TP_1983-04.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili do

góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego (...)

Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja raz

poruszą nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując Królestwo

nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służmy przyjemnie Bogu

z bojażnią i uczciwością. " „ ... Chrystus przyszedłszy Najwyższy Kapłan

(...) Przez większy i doskonalszy przybytek, (...) Znalazłszy wieczne

odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd. 12:22, 25, 26, 28; 9:11,12.

Czerwiec, 1983

Nr 329

Wychodzi co miesiąc. Redaktor: August Gohlke. Wydawca: Świecki Ruch Misyjny „Epifania'

(odpowiedzialny w Polsce — Wiktor Stachowiak), skrytka pocztowa nr 44, 60-955 Poznań. Adres między

narodowy: Chester Springs, Pa. 19425, USA. Cena: w prenumeracie rocznej zl 200, pojedyn. numeru z l 17

SZTANDAR BIBLIJNY — NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnieście chorągiew do narodów” — Izaj. 62.10.

Izaj. 8:20, Łuk.11.28

PRAWDZIWA ŚWIATŁOŚĆ

„Tenci był tą prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka,

przychodzącego na świat” (Jan 1:9).

SZĘDZIE w Piśmie Świętym światło jest

użyte, by reprezentowało Boga, Jego prawdę, Jego

sprawiedliwość, Jego sług i ich poselstwa. I

przeciwnie, ciemność jest synonimem szatana,

księcia ciemności, oraz wszystkich jego

zwiedzionych naśladowców,

prawdziwą Światłością, która oświeca każdego

człowieka, przychodzącego na świat, co stwierdza

zacytowany na wstępie tekst. Jak i w jakim

znaczeniu to może być prawdą? Odpowiadamy, ze

to jeszcze nie jest prawdą, to jest proroczym

świadczeniem o tym, co

dzieci ciemności, i także

niegodziwości, z którą on

jest identyfikowany,

stanowiącą uczynki

ciemności. Tak pełne

wyrazu są te metafory, iż

szybko

SZTANDAR BIBLIJNY I ZWIASTUN

CHRYSTUSOWEJ BAZYLEI

Izaj. 62 :10

MIESIĘCZNIK

dopiero nastąpi.

Nasz Pan oznajmił tę

wielką prawdę, gdy

powiedział, „Ja światłość

przyszedłem na świat,

aby żaden, kto wierzy w

mię, w ciemnościach nie

Czerwiec 1983

Nr 329(4)

SPIS TREŚCI

Prawdziwa Światłość, Jan 1:9....................... 50

Zbliżający się lepszy dzień.......................... 51

„Oto zwiastuję wam radość wielką" ... 53

SRM „Epifania", jego natura, cele i doktryny 54

Pismo Święte jasno nas naucza ........................ 55

„Jezus jest Panem".......................................... 56

Dwie fazy Królestwa — niebiańska i ziemska 57

Obietnica związana przysięgą ................... 57

Wielki antytypowy Dawid ........................ 59

Piękny hymn ........................................... 61

„Królestwo moje nie jest z tego świata" (Jan

18 : 33,36)......................................................... 63

To jest kościół rzymski ............................... 64

„I ZATRĄBIŁ ANIOŁ SIÓDMY, I STAŁY SIĘ GŁOSY

WIELKIE NA NIEBIE MÓWIĄCE: KRÓLESTWA

ŚWIATA STAŁY SIĘ KRÓLESTWAMI PANA

NASZEGO I CHRYSTUSA JEGO, I KRÓLOWAĆ

BĘDZIE NA WIEKI WIEKÓW"

Obj. 11 :15

bywają

roz-

poznawane, nie tylko przez

biegłych w Piśmie Świętym,

lecz także przez świat. Głos

natchnienia w Biblii

oznajmia, że pod wpływem

szatana, pod wpływem

mocy ciemności, „świat

wszystek w złem położony

jest”. To stwierdzenie

uczyniono podczas Wieku

Ewangelii, a nie w czasach

przed potopem czy przed

daniem Izraelowi Zakonu

lub w Wieku Zakonu. Mimo, ze przyszedł Jezus i

Swoje życie dał na Okup, i mimo ze Jego

został”, lecz „ludzie

bardziej umiłowali

ciemność niż światłość,

bo były złe uczynki ich”

(Jan 12:46; 3.19 —21).

Innymi słowy, nasz Pan

tu wskazuje, ze ludzkość

uległa takiej deprawacji,

takiej sympatii do

grzechu i takiej

sprzeczności z absolutną

prawdą, spra-

wiedliwością i prawoś-

cią, iż światłość nie była dla niej atrakcyjna, lecz

raczej mniej pociągająca, niż błąd. Pan stwierdził,

naśladowcy zostali pomazani Duchem

Świętym w Zielone Świątki, to świat i tak w złem

położony jest. Jak już stwierdzono „oto ciemności

okryją ziemię, a zaćmienie narody” (1 Jana

5:19; Iz. 60:2). A jednak PismoŚwięte świadczy,

iż Jezus jest Światłością świata,

że to było tą tajemnicą nienawiści, jaką wywołała

Jego obecność i która doprowadziła do

ukrzyżowania Go. Ciemność „nienawidzi

światłości i nie idzie na światłość, aby nie były

zganione uczynki jej”, gdyż naturą światła jest

rozpraszanie ciemności. Dziwna

rzecz, ale ciemność nie była wówczas ograniczona do

nieświadomych i dzisiaj nie jest. Ona nie ma względu

na stanowiska. Najbardziej zdecydowanymi sługami

ciemności i najbardziej przeciwnymi światłu Prawdy,

które promieniowało z życia i nauk naszego

Zbawiciela, byli najwyżsi kapłani, doktorzy prawa i

przewodzący faryzeusze. „A wielki lud rad go słu-

chał”. Prawdę powiedziawszy, moce ciemności są

największe w jednostkach bardziej wpływowych i

bardziej wykształconych. Sam szatan, książę

ciemności, nie stał się nim z powodu ignorancji czy

głupoty, lecz z powodu pychy i grzesznej ambicji,

która wiodła go do sprzeciwienia się Boskiemu

Planowi (Mar. 12:37).

Nasz Pan nie tylko poinformował nas, że

możliwości emanowania Jego światła były og-

raniczone przez otaczające Go ciemności wpływów

szatańskich i przez ludzką deprawację oraz złą

ambicję, lecz także, iż to samo proporcjonalnie spełni

się w życiu Jego naśladowców, to znaczy, że oni

dalecy będą od stania się luminarzami, potężnymi

słońcami na firmamencie spraw ziemi,

rozpraszającym jej ciemności, że będą jedynie małymi

światłami lub świecami. Pan przestrzega nas przed

zniechęcaniem się lub wstydzeniem się Go, wstydze-

niem się światła, lecz zachęca do osadzenia swoich

świec na świeczniku tak, by mogły świecić dla tych

wszystkich, którzy są w Domu — by nasze światła

świeciły domownikom wiary. A nawet, niech nasze

okna będą otwarte, aby ci, co znajdują się na

zewnątrz, mogli je dostrzec w domownikach wiary a

sami przyjść do tego światła i doznać serdecznego

przyjęcia. Nie mamy jednak mniemać, że świat będzie

lubił nasze światło, lub przypuszczać, że kiedy je do

niego zaniesiemy, to będzie skłonny do sławienia nas,

wywyższania i czczenia. Wprost przeciwnie, jak długo

książę ciemności ma świat w dzierżawie i działa przez

światową ambicję i uprzedzenie, silnie obwarowane

złudzenia i fałszywe doktryny, tak długo są

prawdziwe słowa Pana, „Jeźli was świat nienawidzi,

wiedzcie, żeć mię pierwej, niżeli was, miał w

nienawiści” (Jan 15:18). „Nie miećcie pereł waszych

przed świnie, by ich snać nie podeptały nogami

swemi, i obróciwszy się, nie rozszarpały was” (Mat.

7:6). Ta głębia naszego posłannictwa nie jest

zamierzona dla świata, który czci mamonę, lecz po

prostu dla poświęconych, by poznali tajemnice

„Królestwa Niebieskiego”. Dla nich obecnie jest prze-

znaczone światło Prawdy, dla tych, „którebykolwiek

powołał Pan, Bóg nasz”. Gdyż pozostali z tego świata

są dziećmi ciemności, wobec których w Pańskiej

opatrzności zostanie podjęte działanie we właściwym

czasie (Mat. 13:11; Kol. 1:13).

Podobnie, teksty Pisma Świętego wyrażają się o

ścieżce sprawiedliwych w Wieku Ewangelii. One nie

wskazują na ścieżkę Kościoła jako ścieżkę

olśniewającą, lecz wręcz przeciwnie, na jej wąskość i

ciasność, na to, że najeżona jest próbami i

trudnościami, otoczona ciemnościami, z wyjątkiem,

na ile ją oświeca

Boska Prawda. Więcej niż to, obraz tej ścieżki i

Kościoła podróżującego po niej, przedstawiony w

Piśmie Świętym, podkreśla ten punkt. On przedstawia

podróżnego z lampą przyczepioną do czubka jego

sandała, oświecającą tylko każdy krok na drodze, jak

to podaje Biblia, „Słowo twe jest pochodnią nogom

moim, a światłością ścieżce mojej” (Ps. 119:105).

Apostoł Piotr podając tę samą myśl, mówi: „I mamy

mocniejszą mowę prorocką, której pilnując jako

świecy w ciemnem miejscu świecącej, dobrze

czynicie, ażby dzień oświtnął, i jutrzenka weszła w

sercach waszych” (2 Piotra 1:19). Są tu podkreślone

cztery fakty: (1) Że istnieje nowy dzień,

przygotowany przez Boga, który zaświta we

właściwym czasie; (2) że żyjemy w okresie nocy,

poprzedzającej tę nową epokę; (3) że Słowo Pańskie

.jest jedynym światłem i przewodnikiem Jego ludu w

tej nocy; (4) że ci, którzy nie są Jego ludem i nie mają

tego światła, chodzą w ciemności, bez względu na to,

jak w oczach własnych i innych, mogliby być

mądrymi i rozważnymi w sprawach światowych.

NADCHODZĄCY LEPSZY DZIEŃ

Radujemy się z zapewnienia Boga, że nastanie

lepszy dzień, chwalebny dzień, w którym „cienie

przeminą”, nużące cienie tego świata. To wskazuje na

zwycięstwo światła nad ciemnością, o czym

zapewniają nas liczne ustępy Pisma Świętego,

mówiące, iż w słusznym czasie nasz wielki Zbawiciel

Chrystus, Sam przejmie wielką moc i rozpocznie

panowanie, panowanie sprawiedliwości, panowanie

Królestwa Bożego. Następne zapewnienie mówi, iż

szybko, na początku tego panowania szatan będzie

związany na tysiąc lat, ażeby w ten sposób zostało

ograniczone zwodzenie rodzaju ludzkiego. Nasz Pan,

mówiąc o tym w jednej ze Swych przypowieści,

nazywa szatana mocarzem obecnej dyspensacji i

oznajmia, że go zwiąże i „dom jego rozchwyci” —

zniszczy dzieła zła, grzechu, zabobonu, ignorancji,

itd. Ach, jaki szczęśliwy dzień wówczas nastanie dla

całego świata!

I właśnie w tym miejscu Apostoł nam przypomina,

że Boski Plan obejmujący przyszłe Królestwo Boga

mówi, iż wybrany podczas tego Wieku Ewangelii

Kościół będzie w nim połączony ze swym Panem, ze

swym Oblubieńcem. Tak serdeczne jest to połączenie

Kościoła z Chrystusem, że czasami dzieło

ograniczania szatana i mocy zła na początku Wieku

Tysiąclecia jest przypisywane Kościołowi pod

zwierzchnictwem Głowy i Pana, jak w tym

przypadku, o którym mówi Apostoł, „A Bóg pokoju

zetrze szatana pod nogi wasze w rychle” (Rzym.

16:20). Podobnie nasz Pan wymienia Kościół jako

stowarzyszony z Nim w przyszłym dziele oświecania,

gdyż, wtedy kiedy nasz tekst traktuje o Chrystusie

jako prawdziwym i wielkim Świetle, które ostatecznie

oświeci każdego człowieka przychodzącego na ten

świat, nasza Biblia wskazuje, iż członkowie Kościoła

wcześniej już oświecani, postępujący wąską ścieżką

Jego Sladami i wystawieni na szczególne próby oraz

trudności, mające rozwinąć i wypróbować

zwycięzców, będą także członkami wielkiego Słońca

Sprawiedliwości, którego promienie, według

obietnicy Pisma Świętego, będą uzdrawiać (Mal. 4:2).

To uczestniczenie Kościoła z Nim, w charakterze

członków chwalebnego Słońca Sprawiedliwości, nasz

Pan pokazuje w przypowieści o pszenicy i kąkolu. W

konkluzji tej przypowieści Pan mówi o zgromadzeniu

wybranych przy końcu tego wieku przez przemianę

zmartwychwstania i oznajmia, że wówczas

„sprawiedliwi lśnić się będą jako słońce w królestwie

Ojca swego. Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj

słucha” (Mat. 13:43).

A teraz, po chwalebnym obrazie poranka Ty-

siąclecia, wracając do faktów, jakie istnieją obecnie,

dostrzegamy absolutną prawdę obrazów biblijnych,

które przedstawiają świat w ciemnościach oraz

pogaństwo w wielkich ciemnościach i jedynie lud

Boży jako posiadający wyłącznie lampę Boskiego

objawienia, a ta lampa rzuca światło każdorazowo

tylko na jeden krok na tej ścieżce. Wszystko w tym

obrazie potwierdza pozostałe stwierdzenia Słowa i na-

sze własne doświadczenia, a mianowicie, iż nic z

tego, co lud Boży może uczynić w obecnym czasie nie

rozproszy mocy ciemności. Nasze małe świece

powinny wszystkie być osadzone na swoich

świecznikach, knoty naszych lamp przycięte i palące

się, by wydać z siebie tyle światła ile tylko jest

możliwe, by oświecić nas i drugich, lecz nie ma dla

nas absolutnie żadnej zachęty do przypuszczenia, że

swoją własną mocą moglibyśmy rozproszyć

ciemność. Aby wyposażyć nas i przysposobić do

pracy oświecania świata, wymagana jest chwalebna

zmiana zmartwychwstania. Przeciwnie, pomimo

wysiłków ludu Bożego przez dziewiętnaście stuleci,

od śmierci Jezusa, liczba pogan powiększała się

ciągle. Według statystyk, pogan jest dwukrotnie

więcej na świecie niż było sto lat temu.

Niestety, choć wygląd zewnętrzny i splendor

cywilizacji zwanej chrześcijaństwem w wielu

wypadkach jest imponujący, to jednak nasz Pan,

podając proroczy obraz prawdziwej sytuacji, mówi,

„Lud ten przybliża się do mnie usty swemi, i wargami

czci mię; ale serce ich daleko jest odemnie” (Mat.

15:8). Tylko niewielu dzisiaj, jak zwykle, jest po

stronie Pana, napełnionych Jego duchem i

prowadzonych przez Jego Lampę Prawdy. Większość

chrześcijan wszędzie, we wszystkich denominacjach

„upada”, jak to jest opisane przez Pana, za pośred-

nictwem proroka, mówiącego do prawdziwego

Kościoła Chrystusowego, „Padnie po boku twym

tysiąc, a dziesięć tysięcy po prawej stronie twojej; ale

się do ciebie nie przybliży” (Ps. 91:7).

Te tysiące, zaiste, dziesięć tysięcy, obejmują wielu

najbardziej uczonych doby dzisiejszej, tak właśnie jak

to miało miejsce z „padaniem” w okresie Pierwszego

Adwentu naszego Pana, gdy do padających byli

włączeni doktorowie

prawa, najwyżsi kapłani i członkowie sanhedrynu.

Upadek w tym wypadku nie jest zboczeniem

moralnym, popadnięciem w wulgarny grzech, lecz

odpadnięciem od „wiary, raz świętym podanej i

popadnięciem w teorię ewolucji, wyższy

krytycyzm, niewierność, teozofię, nową myśl, nową

teologię, wiedzę chrześcijańską, itp. — jest

odpadnięciem od nauk Słowa Bożego, mówiących

o popadnięciu rasy w grzech i pod Boski wyrok, o

odkupieniu Adama i jego rasy drogocenną krwią

Jezusa, o wyzwoleniu Kościoła i ostatecznie o

wszystkich tych, którzy przyjmą Boską łaskę z rąk

Tego, który nas umiłował i wykupił Swoją

drogocenną krwią (Jud. 3; 1 Piotra 1:18,19).

Dlaczego Pan dozwolił na taką długą zwłokę, mimo

zapowiedzi, iż posiada moc do pokonania grzechu

oraz szatana i wyzwolenia świata z ciemności,

ignorancji i przesądu? Dlaczego dopiero po upływie

czterech tysięcy lat od upadku Bóg posłał Odkupiciela

i dlaczego dopiero po upływie ponad dziewiętnastu

stuleci od śmierci Zbawiciela za cały świat, Pan przy-

szedł w mocy i wielkiej chwale, by wyzwolić rodzaj

ludzki z jarzma grzechu i śmierci, by wyzwolić

wzdychające stworzenie z niewoli skażenia do

chwalebnej wolności synów Boga? Dlaczego? O, jest

pewien powód, który jednak teraz nie jest znany

wszystkim. A nawet, gdybyśmy o nim mówili, nie

wszyscy mogliby go usłyszeć. Nasz Mistrz

prawdziwie powiedział, zwracając się do Swoich

wiernych uczniów, Jego naśladowców: „Wam dano

wiedzieć tajemnicę królestwa Bożego; ale innym w

podobieństwach, aby widząc nie widzieli, a słysząc nie

rozumieli” (Łuk. 8:10). Stąd nie potrzebujemy się

obawiać opowiadania tajemnicy Pańskiej innym, którą

Apostoł nazwał „tajemnicą oną, która była zakryta od

wieków i od rodzajów, ale teraz objawiona jest

świętym jego” (Kol. 1:26). Właściwą jest znajomość

tej Tajemnicy, gdyż moc jakiej ta wiedza udziela

będzie szczególną wartością dla świętych w ich walce

z wyjątkowymi próbami i trudnościami, które znajdują

się tuż przed nimi. Ta Tajemnica jest następująca: od

początku celem Boga było, by wielki Wyzwoliciel,

Mesjasz, był nie tylko Panem Jezusem —

Odkupicielem, lecz także obejmował wybrane w tym

Wieku Ewangelii Maluczkie Stadko, dojrzałe ziarna

zebrane w czasie żniwa Izraela i zebranych w Wieku

Ewangelii z każdego narodu, ludu, rodziny i języka.

Tych Pan nazwał Swymi „klejnotami”. „Cić mi będą,

mówi Pan zastępów, w dzień który Ja uczynię,

własnością” [kiedy przyjdę, by uczynić ich Swoimi

klejnotami] (Mal. 3:17). „Klejnotów” wcześniej nie

wynagradzano, ani obdarowano chwałą, aż pełna

liczba Wybrańców została skompletowana,

wypolerowana i przygotowana. Wkrótce Wybrańcy,

czyli sprawiedliwi, zajaśnieją jako słońce w

Królestwie ich Ojca, by błogosławić cały rodzaj

ludzki. Wówczas oni ze swym Panem, ; Oblubieńcem,

jako antytypowe nasienie Abrahama, wypełnią Boską

obietnicę mówiącą, iż „będą błogosławione w tobie

wszystkie narody ziemi” (1 Mojż. 12:3).

Tym sposobem tajemnica ukryta od wieków staje się

zrozumiała dla tych, których oczy zostały pomazane

Duchem Świętym i którzy spoglądają w kierunku

wskazanym przez Pana, Oni widzą, że teraz

„Światłości [Prawdy] nasłano sprawiedliwemu, a

radości tym, którzy są uprzejmego serca” i radują się z

tego, po pierwsze, jako z manifestacji Boskiej łaski i,

po drugie, dlatego, że to ich zachęca i pobudza do

prawości serca, przez co mogą trwać w Boskiej

miłości podążając naprzód na wąskiej ścieżce z łaski

w łaskę, z wiedzy w wiedzę, prowadzeni przez Słowo

jako lampę przy nodze. Przeżywają też radość, gdyż

teraz już rozumieją cel Boskiej Mądrości w

dozwoleniu na szczególne próby i utrapienia ludu

Bożego. Rozumieją, że próby i utrapienia są

zamierzone w tym celu, by wypracowały dla nich

„nader zacną chwałę wiecznej wagi”, do której

„według postanowienia Bożego powołani są”.

dziewać umysł rozsądny, inteligentny ze strony

wszechmądrego, sprawiedliwego, potężnego i

miłującego Stwórcy. Dlaczego On nie ma mieć

przyjemności w błogosławieniu każdego stworzenia z

rasy Adama? Dlaczego miałby mieć na celu zbawienie

wyłącznie garstki wybrańców, a pozostałych oddać

ogniotrwałym demonom na wieczne męki? Takie

niebiblijne pojęcia bez wątpienia pochodzą od

wielkiego księcia ciemności, który chętnie chciałby

nasze serca odwrócić od Boskiej mądrości,

sprawiedliwości, miłości i mocy, który byłby rad,

gdyby mógł skłonić nas do traktowania naszego Boga

jako przeciwnika rodzaju ludzkiego, mającego przy-

jemność w jego cierpieniach (Ez. 33:11). Jak wyraźne,

jak chwalebnie rozległe jest stwierdzenie naszego

tekstu, oznajmujące, że Jezus jest tą prawdziwą

Światłością świata dla każdego człowieka, który

przychodzi na świat! Ten tekst zapewnia nas, że

Odkupiciel świata był Boskim wielkim Darem

gwiazdkowym dla Adama i wszystkich jego

potomków, darem, którego wartość w obecnych

czasach wzrasta w ocenie wszystkich świętych

Pańskich jednostek, w miarę jak dzień po dniu, punkt

po punkcie, przychodzą do poznania Chrystusa

Bożego. Ta ocena będzie wzrastać w świecie w miarę

jak w Wieku Tysiąclecia ludzkość będzie przynosić

pożytek w dochodzeniu do serdecznej zgody z Panem

i Jego sprawiedliwością. I ocena ta będzie też się

powiększać w nich przez cała wieczność, w miarę jak

długość. szerokość, wysokość i głębokość Boskiej

miłości będzie coraz bardziej manifestowana. Nie

pozwólmy, by znikomość naszego umysłu

powstrzymała nas przed okazaniem ocenienia

prawdziwego znaczenia naszego tekstu. Pamiętajmy o

słowach naszego Pana. „Boć zaiste myśli moje nie są

jako myśli wasze. ani drogi wasze jako drogi moje.

mówi Pan :Ale jako wyższe są niebiosa niż ziemia..

tak przewyższają drogi moje drogi wasze, a myśli

[plany]

moje myśli [plany] wasze”. Wielki P1an Boga,

który dotąd objął tylko Kościół, akurat tylu, ilu Pan

nasz Bóg powołał, ma jeszcze dosięgnąć nie tylko całą

ludzkość żyjącą wówczas gdy Słońce Sprawiedliwości

zajaśnieje w niebiańskiej chwale, lecz także tych

wszystkich którzy poszli do wielkiego więzienia

śmierci—grobu scheol, hades (Iz.55:

8,9;40:5).Wiadomym jest, że ogromna większość tych

nigdy nie była oświecona przez Pana Jezusa i Jego

Poselstwo Ewangelii. Takiego światła nie było zanim

nasz Odkupiciel przyszedł na świa , mimo, że

upłynęło cztery tysiące lat, w których miliardy

ludzkości poszły do domu więzienia. Biblijne

świadectwo mówi o tym dosadnie, a mianowicie, że

Chrystus „… żywot na jaśnię wywiódł i

nieśmiertelność przez Ewangelię ( 2 Tym.1:10). Ani

nieśmiertelności, która jest darem Bożym dla

Kościoła, dotąd nie dostrzegano czy rozumiano i to

samo można powiedzieć o życiu wiecznym, które

Bóg zabezpieczył dla wszystkich z rasy Adamowej,

którzy je przyjmą. Prawda, pewne nieokreślone

obietnice były kiedyś dane, lecz nie było jas-

Takie jednostki nie zazdroszczą światu Gościńca

Świątobliwości, po którym świat będzie miał

przywilej postępować aż do osiągnięcia doskonałości

restytucji w czasie Tysiąclecia. One bowiem

rozumieją, że, niezależnie od tego jak wielkie będą te

błogosławieństwa, „Bóg o nas coś lepszego przejrzał”

(Żyd. 11:40). Dlatego są zadowolone, a nawet zdolne

radować się w ognistych próbach, gdyż mają świado-

mość, że te próby są wynikiem Boskiego zarządzenia,

którego celem jest przygotowanie, wypróbowanie i

doświadczenie ich pod kątem godności stanowiska

jakie mają objąć w chwalebnym Królestwie, skoro

tylko ono zostanie ustanowione, w celu

błogosławienia świata. Te o powiększonych i

rozgrzanych sercach jednostki, pełne miłości do Boga

i każdego stworzenia, są zadowolone ze zdobycia

wiedzy o Boskim Planie, a mianowicie, o tym że

wszelkie stworzenie jest pod Boskim nadzorem, choć

one same są przedmiotem Jego szczególnej troski.

One przeżywają radość z powodu odkrywania

Boskiego planu, który bardzo jasno pokazuje. że Bóg

przewidział możliwość wiecznego zbawienia Przez

Chrystusa tych wszystkich, którzy będą Jemu

posłuszni i ponadto zapewnił, że odpowiednia wiedza

i sposobności oraz konieczna pomoc dla posłusznego

rodzaju ludzkiego będzie udzielana w Tysiącleciu.

„OTO ZWIASTUJĘ WAM RADOŚĆ WIELKĄ”

Czy to coś dziwnego, że Poselstwo łaski Bożej

ogłoszone pierwszego poranka narodzenia Pańskiego

było Poselstwem pokoju i dobrej woli w stosunku do

ludzi — wszystkich ludzi? Czy to nie jest dziwne z

punktu widzenia tego, co my dostrzegamy w rozwoju

Planu Bożego, iż aniołowie oznajmili pasterzom, „Bo

oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie

wszystkiemu ludowi: Iż się wam dziś narodził

zbawiciel, który jest Chrystus Pan, w mieście

Dawidowem”? Nie! To Poselstwo jest w zupełnej

zgodzie ze wszystkim, co my wiemy o Słowie Bożym

i ze wszystkim czego może się spo-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: