Fisher Carrie - Podwójne szczęście.pdf - Fisher Carrie - glinka7-1987

Carrie Fisher

Podwójne szczęście

(Delusions of grandma)

Przekład Ilona Peplak

Chanie i późnemu wielkiemu Juliuszowi

oraz mojej powiernicy Billie Catherine

Mała dziewczynko,

moja fasolko,

jak ty rośniesz!

Jesteś już duża.

Kto cię zje?

Chcę powiedzieć, Lindo,

że w twoim ciele nic nie kłamie.

Wszystko nowe mówi prawdę.

Ja jestem tutaj, jest ktoś ważniejszy,

stare drzewo ginie w tle.

– Anne Sexton „Mała dziewczynka, Moja fasolka, Moja piękna kobieta”

Wiem, że to wszystko

tylko dłonie

Z żałości słodkiej dotykania

przychodzi miłość

jak śniadanie

– Anne Sexton „Siła niepohamowania”

Obyś żył w ciekawych czasach”, przeklinają Chińczycy. Jeśli chodzi o

przekleństwa. Cora uważała, że to naprawdę najlepsze, jakie kiedykolwiek słyszała.

Nie była co prawda szczególną znawczynią, ale to, jej zdaniem, miało wyjątkowo

szerokie zastosowanie, o wiele szersze niż ogólnikowe „Idź do diabła”,

pokrzepiające „Połam nogi”, a nawet pradawne „Niech cię szlag”. Przez wiele lat

zdawało jej się, że ulubione przekleństwo brzmi nieco inaczej: „Obyś miał ciekawe

życie”, i ta druga wersja też jej się podobała. Jednak „ciekawe życie” z natury

rzeczy obejmuje mniej niż „ciekawe czasy”, w pojedynczym „ciekawym życiu”

niekoniecznie muszą się wydarzyć brawurowe jazdy, strzelaniny, porwania

samochodów i zamieszki – a w takich to czasach przyszło Córze wieść ciekawe

życie. Wśród wszystkich sądowych matactw, bałwochwalczych kultów i

zanieczyszczeń tonami spadających z nieba pyłów życie Cory było niczym całkiem

malutka wysepka otoczona zewsząd ciemnym morzem niezrozumiałych dni i nocy.

Do tego jeszcze znak chińskiego alfabetu, oznaczający „załamanie” i „szansę”.

Cora zrozumiała to bardzo szybko, nawet nie przekręcała strony do góry nogami –

jeśli coś cię nie niszczy, wzmacnia cię. Albo, jak zwykł mawiać jej przyjaciel Noel,

dermatolog: „Jeśli cię nie zabije, będziesz wyglądać bardzo, bardzo źle”. Era

nuklearna – jeśli przeżyjesz, to nie tylko będziesz świecił w ciemnościach, ale

pewien szczególny rodzaj dzikości ochroni cię, nawet przed samym sobą. W

każdym razie, gdyby zrozumiała tej nocy, kiedy widziała Arsenia

przeprowadzającego wywiad z Sally Jessy Raphael – gdyby pojęła ten znak – może

zrobiłaby wszystko inaczej. Program na żywo, w którym redaktor odpytuje innego

redaktora – wielu przysięgłoby, że to jeden z dwunastu znaków oznajmiających

nadchodzący koniec świata, a co najmniej ciekawe czasy. Cora nie mogła się

zdecydować, którą ewentualność wybrać. Pamiętała swoje myśli w tym czasie.

Myślała, że gdy redaktorzy zaczynają przeprowadzać wywiady we własnym

gronie, ktoś lub może też coś przestaje się liczyć – chodziło o publiczność. Ale

była w ciąży i coraz trudniej jej było nadążyć za własnymi myślami, nie mówiąc o

optymistycznych własnych myślach. Czuła, że mózg się jej rozpuścił i utkwił w

przełyku. „Kiedy jesteś w ciąży i zaczynasz zagłębiać się w sobie, nigdy nie wiesz

na pewno, na kogo się natkniesz”. To była jedna z mizernych prób zamienienia

ciąży w rodzaj rozrywki. Obawiała się, że jej stan może zamienić się w jakąś

przerażającą, nie bardzo śmieszną zabawę, a to, co nastąpi potem, będzie trwającą

całe życie próbą sił, wymagającą całkiem nieoczekiwanej dorosłości. Ale mimo

wszystko usiłowała robić dobrą minę do nie bardzo dobrej gry.

Nękał ją lęk o to, że wkrótce mogłaby odejść w zapomnienie jej uroda, nad

którą panowała dotąd niepodzielnie. Miała się oto wyrwać na wolność i uciec,

zostawiając Corę już tylko „interesującą”. Wydawało się, że tyle spraw przepadło

na zawsze, bezpowrotna droga już się zaczęła, i nawet gdyby wiedziała skąd i

dlaczego wyruszyła, nie mogłaby już wrócić. Minęła bezpieczną przystań

małżeństwa, przeszła obok pomocy, znalazła się niebezpiecznie blisko śmierci.

Zaczynały się sprawy o chytrych, złośliwych twarzach.

Starała się o tym nie myśleć. Po głowie plątał jej się wierszyk:

Napis na ściance macicy

Wdzięczny, dziecinny i śliczny

Razem z małą komórką

Płodzi syna lub córkę

Zmarszczyła brwi, niezadowolona, i wróciła do pilniejszych spraw.

Spakowała walizkę, potem postała chwilę, odpoczywając. Przesunęła dłonią po

nieznacznym, ciepłym zaokrągleniu brzucha. Zamieszkało tam dziecko Raya.

Zaokrąglenie było jeszcze bardzo malutkie – najpewniej istniało przed ciążą, ale

Cora czuła się niewiarygodnie, bezmiernie obfita, nie do zniesienia wycieńczona i

podrażniona, biedna, malutka i kompletnie nieprzygotowana do roli, której musiała

się podjąć.

Wszyscy wiedzą, że narządy płciowe kobiety i mężczyzny niekiedy stykają się

ze sobą, po czym – po pewnym czasie i odrobinie bólu – rodzi się mały człowiek.

Cora nie bardzo wierzyła, że to tylko tyle, że dzieci to rezultat seksu. Jak tornado,

przypływy czy perły znajdowane w muszlach, to musiało mieć coś wspólnego z

niewytłumaczalną, skrytą w morskich głębinach magią. Fale, spadające gwiazdy,

odległa, niebiańska muzyka sfer – na pewno nie było ziemskiego sposobu żeby

powstawały dzieci. Niemożliwe żeby tak po prostu i zwyczajnie, w wyniku

stosunku.

A przynajmniej nie w jej przypadku.

Westchnęła zamykając walizkę, rozejrzała się po pokoju hotelowym. Chwyciły

ją mdłości. Gapiła się w sufit czekając aż jej przejdzie i zaczęła wymyślać nowy

wiersz:

Fisher Carrie - Podwójne szczęście.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: