kochanowski_piesn_XIX_1.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_XIX_%281%29

Jan Kochanowski

Pieśń XIX (I)

Żal mi cię, niebogo,

Że nie masz nikogo,

Co by cię przestrzegł: słuchaj ale mało,

A potym uczyń, coć się będzie zdało!

Bodaj się przepadło

To twoje zwierciadło:

Bo tobą szali, a ty się nie czujesz,

Dawno się nie swej twarzy przypatrujesz.

Popatrz miedzy szoty.

Prawdziwszej roboty:

Ujźrzysz tam i płeć chropawą, i zęby

Nieprawie białe, jeno uchyl gęby.

Więc i lat tak snadnie

Mamkać nie ukradnie:

Bo łacno zliczysz pod oczyma karby;

Tego nie zetrą i weneckie farby.

Aż się za cię wstydzę,

Gdy cię w tańcu widzę.

Ano wiem, czemuś mi się nie udała:

Prosto jakobyś młodym przyganiała.

Takżeć i te stroje

Jakoby nie twoje;

Tyś się ubrała prawie wedle świata,

A to za krzywdę biorą twoje lata.

Nie przeciw się Zosi,

Bo tę miłość nosi,

Że musi skakać jako sarna w lesie;

A nie sromota, co komu czas niesie.

Tobie na twe lata

Czas poprzestać świata;

Cudniej ci będzie prząść kądziel niż w wieńcu

Siedzieć za stołem — babie przy młodzieńcu.