Kim_Harrison_-_Zapadlisko_04_roz_1-6.pdf

Garść pełna uroków

Zapadlisko 04

Tłumaczyła Rissaya

www/chomikuj.pl/rissaya

Jeden

Odgłos zamykania drzwi samochodu Davida odbił się echem od kamiennej fasady

ośmio piętrowego budynku obok którego zaparkowaliśmy. Nachylając się obok szarego

sportowego samochodu zasłoniłam oczy i mrużąc je spojrzałam na wiekowe i piękne

architektonicznie kolumny i żłobione parapety. Najwyższe piętro było złote w słońcu, ale

tutaj na poziomie ulicy nadal byliśmy w chłodnym cieniu. Cincinnati miało kilka takich

budynków granicznych, w większości opuszczonych, jakim ten wydawał się być.

- Jesteś pewna, że to jest to miejsce? – zapytałam, przeciągając płasko rękami po

dachu jego samochodu. W pobliżu była rzeka, mogłam wyczuć zapach oleju i benzyny

dochodzący od statków. Z górnych pięter najpewniej było widać rzekę. Chociaż ulica była

czysta, cały teren znajdował się poniżej poziomu wody. Przy odrobinie troski i wielu

pieniędzy, mógł to być najnowszy mieszkaniowy przebój w mieście.

David postawił swoją zniszczoną skórzaną aktówkę i sięgnął do wewnętrznej

kieszeni marynarki od garnituru. Wyciągnął plik papierów, potem potrząsnął nim, spojrzał

na odległy róg i tabliczkę z nazwą ulicy.

- Tak – powiedział, jego łagodny głos był zdenerwowany, ale nie zmartwiony.

Pociągnęłam moją krótką czerwoną skórzaną kurtkę w dół, poprawiłam swoją torbę

podciągając ją wyżej na ramię i przeszłam na jego stronę samochodu, postukując obcasami.

Chciałabym powiedzieć, że nosiłam moje świetnie stukające buty, ponieważ dobrze się nich

biegało, ale naprawdę je lubiłam. Wyglądały dobrze z niebieskimi dżinsami i czarną

koszulką jakie miałam na sobie, a z pasującą czapką wyglądałam i czułam się

impertynencko.

David skrzywił się, może z powodu mojego ubioru, a może zasłużyłam na ironiczną

akceptację kiedy zobaczył, że śmieję się cicho z niego. Był w swoim poważnym służbowym

ubraniu, a swoje sięgające ramion, falujące czarne włosy ujarzmił trzymającą je z tyłu

klamrą. Widziałam go parę razy w stroju do biegania, pokazującym jego doskonale

wypielęgnowane, tuż po trzydziestce, ciało. Mniam. Widziałam go także w czym

przypominającym ściereczkę do kurzu i kowbojskim kapeluszu w stylu Van Helsinga. Ale

w jakiś sposób jego niewielka postura nie straciła nic na powierzchowności, kiedy był

ubrany jak agent ubezpieczeniowy, którym był. David miał kompleks co do bycia

wilkołakiem.

Zawahałam się kiedy podeszłam do niego i razem patrzyliśmy na budynek. Trzy

ulice dalej mogłam słyszeć ruch uliczny, ale tutaj nic nie poruszało się.

- Jest naprawdę cicho – powiedziałam, obejmując się rękami, w chłodny majowy

wieczór.

Brązowe oczy zwęziły się, David przesunął ręką po świeżo ogolonym policzku.

- To właściwy adres, Rachel – powiedział, spoglądając na górne piętra. – Ale jeżeli

chcesz, mogę zadzwonić i sprawić.

- Nie, jest w porządku – uśmiechnęłam się z zamkniętymi wargami, podnosząc rękę

na której miałam torbę i czując dodatkowy ciężar mojego pistoletu. To była przejażdżka

Davida, nie moja i byłam tak życzliwa jak tylko mogłam, dostosowując się do roszczenia

czarownic ziemi, których mur popękał. Nie potrzebowałam uroków sennego czasu, którymi

załadowałam mój zmodyfikowany pistolet do paint bolla, ale tylko chwyciłam swoją torbę,

kiedy David poprosił mnie, bym pojechała z nim. Nadal była zapakowana, po ostatnim

zadaniu – huragan w pokoju nielegalnego spamera. Zatamowanie go było

satysfakcjonujące.

David poruszył się, szarmancko wskazując mi, żebym poszła pierwsza. Był starszy

niż ja o około dziesięć lat, ale było ciężko to stwierdzić, chyba, że spojrzało mu się w oczu,

- Prawdopodobnie mieszka w jednym z tych nowych mieszkań, które powstały ponad

starymi magazynami – powiedział kierując się do zdobionej werandy.

Parsknęłam i David spojrzał na mnie.

- Co? – zapytał podnosząc ciemne brwi.

Weszłam do budynku przed nim, pchając drzwi, wiec mógł podążyć tuż za mną.

- Myślałam, że jeżeli mieszkasz w takim czymś, to nadal będzie magazyn, a nie dom.

Westchnął, a ja skrzywiłam się. Jenks, mój stary partner zaśmiewałby się. Poczucie

winy uderzyło we mnie i mój spokój osłabł. Jenks obecnie NBU (Nieobecny Bez

Usprawiedliwienia), ukrywał się gdzieś w mieszkaniu wilkołaka, po tym jak skrewiłam nie

ufając mu, ale wraz z wiosną mogłam spróbować do przebłagać i przekonać do powrotu.

Przód holu był przestronny, wyłożony szarym marmurem. Moje obcasy dudniły

głośno, odbijając się od wysokiego pułapu. Zwolniłam i zaczęłam iść tak, żeby zmniejszyć

hałas. Dwie czarne windy znajdowały się po przeciwnej stronie holu i podeszliśmy do nich.

David nacisnął guzik.

Spojrzałam na niego, kącik moich ust zadrżał. Chociaż starał się to ukryć, widziałam,

że ta sytuacja go ekscytuje. Bycie agentem ubezpieczeniowym nie było taką pracą przy

biurku, jak niektórzy myśleli. Większość z jego klientów to byli Inderladrzy, wiedźmy,

wilkołaki, okazjonalnie wampiry, i przy takich klientach określenie dlaczego samochód

klienta był skasowany, było cięższe niż się wydawało. Czy to nastoletni syn wjechał w

ścianę garażu, czy może wiedźma z dołu ulicy w końcu wkurzyła się, kiedy hałasował

klaksonem za każdym razem kiedy przejeżdżał. Jedno podlegało ubezpieczeniu, a drugie już

nie. Czasami dojście do prawdy wymagało, hmmm, techniki twórczego wywiadu.

David zauważył, że uśmiecham się do niego i koniuszki jego uszu stały się czerwone

mimo jego ciemnej cery.

- Doceniam, że przyszłaś ze mną – powiedział. Zmierzająca w naszą stronę winda

zadzwoniła i drzwi otwarły się. – Jestem dłużny ci kolację, okay?

- Nie ma sprawy – dołączyłam do niego w mrocznej, wypełnionej lustrami windzie.

Patrzyłam na swoje odbicie w bursztynowym świetle, kiedy drzwi zamknęły się. Musiałam

przenieść rozmowę z ewentualnym klientem, ale David pomógł mi w przeszłości i to był

ważniejsze.

Odezwał się w nim wilkołak.

- Ostatnim razem, kiedy przystałem na żądania wiedźmy ziemi, odkryłem później, że

oszukała przedsiębiorstwo. Moja ignorancja kosztowała ich setki tysięcy. Doceniam, że

dasz mi opinię, czy przyczyną uszkodzeń było niewłaściwe obchodzenie się z magią.

Schowałam za ucho luźny, kręcony lok czerwonych włosów, który uciekł z mojego

warkocza francuskiego. Winda była stara i powolna.

- Jak mówiłam, nie ma sprawy.

David patrzył na zmieniające się numerki.

- Myślę, że mój szef stara się mnie zwolnić – powiedział cicho. – To jest trzecie

roszczenie w tygodniu, które trafiło na moje biurko – ścisnął swoją aktówkę. – Czeka na

mój błąd.

Oparłam się o tylne lustro i uśmiechnęłam się słabo do niego.

- Przykro mi. Wiem jakie to uczucie.

Rzuciłam swoją starą pracę w Interlandzkim Biurze Bezpieczeństwa prawie rok

temu, by zostać niezależną. Chociaż było ciężko, czasami nadal tak było, to była najlepsza

decyzja jaką podjęłam.

- Mimo to – upierał się, nieprzyjemny zapach piżma narastał, kiedy odwrócił się do

mnie na niewielkiej przestrzeni. – To nie jest twoja praca. Jestem ci dłużny.

- David, odpuść – powiedziałam zirytowana. – jestem szczęśliwa, że przyszłam tu i

upewnię się, że jakaś wiedźma cię nie oszuka. To nic wielkiego. Robię takie rzeczy każdego

dnia. W ciemności. Zazwyczaj sama. I jeżeli mam szczęście, wymaga to biegania,

krzyczenia i mojej nogi na czyimś gardle.

Wilkołak uśmiechnął się pokazując zęby.

- Lubisz swoją racę, prawda?

Uśmiechnęłam się do niego

- Możesz się o to założyć.

Podłogą szarpnęło i drzwi otworzyły się. David poczekał na mnie, przepuszczając

mnie pierwszą. Zajrzałam do ogromnego, rozmiaru całego budynku, pomieszczenia na

górnym piętrze. Słońce wpadało przez sięgające od sufitu do podłogi okna, rozpraszając się

na ścianach budynku. Widoczna przez okno Rzeka Ohio szaro błyszczała. Kiedy skończą

będzie to wspaniałe mieszkanie. Zaswędziało mnie w nosie od zapachu tynku i zaprawy,

kichnęłam.

David rozglądał się na wszystkie strony.

- Halo? Pani Bryant? – zawołał. Jego głęboki głos odbił się echem. – Jestem David.

David Hue z Ubezpieczenia Wilkołaków. Jest ze mną asystentka. – Spojrzał lekceważąco na

moje obcisłe dżinsy, koszulkę i czerwoną skórzana kurtkę. – Pani Bryant?

Podążyłam za nim dalej, marszcząc nos.

-Myślę, że szczelina na jej ścianie mogła powstać od poruszenia któregoś z tych

wspomagających elementów – powiedziałam cicho. – Jak mówiłam, nie ma problemu.

- Pani Bryant? – zawołał znów David.

Moje myśli powędrowały do pustej ulicy i tego jak daleko byliśmy od

przypadkowego obserwatora. Za mną drzwi windy zasunęły się i winda zjechała w dół.

Usłyszałam ciche szuranie dobiegające z odległej części pokoju, poczułam uderzenie

adrenaliny i odwróciłam się.

David był również na krańcu i zaśmialiśmy się razem z siebie, kiedy szczupła postać

podniosła się od posłania położonego obok nowoczesnej kuchni z szafkami nadal

owiniętymi plastikiem, znajdującej się na końcu długiego pokoju.

- Pani Bryant? Jestem David Hue.

- Pomysł dał mi twój doroczny przegląd roszczeń – powiedział męski głos,

rozlegając się cichym odgłosem w ciemniejącym powietrzu. – To bardzo uprzejme, że

przyprowadziłeś ze sobą wiedźmę, żeby sprawdzić żądanie swojej klientki. Powiedz mi,

zaliczysz to w rozliczeniu podatkowym na koniec roku, czy wliczysz w wydatki biznesowe?

Oczy Davida rozszerzyły się.

- To wydatki biznesowe, proszę pana.

Spojrzałam na Davida, potem na mężczyznę.

- David? Domyślam się, że to nie jest pani Bryant.

David zacisnął uchwyt na aktówce. Potrząsnął głową.

- Myślę, że to dyrektor naszej firmy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: