Heyer Georgette - Zakała.doc

Georgette Heyer

ZAKAŁA

1

Zbliżała się ósma, gdy u schyłku wilgotnego jesiennego dnia powóz pocztowy wjechał londyńskim traktem do Bath i przystanął przed domem na Sydney Place. Choć był wynajęty, ciągnęła go czwórka koni, a w wyglądzie damy, która go zajmowała, nie było nic takiego, co kazałoby sądzić, że posiadanie prywatnego powozu ze stangretami przekracza jej możliwości. Towarzyszyła jej służąca w średnim wieku. Podróżna nosiła oliwkowy redingot z jedwabiu o prążkowanej fakturze, tak świetnie dopasowany do jej godnej podziwu figury, że każda kobieta na pierwszy rzut oka poznałaby rękę przedniej modniarki. Łączył on w sobie nieodzowną w stroju podróżnym prostotę z elegancją, którą wyróżniał się także kapelusz, stanowiący zgrabne obramowanie twarzy panny Abigail Wendover. Tego nakrycia głowy, wykonanego z neapolitańskiej jedwabnej tkaniny, nie zdobiły ani zawijane pióra, ani bukieciki kwiatów, lecz jedynie atłasowa wstążka. Miało ono umiarkowanej szerokości rondo i niewysoką główkę, ale było nie mniej modne od redingotu.

Twarz wyzierająca spod kapelusza nie należała ani do rozkwitającego podlotka, ani do uznanej piękności, roztaczała za to ulotny czar, którego źródło stanowiły przede wszystkim oczy, z czającym się w nich nieśmiałym uśmiechem. Były szare i spoglądały bardzo bystro. Reszta twarzy nie zasługiwała na uwagę: usta były za szerokie, nos zdecydowanie daleki od ideału, a broda zbyt wyraźnie zarysowana. Także włosy nie spełniały wymogów mody, zamiast czernić się jak smoła lub jaśnieć jak u anioła, pozostawały w jasnym odcieniu brązu. Nie były też krótko obcięte, jak u większości dam, lecz okalały twarz wijącymi się lokami, bywały również upięte z tyłu głowy w węzeł, z którego loki spływały na uszy, Od czasu do czasu panna Wendover wywoływała burzliwy sprzeciw swej bratanicy, wiążąc na nich koronkowy czepiec. Fanny twierdziła wtedy, że ciotka wygląda jak stara panna i wydawała okrzyk oburzenia, gdy ta odpowiadała swym miłym, melodyjnym głosem:

- No cóż, przecież jestem starą panną.

Wyglądało na to, że jej przyjazdu niecierpliwie wyczekiwano, bo ledwie powóz przystanął, już szeroko otwarto drzwi domu, w którym panna Wendover mieszkała, i spiesznie wyszedł z nich służący, by opuścić schodki. Jego śladem podążył starszy kamerdyner, który z promienną miną pomógł swej pani wysiąść, mówiąc na powitanie:

- Dobry wieczór, panno Abby! Ten wieczór naprawdę jest dobry, bo sprowadza panią do domu. Cieszę się, że znów mogę panią widzieć!

- Ja też się cieszę, Mitton - odparła. - Chyba jeszcze nigdy nie wyjeżdżałam na tak długo! Czy mojej siostrze dopisuje zdrowie?

- Całkiem krzepko się trzyma, jeśli nie brać pod uwagę drobnych dolegliwości reumatycznych. Była niedysponowana zaraz po pani wyjeździe i uległa wtedy przekonaniu, że ze swą konstytucją może zapaść na suchoty..,

- Och, nie! - wykrzyknęła Abby w komicznym przestrachu.

- Istotnie nie, proszę pani - przyznał Mitton. - To było tylko dość nagminne ostatnio przeziębienie, po którym pozostał lekki kaszel... Doktor, ten nowy, wkrótce ją o tym przekonał. - Kamerdyner powiedział to z powściągliwym szacunkiem, ale w oczach zamigotały mu ogniki, które sprowokowały Abby do mimowolnego chichotu. Błyski w oczach stały się jeszcze wyraźniejsze, ale Mitton ciągnął niewzruszenie: - Bardzo ją pani ucieszy swoim widokiem. Od kilku godzin siedzi jak na szpilkach, bo nie może się pani doczekać.

- Wobec tego muszę natychmiast do niej zajrzeć - stwierdziła Abby i lekkim krokiem weszła do domu zostawiając Mittona, by mógł objąć dwornym powitaniem również jej towarzyszkę podróży.

Między kamerdynerem, który służył u Wendoverów od niepamiętnych czasów, a dawną nianią trzech najmłodszych sióstr trwała nieustanna walka o pozycję, toteż Grimston odniosła się do tych ceremonii nader niechętnie, dopatrując się w tonie Mittona protekcjonalizmu. Surowo przykazała mu nie tracić czasu na jej osobę, lecz zająć się szkatułką na biżuterię panny Abby.

Tymczasem Abby, biegiem pokonując schody, spotkała siostrę oczekującą na pierwszym podeście. Starsza panna Wendover zamknęła ją w czułym objęciu, wylała z siebie potok łez szczęścia i trochę nieskładnie zaczęła prosić, by Abby natychmiast położyła się do łóżka po męczącej podróży, przeszła do salonu, nie kłopotała się mówieniem czegokolwiek, póki nie będzie naprawdę wypoczęta, i zaraz opowiedziała jej wszystko o drogiej Jane, drogiej Mary i drogim, słodziutkim maleństwie Jane.

Różnica wieku między obiema siostrami wynosiła szesnaście lat, jedna była najmłodsza, druga zaś najstarsza w licznym rodzeństwie, z którego troje dzieci zmarło w dzieciństwie. Najstarszy brat odszedł z tego świata, gdy jego jedyna latorośl, córka, była jeszcze bardzo mała. Teraz więc między Seliną, której stuknął już czwarty krzyżyk, a dwudziestoośmioletnią Abigail pozostali tylko James, Mary i Jane. Właśnie u Jane, która wyszła za mąż za człowieka posiadającego znaczny majątek w hrabstwie Huntingdon, Abigail spędziła prawie sześć tygodni, przyzwana na pomoc w obliczu nadmiaru klęsk, które spadły na siostrę: akurat gdy jej potomstwo leżało powalone odrą, niania spadła ze schodów i złamała nogę, a Jane, inaczej mówiąc lady Chesham, w każdej chwili mogła obdarzyć sir Francisa czwartym petit paquet. W liście pełnym emfazy błagała więc, by najdroższa Abby natychmiast zjechała do niej, koniecznie zabrawszy z sobą Grimston, gdyż nic na świecie nie zmusiłoby jej do zostawienia ukochanych dzieci na łasce obcej kobiety.

W ten sposób Abigail objęła wysuniętą placówkę w Huntingdonshire, gdzie przez ponad pięć tygodni usilnie stawiała czoło krytycznej sytuacji. Po przyjeździe zastała w łóżkach troje dzieci z odrą, siostra położyła się w dwa dni później, szwagier zaś, nie okazujący jej ani krzty przyjaznych uczuć, najwyraźniej trwał w przekonaniu, iż prokurując ten fatalny splot okoliczności niesprawiedliwy los miał na celu jedynie zwalenie na niego wszystkich możliwych trudów życia.

- Na pewno jesteś wycieńczona! - powiedziała Selina, prowadząc ją do salonu. - I że też po tym wszystkim musiałaś jeszcze na łeb, na szyję gnać do Londynu! Doprawdy Mary nie powinna była tego od ciebie wymagać.

- Niczego nie wymagała. Sama się wprosiłam, w nagrodę za to, że uniknęłam zwady z sir Francisem. W życiu nie widziałam równie nadętego i kłótliwego człowieka! Szczerze współczuję Jane i wybaczam jej wszelką drażliwość. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak ucieszyła mnie zadowolona mina George'a i cieple powitanie, jakie on i Mary sprawili mi na Brook Street! Popełniłam szaleństwo i zrobiłam mnóstwo zakupów. Poczekaj tylko, aż zobaczysz czepek, który ci przywiozłam. Będziesz w nim uroczo wyglądać. Poza tym kupiłam kilka sztuk delikatnego muślinu dla Fanny, trochę zbytkownych drobiazgów dla siebie i... Ale, ale, gdzie jest Fanny?

- Och, będzie wielce strapiona, że nie miała okazji cię powitać zaraz po przyjeździe!

- Tere fere! Niby dlaczego? Dzisiaj jest czwartek, prawda? Wobec tego przypuszczam, że poszła na kotylionowy bal.

- Sądziłam, że nie będzie w tym nic niestosownego - powiedziała Selina nieco defensywnie. - Lady Weaverham zaprosiła ją na obiad i zabrała potem do Upper Rooms. Zgodziłam się, bo nie przeczuwałam wówczas, że już dziś będziesz z nami.

- Naturalnie! - zawołała Abby. - Gdyby Fanny odmówiła, postąpiłaby bardzo niestosownie!

- No, właśnie - skwapliwie potwierdziła Selina. - Zwłaszcza wobec lady Weaverham. Przyznasz chyba, że to nadzwyczaj miła osoba. Poza tym ma dwie córki, zachowała się więc niezwykle uprzejmie, występując z takim zaproszeniem. Przecież nasza kruszyna jest niezaprzeczalnie najurodziwszą panną w Bath!

- Bezwzględnie! A co do lady Weaverham, to nie znam drugiej tak miłej osoby... ani tak nierozważnej. Żałuję... Ech, mniejsza o to. Tym razem naprawdę się cieszę, że wzięła Fanny na bal, bo właśnie o Fanny muszę z tobą porozmawiać.

- Naturalnie, kochanie. Ale jesteś zmęczona i na pewno bardzo tęsknisz do łóżka. Zaraz każę podać talerz rosołu...

- Ach nie, wystarczy mi kapka owsianki na wodzie - powiedziała Abby ze śmiechem.

- Nie bądź niemądra, gąsko, zatrzymałam się na obiad w Chippenham i wcale nie jestem zmęczona. Niech tylko zdejmę kapelusz, to wypijemy razem herbatę i będziemy mogły spokojnie sobie wszystko opowiedzieć. - I dodała figlarnie: - Wyglądasz jak wcielenie winy... czyżbyś obawiała się połajanki? No, nie. Nie ośmieliłabym się przecież łajać starszej siostry. Nie jestem taka bezwstydna!

Odeszła, zostawiając Selinę, żeby zadzwoniła na służbę i dopilnowała podania herbaty. W sypialni na piętrze znalazła Grimston rozpakowującą kufer z jej rzeczami. Na twarzy groźnej matrony gościł wyraz jawnej dezaprobaty. Nie ukrywała bynajmniej przed młodszą panną Wendover, że od początku wiedziała, jak skończy się zostawianie Fanny z panną Seliną i Betty Conner, która ma więcej włosów niż rozumu, a do tego jest trzpiotowata.

- Hulanki i nic więcej! - oświadczyła ponuro. - Koncerty, bale, teatry, pikniki i sama nie wiem co jeszcze!

Abby miała swoje powody, by podejrzewać, że jej bratanicy pobłażano ostatnio daleko bardziej niż zwykle, ale ponieważ nie zamierzała dyskutować na ten temat z Grimston, odparła tylko:

- Ciekawe, skąd masz takie wiadomości. - Skutecznie poskromiła tym starą nianię, która zamilkła ciężko urażona.

Panny Wendover sprawowały faktyczną opiekę nad swą bratanicą, odkąd matka dwuletniej dziewczynki osierociła ją, wydając na świat następne martwe dziecko. Ojciec powierzył wtedy córkę pieczy babki. Jego śmierć w trzy lata później nie zmieniła tego układu w najmniejszym stopniu. Gdy w dwunastym roku życia Fanny jej dziadek uległ nieszczęśliwemu wypadkowi na polowaniu, wdowa po nim postanowiła przenieść się do Bath, rezygnując z mieszkania w nabytym na dożywocie domu, gdyż tamtejszy klimat nigdy nie służył jej wątłemu zdrowiu. Najstarszy żyjący brat panien Wendover, James, który w świetle prawa był opiekunem dziewczynki, z największą radością pozostawił Fanny u babki. Był co prawda ojcem dobrze zapowiadającej się rodziny, ale miał za żonę kobietę o wyjątkowo silnym charakterze, nie przejawiającą bynajmniej zapału do przyjęcia na siebie ciężaru wychowania bratanicy męża. Pani Wendover umarła w trzy lata później, gdy Fanny zaczęła się zapowiadać na niezwykłą piękność. Wtedy jednak żona Jamesa Wendovera, Cornelia, wykazała jeszcze mniej ochoty, by wpuścić pod swój dach pannicę, która nie tylko mogłaby zaćmić urodą swe dwie kuzynki, lecz w dodatku zarazić je płochością. Tak więc James, zarządca, a jednocześnie mieszkaniec nieruchomości, której właścicielką była Fanny, łaskawie poinformował siostry, iż tymczasem mogą nadal odgrywać rolę opiekunek drogiego dziecięcia. Szkoda byłoby przecież przerywać edukację Fanny w ekskluzywnym seminarium w Bath, na co zwróciła mu uwagę Cornelia. James, niezłomnie strzegący rodzinnych tradycji, był gotów zapewnić Fanny korzystne małżeństwo, uważał jednak, że ma jeszcze przed sobą sporo czasu, nim na Cornelię spadnie obowiązek wprowadzenia jego bratanicy do towarzystwa. Nie przychodziło mu na myśl, że gdy Fanny dojrzeje do tego awansu, Cornelii będzie zależało bardziej niż kiedykolwiek na pozostawieniu dziewczyny z ciotkami. Żona wyznała mu zresztą, że nie może jej polubić, przypominając ze smutkiem, iż z nieszczęsną matką Fanny było podobnie. Należało mieć tylko nadzieję, iż pannica nie wyrośnie na jedną z tych nowoczesnych awanturnic, choć ze swej strony Cornelia była zdania, że przez swą żywiołowość Fanny i tak za bardzo rzuca się w oczy. Czegóż jednak można się spodziewać po dziewczynie wychowywanej przez dwie zaślepione stare panny?

Młodsza z tych dwóch zaślepionych panien wróciła właśnie do salonu; siostra siedziała już przy małym stoliku, na którym podano herbatę. Starsza panna Wendover, rzuciwszy jedno tylko spojrzenie na jej podróżną suknię z bufiastymi rękawami i małą kryzką z nakrochmalonego muślinu, natychmiast powitała ją aprobującym okrzykiem:

- Nigdy nie widziałam cię aż tak szykownej. Londyn, jak sądzę?

- Owszem. Mary była tak uprzejma, że zaprowadziła mnie do swojej prywatnej francuskiej mistrzyni kroju. To wyjątkowo sympatyczny gest z jej strony.

- Francuzka! Ośmielę się zauważyć, że musiała być wobec tego niesamowicie droga, bo przypominam sobie, jak kiedyś Cornelia ze zgrozą wyrażała przede mną nadzieję, że Mary nie zrujnuje George'a swymi ekstrawagancjami i mówiła, że ona nie mogłaby sobie pozwolić na suknie od francuskiej krawcowej.

- Mogłaby, tylko tego nie robi - odpowiedziała Abby, popijając herbatę. - Jakże szczęśliwy musi być James, że trafiła mu się równie sknerowata żona, jak on sam.

- Och, Abby, jak możesz? Pamiętaj, że to twój brat!

- Pamiętam i nie przestaję tego żałować! - odpaliła Abby. - I nie próbuj cytować mi listy jego cnót, bo nie tylko nie wydaje się od tego bardziej sympatyczny, ale wręcz przeciwnie. Ponadto jest niepoprawny z wtykaniem nosa w nie swoje sprawy. Stanowczo nie mam dla niego ciepłych uczuć.

Słysząc to Selina, kontrapunktująca dotąd słowa siostry cichymi gdaknięciami sprzeciwu, na chwilę zamilkła, po czym ostro spytała:

- Czy również do ciebie James napisał?

- Żeby tylko to! Osobiście pojawił się w Londynie, by wygłosić przede mną jedną ze swych napuszonych mów: „Moja droga, co ty robisz w tym miejscu? Kim jest ten młody ladaco, który zaleca się do Fanny?"

- No nie, co znowu za ladaco! - obruszyła się Selina, zdecydowanie nabierając rumieńców.

- To  jest  miłość  od  pierwszego  wejrzenia...  i  ten  młody  człowiek ma bardzo  dobre maniery... Wyobraź sobie, że wybiegł z pijalni bez parasola, żeby sprowadzić dla mnie lektykę, i cały przemókł, bo wiesz, jak to jest w Bath, kiedy nagle zaczyna padać i nigdzie nie można znaleźć lektyki ani powozu, więc byłam święcie przekonana, że przemarznie i może rzucić mu się na płuca, a on nic sobie z tego nie robił... taki uprzejmy! I wcale nie zamienił wtedy ani słowa z Fanny, bo jej ze mną nie było, a pamiętam, że widziałam go dwa, nie, na pewno trzy dni wcześniej w Upper Rooms, i wtedy Fanny ze mną była, i też z nią nie rozmawiał, więc jeśli myślisz, że postarał się o lektykę dla mnie, żeby z nią zawrzeć znajomość, to się grubo mylisz, Abby! Gdyby o to mu chodziło, to poprosiłby pana Kinga, żeby go nam przedstawił w Upper Rooms. No, a poza tym... - podsumowała, sugerując pozą i tonem głosu niezbijalność argumentu - poza tym on wcale nie jest młody. Powiedziałabym, że w twoim wieku, a chyba nawet starszy!

Po tej zawikłanej wypowiedzi Abby nie mogła powstrzymać się od śmiechu, ale jednocześnie pokręciła głową i zaraz westchnęła:

- Och, Selino, ty gąsko!

- Rozumiem, że masz mi coś do zarzucenia - powiedziała Selina i sztywno wyprostowała się na krześle. - Nie mogę jednak domyślić się co takiego, bo przecież przed twoim wyjazdem Fanny też miała wielu adoratorów, a kiedy powiedziałam, że jest za młoda, by chodzić na bale, nazwałaś mnie niedzisiejszą, a mówiłam też, że Fanny będzie miała dużo większą przyjemność z pierwszego pokazania się w Londynie, jeśli przedtem posmakuje trochę towarzystwa. I to jest święta prawda, bo nie ma... nie ma gorszej męki niż wchodzić w świat prosto ze szkoły, wszystko jedno ile lekcji tańca i dobrych manier ma się za sobą. Osobliwie jeśli ktoś jest trochę nieśmiały... nie to, bym chciała powiedzieć, że Fanny jest nieśmiała, czasem nawet zastanawiam się, czy nie jest za bardzo... choć naturalnie nigdy nie popada w niestosowność! I jeśli James mówił ci takie nie sprawdzone rzeczy, to musiał polegać na tym, co wygadywała ta obrzydliwa kobieta, która jest przyjaciółką od serca Cornelii... właśnie tego zresztą można się po Cornelii spodziewać, że znajdzie sobie zausznicę w takiej oszczerczej istocie jak pani Ruscombe! Możesz być pewna, że to właśnie ona tak go nastawiła, przez tę jej córkę z nalaną twarzą, której pan Calverleigh nigdy nie okazuje przy powitaniu nic więcej prócz chłodnej uprzejmości, chociaż został przedstawiony zgodnie z wszelkimi zasadami i bez przerwy zachęca się go, by smalił do niej cholewki!

- Tak, to bardzo prawdopodobne - przyznała Abby.

- No, sama widzisz! - triumfowała Selina. Reakcja na to dictum nastąpiła dopiero po chwili.

Abby powiedziała:

- Gdyby tylko to było wszystko, Selino... ale nie jest. George nie rzuca oszczerstw na ludzi, a też mówił o Calverleighu z największą pogardą, uważał bowiem za słuszne ostrzec mnie przed nieodpowiedniością tego młodego człowieka. Nie dość, że jest hazardzista, to jeszcze nosi piętno łowcy posagów. Chodzą słuchy, że Fanny nie jest pierwszą dziedziczką wielkiego majątku, do której Calverleigh się zaleca. Wyobraź sobie, że nie dalej niż w zeszłym roku znalazł jakąś głupią pannę, która była gotowa z nim uciec! Na szczęście zamysł wyszedł na jaw i całą sprawę zatuszowano.

- Nie wierzę - zaprotestowała drżąca z oburzenia Selina. - Stanowczo nie. I dziwie się, że George powtarza takie plotki z magla! Nieodpowiedni, też mi coś! Uważam, że jest dżentelmenem w każdym calu, do tego godnym najwyższego szacunku, i tak samo sądzą wszyscy w Bath!

- Och, nie blaguj Selino. Doskonale wiesz, że lady Trevisian nie poważa go ani trochę. W istocie mówiła nawet do Mary, że tuż przed swoim wyjazdem z Bath ostrzegała cię: radziła ci pójść po rozum do głowy i delikatnie dać mu odprawę. Stąd dowiedział się o całej sprawie George.

Selina spiekła raka i powiedziała:

- Dziwię się, że lady Trevisian nie ma nic lepszego do roboty niż jeździć na plotki do Londynu. I robić z igły widły, o czym niedawno się przekonałam... nie chcę przez to powiedzieć, że Fanny nie zachowała się bardzo niewłaściwie, powiedziałam jej to, zapewniam cię... ale wszystko przez to, że lady Trevisian widziała ją z nim na spacerze w Sydney Gardens, całkiem przypadkowo... chcę powiedzieć, że mieli tam spotkanie, była z nią Betty oczywiście... przynajmniej wtedy, gdy ich widziano... więc bardzo surowo zbeształam Fanny i wytłumaczyłam jej, jak gorszące byłoby, gdyby ludzie pomyśleli o niej, że jest nieskromna. O tak, i powiedziałam jej, że jestem zaskoczona zachowaniem pana Calverleigha, co jak sądzę mu powtórzyła, bo zaraz następnego ranka złożył mi wizytę, żeby prosić o wybaczenie i wyjaśnić, że jest w Bath pierwszy raz i temu należy przypisać jego niewiedzę o tym, jak niewłaściwe dla młodej panny z wychowaniem jest spacerowanie po parku... by nie wspominać już o labiryncie... pod nieobecność przyzwoitki i nawet służącej, bo Fanny odesłała Betty do domu, taka była niegrzeczna... całkiem bezmyślna,  ale to jeszcze takie dziecko... jestem przekonana, że nie miała pojęcia., a on, daję ci słowo... znalazł się tak, jak należy!

- Naprawdę? - spytała dość oschłym tonem młodsza panna Wendover. - Nie sądzisz chyba, że ja chcę robić z igły widły! Rzecz w tym, Selino, że choćby Calverleigh był nawet przeuroczy, nie jest odpowiedni dla Fanny. Jeśli George, który jest o wiele za poczciwy na to, by rzucać obelgi na ludzi dlatego, że kogoś nie lubi, nazywa go birbantem, co jak wnoszę oznacza człowieka rozwiązłego...

- Och nie, Abby! - wykrzyknęła wzburzona Selina.

- Hm, musi być w nim coś bardzo niepożądanego, skoro James na gwałt przygnał do Londynu.

- Owszem, bo on chce znaleźć dla Fanny znakomitego męża! Mam nadzieję, że umiem docenić mojego brata, bo mu się to należy, ale muszę powiedzieć, że na tym punkcie ma moim zdaniem kompletnego bzika.

- Było... znacznie gorzej - powiedziała Abby dzieląc słowa i marszcząc czoło. - Odniosłam wrażenie, że coś go opętało. W istocie nie mógł nawet wymówić tego nazwiska, bo zaczynał się trząść. Byłoby to nawet śmieszne, gdyby tak mnie nie zirytował. Bo kiedy go spytałam, dlaczego czuje taką gwałtowną niechęć do Calverleigha, to zrobił minę niewiniątka i oświadczył, że takie sprawy są nie dla moich uszu! Powiedział, że muszę polegać na jego osądzie, a jeśli szybko nie położę kresu tej znajomości, to nie pozostanie mu nic innego, jak zabrać Fanny spod naszej opieki.

- Co takiego?! - zachłysnęła się Selina.

- Nie wpadaj w rozpacz, kochanie! - odrzekła Abby, uśmiechając się do niej. - On może dużo mówić o zabieraniu Fanny do swojego... czy, raczej, do jej domu, ale wyobrażam sobie, jak stanowczy sprzeciw zgłosi Cornelia. Gdyby miał ją przekonać, udałoby mu się to chyba pierwszy raz w życiu.

- To byłoby okrucieństwo! Biedna Fanny... - zdołała wydusić z siebie Selina, wyraźnie zagrożona palpitacjami.

- E tam, uciekłaby! - pogodnie odparła Abby. - Powiedziałam mu to, dzięki czemu miał szansę wyżalić się nad niestosownością jej wychowania. Zanim jednak poszło między nami na noże...

- Och, nie powinnaś była! O Boże, Boże, ile razy kochana mama błagała cię, żebyś nie była taka... taka prędka?

- Rozumie się, że nie powinnam, ale na szczęście nikomu nie stała się krzywda, bo rozmawialiśmy w obecności Mary, a niech tylko ktoś spróbuje urągać jej zdrowemu rozsądkowi! Powiedziała tym swoim ciepłym, spokojnym tonem... wiesz, Selino, o jaki ton chodzi, prawda... że robi się wielki raban o przelotny flirt, który nigdy nie zamieniłby się w nic poważnego, gdyby tylko James powstrzymał się od robienia z niego wielkiej tragedii i nie umacniał Fanny w przekonaniu, że jest jakąś współczesną Julią. Wywarła na nim tą uwagą duże wrażenie, na mnie zresztą też. - Urwała widząc, że siostra nie podziela jej odczuć. - Nie zgadzasz się z tym?

Łagodne oczy starszej siostry wypełniły się łzami współczucia.

- Jak możesz być tak nieczuła, Abby? - spytała drżącym głosem. - Sama przecież tyle razy mówiłaś, że za nic nie wolno dopuścić, by naszą kruszynę poświęcono tak samo jak ciebie! Kiedy przypomnę sobie twoje cierpienia... kiedy pomyślę o twoim... twoim zmarnowanym życiu...

- Oszalałaś, Selino? - wpadła jej w słowo osłupiała Abby. - Jakie cierpienia?

- Możesz mnie zwodzić, ale i tak nie uwierzę, że zapomniałaś, co przeżyłaś, kiedy papa zabronił biednemu panu Thornaby'emu choćby zbliżać się do ciebie!  Ja nigdy tego nie zapomnę - zapewniła Selina.

- Wielkie nieba! - Niespokojny wyraz oczu Abby ustąpił miejsca niepohamowanej wesołości. - Bardzo cię proszę, moja niemądra gąsko, spróbuj jednak o tym zapomnieć. Ja to zrobiłam, słowo ci daję. Prawdę mówiąc, nawet nie przypominam sobie zbyt wyraźnie, jak ten człowiek wyglądał, chociaż wówczas rzeczywiście wydawało mi się, że pęknie mi serce. Tak to jest z siedemnastolatkami, które potem dochodzą do wniosku, że nie było o co kruszyć kopii.

Ten smutny brak wrażliwości trochę zmieszał Selinę, zaraz jednak odzyskała wigor, mówiąc z poczuciem bezgranicznej wyrozumiałości:

- Zawsze byłaś bardzo dzielna, kochanie! Ale skoro zapomniałaś pana Thornaby'ego, to czemu odrzuciłaś propozycję lorda Broxbourne? To stanowiło wielki zaszczyt, a do tego lord był wybitnym człowiekiem o światłym umyśle i z wszelkimi przymiotami, którymi nie należało gardzić.

- Jednego przymiotu mu brakowało. Był nudny jak lukrecja! - W oczach Abby znowu zagościła wesołość. - Czyżbyś sądziła, że przez te wszystkie lata rozczulam się nad swoim złamanym sercem? Kochana siostro, przepraszam, ale niestety zawsze muszę cię rozczarowywać: nie warto robić ze mnie bohaterki tragicznego romansu.

- Zaraz powiesz mi jeszcze, że ty też postanowiłaś znaleźć dla naszej biednej kruszyny znakomitego męża. Ale chyba za dobrze cię znam, żeby w coś takiego uwierzyć.

- Mam nadzieję. Wprawdzie przyznaję, że papa miał rację, pokazując panu Thornaby'emu drzwi, ale jego pogląd, który odziedziczył po swoim ojcu, a przekazał Jamesowi, żeby wszystkie dzieci co do jednego brały ślub z pieniędzmi, ma znamiona obsesji! I możesz być pewna, że nie dopuściłabym do tego, żeby poświęcić Fanny, tak samo jak poświęcono ciebie i Jane. Mary okazała dość uległości, by zakochać się w George'u, ale pomyśl tylko o Jane. Ją przecież gwałtem zmuszono do małżeństwa z tą wstrętną kreaturą, która nie może poszczycić się niczym oprócz bogactwa i tytułu.

Selina, która przez całe życie czerpała pocieszenie z mocno wpojonej wiary w nieomylność ojca, powiedziała słabym głosem:

- No, nie! Jak możesz mówić takie rzeczy, Abby? Ktoś mógłby pomyśleć... gdyby nie... no, może czasem był odrobinę... Ale jestem pewna, że robił tylko to, co uważał za słuszne!

- Gdyby nie ojciec - ciągnęła Abby niezłomnie -  wyszłabyś za mąż za tego wikarego... zapomniałam już, jak się nazywał, ale bylibyście pewnie bardzo szczęśliwi i mielibyście gromadkę dzieciaków... Och, kochanie, wybacz mi! Nie chciałam, żebyś przeze mnie płakała!

Selina istotnie zalała się łzami, ale szybko je otarła i powiedziała:

- Nie przejmuj się, to tylko wspomnienie, zresztą nawet droga mama, która zawsze rozumiała głos mojego serca, nie umiała ukryć przede mną złego przeczucia, że on wyłysieje, zanim skończy czterdzieści lat! To tobie trzeba współczuć.

- Ani trochę. Nie żałuję Thornaby'ego, poza tym nie poświęcono mnie tak jak Jane! A ja nie pozwolę Jamesowi złożyć krwawej ofiary z Fanny, możesz być tego pewna! Z drugiej strony, kochanie, jeśli tylko będzie w mojej mocy zapobiec takiej sytuacji, nie pozwolę jej również rzucić się w ramiona pierwszego łowcy posagów, który zacznie się do niej zalecać.

- Ależ jestem przekonana,  że on  nie jest  nikim takim! - zakrzyknęła Selina z pretensją w głosie. - Posiada znaczny majątek w Berkshire i jest przedstawicielem bardzo wybitnej rodziny. O ile wiem, może pochwalić się rodowodem sięgającym setek lat!

- No cóż, nie wiem nic o jego antenatach, ale z tego, co zdołałam się dowiedzieć, ostatnio jego rodzina słynie tylko z utracjuszostwa, z niczego więcej. Ten człowiek ma złą reputację, a według Jamesa również jego ojciec stanowczo nie należał do ludzi godnych szacunku. Jego wuj został relegowany z Eton, potem, zdaje się, wiódł bardzo awanturnicze życie, aż w końcu wsadzono go na statek i wysłano do Indii przykazując, by nie ważył się wracać na łono rodziny. W dodatku, zdaniem George'a, majątek Calverleighów jest poważnie obciążony. Jeśli więc uważasz, że wszystkie te okoliczności czynią ze Stacy'ego Calverleigha dobrą partię dla Fanny...

- Ależ nie, nie, nie! - wykrzyknęła Selina, mocno zaniepokojona. - Tylko nie mogę uwierzyć, że biedny pan Calverleigh... zawsze uważałam przenoszenie ojcowskich grzechów na synów za wielką niesprawiedliwość, co zaś się tyczy wuja, jest to doprawdy niegodziwe! Ten młody człowiek ma takie eleganckie maniery, jest nadzwyczaj wrażliwy, i... och, po prostu nie wierzę!

- To powiedział George, a musisz przyznać, że on nie ma w sobie nic z pruderii, w odróżnieniu od Jamesa. - Umilkła i przez chwilę w zadumie marszczyła brwi. - Czy nie sądzisz, że rozwiązły człowiek musi być uroczy, bo mnie się tak zdaje?

- Abby! - zadławiła się Selina. - Muszę usilnie cię prosić, żebyś trochę panowała nad swoim językiem. Gdyby ktokolwiek cię usłyszał...

- Ale nikt oprócz ciebie nie słyszy - z naciskiem odparła Abby. - Zresztą powiedziałam tylko...

- Nic nie wiem o ludziach tego pokroju! - pospiesznie przerwała jej Selina.

- Ja też nie - przyznała Abby z nutą żalu w głosie. - Naturalnie jeśli nie liczyć przeczytanych powieści, no i tego zabawnego człowieka na balu wydanym przez Ashendenów... och, już nie wiem ile lat temu. Papa powiedział, że nie pozwoliłby swojej córce nawet na jeden taniec z takim typem, tyle że ja już z nim tańczyłam i było bardzo przyjemnie! Nie wiem, czy on był rozwiązły, ale wiem, że bezwstydnie flirtował. I to bynajmniej nie od Rowlanda, który wysokim mniemaniem o doniosłości własnych sądów przypominał papę....

Było oczywiste, że nawet jeśli starsza panna Wendover cokolwiek na ten temat wiedziała, postanowiła raz na zawsze usunąć to z pamięci. Wezwawszy więc na pomoc cały autorytet, do jakiego upoważniał ją wiek, wygłosiła ostrą reprymendę:

- Czy muszę ci przypominać, Abigail, że drogi Rowland nie żyje?

- Nie, i nie musisz mi też przypominać, że był naszym najstarszym bratem. A także nazywać mnie tym ohydnym imieniem. Wiele mogłabym papie wybaczyć, ale nie to. Abigail, też coś! Jak kucharka albo sługa!

- Są ludzie, dla których twoje imię jest czarujące! - powiedziała Selina, rzucając jej figlarne spojrzenie. - Weźmy na przykład Canona Pinfolda, który uważa, że tak samo czarująca jesteś ty sama. Mówi, że imię Abigail pochodzi z hebrajskiego i oznacza „radość ojca".

Po chwili absolutnego oszołomienia jej niepoprawna siostra dostała ataku śmiechu. Dopiero w kilka minut później była zdolna do wydobycia z siebie jakiegokolwiek dźwięku oprócz radosnego pisku.

- Oj... oj...ojciec nie mógł tego wiedzieć. Co za ha... ha... ha... haniebna pomyłka, przecież zawsze robił tyle ha... ha... łasu, że chce jeszcze jednego syna! – Kiedy wreszcie udało się jej opanować wybuch śmiechu, widok bolesnego wyrzutu w oczach Seliny omal nie rozśmieszył

jej ponownie. Przygryzając wargę, powiedziała nieco łamiącym się głosem: - Nie miej mi tego za złe! Wiesz przecież, jaka jestem. I właściwie co to wszystko ma wspólnego z Fanny? Rozumiem, Selino, że postanowiłaś popierać Calverleigha, ale nawet gdyby był w najwyższej cenie na małżeńskiej giełdzie, to i tak mógłby mi się nie podobać! Naprawdę chcesz, żeby Fanny popędziła do ołtarza z pierwszym poznanym mężczyzną, który nie jest kimś o pokolenie starszym czy towarzyszem dziecięcych zabaw? Przecież ona ma dopiero siedemnaście lat!

- Powiedziałam jej, że jest za młoda na to, by twierdzić, że zdobyła na trwałe czyjąś przychylność - odparła Selina, znów zepchnięta do defensywy. - Właśnie tak, i jeszcze powiedziałam, że musi to sobie wybić z głowy, bo jej wuj nigdy nie odniesie się ze zrozumieniem do tego związku!

Ostatnie zdanie do końca wybiło Abby z chichotliwego nastroju.

- Nie zrobiłaś tego! - wykrzyknęła. - Och, Selino, nie mogłaś tego zrobić!

- Dlaczego nie? - spytała Selina z wyraźnymi oznakami oszołomienia, zauważalnymi zarówno w głosie, jak i na twarzy. - Przecież nie dalej niż przed chwilą powiedziałaś...

...