Clark Lucy - Tajna misja.pdf - Clark Lucy - glinka7-1987

Lucy Clark

Tajna misja

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Zacisk.

Kimberlie Mason w skupieniu obserwowała, jak doktor Harry

Buchanan, jeden z najlepszych australijskich chirurgów,

posiadający rozliczne tytuły naukowe członek Królewskiego

Towarzystwa Chirurgów, operuje ministra spraw zagranicznych

Tarparnii, małego państewka na Pacyfiku. Nie mogła wprost

uwierzyć, że asystuje takiej medycznej sławie.

– Tampon.

Harry, jak go w myślach nazywała, miał głęboki, dźwięczny

głos o przyjemnym brzmieniu. Podniosła wzrok. Kątem oka

dostrzegła, że anestezjolog, John McPhee, zmienia pojemnik z

płynem do kroplówki. Operacja była długa i skomplikowana i

większość zespołu wyraźnie zaczynała odczuwać zmęczenie.

– Ssak, doktor Mason – poinstruował ją Jerry Mayberry,

chirurg robiący specjalizację pod kierunkiem Harry’ego.

Kim natychmiast skupiła całą uwagę na przydzielonym jej

zadaniu. Już dawno nie była w tak wspaniale wyposażonej sali

operacyjnej, chociaż od ostatniego zabiegu, jaki samodzielnie

przeprowadzała, nie minęło wcale tak dużo czasu. Była

chirurgiem, oczywiście nie tego kalibru co Harry Buchanan, lecz

zdobyła doświadczenie, o jakim otaczający ją koledzy nie mieli

pojęcia.

– Nasze zadanie skończone – oznajmił Harry. – Proszę o

prześwietlenie kontrolne – dodał, uniósł obie ręce i cofnął się od

stołu operacyjnego.

Jeny i Kim poszli w jego ślady. Kim ponownie spojrzała na

dzisiejszego mistrza ceremonii. Serce zabiło jej mocniej, gdy

poczuła na sobie jego wzrok. W ciągu pięciu dni, jakie

przepracowała w General Hospital w Sydney, po raz pierwszy

znalazła się tak blisko człowieka, którego cały personel uważał za

pierwszego po Bogu.

Wytrzymała badawcze spojrzenie. Zachowaj zimną krew,

powtarzała sobie w duchu. Czy nie tego cię nauczono?

Nagle w chwili, gdy rentgenolog przystępował do zrobienia

zdjęcia, rozległ się przenikliwy sygnał aparatury monitorującej

pracę serca pacjenta.

– Co jest, John?

– Migotanie komór!

Wszyscy rzucili się na ratunek. Kim poczuła nieprzyjemne

ściskanie w dołku. Ostrzegano ją, że podczas wizyty ministra

spraw zagranicznych Tarparnii na kontynencie dojdzie do

zamachu na jego życie. Czy atak serca podczas operacji mógłby

zostać sztucznie wywołany?

Ściągnęła prześcieradło przykrywające pierś mężczyzny, a

pielęgniarka podała Harry’emu łopatki defibrylatora.

– Odsunąć się! – rzucił i przystąpił do reanimacji.

– Bez rezultatu – zakomunikował John. Zwiększono napięcie,

lecz kolejna próba również nie odniosła skutku. Kim wstrzymała

oddech. W duchu modliła się, by serce ministra zaczęło bić. –

Asystolia – stwierdził anestezjolog tonem tak płaskim, jak linia na

ekranie monitora.

– Jeszcze raz – zadecydował Harry.

– On nie żyje – beznamiętnym głosem sprzeciwił się John. –

Kontynuowanie akcji nie ma sensu.

Harry oddał elektrody pielęgniarce.

– Zgon... szesnasta dwadzieścia pięć – podyktował.

– Co się stało? – zwrócił się do kolegi.

– Właśnie staram się dociec – odparł John i pokazał mu wydruk

elektrokardiogramu. – Wszystko było w porządku i nagle

nastąpiło zatrzymanie akcji serca.

– Zawał? – W głosie Harry’ego zabrzmiała nuta

powątpiewania.

W sali operacyjnej zapanowała atmosfera napięcia i

niedowierzania. Oczy wszystkich skierowane były na głównego

chirurga.

– Zdarza się, że pacjenci dostają zawału na stole operacyjnym –

tłumaczył John.

– Ale nie na moim – obruszył się Harry. – Poza tym tu nie

chodzi z zwykłego pacjenta, a o przedstawiciela obcego państwa.

– Kiedyś zawsze jest jakiś pierwszy raz – mruknął pod nosem

Jerry.

Na nieszczęście dla niego Harry usłyszał tę uwagę. Odwrócił

się na pięcie i zgromił go wzrokiem.

– Niczego nie dotykać! – Powiódł wzrokiem po obecnych i

dodał: – Wszyscy znają zasady postępowania określone w

regulaminie szpitalnym, prawda? Należy ich bezwzględnie

przestrzegać. A teraz proszę się przebrać i jak najszybciej stawić

w moim gabinecie.

– Ściągnął rękawiczki, wrzucił je do pojemnika na odpady i

stanął obok drzwi. Otworzył je i zaczekał, aż wszyscy po kolei

opuszczą salę. Kim szła na końcu. Kiedy go mijała, zatrzymał ją:

– Chwileczkę, doktor Mason... Proszę mi jeszcze raz wyjaśnić, jak

to się stało, że dziś po południu znalazła się pani tutaj?

– Zamieniłam się z doktorem Edingtonem, bo jego żonie zepsuł

się samochód i nie mogła odebrać dzieci ze szkoły.

– I pani sama się zaoferowała?

– Niezupełnie. Doktor Edington zwrócił się do mnie z prośbą,

żebym go zastąpiła.

– A pani chętnie się zgodziła.

– Oczywiście – odparła Kim i butnie uniosła głowę. W jej

oczach pojawiły się wyzywające błyski. – Bez względu na to, co

myślę o panu prywatnie, jest pan znakomitym specjalistą.

Ponieważ dopiero od tygodnia pracuję w tym szpitalu, chętnie

skorzystałam z okazji, żeby zobaczyć słynnego doktora

Buchanana w akcji.

– Z pani dokumentów wynika, że nie ma pani zbyt wielkiego

doświadczenia zawodowego.

– Odbywam dopiero staż podyplomowy, więc siłą rzeczy nie

mogę mieć wielkiego doświadczenia.

– Muszę przyznać, że całkiem dobrze dawała pani sobie radę.

– Staram się. Czy ma pan jeszcze coś do mnie, doktorze? –

spytała i zrobiła taki ruch, jak gdyby chciała go wyminąć.

– Cóż to za dziwny doprawdy zbieg okoliczności – ciągnął, nie

pozwalając jej odejść – że akurat kiedy pani po raz pierwszy jest

w zespole, pacjent umiera podczas operacji.

Kim odwróciła się i spojrzała mu prosto w twarz.

– Co pan sugeruje?

– Ze wszystkimi innymi już pracowałem. Tylko pani jest nowa.

– A więc dlatego, że jestem nowa, chce mnie pan obarczyć

winą za śmierć pacjenta? – W obronnym geście uniosła dłonie. –

To był zawał.

– Pani w to wierzy, doktor Mason?

– Byłam przy tym. Pan też był – odparła Kim i lekko zmrużyła

powieki. – Czyżby starał się pan zasugerować, że pacjent nie

zmarł na zawał?

– Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żeby pacjent zmarł mi na stole

operacyjnym – powtórzył z naciskiem.

– Więc dziś był ten pierwszy raz. I nie zwalaj winy na nikogo, a

szczególnie nie na mnie, Harry!

Doktor Buchanan uniósł brwi, zdumiony jej poufałością, a ona

skorzystała z okazji, odwróciła się i udała do szatni. Zła była na

siebie za to, że zachowała się tak nieprofesjonalnie. Weszła do

damskiej przebieralni i przez uchylone drzwi wyjrzała na korytarz.

Gdzie Harry? Podświadomie spodziewała się, że pójdzie za nią,

lecz minęła prawie minuta, zanim dostrzegła go w głębi korytarza.

Zamknęła drzwi. Co go zatrzymało? Czyżby próbował usunąć

dowody, zatrzeć ślady? Czyżby wielki Harry Buchanan był

uwikłany w zamach na ministra?

– Pospiesz się, Kimberlie – ponaglała ją instrumentariuszka. –

Szef nie znosi spóźniania się.

– I tysiąca innych rzeczy – mruknęła Kim pod nosem.

Pielęgniarka roześmiała się.

– Jesteś tutaj dopiero tydzień i już zdążyłaś zauważyć? Nie

zapomina i nie wybacza.

– Z zasady – wtrąciła jej koleżanka. – Po rozstaniu z Elaine już

na pewno nie umówi się żadną dziewczyną ze szpitala – dodała z

wyraźnym żalem.

Clark Lucy - Tajna misja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: