MacLean Alistair - Jedynym wyjściem jest śmierć.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

ALISTAIR MACLEAN

JEDYNYM WYJŚCIEM JEST ŚMIERĆ

Zakład Nagrań i Wydawnictw Związku Niewidomych

Warszawa 1996

Przełożył Robert Ginalski

Tłoczono pismem punktowym dla niewidomych w Drukarni Zakładu

Nagrań i Wydawnictw Zn,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9.

Przedruk z wydawnictwa

„Krajowa Agencja Wydawnicza”, Szczecin 1988

Pisała K. Kruk

Korekty dokonali: K. Markiewicz i St. Makowski

ROZDZIAŁ 1

Harlow siedział na poboczu toru wyścigowego. Długie włosy, powiewające na lekkim wietrze

ożywiającym ten upalny, bezchmurny dzień, przesłaniały mu twarz, a jego dłonie, ściskające złoty

kask, jak gdyby próbowały go zmiażdżyć, drżały nieopanowanie. Całym ciałem kierowcy co chwila

wstrząsały gwałtowne dreszcze. Samochód, z którego Harlow cudem jakimś wyleciał bez większych

obrażeń tuż przed wywrotką, przedziwnym zrządzeniem losu wylądował na dachu we własnym

boksie Coronado. Koła wozu obracały się jeszcze leniwie, a z silnika, spowitego w pianę z gaśnic,

wydobywały się smugi dymu - widać było, że niebezpieczeństwo wybuchu zbiorników paliwa

zostało zażegnane. Alexis Dunnet, który pierwszy dopadł Harlowa, stwierdził, że ten nie patrzy na

swój bolid, lecz niczym w transie wpatruje się w oddalony o jakieś dwieście metrów punkt na torze,

gdzie martwy już człowiek nazwiskiem Isaac Jethou dopalał się w białych płomieniach stosu

pogrzebowego, będącego niegdyś jego samochodem wyścigowym Formuły I. Z płonącego wraka

ulatywało dziwnie mało dymu, prawdopodobnie na skutek olbrzymich ilości ciepła wydzielanego

przez rozżarzone felgi ze stopu magnezu. Od czasu do czasu, kiedy porywy wiatru rozsuwały

niebotyczną zasłonę płomieni, można było dostrzec Jethou, siedzącego sztywno w fotelu, który na

pierwszy rzut oka był jedyną ocalałą częścią pozostałą ze zmiażdżonej, bezkształtnej masy pogiętej

stali. A ściślej mówiąc, Dunnet zdawał sobie sprawę, że to Jethou, chociaż widział jedynie

sczerniałe, straszliwie zwęglone szczątki czegoś, co kiedyś było człowiekiem. Tysiące widzów

siedzących na trybunach i po obu stronach toru zamarły, z niedowierzaniem i przerażeniem wpatrując

się w płonący samochód. Dziewięć pojazdów zatrzymało się już w pobliżu boksów - niektórzy

kierowcy wysiedli i stali obok swoich maszyn - a silniki pozostałych zgasły, kiedy komisarze toru

przerwali wyścig, rozpaczliwie wymachując flagami. Zamilkły megafony, ucichł też zawodzący jęk

syreny karetki pogotowia, która z piskiem opon wyhamowała w bezpiecznej odległości od

samochodu Jethou. Migające światła karetki zapadły się w nicość na tle oślepiającego blasku.

Ratownicy w azbestowych kombinezonach ochronnych, obsługujący gigantyczne gaśnice na kółkach

lub uzbrojeni w łomy i siekiery, z powodów wymykających się wszelkiej logice desperacko

usiłowali przedostać się w pobliże samochodu, by wydobyć zwęglone ciało, lecz niesłabnąca

intensywność płomieni kpiła sobie z ich desperacji. Wysiłki ratowników były równie bezowocne, co

obecność karetki zbędna. Dla Jethou nie było już na tym świecie pomocy ni nadziei. Dunnet odwrócił

wzrok i spojrzał w dół, na siedzącą obok niego postać w kombinezonie. Ręce ściskające złoty kask

nadal drżały, oczy zaś, nadal wpatrzone w słup płomieni całkowicie zasłaniających już samochód

Isaaka Jethou, przypominały oczy orła, który stracił wzrok. Dunnet wyciągnął rękę i łagodnie

potrząsnął Harlowa za ramię, lecz ten nie zareagował. Dunnet spytał go, czy nie jest ranny, ponieważ

twarz i roztrzęsione ręce kierowcy były zalane krwią: katapultując w ostatniej chwili, nim jego wóz

stanął na dachu i zatrzymał się we własnym boksie Coronado, przekoziołkował przynajmniej z sześć

razy. Harlow drgnął i spojrzał na Dunneta, mrugając niczym człowiek otrząsający się z sennych

majaków, po czym potrząsnął głową. Dwaj sanitariusze z noszami wyskoczyli z karetki i puścili się

biegiem w ich kierunku, lecz Harlow o własnych siłach, jeśli nie liczyć Dunneta, który trzymał go

pod ramię, wstał chwiejnie i odprawił ich ruchem ręki. Nie protestował jednak przeciwko skromnej

pomocy ze strony Dunneta i obaj ruszyli powoli ku boksom Coronado - wciąż oszołomiony i otępiały

Harlow oraz Dunnet: wysoki i szczupły, z ciemnymi włosami z przedziałkiem, cienkim jak kreska

czarnym wąsem i w okularach bez oprawek; wyglądał jak uosobienie księgowego, choć w

paszporcie miał wpisany zawód - dziennikarz. U wejścia do boksów powitał ich Macalpine. Ubrany

w poplamiony garnitur z gabardyny, trzymał w ręku gaśnicę. James Macalpine, właściciel i menadżer

stajni wyścigowej Coronado, był nieco po pięćdziesiątce. Potężnie zbudowany, o wydatnych

szczękach, miał pooraną głębokimi zmarszczkami twarz pod imponującą grzywą szpakowatych

włosów. Za jego plecami Jacobson - główny mechanik - wraz z dwoma pomocnikami - rudymi

bliźniakami Rafferty, których wszyscy nie wiadomo czemu nazywali zawsze Tweedledum i

Tweedledee - nadal krzątali się wokół dymiącego coronado, a jeszcze dalej dwaj inni ludzie, odziani

w białe fartuchy sanitariuszy, zajmowali się ważniejszymi sprawami: na ziemi, wciąż ściskając notes

i ołówek do zapisywania międzyczasów, leżała Mary Macalpine - czarnowłosa,

dwudziestodwuletnia córka właściciela zespołu. Sanitariusze pochylali się nad jej lewą nogą i

rozcinali nogawkę czerwonych jak wino spodni, które jeszcze przed chwilą były białe. Macalpine

ujął Harlowa pod ramię, specjalnie zasłaniając mu swoją córkę, i poprowadził go do niewielkiej

budki w głębi boksów. Jak przystało na milionera, Macalpine był nadzwyczaj zdolny, fachowy i

twardy, a przy tym - co wychodziło na jaw w takich właśnie sytuacjach - w głębi duszy wrażliwy i

subtelny, choć nikt by go o to nie podejrzewał. W głębi budki stała nieduża drewniana skrzynia,

służąca za przenośny barek. Większą jej część zajmowała lodówka, zawierająca kilka butelek piwa i

masę napojów orzeźwiających, przeznaczonych głównie dla mechaników, wiecznie spragnionych

przy pracy pod tym palącym słońcem. Mroziły się w niej także dwie butelki szampana, gdyż - na

zdrowy rozum - należało oczekiwać, iż człowiek, który dokonał prawie niemożliwej sztuki,

zdobywając pięć kolejnych Grand Prix, wygra po raz szósty. Harlow uniósł wieko skrzyni,

zignorował lodówkę, wyciągnął butelkę brandy i nalał sobie pół szklanki. Szyjka butelki uderzała

gwałtownie o szkło - więcej trunku wylało się na ziemię, niż trafiło do naczynia. Harlow

potrzebował dwóch rąk, by podnieść szklankę do ust, a jej brzeg, niczym kastaniety, wybijał o jego

zęby jeszcze bardziej nierówny rytm niż przedtem butelka o szkło. Udało mu się przełknąć nieco

alkoholu, jednak większa część zawartości szklanki wyciekła mu kącikami ust, spływając po

zakrwawionych policzkach i plamiąc jego biały kombinezon na dokładnie ten sam kolor, co barwa

spodni rannej dziewczyny na zewnątrz budki. Harlow spojrzał zamroczonym wzrokiem na pustą

szklankę, opadł na ławę i znów sięgnął po butelkę. Macalpine zerknął na Dunneta z kamienną twarzą.

W swojej karierze Harlow miał trzy poważne wypadki, przy czym w ostatnim, przed dwoma laty,

omal nie zginął. A jednak, pomimo nieopisanego bólu, uśmiechał się, gdy ładowano go na noszach do

samolotu ratunkowego, którym miał wrócić do Londynu, podczas gdy jego lewa ręka z zadartym w

górę kciukiem - prawą miał złamaną w dwóch miejscach - była nieruchoma niczym wyrzeźbiona z

marmuru. Ale znacznie większy niepokój budził fakt, że poza tradycyjnym łykiem szampana po

zwycięstwie Harlow nie brał alkoholu do ust. Oni wszyscy tak kończą, twierdził zawsze Macalpine,

prędzej czy później tak kończą wszyscy. Rozsądek, odwaga czy talent nie odgrywały tu żadnej roli -

tak kończyli wszyscy, a ich lodowaty spokój i opanowanie były tym bardziej kruche, im bardziej

stalowe. Macalpine nie stronił od pozornie paradoksalnych stwierdzeń, mimo iż garstka - lecz tylko

garstka - wybitnych kierowców Grand Prix wycofała się u szczytu psychicznej i fizycznej formy, co

w tym wypadku całkowicie wystarczało do obalenia jego tezy. Z drugiej strony było tajemnicą

poliszynela, że niektórzy czołowi kierowcy na skutek wypadków lub krańcowego wyczerpania

nerwowego i psychicznego, są jak puste skorupy, że pośród obecnych dwudziestu czterech

kierowców Formuły I jest czterech czy pięciu, którzy nigdy więcej nie wygrają żadnego wyścigu,

ponieważ nie mają nawet zamiaru próbować, którzy ścigają się wyłącznie po to, by podbudować

fasadę swej pustej już dumy. Pewnych rzeczy nie praktykuje się jednak w światku Formuły I, a

zwłaszcza nie skreśla się człowieka z listy kierowców tylko dlatego, że wysiadły mu nerwy. Tak czy

inaczej, widok roztrzęsionej, zgarbionej postaci na ławie był smutnym świadectwem tego, że

Macalpine zazwyczaj miał rację. Jeżeli kiedykolwiek ktoś wspiął się na sam szczyt kariery, osiągnął

MacLean Alistair - Jedynym wyjściem jest śmierć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: