Dążenia narodowościowe Rumunii
Potomkowie rzymskich Traków. Działalność ruchu narodowościowego rozwijała się w dwóch sektorach: w węgierskich Siedmiogrodzie (należący do Habsburgów) i w księstwach w Mołdawii i Wołoszczyźnie (wchodzące w skład imperium osmańskiego). W Siedmiogrodzie mieli większą swobodę, tam działali aktywnie księża grekokatolickie (wydawnictwa, szkoły nauczycielskie) lojalni wobec Wiednia ale i wrażliwi na los i język narodu. Obok kapłanów pojawili się też pierwsi intelektualiści.
W imperium Rumunii mieli ograniczone pole działania nie przez Turków, ale przez Greków panoszących się w cerkwi, urzędach. Dlatego ruch narodowy był antygrecki. Od lat 30 po powstaniu greckim coraz więcej stanowisk w Cerkwii i administracji zajmowali Rumunii, wzrosło zaplecze społeczne ruchu rumuńskiego. Coraz częściej domagali się hospodarstwom liberalnych praw. Ważne nazwisko Mihail Kogălniceanu i gazeta jaką założył „Dacia Literară” przedstawił plan zjednoczenia ziem rumuńskich i utworzenia tzw. Wielkiej Rumunii składającej się z hospodarstw Siedmiogrodu, Besarabii, Bukowiny. Liczył na lud rumuński i chciał alfabetu opartego na alfabecie łacińskim Kogălniceanu kontynuował prace aktywnego w Bukareszcie od 1816r działacza Gheorghea Lazăra. Rozwój ruchu był możliwy dzięki jawnemu poparciu ze strony rosyjskich konsulów mających tam duże wpływy.
lucyyy91