Kellerman Jonathan - Alex Delaware 19 - Wściekłość.pdf - Kellerman Jonathan - Ebooki- Zbiór - kociak.k

Jonathan Kellerman

Wściekłość

(Rage)

Przekład Przemysław Bieliński

W nudną, zimną grudniową sobotę, niedługo po tym, jak Lakersi nadrobili

szesnastopunktowy deficyt z pierwszej połowy i pokonali New Jersey, zadzwonił do mnie

morderca.

Nie oglądałem koszykówki od czasów studiów, wróciłem do tego, bo poważnie zabrałem

się do rozwijania moich umiejętności w dziedzinie spędzania wolnego czasu. Kobieta mojego

życia była w odwiedzinach u swojej babki w Connecticut; poprzednia kobieta mojego życia

mieszkała w Seattle ze swoim nowym facetem – chwilowo, twierdziła, jakbym miał prawo się

tym interesować a ja właśnie miałem mniej pracy.

Trzy sprawy sądowe w dwa miesiące: dwa rozstrzygnięcia w przypadku opieki nad

dzieckiem, jedno stosunkowo bezproblemowe, drugie koszmarne, oraz konsultacja w sprawie

piętnastolatki, która straciła rękę w wypadku samochodowym. Teraz wszystkie papiery już

poskładałem i szykowałem się na tydzień albo dwa nicnierobienia.

Oglądając mecz, wypiłem dwa piwa i drzemałem na kanapie w salonie. Obudził mnie

charakterystyczny pisk służbowego telefonu. Zazwyczaj czekam, aż dzwoniący nagra się na

sekretarkę. Dlaczego teraz odebrałem, wciąż nie umiem wyjaśnić.

– Doktor Delaware?

Nie poznałem jego głosu. Minęło osiem lat.

– Przy telefonie. Kto mówi?

– Rand.

Teraz sobie przypomniałem. Ten sam bełkotliwy głos, zmieniony w męski baryton. To

już mężczyzna. Też mi mężczyzna.

– Skąd dzwonisz, Rand?

– Wyszedłem.

– Wyszedłeś z poprawczaka.

– Ja... aha, skończyłem.

Jakby mówił o jakimś kursie. Może tak to odbierał.

– Kiedy?

– Dwa tygodnie temu.

Co miałem powiedzieć? Gratuluję? Boże dopomóż?

– Co cię trapi, Rand?

– Mógłbym, e... z panem porozmawiać?

– Proszę.

– E, nie tak... porozmawiać... naprawdę.

– Osobiście.

– Aha.

Za oknami salonu było ciemno. Osiemnasta czterdzieści pięć.

– O czym chcesz porozmawiać, Rand?

– E... toby było... tak jakby...

– Co cię gnębi, Rand?

Cisza.

– Czy to ma jakiś związek z Kristal?

– A-ha. – Głos mu się załamał, przepoławiając to słowo.

– Skąd dzwonisz? – spytałem.

– Jestem niedaleko pana domu.

Mój domowy adres był zastrzeżony. Skąd wiesz, gdzie mieszkam?

– Przyjadę do ciebie, Rand. Gdzie jesteś?

– E... chyba... Westwood.

– Westwood Village?

– Chyba... chwilę... – Usłyszałem stuknięcie odwieszonej słuchawki. Słuchawka na kablu,

w tle odgłosy ulicy. Budka. Randa nie było przez ponad minutę. – Napisane Westwood. Jest tu

takie duże, e... centrum handlowe. Z takim mostkiem.

Centrum handlowe.

– Westside Pavilion?

– No.

Trzy kilometry na południe. Dogodna odległość od mojego domu w Glen.

– Gdzie w tym centrum jesteś?

– E... nie jestem tam. Widzę je z drugiej strony ulicy. Pisze... chyba pisze tam „Pizza”.

Dwa „z”... aha, pizza.

Osiem lat, a on ledwie czyta. Tyle na temat resocjalizacji.

Chwilę to trwało, ale w końcu ustaliłem mniej więcej, gdzie to jest: na Westwood

Boulevard, kawałek na północ od Pico, po wschodniej stronie ulicy, zielono-biało-czerwony

szyld w kształcie buta.

– Będę tam za piętnaście, dwadzieścia minut, Rand. Może chcesz mi coś powiedzieć już

teraz?

– E... Możemy się spotkać w pizzerii?

– Jesteś głodny?

– Jadłem śniadanie. – Jest pora kolacji.

– Aha.

– Za dwadzieścia minut.

– Dobra... dzięki.

– Na pewno nie chcesz mi niczego powiedzieć, zanim się spotkamy?

– Na przykład?

– Czegokolwiek.

Głośniejsze odgłosy ulicy. Czas płynął.

– Rand?

– Nie jestem złym człowiekiem.

Ze znalezieniem sprawców tego, co spotkało Kristal Malley, nie było problemów.

Dzień po Bożym Narodzeniu dwuletnia dziewczynka poszła z matką do Buy-Rite Plaza w

Panorama City. Obietnice M EGA WYPRZEDAŻ !!! G IGANTYCZNE OBNIŻKI !!! zapełniły odrapane,

stare centrum handlowe łowcami okazji. Nastolatki korzystające z ferii zimowych wałęsały się

pod barem szybkiej obsługi Happy Taste i gromadziły wokół stojaków z płytami CD we Flip

Disc Musie. Podświetlone ultrafioletem Galaxy Video Emporium pulsowało hormonami i

wrogością. Zalatywało kukurydzą w karmelu, musztardą i potem. Zza nieszczelnych drzwi

niedawno zamkniętego krytego lodowiska wiało chłodem.

Kristal Malley, żywa, kapryśna dwuletnia dziewczynka, jakoś wykorzystała nieuwagę

matki i wyrwała rękę z jej ręki. Lara Malley twierdziła, że trwało to ledwie kilka sekund;

odwróciła się, żeby pomacać bluzkę leżącą w koszu z przecenionymi rzeczami, poczuła, że dłoń

córki wyślizguje się z jej dłoni, obróciła się, by ją złapać, ale dziewczynki już nie było.

Przepychając się przez tłum kupujących, zaczęła szukać Kristal, wołając ją po imieniu.

Krzyczała.

Przybiegła ochrona: dwaj sześćdziesięciolatkowie bez żadnego doświadczenia

policyjnego. Na ich prośby, by się uspokoiła i powiedziała, o co chodzi, Lara Malley zaczęła

krzyczeć jeszcze głośniej i uderzyła jednego z nich w ramię. Ochroniarze skuli ją i zadzwonili po

policję.

Mundurowi z Valley przyjechali czternaście minut później i przeszukali sklep po sklepie,

całe centrum. Sprawdzono dokładnie wszystkie lokale. Wszystkie łazienki i magazyny. Wezwano

na pomoc oddział Eagle Scouts. Jednostki K-9 wypuściły swoje psy, a one wpadły na trop

dziewczynki w miejscu, gdzie odłączyła się od matki. Potem, przytłoczone tysiącami innych

zapachów, dotarły do wschodniego wyjścia z centrum i się zgubiły.

Poszukiwania trwały sześć godzin. Mundurowi rozmawiali z każdym wychodzącym

klientem. Nikt nie widział Kristal. Zapadła noc. Centrum zamknięto. Dwaj detektywi z Valley

zostali i przejrzeli taśmy wideo ochrony.

Wszystkie cztery magnetowidy, używane przez firmę ochroniarską, były przestarzałe i

zaniedbane, czarno-białe filmy niewyraźne i ciemne, czasami zupełnie czarne przez kilka minut.

Detektywi skupili się na czasie tuż po zgłoszonym zniknięciu Kristal Malley. Nawet to

nie było proste; cyfrowe zapisy kamer późniły się albo spieszyły od trzech do pięciu godzin. W

końcu zlokalizowano właściwe klatki.

I znaleziono.

Dalekie ujęcie maleńkiej postaci, zwisającej między dwoma mężczyznami. Kristal Malley

miała na sobie spodnie od dresu. Krótkie nóżki kopały.

Trzy postacie wychodzące z centrum wschodnim wyjściem. Nic więcej; na parkingu nie

było kamer.

Taśmę cofnięto i detektywi zaczęli wyszukiwać szczegóły. Większy porywacz – jasny T-

shirt, dżinsy i jasne buty, prawdopodobnie adidasy. Krótkie, ciemne włosy. Wydawał się mocno

zbudowany, przynajmniej tak widzieli go detektywi.

Brak rysów twarzy. Kamera, umieszczona wysoko w rogu, rejestrowała wchodzących z

przodu, ale wychodzących tylko z tyłu.

Drugi mężczyzna był niższy i szczuplejszy i miał dłuższe włosy, chyba blond. Ubrany był

w ciemną koszulkę, dżinsy i adidasy.

– Według mnie wyglądają na dzieci – powiedziała Sue Kramer.

– Według mnie też – odparł Femie Reyes.

Dalej oglądali nagranie. Kristal Malley na chwilę wykręciła się w uścisku porywaczy i

kamera nagrała 23 sekundy jej twarzy.

Było za daleko, a ostrość zbyt słaba, by zarejestrować cokolwiek więcej niż mały, jasny

owal. Prowadząca detektyw II klasy, Sue Kramer, powiedziała:

– Popatrzcie na mowę ciała. Ona się wyrywa.

– I nikt nie zwraca na to uwagi – stwierdził jej partner, Fernando Reyes, wskazując

strumień kupujących, przelewający się przez drzwi. Ludzie opływali dziewczynkę ze wszystkich

stron, jakby była śmieciem w wodach przystani.

– Pewnie pomyśleli, że dzieciaki się bawią – powiedziała Kramer. – Dobry Boże.

Lara Malley obejrzała nagranie przez łzy i spazmy i nie rozpoznała dwóch porywaczy.

– Jak mam ich poznać? – jęknęła. – Nawet gdybym ich znała, są za daleko.

Kramer i Reyes znowu puścili jej nagranie. I jeszcze raz. I jeszcze sześć razy. Za każdym

ujęciem coraz wolniej kręciła głową. Kiedy do pomieszczenia ochrony wszedł mundurowy

policjant i oznajmił: „Przyjechał ojciec dziecka”, biedna kobieta wpadła już niemal w katatonię.

Uznając, że to salon gier wideo przyciąga dzieciaki do centrum handlowego, detektywi

ściągnęli właściciela Galaxy i dwóch jego pracowników, którzy byli tego dnia na zmianie, braci

Lance’a i Prestona Kukachów, pryszczatych, ledwie pełnoletnich chłopaków bez szkoły.

– Nagranie jest do niczego, ale to Troy – powiedział właściciel salonu po zaledwie chwili,

pięćdziesięcioletni inżynier po Caltechu Al Nussbaum, który zarobił więcej przez trzy lata

prowadzenia salonu niż przez wcześniejszych dziesięć w laboratorium Jet Propulsion Labs. Tego

dnia zabrał dzieci na konie i wrócił, żeby sprawdzić stan kasy.

– Który to Troy? – spytała Sue Kramer.

Nussbaum wskazał mniejszego chłopca w ciemnej koszulce.

– Wciąż tu przyłazi, zawsze ma tę koszulkę. To koszulka Harleya, widzicie logo, o tu?

Stuknął palcem w plecy T-shirtu. Dla Kramer i Reyesa niby to skrzydlaty symbol był

niewyraźną szarą smugą.

– Jak Troy ma na nazwisko? spytała Kramer.

– Nie wiem, ale to stały klient. – Nussbaum odwrócił się do Lance’a i Prestona.

Bracia pokiwali głowami.

– Co to za dzieciak, panowie? – spytał Fernie Reyes.

– Dupek – odparł Lance.

– Raz go przyłapałem, jak próbował kraść żetony – powiedział Preston. Nachylił się nad

ladą, tuż przy mnie, i próbował złapać rolkę. Kiedy mu ją zabrałem, chciał mnie walnąć, ale

skopałem mu tyłek.

– I pozwoliłeś mu wrócić? – spytał Nussbaum.

Chłopak poczerwieniał.

– Mamy tu zasady – oświadczył Nussbaum detektywom. – Kradniesz, wylatujesz. A do

tego cię uderzył!

Preston Kukach wbił wzrok w podłogę.

– Kim jest ten drugi? – spytała Sue Kramer, wskazując większego chłopaka.

Preston nie podnosił głowy.

– Jeśli wiesz, to gadaj – polecił Al Nussbaum.

– Nie wiem, jak się nazywa. Przychodzi tu raz na jakiś czas, nigdy nie gra.

– A co robi? – spytała Sue Kramer.

Kellerman Jonathan - Alex Delaware 19 - Wściekłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: