WKŁADKA MAT EMATYC Z NA 3\ 1992"WYCHOWANIE W PRZEDSZKOLU"
EDUKACJA MATEM.ATYCZNA SZE$CIOLATKÓW EDYTA GRUSZCZYK-KOLCZYŃSKA
EWA ZIELIŃSKA, KRYSTYNA DOBOSZ
Temat: Kształtowanie w umysłach dzieci świadomości schematu własnego ciala_opracowały:. Gruszczyk-Kolczyńska. E. Zielińska. K. Dobosz.
Cele: Rozwijanie zdolności do skupienia uwagi na gestach i mimice drugiego człowieka. Odczytywanie komunikatów podanych przy pomocy gestu, miny, wyrazu, oczu. Wymiana takich, komunikatów. Poznawanie schematu własnego ciała: oglądanie i nazywanie. Symetria i wzajemne podobieństwo. Wymiana serdecznych gestów i słów.
Pomoce: Dla pani - tamburyno. Dla każdego dziecka - lusterko (o wymiarach 10x15 cm), kredki (komplet), karton w formacie A-4.
Przebieg zajęć:
1. Koło
Pani stoi przed dziećmi i koncentruje na sobie ich uwagę. Gestem pokazuje mówiąc:
To jest moja głowa (gest obejmujący).
To są moje włosy (dotyka je i głaszcze).
To moje uszy: tu jedno tu drugie (gesty).
To moje czoło (gest), a to brwi (gest).
Odrobinę niżej są powieki (gest). One nakrywają oczy.
To są policzki (gest), a tu w środku- nos (gest).
Niżej wargi: górna i dolna. Razem - to są usta (gest).
Tu broda. To jest moja twarz (gest). To jestem ja.
Dzieci naśladują gesty pani. Razem z nią pokazują i nazywają części swego ciała:
To jest moja głowa (gest). to moje włosy...
W trakcie kształtowania świadomości schematu własnego ciała trzeba także zadbać o to, aby dzieci nauczyły się prawidłowo nazywać części swego ciała.
2. Pani skupia na sobie uwagę dzieci. Przykłada otwarte dłonie do swojej twarzy tak. aby podkreślić jej symetrię. Odsłania połowę i mówi:
- Z tej strony połowa czoła oko, jeden policzek, połowa ust i polowa brody (jednocześnie wskazuje to wszystko gestem). Odsłania drugą połowę twarzy i mówi: - Tu jest tak samo. Gestem podkreśla symetrię twarzy (przesuwa dłonią wzdłuż, po linii nosa) i wyjaśnia:
- Jedno czoło, dwoje brwi, dwie powieki. a pod nimi oczy - takie same, jeden nos, policzki z obu stron, usta polowa z tej strony i polowa z tej strony, broda - tu polowa i tu polowa, uszy - z obu stron po jednym uchu.
3. Pani gra na tamburynie. Dzieci maszerują na sygnał tworzą pary i zatrzymują się. Pani mówi:
- Podajcie sobie ręce. Stańcie twarzą do siebie. Poznamy się wzajemnie. Zobaczymy jak wyglądamy. Zaczynają dzieci z tego rzędu (wskazuje gestem). Dotyka
- To jest twoja głowa. To twoje włosy - masz śliczne włosy, takie puszyste.
To jest czoło, a to brwi. ( powieki, nos wargi, usta, brodę) To jesteś ty. Lubię cię.
Teraz dzieci z drugiego rzędu. Każdy powolutku dotyka i mówi:- To jest twoja głowa………..
Bardzo ważne jest przyzwyczajenie dzieci do wykonywania ciepłych gestów i wypowiadania miłych słów, do mówienia drugiej osobie komplementów i zachwycania się jej urodą.
4. Marsz- na sygnał dzieci kolejno podchodzą do stolika i biorą lusterka i siadają na dywanie.
- Popatrzcie do lusterka. Jakiego koloru są twoje oczy?
Do czego podobny jest kolor twoich oczu?.. Niebieskie - tak. jak kolor nieba.
Jakie są twoje włosy?,.. Pani zwraca się do dzieci po imieniu, pyta tak, aby wszystkie dzieci miały okazję powiedzieć, jakiego/koloru mają oczy i jakie są ich włosy.
5. Zabawa miny.
- Popatrzcie na mnie Jaką mam minę? Co oznacza moja mina (radosny uśmiech)?" Kto ma ochotę zrobić wesołą minę?..
A jaką mam teraz minę? Jaka ja jestem (mina smutna)?.. Kto potrafi zrobić taką smutną minę?..
A teraz - jaką mam minę? Co oznacza moja mina (złość)?.. Kto pokaże miną, że się złości?..
A teraz (mina wyrażająca zdziwienie). Czy ktoś wie, co oznacza moja mina?... Kto pokaże miną, że jest zdziwiony?
- Będziemy oglądać swoje miny w lusterkach. Robimy minę (dzieci starają się zrobić taką minę i oglądają efekt w lusterku)... A teraz trzeba zrobić minę - jest mi smutno, martwię się... Pokazujemy minę zdziwienie... Dość już oglądania min trzeba odłożyć lusterka na stolik.
6. Zagadki
Każde dziecko z tego rzędu (gest) zrobi minę, a dziecko siedzące naprzeciw odgadnie. jaka to mina? Zmiana ról dzieci .
7. Rysowanie portretów własnych.
- Wszystkie dzieci już doskonale znają swoją twarz. Można, więc ją narysować. Będziemy rysować swoje portrety. Kto wie co to jest portret?
Dzieci rysują; a pani podchodzi kolejno do nich. Chwali, rozmawia, wyjaśnia, zachęca...
Po zakończeniu rysowania razem z dziećmi organizuje wystawę rysunków.
Trening w zakresie ostrożnego dotykania drugiego dziecka z życzliwością, podziwem. a także serdeczne obdarzanie uwagą - sprzyja wyciszeniu agresji i przyczynia się niezwykle do kształtowania umiejętności nawiązywania dobrych kontaktów pomiędzy dziećmi. $wiadomość schematu własnego ciała sprzyja także wzbogacaniu dziecięcych rysunków. To bardzo ważne, aby dzieci próbowały umieścić w rysunku możliwie dużo szczegółów. Świadczy to bowiem o rozwoju ich możliwości intelektualnych.
TEMAT: Kształtowanie w umysłach dzieci świadomości schematu własnego ciała .( wg. E. Kruszczyk- Kolczyńskiej) „W w P” 3\ 1992.
Cele zajęć: Rozwijanie zdolności skupiania uwagi na czynnościach drugiej osoby. Trening w rozumieniu znaczenia gestów ruchów ciała i wykonywanych czynności. Kształtowanie świadomości budowy swego ciała. jego symetrii. Umiejętność nazywania części swego ciała. Ćwiczenia w liczeniu.
1. Pani wystukuje rytm marsza na bębenku. Dzieci maszerują. Na trzy krótkie uderzenie zatrzymują się tworzą pary i siadają twarzami do siebie. Pani mówi: - Przywitamy się paluszkami. Każdy paluszek jednego dziecka wita się z podobnym paluszkiem drugiego dziecka...
Liczymy witające się paluszki. Ile masz palców?.. Kto wie, jak nazywają się palce? (Kciuk, wskazujący, środkowy, serdeczny, mały) Palce jednej ręki witają się z palcami drugiej ręki.
Palce się mocują. Zabawa w „ Kominiarza”.
2. Oglądanie swoich rąk ( dłonie, nadgarstki, łokieć, ramię,)
3. Zabawa ruchowa „ Taniec rąk”
Dzieci biegają na hasło” stop” zatrzymują się i pokazują jak tańczą ich ręce, wkręcają żarówki, pokazują jak bębnią krople deszczu, jak spacerują mrówki, jak latają ptaki małe i duże.
4. Oglądanie nóg. To stopy i palce u stóp. Policzmy je. To są stopy, to kostki, łydki, kolana, uda.
5. Zabawa „ Co potrafią nasze nogi”
Idziemy na palcach, na piętach, idziemy stopa za stopą, na zewnętrznych krawędziach stóp.
6. Pary. Oglądanie całej postaci. ( głowa, szyja, tułów, piersi, brzuch, biodra, plecy, pośladki).
7. Zagadki ruchowe „ Co robią moje ręce…”( nogi, co ja robię? )
Pani: Przeciąga się, ziewa, wstaje, odkręca kran, myje się, wyciera, gimnastykuje….
Dzieci układają zagadki ruchowe.
Temat: „Łata i dziura”- rozmowa inspirowana wierszem J. Brzechwy, w oparciu o doświadczenia własne dzieci.
1.Rozmowa na temat treści wiersza, nakładanie na siebie przodu i tyłu palta, obserwowanie jak przy odwracaniu zmienia sie strona prawego rękawa. Można także przynieść z szatni dziecięcej dwa palta (kurtki), przypiąć na ich prawych rękawach dowolne znaczki i zorganizować przy ich użyciu praktyczną zabawę.
- Dzieci nie powinny mieć kłopotu z narysowaniem czerwonej kropki na obrazku znajdującymsię z prawej strony. Jeżeli nie rozumieją jeszcze w pełni odwrotności, stron, narysowanie kropek na lewym obrazku można przesunąć na okres późniejszy
ŁATA I DZIURA Jan Brzechwa
Miało palto dwa rękawy:
Łatany był rękaw prawy,
A lewy - dziurawy.
Rzecze lewy do prawego:
"Fe, kolego,
Jak się zgodzić można na to,
Żeby świecić taką łatą?" Na to prawy odpowiada: "Łata, kolego, nie wada,
Dziura wiele nie wskóra,
Lepsza jest brzydka łata niźli ładna dziura".
2. Porządkowanie półek (szuflad) indywidualnych. Umówienie się, że pewne rzeczy układamy w nich jednakowo, np. że książki będą z prawej strony, flamastry z lewej, a piórnik pośrodku. Oglądamy w przedszkolu, drzwi, drzwiczki, okna i mówimy z której strony mają klamkę, uchwyt, klucz.
Zabawy z odróżnianiem stron własnego ciała.
A. Dzieci wymieniają, czego mają po dwa: dwie ręce, dwie nogi, dwoje uszu, dwoje oczu. Pokazują prawą rękę, prawą nogę, prawe ucho, prawe oko - wyjaśniamy, że po ich prawej stronie jest również prawy bok (pokazują). Zaznaczamy tylko, że to wszystko, co znajduje się po przeciwnej stronie ciała, określamy jako "lewe". Skupiamy się na prawej stronie - dzieci zmieniają swoje ustawienie i określają, co znajduje się po ich prawej stronie (okno, drzwi, stoliki itp.). Zakrywają prawe oko i prawe ucho i opowiadają, jak wówczas widzą i słyszą. Umawiamy się, że w najbliższym czasie, przy odpowiedzi, będą się starały podnosić prawą rękę do góry. Wyjaśniamy, że mają prawo do popełniania pomyłek i prosimy, aby się tym nie martwiły. Pytamy, kto czuje się niepewnie i chciałby mieć na palcu prawej dłoni przypominającą kropkę? Rozmawiamy na temat bransoletek, wstążeczek na wybranej ręce rysujemy kropki... itd.
B. Zabawa orientacyjno - porządkowa ..Gdzie stoi pani?"
Dzieci biegają w rytm uderzeń kołatki. Na mocne uderzenie i sygnał nauczycielki: "Przodem do mnie, hop" - zatrzymują się i lekkim podskokiem ustawiają przodem do nauczycielki. Następuje zmiana poleceń: "Tyłem do mnie, hop"; "Prawym bokiem, hop". Nauczycielka zmienia miejsce, w którym stoi, ale początkowo stara się, aby przesuwać się za każdym razem o 90° lub wielokrotność tego ką
ta. Powinna także początkowo stawać równolegle plecami do jakiejś płaskiej powierzchni (ściany, drzwi, okna, szafy), które będą stanowiły dla dziecka pewien punkt odniesienia i ułatwią ustawianie. Kiedy dzieci opanują już dalsze pojęcia: przód, tył, prawy bok - wprowadzamy ustawianie się do nauczycielki również lewym bokiem. Dzieci lubią urozmaicenie tej zabawy, polegające na "oszukiwaniu". Sprowadza się ono do tego, że po zatrzymaniu się dzieci, np. przodem do nauczycielki, przechodzi ona z tyłu grupy dzieci i wydaje polecenie: "Tyłem do mnie, hop". ponieważ dzieci stoją właśnie do niej tyłem, poprawne wykonanie zadania polega jedynie na podskoku w miejscu. Zabawę można łączyć z różnorodnymi ruchami rąk i całego ciała. Wprowadzanie kolejnych utrudnień zależy od tempa osiągnięć dzieci.
C. Zabawa orientacyjna ..Ciepło - zimno".
Wybieramy rzecz, którą będziemy chować. Pośrodku sali ustawiamy umowny symbol (chorągiewkę, zabawkę, wazon...), od którego wyzn...
m.g87