Miłość jest zabójcza.pdf

Nazywam się Rebecca Black. Jestem bardzo blada (o ironio!)

choć policzki mam różowe, mam niesamowite złoto-miedziane oczy

i lśniące, gęste oraz miękkie brązowe loki . Jestem bogata. Teraz

mieszkam na Manhattanie. Jeden metr kwadratowy mojego

mieszkania kosztuje pięćdziesiąt tysięcy złotych, a cała

powierzchnia wynosi 255 metrów kwadratowych czyli 3 500 000

dolarów . Powtarzam- mojego mieszkania, ponieważ mieszkanie

mamy i taty w Nowym Yorku jest na 350 West Broadway za 40 000

000 dolarów, a moje na SoHo. Jesteśmy bogaci.

Chodziłam do szkoły medycznej- Harvardu , bo chcę być lekarzem.

Zdałam Harvard, ale żeby w ogóle się tam dostać musiałam

zaliczyć rok biologii, 2 lata chemii, rok fizyki i matmy, rok Expository

Writing w ramach pre-medu. Poza tym zdać wysoko MCAT i mieć

około 60tys dolarów na rok (samo czesne to 40tys dolarów rocznie).

Zaliczyłam i miałam to wszystko, ale pomyślałam, że jeszcze nie

czas na medycynę i założyłam firmę.

Do mojego biura przyszedł Tom Labby. Pewnie któryś z sekretarzy. Nie pamiętam ich

wszystkich, ale kto pamięta!

- Panno Black, przyszedł do pani Eric Wolf. Mówi że to

bardzo ważne. Zaprosić go?- powiedział bardzo szybko jakby

się mnie bał. No cóż miał czego. Jeżeli słyszał kiedyś o moim

ojcu. Ech, musiał być nowy. Każdy pracownik, który pracuje tu

chociaż miesiąc wie, że mnie nie można się bać. Moja firma

detektywistyczna „Cat’s Eyes” jest dość popularna dzięki mojej

mamie, która często zaprasza mnie na bankiety i opowiada o

moim hobby.

- Tak, Tom.- kiwną głową już chciał wyjść, ale ja mam

czasami takie dni, że lubię się znęcać nad pracownikami a

dzisiaj jest taki dzień.

- Ach i jeszcze jedno... bym zapomniała- przynieś mi

kawę parzoną wymieszaną z rozpuszczalną i jak nie będzie mi

smakować sam ją wypijesz i przyniesiesz mi capuccino z

trzema łyżkami cukru bez mleka. Ok.?- uśmiechnęłam się do

niego tak jak uśmiecham się do każdego gdy z nim flirtuję.

- Takk- powiedział zagubiony. Gdy wyszedł śmiałam się

do rozpuku, ale przestałam, ponieważ niedługo miał przyjść

klient Wolf. Uśmiechnęłam się do siebie.

- Witam, nazywam się Eric Wolf, wydział zabójstw, do

usług- powiedział. Miał brązowe włosy, które z pewnością były

miękkie i ledwo się powstrzymywałam by ich nie dotknąć.

Niebieskie oczy były przeszywające i zarazem anielskie. Jego

ciemna karnacja była jak mokka latte, którą piłam rano i przy

obiedzie. On był boski. Miał zegarek od Paco Rabanne, jego

kurtka była od Dolce & Gabbana, biała koszula, jeansy, białe

trampki i perfumy playboy. Wstałam, by się z nim przywitać.

Miałam na sobie sukienkę w czerwoną kratkę i botki damskie

ze skóry welurowej. Moje perfumy były od Chanel.Cóż, widać,

że jestem bogatsza,a el nie obchodzi mnie to. Lubię mieć

kasę.

- Dzień dobry panu, w czym mogę służyć?- podałam rękę

na powitanie. Detektyw Wolf ujął ją nie za mocno i nie za

delikatnie. Szanuję ludzi, którzy nie chwalą się swoją siłą (a on

miał jej dość sporo patrząc na jego muskuły) i nie uważają, że

jestem z porcelany. Usiadł naprzeciwko mnie.

- Czy prowadziła pani sprawę Larry’go Toma?- zapytał.

- Tak. Z tego co pamiętam dostał karę śmierci. To była

moja najlepsza sprawa. Dzięki niej dostałam się na szczyt.-

odparłam.

- Taak... więc – chciał dokończyć, ale wtedy przyszedł

Tom z moją kawą.

- Dość długo ci to zajęło- uśmiechnęłam się tak samo jak

wcześniej gdy wychodził.

- Przeepraszam. To jest kawa parzona.- prawie się zsikał.

- Dziękuje Tom. Jesteś wspaniały choć ta kawa taka nie

jest. Przynieś mi capuccino. Proszę.-

- Och taak, już- gdy wyszedł detektyw spojrzał na mnie

jakbym była diabłem w skórze kobiety.

- Czy między wami jest coś...?- powiedział zakłopotany.

Uśmiechnęłam się.

- Nie. Traktuję swoich pracowników jak równych sobie.-

- Aha... musi pani iść ze mną na posterunek i

wypowiedzieć się w sprawie zamordowania Lucy Sloan.-

- Co?! Lu nie żyje?!- Lu znałam chociaż była sekretarką.

Była moją przyjaciółką. Mogłam się jej zwierzyć, a ona by mnie

nie wydała. Nie mogłam uwierzyć, że nie żyje.

- Tak. Została postrzelona siedmioma kulami. Na każdej z

nich była jedna z liter pani imienia.-

- Nie mogę teraz iść. Mam dużo pracy. Przyjdę

wieczorem o 21 detektywie Wolf. Nie będę wyjeżdżać chociaż

pan nie może mi tego zabronić.- uśmiechnęłam się do niego.

- Powinienem nalegać.-

- Mój ojciec może cię wywalić. Ma tyle pieniędzy i takie

wpływy. Mam się z nim spotkać dzisiaj za chwilę. Jeżeli pan

stąd nie wyjdzie...-

- Nie boję się twojego ojca-

- Ja bym się bała- zrobił dziwną minę. Wtedy wszedł mój

ojciec, a za nim Tom z capuccino.

- Witaj tatku- wstałam i go przytuliłam.

- Dzięki za capuccino, Tom.- uśmiechnęłam się. Od razu

wyszedł.

- Masz zły dzień?- tata się uśmiechnął. Nie był zwykłym

bogaczem- aroganckim, egoistycznym i chciwym. Był wesoły,

zabawny i inteligentny.

- Taa.- roześmiałam się. Detektyw patrzył na nas.

- Więc chyba zobaczymy się wieczorem?-

- Tak. Na pewno- też się uśmiechnęłam.

- Czy to twój nowy chłopak?- zapytał zasłaniając usta.

Śmiał się.

- Nie. To detektyw Eric Wolf.-

- Wilk? No co ty! Z wilkiem się umawiasz?-

- Nie jest moim chłopakiem. Przyszedł w sprawie Lucy.-

- Oh Lucy. Miła była. Szkoda jej.-

- Wiedział pan, że nie żyje?- wtrącił się detektyw.

Myślałam, że już wyszedł.

- Tak. Przyszedłem tutaj, by pocieszyć córkę. Mam

pieniądze i wpływy. To mój slogan.- uśmiechnął się.

- Mówiłam-

- Czy też mam przyjść na przesłuchanie?-

- Tak. O 21-

- Córka już cię ustawiła. To mała manipulantka.-

- Tato mam 5 stóp i 7 cali. Może twoim zdaniem to mało,

ale mi wystarczy- powiedziałam z udawaną naburmuszoną

miną.

- Jesteś beznadziejną aktorką-

- Jestem wspaniałą aktorką. Po prostu ty mnie znasz.

- Do widzenia, panno Black- schylił głowę- panie Black.

- Poszedł sobie.- siadłam na moim wygodnym,

skórzanym fotelu.

- Będziesz miała co opowiadać mamie-

- Ciacho, co nie?-

- I mówisz to ojcu? A co będzie jak zamknę cię w

pokoju?-

- Nie zamkniesz. Jesteś wspaniałym tatą.-

- Mała manipulantka-

- Wcale nie!- uśmiechnęłam się. Bawiliśmy się dobre 20

minut.

- Ok., muszę iść. Praca wzywa- zasalutował.

- Rozumiem- odsalutowałam.

Gdy wyszedł uznałam, że jestem głodna więc pojechałam windą na

dół. Wieżowiec w którym mieści się moje biuro ma piętnaście pięter.

Cztery z nich od góry to akta spraw, które są skończone, piąte to

sprawy, które robimy lub które nie zostały skończone, szóste to

moje biuro. Pomalowano je na oliwkowy z brązowymi wzorami,

biurko i panele to ciemny dąb. Na oknach wiszą bambusowe rolety.

Drzewa ustawione po katach to właśnie bambusy. Mój fotel jest

beżowy. Fotel naprzeciwko ma taki sam kolor. Następne trzy to inne

biura, które zostały pomalowane na słomkowy odcień żółci, a ich

fotele były brązowe. Na szóstym od dołu mieszczą się restauracje i

pielęgniarka. Od pierwszego do piątego jest podziemny parking. Na

zewnątrz znajduje się fontanna. Gdy zeszłam na pierwsze piętro

wzięłam corsanita i wyszłam wsłuchać się w kojący szum miasta.

Jakiś facet podszedł do mnie.

- Witam szefowo, jak mija dzień? Widziałem jak przyszedł

tutaj policjant. O co chodzi?- powiedział. Teraz już wiem kim

był. To Hugh Mercier. Wspaniały detektyw- jest wścibski i

zawsze dokańcza sprawę którą zaczyna. Dlatego go

zatrudniłam i tylko dlatego, ponieważ zawsze szuka sensacji.

- Pytał o starą sprawę- odpowiedziałam.

- Jaką?- nie chciał odpuścić.

- Moją-

- Aha- chyba domyślił się, że nic nie powiem.

- Jesteś inteligentny. Teraz odejdź.-

Odszedł. W końcu mogłam się odprężyć i wsłuchać w życie

Manhattanu. Wielkie wieżowce błyszczały w słońcu oślepiając

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: