Jayne Ann Krentz

Szansa Życia

ROZDZIAŁ

1

Ostatnie tygodnie nauczyły Rachel Wilder, że zemsta jest dziwną, wypalającą namiętnością. Podstępną i przebiegłą. Nie wybucha nagle, lecz nachodzi człowieka niczym uporczywa myśl lub nieuświadomione pragnienie, które nie opuszcza nas nawet wtedy, kiedy mówimy sobie, że nie możemy go spełnić. Kryje się w zakamarku duszy, karmiąc się frustracją i złością, aż wypiera wszystko inne, by stać się najważniejszą.

Rachel ku swojemu zaskoczeniu odkryła ze smutkiem, że nie upłynęło wiele czasu, a jej chęć zemsty zdominowała nie tylko wszelkie cieplejsze uczucia, ale i zdrowy rozsądek.

Albowiem tylko zanik zdrowego rozsądku mógł tłumaczyć jej obecność tutaj, w górzystej wiosce u stóp kalifornijskiej części Sierra Nevada. Musiała być tak szalona jak ci poszukiwacze złota, którzy ściągali tu niegdyś tłumnie zwabieni mirażem łatwego zarobku. Szanse dopełnienia zemsty na człowieku, który tak okrutnie skrzywdził jej przyrodnią siostrę, prawdopodobnie były takie same jak trafienie na żyłę złota. Mniej więcej jeden do miliona.

Musiała jednak spróbować. Nawyk chronienia Gail Vaughan był w niej zbyt silnie zakorzeniony, żeby mogła zignorować całą sprawę. Gail zawsze była, według słów swojej matki, bardzo delikatnym, kruchym stworzeniem, a już szczególnie po śmierci ojca, którego straciła we wczesnym dzieciństwie.

Kiedy jej matka wyszła powtórnie za mąż za owdowiałego ojca Rachel i obie z córką zamieszkały w rodzinnym domu Wilderów, Rachel z radością przyjęła na siebie obowiązek opieki nad przyrodnią siostrą. Chronienie Gail szybko przerodziło się u niej w nawyk i choć Rachel zdawała sobie sprawę, że ta nadopiekuńczość rozpuściła jej siostrzyczkę, nie potrafiła się z niej wyzwolić.

Gail wyrosła na piękną młodą kobietę, świadomą uroku swojej wzruszającej bezradności i używającą go bez skrupułów dla zyskania przychylności j sympatii otoczenia. Rachel podejrzewała niekiedy, że Gail chętnie korzysta z luksusu, jaki daje jej możliwość zrzucenia na kogoś ciężaru odpowiedzialności. Niepokoiło ją, że siostra zbyt często odwołuje się do jej pomocy, nie chcąc samodzielnie rozwiązywać swoich problemów.

Na szczęście dla Gail, Rachel była bardzo odpowiedzialna i poczucie obowiązku zawsze przeważało u niej w momentach zwątpienia, popychając ją do walki w imieniu młodszej siostry. Czasami wychodziła z tych walk zwycięsko, czasami je przegrywała, ale nigdy przed żadną się nie uchyliła. Dziś czekała ją kolejna.

Ujrzała dom za ostatnim zakrętem na wąskiej, górskiej drodze. To musiało być tu. To, co widziała, w pełni odpowiadało opisowi, który kilka kilometrów wcześniej podał jej pracownik stacji benzynowej.

- Nie może go pani przegapić - zapewnił ją wesoło. - Nazywają go Ostatnią Szansą, został postawiony przez starego poszukiwacza złota o nazwisku Chance, jednego z tych niewielu, którzy rzeczywiście zdobyli tu fortunę na początku zeszłego stulecia. Od tamtej pory przez cały czas był w rękach rodziny Chance'ów, ale rzadko ktoś w nim mieszkał. Przyjeżdżali tu tylko od czasu do czasu. A teraz od lat stoi pusty. Nikt o niego nie dba i wszystko się tam wali. Kiedy byłem dzieckiem, udawaliśmy z kolegami, że w nim straszy. Rzeczywiście, stoi na zupełnym pustkowiu i wygląda trochę jak z opowieści o duchach. Pamiętam jedną noc, kiedy... - urwał i uśmiechnął się tajemniczo. - Nieważne. Próbowaliśmy sobie napędzić stracha i to się nam udało.

-  Czy może mi pan powiedzieć, jak tam dojechać?

-  Oczywiście. Dom stoi samiuteńki na końcu wąskiej drogi. Musi pani uważać, żeby nie przegapić miejsca, w którym trzeba zjechać z szosy. Nic ma drogowskazu. Dom jest piętrowy z dziwacznymi wieżyczkami, stromym dachem i śmiesznymi oknami. Na parterze opasuje go wielka, stara weranda, a na piętrze przyczepionych jest kilka balkoników, z których kiedy byłem tam po raz ostatni, parę, wyglądało tak, jakby w każdej chwili miały się zawalić. Jak już mówiłem, przez lata nikt się tym domem nie zajmował. Przynajmniej do czasu, kiedy kilka tygodni temu wprowadził się ten facet. Słyszałem, że to jeden z Chance'ów. Pewnie dostał dom w spadku i postanowił coś z nim zrobić. Nie wydaje mi się, żeby ta rudera warta była zachodu. Gdybym był na jego miejscu, wystawiłbym ją na sprzedaż.

Rachel podziękowała mu za wskazówki. Trzykrotnie pomyliła zjazdy z szosy, ale wreszcie odnalazła właściwą drogę, która pnąc się po zboczu wzgórza, prowadziła do starego domu.

Kiedy wjechała na wysypany żwirem podjazd, zrozumiała, co miał na myśli pracownik stacji, mówiąc, że domostwo wygląda jak z opowieści o duchach. Była to najbardziej kiczowata budowla, jaką kiedykolwiek widziała. Poszukiwacz złota może był na tyle bogaty, żeby wznieść dom na miarę swoich wyobrażeń, ale jego gust z pewnością nie należał do najlepszych.

Dom stal samotnie na wzgórzu otoczony ogromnymi drzewami. Była to jedyna siedziba ludzka w promieniu kilometrów. Rachel opuściła szybę samochodu. Szept jesiennego wiatru spotęgował wrażenie samotności i odosobnienia. Przebiegł ją zimny dreszcz.

Zwolniła. Przed domem stał zakurzony chevrolet, ale poza tym ani śladu żywego ducha. Zgasiła silnik i przez dłuższą chwilę siedziała za kierownicą, oglądając dziwaczne domostwo i zastanawiając się, co zrobić teraz, kiedy już wytropiła jaskinię Abrahama Chance'a.

Dotarcie tutaj wymagało od niej sporo wysiłku. Żeby wyśledzić swoją zwierzynę, musiała wziąć urlop, a teraz, kiedy jej ofiara była prawie w zasięgu strzału, nie wiedziała, jaki ma wykonać następny ruch.

Takie niezdecydowanie nie leżało w jej charakterze. Była pewną siebie trzydziestoletnią kobietą na kierowniczym stanowisku. Ciężko pracowała na pozycję starszej planistki w dziale analiz jednego z poważnych przedsiębiorstw produkcyjnych w San Francisco, gdzie ceniono ją za sprawność i duże umiejętności. „Rachel Wilder zawsze dobrze wywiązuje się z powierzonych jej obowiązków", tak napisał o niej szef w ostatniej opinii na temat jej pracy.

Ale Rachel Wilder nigdy przedtem nie szykowała się do zemsty, nigdy też nie stawiła czoła komuś takiemu jak Abraham Chance. Ktoś powinien dać mu nauczkę, pokazać, że nie może bezkarnie niszczyć życia innych.

Otworzyła drzwiczki i wysiadła, nie przestając rozmyślać o tym, jaką przyjąć taktykę. Podczas długiej jazdy z San Francisco przeanalizowała wszystkie możliwości, począwszy od groźby podania Chance'a do sądu, aż po opublikowanie całej sprawy w gazetach. Niestety, żadne z tych posunięć nie dawało nadziei na uzyskanie satysfakcji, a większość jeszcze bardziej upokorzyłaby jej siostrę, wystarczająco już skrzywdzoną przez Abrahama Chance'a.

Zatrzasnęła drzwiczki toyoty i stanęła obok. Chroniąc się przed chłodnym powiewem górskiego powietrza, skrzyżowała ramiona. Wiatr targał jej błyszczące, złocistobrązowe włosy opadające miękkimi falami po obu stronach policzków. Niebo zasnuły chmury. Zbierało się na deszcz. Będzie musiała wrócić do motelu, nim zacznie się burza. Stara, wąska droga, którą tu przyjechała, po deszczu z pewnością zamieni się w błotnisty potok.

Nie zauważyła ani nie usłyszała mężczyzny, który patrzył na nią z wysoka, stojąc na dachu werandy na lekko rozstawionych nogach. W jednej ręce trzymał młotek, w drugiej kawałek deski. Najwidoczniej reperował dach. Doszedł ją oschły, lodowaty głos, w którym pobrzmiewało zniecierpliwienie i poirytowanie, ale i lekkie zdziwienie.

- Najwyższy czas, żeby się pani zjawiła. Położyłem już krzyżyk na tej całej agencji. Mam nadzieję, że nie jest pani znerwicowaną histeryczką jak poprzednia gospodyni, którą mi tu przysłali. Nie mam czasu na zajmowanie się roztrzęsionymi, wystraszonymi kobietami. Potrzebuję kogoś, kto umie porządnie pracować.

Na dźwięk tego głosu Rachel szybko uniosła głowę. To był Abraham Chance. To musiał być on. Nawet bez niezbornego i chaotycznego opisu przyrodniej siostry z łatwością by go rozpoznała. Posępne, zdecydowane, ostre rysy twarzy, szczupłe, mocne ciało i jasnoszare oczy. Miał około trzydziestu pięciu lat, ale wyglądał na więcej. Może z powodu pewnej nieokreślonej sztywności sylwetki, Chance rzeczywiście robił wrażenie człowieka tak bezwzględnego, jak mówiła Gail. Mimo to jego powitanie zbiło Rachel z tropu,

- Wie pan, kim jestem, panie Chance? - spytała lodowato.

Wyraz jego twarzy stał się jeszcze groźniejszy.

- Domyślam się, że jest pani z agencji gospodyń domowych z Sacramento.

Nie czekając na odpowiedź, kucnął na krawędzi dachu i zsunął się w dół. Balansował przez chwilę na balustradzie, po czym zeskoczył lekko na ziemię i ruszył zdecydowanym krokiem w jej kierunku.

-  Złożyłem zamówienie na kolejną gospodynię, ale wydawało mi się, że mam niewielkie szanse, żeby kogoś dostać. Kiedy pani Vinson wynosiła się stąd kilka dni temu, przysięgała, że rozpowie wszystkim o moim paskudnym charakterze. Twierdziła, że nie nadaję się do roli pracodawcy. Pani Minson miała odwagę myszy i ani krztyny inteligencji czy charakteru. A do tego wszystkiego nieustannie narzekała. Powiedziałem agencji, że potrzebuję kogoś na miesiąc, ale ona zachowywała się tak, jakby została zesłana na Syberię. Wystarczyło, że na nią spojrzałem, a już dostawała drgawek. Mam nadzieję, że pani nie jest ulepiona z takiej samej gliny.

Rachel wstrzymała oddech. A więc Chance wziął ją za zawodową gospodynię, o którą zwrócił się do agencji w Sacramento.

-  Tak się złożyło, że pani Vinson nie zdążyła mi nic powiedzieć - odparła powoli. - Dlaczegóż to nie nadaje się pan do roli pracodawcy, panie Chance?

Zatrzymał się tuż przed nią i przeszył ją badawczym wzrokiem. Z bliska robił naprawdę groźne wrażenie. Miał na sobie jedynie parę zakurzonych dżinsów i zdartych butów. Dżinsy zwisały mu z bioder, podkreślając smukłą, szczupłą talię. Tors miał nagi i choć wiał rześki wiaterek, strużki potu spływały mu z szerokich barków, znikając w gęstwinie kędzierzawych włosów na piersi.

Widać było, że przed jej przyjazdem zajęty był na dachu werandy ciężką pracą fizyczną. Dłoń zaciśnięta na trzonku młotka była mocna i twarda. Podobne wrażenie robiły silnie umięśnione ramiona. Rachel musiała stłumić w sobie instynktowne pragnienie cofnięcia się przed nim. Nigdy wcześniej nie przeciwstawiała się nagiej sile męskiej, W jej świecie taka siła zwykle ukryta była pod trzyczęściowym garniturem.

-  Pani Vinson - wyjaśnił oschle - odeszła stąd w przekonaniu, że jestem nieuprzejmym, wymagającym, aroganckim, niecierpliwym i, w ogóle, trudnym człowiekiem. - Szare oczy patrzyły na Rachel wyzywająco,

-  Czy miała rację? - spytała cicho.

-  Prawdopodobnie. Czy zostanie pani wystarczająco długo, żeby się sama o tym przekonać, czy też zwieje stąd, nim zacznie padać?

-  Chyba - zaczęła Rachel, w ułamku sekundy podejmując decyzję - zostanę i przekonam się, czy pani Vinson się nie myliła.

Mój Boże, co ja robię, pomyślała przerażona. Przecież to czyste szaleństwo. Nie mogła jednak oprzeć się tak kuszącej okazji. Sam ją do siebie zapraszał, Kiedy zostanie z nim dłużej, może dowie się czegoś, co pomoże jej w zemście.

Chance przyglądał się jej uważnie przez dłuższą chwilę,

-  W porządku - powiedział w końcu. - A więc spróbujmy. Nie spodziewam się, żeby pani została tu dłużej niż pani Minson ale może uda mi się przedtem coś z pani wycisnąć,

-  Wyznaję zasadę: przyzwoita praca za przyzwoitą płacę - zapewniła.

Obrzucił spojrzeniem jej szczupłą sylwetkę.

-  Nie wygląda pani na szczególnie silną. Doprowadzenie tego domu do porządku wymaga niezłych mięśni.

-  Zapewniam pana, że jestem silniejsza, niż się zdaje.

-  Dobrze, dobrze, - Nadal był sceptyczny. - Zobaczymy, jak to będzie. A na razie zacznijmy od tego, że przechodzimy na „ty". Zwykle wszyscy mówią do mnie „Chance". Gdzie twój bagaż?

-  W samochodzie.

Kluczyki dzwoniły jej w drżącej ze zdenerwowania dłoni, kiedy otwierała bagażnik toyoty. To najbardziej zwariowana sytuacja, w jakiej się kiedykolwiek znalazła.

Chance podszedł do samochodu i spojrzał zdziwiony na małą torbę podróżną.

-  Tylko tyle wzięłaś z sobą? Chyba rzeczywiście nie zamierzasz tu długo zostać.

To prawda. Wyjeżdżając z San Francisco, Rachel spodziewała się, że cała wyprawa potrwa najwyżej jeden dzień.

-  Chciałam najpierw sprawdzić, co tu będę robić - wyjaśniła pospiesznie - a potem przywieźć odpowiednie ubranie. Do tego rodzaju pracy nie potrzeba wełnianych kostiumów i jedwabnych bluzek. Para dżinsów i stara koszula zupełnie wystarczą. Mam tu właśnie coś takiego. - Poklepała torbę. -Przywiozę więcej, jeśli będzie trzeba.

-  Zawsze się tak ubierasz, kiedy przyjeżdżasz do pracy? - spytał Chance, obrzucając wzrokiem jej sylwetkę. Miała na sobie eleganckie wełniane spodnie koloru wrzosu, kremową jedwabną bluzkę, dopasowany żakiet i drogie pantofle.

Uświadomiwszy sobie z niepokojem, że istotnie jej ubranie zupełnie nie pasuje do wizerunku gospodyni, Rachel postanowiła przystąpić do ataku. Ten mężczyzna był wytrawnym detektywem, jak utrzymywała jej siostra: bezwzględnym, doświadczonym pracownikiem Agencji Detektywistycznej Dixona. Nie łatwo będzie go oszukać.

-  Twoja wizja zawodowej gospodyni jest tak staroświecka jak twój dom, Chance - odparowała. Wyjęła torbę z bagażnika. - My, kobiety pracujące w tym zawodzie, próbujemy zmieniać ten staromodny wizerunek. A teraz, czy mógłbyś zaprowadzić mnie do mojego pokoju? Zamrugał w osłupieniu oczami.

-  Czy masz jakieś imię?

-  Nazywam się Rachel Wilder. - Uznała, że i tak nic mu to nie powie. Nazwisko jej siostry brzmiało: Vaughan.

-  No dobrze, Rachel. Chodźmy do twojego pokoju. Potem pokażę ci kuchnię. Chciałbym, żebyś przygotowała kolację. Wieczorem powiem ci, co będzie należało do twoich obowiązków podczas pobytu tutaj, - Bez dodatkowego zaproszenia ruszył w stronę domu.

Rachel poszła za nim. Po drodze odetchnęła kilkakrotnie głęboko, żeby uspokoić nerwy i wyrównać szalejący puls. Czuła, jak podnosi się jej poziom adrenaliny w organizmie. Było jej na przemian gorąco i zimno. To idiotyczne. Nie może się spodziewać, że długo uda jej się ciągnąć to oszustwo. Abraham Chance wpadnie we wściekłość, kiedy prawda wyjdzie na jaw.

No to co?

To go nauczy rozumu, pomyślała ze złością. Bo jeśli nawet Chance odkryje, kim jest nowa gospodyni i przekona się, że przyjął pod swój dach wroga, na pewno poczuje się dotknięty w dumie zawodowej i wystrychnięty na dudka. Nie będzie to może najdotkliwsza dla niego kara, ale lepsze to niż nic.

Wchodząc za nim do wilgotnego, zakurzonego holu, ukradkiem przyglądała się swej ofierze. Nie był aż tak wysoki czy potężny, jak opisywała Gail. Powinna jednak wziąć pod uwagę zrozumiały brak obiektywizmu siostry. Abraham Chance bez wątpienia wydał się Gail wielkim i groźnym w dniu, w którym, za jego sprawą, cały jej świat runął w gruzy. Mężczyzna, który najpierw uwodzi kobietę, a następnie zwraca się przeciwko niej, oskarżając ją o kradzież, publicznie ją upokarza, a na koniec doprowadza do tego, że kobieta traci pracę, musi wydać się większy i wyższy, niż jest w rzeczywistości,

Niemniej jednak rzeczywiście odnosiło się wrażenie, że z tego mężczyzny wręcz emanuje siła fizyczna. Jego chód był zdecydowany, ruchy pewne i skoordynowane. Czarne włosy, które prawdopodobnie nosił zwykle krótko obcięte, teraz były nieco dłuższe, jakby ostatnio nie chciał tracić czasu na wizytę u fryzjera. Połączenie bladoszarych oczu z ciemnymi włosami dodałoby uroku każdemu innemu mężczyźnie, ale w rysach twarzy tego człowieka dominowała surowość.

Rachel rozejrzała się wokół i doszła do wniosku, że dom Abrahama Chance'a był tak samo ponury jak jego właściciel. Ze ścian odpadała farba, szyby były czarne od nawarstwionego latami brudu, a drewniane podłogi wyglądały na spękane i porysowane, W oknach wisiały stare zasłony, meble wyglądały, jakby kupiono je na wyprzedaży gratów, a klosze i żarówki oblepiała taka warstwa kurzu i martwych owadów, że ich słabe światło ledwo rozpraszało mrok pokoi.

Rachel wzdrygnęła się, wchodząc po drewnianych schodach za swoim nowym pracodawcą. Jestem idiotką, ganiła się w myślach. Gdybym miała trochę rozumu, uciekłabym stąd póki czas. Niełatwo było jednak oprzeć się pokusie zemsty.

Prowadząc swoją nową gospodynię do pokoju, który tak niedawno opuściła pani Vinson, Chance zdał sobie sprawę, że nie wiedzieć czemu, czuje się jakoś nieswojo. Trochę trwało, nim rozpoznał ogarniające go uczucie: to był wstyd. Kiedy to zrozumiał, poważnie się zaniepokoił.

Jestem głupi, skarcił się w myślach. Jednakże fakt, że Rachel Wilder widzi popękaną i odpadającą ze ścian farbę, porysowane drewniane podłogi, a u szczytu schodów niebezpiecznie zwisający żyrandol, wprawiał go w zakłopotanie. Któregoś dnia ten żyrandol w końcu urwie się i spadnie, a jeśli przypadkiem trafi choćby w palce u nóg Rachel Wilder, nieźle mu się dostanie. Nowa gospodyni wyglądała na osóbkę o silnym charakterze i bujnym temperamencie - miła odmiana po mdłych, sentymentalnych kretynkach, jakie dotąd spotykał.

Abraham Chance nie miał cierpliwości do głupich, płaczliwych kobiet, i wcale się z tym nie krył. Ta Rachel Wilder wyglądała na inną. O czym ty myślisz, skarcił się w duchu. Ta kobieta nie jest twoim gościem. Jest gospodynią i zaangażowałeś ją, żeby pomogła ci doprowadzić dom do porządku.

Czuł jednak, że może mu być trudno o tym nie zapominać. Kiedy zobaczył ją, jak stała koło samochodu w tych lśniących pantofelkach, drogich spodniach i modnej bluzce, zastanawiał się, czy nie jest przypadkiem zbłąkaną turystką, która tu się zatrzymała, żeby spytać o drogę. Rachel Wilder nie wyglądała na gospodynię. Wyglądała na kobietę przywykłą do wydawania, a nie słuchania, rozkazów.

Może to prawda, co mówiła. Może miał staroświeckie wyobrażenia o wyglądzie gospodyni domowej. Pani Vinson idealnie do nich pasowała. Rachel nie…

Po pierwsze była zbyt szczupła, zbyt delikatnie zbudowana. Zastanawiał się, skąd weźmie tyle sił, żeby wymyć okna piętrowego domu. Jeśli w jej figurze było coś pełnego, z pewnością nie były to mięśnie ramion i rąk. Z tego co widział, pełne były jedynie jej biodra. Miała wspaniale krągłe pośladki. Trudno mu było odgadnąć rozmiar i kształt piersi ukrytych pod żakietem, ale odnosił wrażenie, że tutaj była raczej dość drobnej budowy.

Również jej fryzura nie przypominała w niczym typowego dla gospodyń domowych koka. Intrygował go kolor jej włosów, wspaniały złocisty brąz, mieniący się i połyskujący w świetle. Z przedziałkiem na środku, ścięte na wysokości brody, łagodnie okalały jej policzki. Chance'a kusiło, żeby dotknąć palcami jej karku poniżej linii włosów. Czuł jednak, że jeśli to zrobi, jego dłoń wymagać będzie interwencji chirurga. Na myśl o tym uśmiechnął się do siebie.

Niewątpliwy temperament panny Wilder kazał mu zastanowić się nad jej zdolnością do innego rodzaju namiętności. Miała oczy, których blask odbijał nastrój jej duszy. Błękitno-zielone klejnoty obramowane długimi, miękkimi rzęsami. Subtelne rysy jej twarzy nie były może uderzające czy przykuwające uwagę, ale z pewnością pociągające. Stanowcza bródka i zdecydowana linia nosa zdradzały upór. Wystające kości policzkowe dodawały jej twarzy wyrazu pewnej wyniosłości, co uznał za szczególnie interesujące. Jej fizyczna bliskość coraz bardziej na niego działała.

Chance westchnął, otwierając drzwi do pokoju Rachel. Tylko tego mu brakowało. Pomysł uwiedzenia własnej gosposi był równie idiotyczny, co śmieszny. Potrzebował kogoś, kto porządnie wysprząta mu dom. Nie szukał kochanki. Poza tym nic nie wskazywało na to, że panna Wilder miała ochotę zaspokajać jego erotyczne zachcianki po całym dniu szorowania tego rozwalającego się domu.

-  Przepraszam - mruknął, widząc, jak rozgląda się po nędznym pokoju z odpadającymi tapetami i starymi, zniszczonymi meblami. - To najlepsze, czym dysponuję w tej chwili. Inne sypialnie są w jeszcze gorszym stanie. Jak sama widzisz, dom wymaga dużego nakładu pracy.

-  Czy nie myślałeś o tym, żeby go zrównać z ziemią i zbudować od nowa?

Rachel ostrożnie weszła do pokoju. Poruszała się niczym balerina w brudnej alejce, starając się niczego nie dotknąć. Chance'a zirytowała nagle jej reakcja.

-  Niewątpliwie to nie jest Ritz, ale ty jesteś gospodynią domową, a nie gościem królewskim. Wiedziałaś, na co się godzisz, przyjmując tę ofertę.

-  Opis, jaki dostałam w agencji, niezupełnie się pokrywa z tym, co zastałam - stwierdziła lekko rozbawiona.

-  Dom jest ogólnie w dobrym stanie - oświadczył z dumą. - Drewno jest zdrowe, a fundamenty dobre. Mój prapradziadek zbudował go bardzo solidnie. Instalacje są nieco przestarzałe, ale już się nimi zająłem. Urządzenia kuchenne na dole są stare, ale działają. - Zawahał się, przypominając sobie kłopot, jaki sprawił mu piecyk, kiedy nastawił rano wodę na kawę. - Jako tako - dodał.

-  Wspaniałe wiadomości - zapewniła go Rachel ironicznie, poruszając się ostrożnie po pokoju. - A co z urządzeniami sanitarnymi?

- A co ma być? - Spojrzał na nią spod zmrużonych powiek.

-  Mam nadzieję, że znajdują się wewnątrz domu. Chance wziął się pod boki, teraz już poważnie zirytowany

-  Tak, są w domu. Łazienkę znajdziesz w głębi korytarza. Jedna dla nas dwojga. Jest druga po przeciwnej stronie, ale jeszcze jej nie naprawiłem.

-  Mamy mieć wspólną łazienkę?

-  To łazienka, a nie sypialnia, panno Wilder - odparował Chance. - Jestem pewny, że uda nam się nie wchodzić sobie w drogę.

-  Też jestem tego pewna.

Odwróciła się do okna, jakby coś na zewnątrz przykuło nagle jej uwagę, ale Chance mógłby przysiąc, że widział na jej policzkach ślad rumieńca. No i dobrze jej tak. Nie chciał jej zawstydzić, ale sama się o to prosiła. Na drugi raz dobrze pomyśli, zanim z czymś wyskoczy.

-  No cóż, panno Wilder, myślę, że lepiej będzie, jeśli wyjaśnimy sobie na wstępie parę rzeczy - zaczął agresywnie. - Potrzebuję pomocy, żeby doprowadzić ten dom do porządku. Nie ma tu miejsca dla rozkapryszonej primadonny, która na każdym kroku skarżyć się będzie na warunki pracy. Jeśli uważasz, że nie podołasz wymaganiom, powiedz od razu.

Zerknęła na niego przez ramię i Chance zauważył w jej oczach wyraz determinacji.

-  Nie obawiaj się, Chance, zostaję, bez względu na warunki. A teraz, jeśli można, chciałabym się przebrać i przygotować kolację. Mam nadzieję, że masz w domu jakiś prowiant?

-  Kupiłem wczoraj coś niecoś. Sprawdź w lodówce i w kredensie. Jeśli chodzi o jedzenie, nie mam zbyt dużych wymagań. Wystarczy, że nie jest spalone na wiór.

-  Będę o tym pamiętać. Im szybciej stąd wyjdziesz, tym prędzej wezmę się do kolacji. - Stała, czekając, aż zamknie za sobą drzwi, jakby nie był jej nowym pracodawcą, ale chłopcem hotelowym, który przyniósł walizki.

Chance wahał się dłuższą chwilę, walcząc z nagłym, nieodpartym pragnieniem zrobienia czegoś, co zdławiłoby chłodną arogancję w jej oczach. Rozsądek jednak zwyciężył. Rachel Wilder była mu potrzebna. Po ucieczce pani Vinson bał się, że nie znajdzie nikogo, kto zostanie na tyle długo, żeby doprowadzić dom do porządku. Jeśli ma trochę oleju w głowie, nie powinien wypędzać Rachel Wilder.

-  Spotkamy się na dole - rzucił, niechętnie wychodząc z pokoju.

Wieczorem jesienny wiatr przybrał na sile, przeradzając się w szalejącą wichurę. Na dworze rozpętała się burza. Pioruny rozświetlały ciemności, a deszcz wściekle bębnił o szyby sypialni.

Chance leżał w łóżku z rękami pod głową, przykryty niedbale kocem. Choć w pokoju znacznie się ochłodziło, a do rana pewnie jeszcze bardziej się oziębi, nie zwracał na to uwagi. Jego myśli powędrowały do wspaniałego gulaszu, który przyrządziła Rachel z tego, co znalazła w kuchni.

Jak na wystrojoną w drogie ciuchy osóbkę, która wyglądała tak, jakby jadała tylko francuskie sery i kawior, nieźle spisała się w kuchni. A co ważniejsze, wydawała się rozumieć, że mężczyzna, który przez cały dzień wykonywał ciężką fizyczną pracę, z przyjemnością wypije szklaneczkę whisky przed kolacją. Znalazła butelkę w kredensie, a kiedy po kąpieli zszedł na dół do salonu, szklaneczka trunku już na niego czekała. Był trochę zdziwiony, ale nic nie powiedział, kiedy nalała również sobie. Wydawało się, że jeszcze bardziej niż on potrzebuje drinka. To go zaciekawiło.

Uświadomił sobie również, że ta chwila relaksu przed kolacją sprawiła mu przyjemność. Miał nadzieję, że stanie się to miłym zwyczajem, czymś, czego będzie z utęsknieniem oczekiwał pod koniec każdego dnia. Kiedy tak razem siedzieli przed kominkiem ze szklaneczkami w ręku, skorzystał z okazji, żeby przedstawić Rachel jej obowiązki. Uznał, że takiej kobiecie jak ona musi od razu wyjaśnić, kto tu rządzi.

-  Mam pełne ręce roboty z reperacjami na zewnątrz domu. Muszę je skończyć przed zimą. Chciałbym, żebyś tymczasem zrobiła jaki taki porządek wewnątrz. Szafy i kredensy pełne są starych rupieci, które należy przejrzeć. Wyrzuć te, które uznasz za niepotrzebne. Wywiozę je na śmieci lub oddam dla biednych. Poza tym trzeba umyć okna.

-  I nie tylko - rzuciła zjadliwie, rozglądając się wokół z nieskrywanym obrzydzeniem.

Chance wybaczył jej tę nieuprzejmość, kiedy skosztował gulaszu. Był tak dobry, że zaczął wierzyć, iż panna Wilder naprawdę jest zawodową kucharką, a także, co za tym idzie, w pełni wykwalifikowaną gospodynią domową.

Jednakże zbyt długo pracował jako zawodowy demaskator kłamstw i oszustw, by nie czuć instynktownie, gdy coś było nie w porządku. Panna Wilder zupełnie mu nie pasowała do roli gospodyni domowej.

Pamiętał posępną determinację w jej oczach, kiedy oznajmiła mu, że zostaje mimo wspólnej łazienki, złej instalacji elektrycznej i ciężkiej pracy, jaka ją czekała. Nie miał najmniejszej wątpliwości, że Rachel Wilder odjechałaby swą toyotą natychmiast, gdyby tylko mogła to zrobić. Fakt, że zdecydowała się zostać, świadczył o tym, że nie miała wyboru.

Niewiele było powodów, dla których kobieta, niezajmująca się domem zawodowo, przyjęłaby ciężką pracę w takiej zapadłej dziurze. Najbardziej logicznym wyjaśnieniem było to, że Rachel się ukrywa.

Chance przeanalizował ten wariant z różnych punktów widzenia. Jeśli ukrywa się przed mężczyzną, musi to być ktoś naprawdę niebezpieczny. Niełatwo było zmusić taką kobietę jak ona do zaszycia się w kryjówce.

A może ukrywa się, żeby uniknąć nieprzyjemnej sytuacji, na przykład na skutek zaplątania się w miłosny trójkąt? Nie, to do niej nie podobne. Była zbyt dumna, żeby dać się wciągnąć w coś takiego.

Wreszcie Rachel Wilder mogła kryć się przed prawem. I choć nie wyglądała na kryminalistkę, nie mógł tego wykluczyć. Pracował w firmie Dixona na tyle długo, by wiedzieć, że pozory mylą. Najtrudniej zaś rozgryźć kobiety. Najsłodsze, najbardziej niewinnie wyglądające księgowe mogą okazać się największymi defraudantkami.

Kiedy myślał o powodach, które mogły zmusić Rachel do szukania kryjówki na tym odludziu, zauważył ze zdziwieniem, że kieruje nim nie tylko ciekawość. Czuł, że wzbiera w nim pragnienie chronienia tej kobiety.

Westchnął i sięgnął po koc. Było mu dziwnie przyjemnie, gdy myślał o pełnej temperamentu pannie Wilder śpiącej w sypialni w głębi korytarza. Jej obraz przyprawiał go o słodki ból w lędźwiach.

Jutro sprawdzi w agencji gospodyń domowych, czy to oni przysłali mu Rachel Wilder. Jeśli potwierdzą się jego przypuszczenia, będzie miał do rozwiązania intrygującą zagadkę. Obiecał sobie, że rozwiąże ją ostrożnie i powoli.

ROZDZIAŁ

2

Rachel miała niespokojną noc. Przeszkadzały jej zarówno burza, jak i emocje związane z ryzykowną decyzją wejścia w rolę gospodyni Abrahama Chance'a. Zdumiewała ją własna śmiałość. Dłuższy czas przewracała się z boku na bok, zastanawiając się, czy dobrze zrobiła. O świcie doszła jednak do wniosku, że perfidne, dwulicowe zachowanie Chance'a w stosunku do jej siostry usprawiedliwiało każdy sposób, który zbliżał ją do celu.

Nad ranem burza ustała, zostawiając czyste niebo i las zmokłych drzew. Niestety, niepokój Rachel nie znikł wraz z deszczem.

Czuła jednak, że musi wykorzystać okazję. Było rzeczą pewną, że już nigdy nie znajdzie się tak blisko wroga. Musi dowiedzieć się o nim jak najwięcej, a potem mieć tyle odwagi, żeby to wykorzystać.

Wstała z łóżka, zarzuciła na siebie lekki szlafrok i ruszyła zimnym korytarzem w stronę równie zimnej łazienki. Jeśli będzie miała szczęście, weźmie prysznic przed swoim chlebodawcą.

Zamiast prysznica znalazła jednak staromodną metalową wannę, prawdopodobnie z lat trzydziestych. Rachel patrzyła na nią przerażona, na szczęście kiedy przekręciła kurek, natychmiast trysnęła woda: zimna.

-  Boże, daj mi sił - westchnęła.

Odczekała kilka minut. Temperatura wody nie podniosła się ani trochę. Pewnie zamarznie na kość, kiedy wejdzie do wanny. Nie mogła jednak znieść myśli o rozpoczęciu dnia bez kąpieli.

Zaciskając zęby weszła pod lodowaty prysznic i aż krzyknęła z wrażenia. Dwie minuty później wyskoczyła z wanny, zakończywszy w ten sposób najkrótszą poranną kąpiel w swoim życiu. Powiem Chance'owi przy śniadaniu, co o tym myślę, przysięgała sobie, wciągając szykowne dżinsy i pulower.

Kiedy Chance zszedł na dół kwadrans później, czekały już na niego owsianka, grzanki i kawa. Ubrany był podobnie jak poprzedniego dnia, w dżinsy i stare buciory, ale przynajmniej miał na tyle przyzwoitości, by do śniadania włożyć flanelową koszulę. Jego włosy były jeszcze mokre po kąpieli. Wciągając z przyjemnością zapach kawy, Chance rzucił Rachel przyjacielskie „dzień dobry" i usiadł na najbliższym krześle.

-  Cieszę się, że jesteś rannym ptaszkiem. Co za wspaniały zapach kawy. - Sięgnął po dzbanek, nie zauważając wojowniczej postawy Rachel, która stanąwszy w lekkim rozkroku, ujęła się pod boki. - Umieram z głodu. Mam nadzieję, że dobrze spałaś. Nieźle grzmiało tej nocy.

-  Burza nie jest moim gł...