Suzanne Enoch w niewoli uczuć.pdf

Suzanne Enoch – W niewoli uczuć

TakŜe i tę ksiąŜkę dedykuję mojej siostrze Nancy, która zmusza mnie do

zachowania historycznej dokładności, nawet wówczas, gdy nie mam na to

ochoty!

Prolog

Dach w tej dziurze to istne sito! sarknął Rafael Michelangelo Bancroft,

strząsając wodę z rękawa i po raz trzeci przesuwając się z krzesłem. W Afryce,

w porze monsunów, bywało suszej!

Porozstawiane w dość obskurnej sali gry wiaderka były napełnione juŜ do

połowy. Plusk ściekającej do nich wody przywodził na myśl oryginalną

symfonię. Nad dachami domów przy Covent Garden rozległ się grom, a

towarzysząca mu błyskawica oświetliła przemoczonych bywalców "Haremu

Jezebel".

No to czemuś wracał do Anglii? spytał Robert Fields, kładąc na stół

swoją stawkę.

Rafe wzruszył ramionami.

Zwiedziłem cały kraj, nie było sensu robić tego po raz drugi. Uzbierałem

teŜ dostatecznie duŜo afrykańskich anegdotek. Powinny wystarczyć na dłuŜszy

czas.

Między innymi tę o krwioŜerczych Zulusach, którzy chcieli zjeść cię na

pierwsze śniadanie, co? Przepadam za tą historyjką wtrącił się trzeci gracz.

Bancroft wypił potęŜny łyk porto.

Dzięki za uznanie, Francis rzekł sucho.

Francis Henning uśmiechnął się. Jego okrągła twarz poczerwieniała od

wypitego trunku.

Dobrze cię znam! Wiecznie gonisz za wielką przygodą i ani nie

pomyślisz, Ŝe moŜe się to źle skończyć…

Albo to w domu brakuje kłopotów? spytał półŜartem Rafe.

Te domowe łatwiej przewidzieć. Francis postukał się palcem w pierś.

Bierz przykład ze mnie! Opowieści o wielkich przygodach dobre są do

zabawiania towarzystwa, i tyle. Ale w Ŝyciu moŜna dojść do czegoś tylko

cierpliwością, Bancroft! Zwykłą, prostą cierpliwością, bez Ŝadnego ryzyka.

Rafe z lekkim uśmiechem przyjrzał się nowemu, szaremu surdutowi,

który leŜał na Henningu jak ulał, i szmaragdowej spince w jego krawacie.

Cierpliwość, powiadasz…? ZauwaŜyłem, Ŝe prezentujesz się dziś lepiej

niŜ zwykle.

Francis uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Nie uwierzysz, Rafe, ale okazało się w końcu, Ŝe to ja byłem ulubieńcem

babuni! Starszej pani zmarło się w styczniu. Zostawiła mi dwa tysiące

funciaków w złocie, do diaska!

Spodziewam się, Ŝe podzielisz się nimi z przyjaciółmi, Henning

odezwał się siedzący naprzeciw niego Fields. W kącie pokoju sir William

Thornton rzygał do wiaderka z deszczówką. BoŜe wielki! Thornton, nie

mógłbyś z tym skończyć?!

Rafę zachichotał.

Chyba właśnie kończy, Robercie.

Co…? Rzeczywiście. Henning, do pioruna, stawiasz czy nie stawiasz?

Wesołość Rafe'a nagle się ulotniła. Od powrotu z Afryki szczęście w grze

zupełnie mu nie dopisywało. Prawdę mówiąc, grał nie po to, by się wzbogacić,

ale Ŝeby się czymkolwiek zająć i jak najrzadziej spotykać z ojcem. Teraz jednak

stwierdził, Ŝe zostało mu zaledwie kilka funtów i Ŝe znalazł się w paskudnym

połoŜeniu.

Czwarty spośród pięciu graczy połoŜył swą stawkę na stole i przygładził

obficie wypomadowane, ciemne włosy.

Mnie tam cierpliwość nic nie pomogła mruknął, zerkając niepewnie na

Rafe'a.

Nigel Harrington spozierał nań tak przez cały wieczór i Rafe miał juŜ tego

dość.

Bancroft. jęknął młodzieniec z podziwem, kiedy Robert ich sobie

przedstawił. Zupełnie jakby ujrzał Kolosa Rodyjskiego…! CóŜ, na wysokiej

rudej hostessie, która ich zabawiała, takŜe zrobiło to wraŜenie. Fakt, Ŝe jest

młodszym synem księcia Highbarrow, Rafe uwaŜał przewaŜnie za dopust

boski… ale byłby skończonym durniem, gdyby czasem nie skorzystał z

wynikających z tego profitów. Wetknął do rączki rudzielca dziesięć funtów w

złocie.

Na siódemkę, aniołku poprosił.

Lydia zachichotała i dokładnie wykonała polecenie. Potem usadowiła się

na kolanach Rafe'a, by dalej skubać mu ząbkami ucho. Bancroft od ponad

dwóch lat nie zaglądał do "Haremu Jezebel". Gdyby nie namowy Henninga i

Fieldsa, znalazłby sobie ciekawszy teren łowiecki. "Harem" juŜ dawno temu

przestał być ulubionym miejscem spotkań złotej młodzieŜy.

Francis pochylił się do Rafe'a.

Słyszałem, Ŝe sprzedałeś swój patent oficerski. CzyŜby słuŜba w armii

juŜ ci się znudziła?

Będziesz sekretarzować swojemu papie? A moŜe powierzy ci dozór nad

bydłem? zachichotał Robert. O, juŜ wiem: wybierzesz pewnie stan

duchowny, co? Wielebny Rafaelu!

Rafe spojrzał nań, mruŜąc oczy.

Baaardzo zabawne.

Lydia nadąsała się.

Nie słuchaj go, kochasiu! To byłaby zbrodnia: zmarnować takiego

chłopa!

Przejechała palcem po długiej, cienkiej bliźnie biegnącej wzdłuŜ jego

lewego policzka od oka po szczękę. Rafę wzdrygnął się, chwycił za przegub

ciekawską rączkę i odsunął ją na poprzednie miejsce, gdzie igrała z guzikami

jego kamizelki.

Nie ma obawy, złotko. Nigdy bym nie pozwolił wyrządzić sobie takiej

krzywdy!

No więc, co będziesz teraz robił? nie ustępował Robert. Jego ksiąŜęca

mość nie pozwoli ci wiecznie hazardować się po piekiełkach!

Rafe wiedział, Ŝe przyjaciel ma rację. Był jednak pewien, Ŝe swym

powrotem do cywila po siedmiu latach słuŜby w gwardii sprawi ojcu ogromną

satysfakcję. Właśnie dlatego nie powiadomił jeszcze o tym fakcie rodziny.

Grasz czy nie grasz, Whiting?

Chudy fircyk połoŜył stosik monet obok siódemki kier, tuŜ przy stawce

Rafe'a.

Jasne, Ŝe gram, Bancroft!

Rafe uwaŜnie go obserwował. Potrafił bezbłędnie rozpoznać szulera.

Peter Whiting z pewnością oszukiwał. Była to koronkowa robota: nikt prócz

Bancrofta nie nabrał Ŝadnych podejrzeń.

Jednak ani zainteresowanie machinacjami oszusta, ani pieszczoty

ponętnej dzierlatki, którą trzymał na kolanach, w niczym nie zmieniały faktu, Ŝe

Rafe się nudził. Znowu! Porzucenie Oksfordu i zaciągnięcie się w szeregi

Niezłomnych Gwardzistów wydawało mu się ekscytującą przygodą. Z początku

było tak rzeczywiście. Dodatkowo radował go fakt, Ŝe postępuje wbrew

Ŝyczeniom ojca. Niebawem okazało się jednak, Ŝe szykowne mundury i nie

kończące się parady nie wystarczają mu do szczęścia.

Zgłosił się więc na ochotnika do regimentu Wellingtona pod Waterloo.

Nareszcie mógł wykorzystać z trudem zdobytą wiedzę wojskową!

Dowiedziawszy się jednak, Ŝe Rafe'a raniono w bitwie, ojciec natychmiast

ściągnął go do domu.

Minęły trzy dłuŜące się jak diabli lata, zanim uŜywając próśb, gróźb i

pochlebstw wcisnął się na szkuner, wiozący batalion lansjerów do Afryki

Południowej. Ale i stamtąd udało się ojcu przywlec marnotrawnego syna z

powrotem do Anglii. Jego przeznaczeniem miało stać się biuro albo co gorsza

kazalnica.

Po moim trupie! powiedział sobie Rafe.

Tę partię faraona wygrali we dwóch z Whitingiem, dokładnie tak, jak się

tego spodziewał. Siedząca u niego na kolanach Lydia ciągle chichotała,

zapuszczając dłonie coraz niŜej. Dostała cząstkę wygranej. Choć Rafe'owi

szumiało w głowie, a łapki hostessy wywoływały w nim miłe dreszczyki, nic nie

mogło przesłonić faktu, Ŝe nie ma większych szans na pokaźną wygraną, która

umoŜliwiłaby mu ucieczkę wszystko jedno dokąd, byle daleko od Londynu,

poza zasięg szponów arystokratycznej rodzinki! KsiąŜę, rzecz jasna, zje prędzej

diabła, niŜ da więcej niŜ dziesięć funciaków na taką bezsensowną wyprawę. A

jego pierworodny Quin, jaśnie oświecony markiz Warefield, zaŜądałby pewnie

od młodszego braciszka napisania traktatu na temat ludów, krajów i kultur, z

którymi zetknie się w swych wędrówkach. Uwalniając się z uścisku Lydii,

Bancroft sięgnął po kieliszek wina i wypił go jednym haustem. PoniewaŜ miał

oko na Petera Whitinga, zauwaŜył dyskretną wymianę spojrzeń między nim a

krupierem. Tego juŜ było za wiele! Czasem i jemu zdarzało się szachrować, ale

zawsze robił to własnoręcznie. Przekupywanie personelu to zwykłe łajdactwo!

Gdy wszyscy juŜ połoŜyli na stole swoje stawki, rozdający odsłonił kartę.

Tym razem Rafę dostrzegł wyraźny manewr nadgarstkiem. Skinął głową: Peter

Whiting oczywiście wygrał.

Brawo! pogratulował mu. MoŜe by tak jeszcze jedną rundkę i koniec

na dzisiaj?

Pochylił się przez stół i trzasnął krupiera w szczękę. Ten wydał zdumiony

pomruk i zwalił się z krzesła na podłogę.

Do stu diabłów! Co to ma znaczyć, Bancroft?! zerwał się na równe

nogi Nigel Harrington.

Nie spełniał swoich obowiązków, jak naleŜy wycedził Rafe. Ręką

wskazał Lydii miejsce, które się zwolniło. A teraz niech kaŜdy dołoŜy do

puli… powiedzmy sto funtów w złocie, a Lydia odsłoni pierwszą kartę z brzegu.

To wbrew wszelkim zasadom! sprzeciwił się Harrington,

czerwieniejąc.

Francis roześmiał się.

Z Rafe'em tak zawsze bywa! Co ci strzeliło do głowy, chłopie?

Chyba wybiorę się do Indii odparł Bancroft, opierając brodę na dłoni.

Albo do Chin. Jeszcze ich nie zwiedzałem.

A my mamy sfinansować tę wyprawę? Nigel zerknął niepewnie na

Whitinga.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: