenia. - Granger? Mogłabyś w końcu podać ten sos pomidorowy? Hermiona po raz kolejny nie odpowiedziała. Obserwowała całe zajście z przebłyskiem histerii w oczach. Natomiast Ron Weasley zaczął stopniowo dochodzić do siebie. A dokładniej, na tyle udało mu się opanować szok, by móc wyrazić swoje wzburzenie. - Harry! - syknął. – Co on tu robi? - Wydaje mi się, że to powinno być już dla ciebie jasne - wytłumaczył łagodnie Potter. - Czemu siedzi przy stole Gryffindoru?! Harry westchnął. - Ponieważ jest moim chłopakiem, Ron. No wiesz. Chłopak. Związek. Rudzielec sprawiał wrażenie, jakby ktoś zdzielił go obuchem w łeb. Harry załamał się nad głupotą swoich kolegów, po czym ponownie spróbował wrócić do jedzenia. - Wiesz co, Harry? - głowił się Draco – Czasami nie mogę wyjść z podziwu, jak udało ci się przetrwać, będąc otoczonym przez bandę takich topornych idiotów. - Może dlatego, że jestem jednym z nich? - zasugerował Potter. - Nie sądzę. Ron powoli wychodził ze stanu odrętwienia, częściowo z powodu poniżenia, jakim było nazwanie go topornym idiotą. - Ale Harry... - powiedział w taki sposób, jakby przemawiał do dwuletniego dziecka. – On. Jest. Ślizgonem. Nastąpiła krótka pauza, kiedy brunet żuł jedzenie, przybierając przy tym lekko zdziwiony wyraz twarzy. Spojrzał na przyjaciela. - No i? Cały stół Gryffindoru chóralnie wyraził swoją dezaprobatę. Potter przyjrzał im się, speszony. - Nie widzę w tym żadnego problemu. Na przykład, kiedy Hermiona chodziła z tym Krukonem...- Ron jęknął teatralnie, a Harry zrozumiał, że to nie najlepszy przykład, aby obronić swoją sprawę - ...on jadł tu cały czas. - Ale on był... - Krukonem! - Miły! - Hetero! Wykrzyczały rozmaite usta siedzących przy stole osób. Spojrzenie Harry'ego stwardniało nieznacznie. - Rozumiem. - To było wszystko, co miał im do powiedzenia. - Harry! - Ron wykonał ostatni desperacki krok. – Przecież ojciec Malfoya był Śmierciożercą! Ale Potter nie wydawał się być tym faktem specjalnie zgorszony. - I? Kolejny grupowy jęk przeszedł przez stół. Draco zdecydował, że musi wziąć sprawy w swoje ręce. - Spójrzcie, wiem, że wszyscy martwicie się o to czy... - Ponad pięćdziesiąt jadowitych spojrzeń skoncentrowało się na jego twarzy - … czy zamknę się teraz. - Ludzie, dlaczego zwyczajnie nie powiecie mi, w czym tkwi problem? - poprosił Potter. – Może będę umiał jakoś go rozwiązać. Chodzi o to, że to Ślizgon? Że to Draco Malfoy? Że to facet? Albo że Profesor Snape leży nieprzytomny za stołem? - Wszystko razem! - zezłościł się Ron. – A nawet więcej. Harry, proszę, powiedz mi – powiedz nam wszystkim – że to jakiś chory żart! Malfoy nie może być twoim... ch... chł...ch.. twoim... - Chłopakiem? - podpowiedział Draco. Ponownie ściągnął na siebie pięćdziesiąt morderczych spojrzeń. - Khem... no tak... - umilkł nagle. - W sumie... - zaczął Harry, kompletnie ignorując wszelkie przejawy niezadowolenia, które kierowane były ku niemu i Draco z każdej możliwej strony. - … nie przepadam za tym określeniem. - Jakim określeniem? - Chłopak. To takie... no nie wiem, dziewczęce. - Z ust mi to wyjąłeś. Co myślisz o... bratniej duszy? - Harry'ego przeszył gwałtowny dreszcz. - Wybraniec? - podsunął Malfoy, uśmiechając się przy tym znacząco. - Ugh! Że jak? Mam chodzić dookoła i przedstawiać cię jako Draco Malfoya – Wybrańca? - Z pewnością ma to coś wspólnego z tym pierścieniem. Harry jęknął. - Nie powinienem nigdy zapoznawać cię z mugolskimi filmami. - Kompan? - drążył dalej Ślizgon. - Nie jesteśmy w domu starców! - Druga połowa? - Wzięliśmy już ślub? - A może partner? - Tak już lepiej. Pomieszanie gejostwa z wielkomiejskim szykiem. - Harry, my jesteśmy gejami. No i mieszkamy w mieście. - Masz rację. - To w takim razie życiowy partner? Harry zamilkł. - Życiowy partner - powtórzył, próbując oswoić się z nowym wyrażeniem. Po chwili skinął głową. - Może być. Ich rozmowę przerwał głuchy dźwięk. Kolejny. Ron Weasley spoczywał sztywny na podłodze. -Ałć! - skomentował całą sytuację Draco. – Te kamienie wyglądają całkiem solidnie. Gryfon wzruszył ramionami. - Wyjdzie z tego. - A więc mamy remis – jeden Ślizgon i jeden Gryfon - podsumował Malfoy. - Na kogo stawiasz teraz? Potter wskazał na stół Slytherinu. - Parkinson przypomina ducha. Draco zachichotał. - Spójrz na McGonagall! Jej usta tworzyły w tej chwili najcieńszą linię, jaką Harry kiedykolwiek widział. - Równie dobrze może paść na Granger. - Wskazał palcem siedzącą naprzeciwko nich dziewczynę, która do tej pory sprawiała wrażenie zakneblowanej. - Czyli obstawiasz kogoś z Gryffindoru? - Ślizgoni są bardziej zahartowani - zapewnił blondyn. Lecz jak się okazało, mylili się obaj. Rozległ się trzeci dzisiaj głuchy odgłos, przypominający plasknięcie, i Hanna Abbott wylądowała na kamiennej posadzce. Malfoy uśmiechnął się z zadowoleniem. - Mówiłem ci, że nigdy nie była tobą zainteresowana! Potter jedynie przewrócił oczami. - Hermiono? - spróbował ponownie. – Sos pomidorowy? Nadal brak jakiejkolwiek reakcji. Dlatego też Harry westchnął i postanowił sam po niego sięgnąć. KONIEC
lindasowa