Schmandt Piotr - Sprawa inspektora Brauna 1 - Pruska zagadka.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Schmandt Piotr

Pruska zagadka

Sprawy inspektora Brauna

Podróż inspektora brauna

Inspektor Ignaz Braun przetarł miękką chusteczką okrą-

głe szkiełka okularów. Bez nich czuł się jak bez ręki.

Szybkim ruchem nałożył na nos cudowny wynalazek, dzięki któremu najważniejszy ze zmysłów mógł

z całą ostrością rejestrować i oceniać błahe z pozoru elementy układanki tworzącej rzeczywistość.

Pociąg miarowo tur-kotał, rytmiczne odgłosy toczących się kół wprawiały inspektora w doskonały

nastrój. Wprawdzie Ignaz Braun najlepiej czuł się w swojej przytulnej berlińskiej garsonierze przy

Diirenergasse, jednak i on od czasu do czasu odczuwał właściwą młodemu jeszcze człowiekowi

potrzebę wyrwania się w świat, chociażby miało ono oznaczać chwi-lowe zaszycie się na prowincji.

W przedziale drugiej klasy oprócz inspektora siedzia-

ło troje ludzi. Starszy pan o kościstej twarzy i siwym wą-

siku czytał z namaszczeniem gazetę, której nie wypuścił

z rąk od chwili wejścia do pociągu na stacji w Szczecinie.

„Urzędnik podatkowy średniej rangi, może powiatowy inspektor szkolny, luteranin, przykładny ojciec

kilkorga dzieci, głosuje na prawicę od co najmniej trzydziestu lat i kocha cesarza jak siebie samego.

Nie miewa ekstrawagancji i nie chodzi do kabaretu" — ocenił inspektor towarzysza podróży.

Znacznie częściej wzrok Ignaza Brauna wędrował

w stronę eleganckiej młodej kobiety siedzącej naprzeciwko i trzymającej na krągłych kolanach

wiercącą się dwu-letnią dziewczynkę.

Inspektor należał do tych mężczyzn, którzy nie przejawiają wyzywającej śmiałości w kontaktach z

kobietami.

Lubił wzbudzać zainteresowanie u szykownych dam, schlebiało mu, jeżeli zostawał obdarowany

czarownym uśmiechem lub dyskretnym gestem świadczącym o życzliwości rozmówczyni. Za nic w

świecie inspektor Braun nie od-ważyłby się jednak na zalecanie się do kobiet; nie leżało w jego

naturze wdzięczenie przejawiające się przybiera-niem póz widywanych w trakcie spaceru po

ogrodzie zoo-logicznym w okolicach klatek z makakami czy pawianami.

Tego dnia policjant mógł bez obawy narażenia się na podejrzenia ponętnej kobiety kierować w jej

stronę aksamit-ne spojrzenia, udając, że przypatruje się z życzliwością jedynie żywotnemu

maleństwu.

Zwięźle oceniwszy nudnego urzędnika podatkowego, Braun z zapałem chłonął każdą cząstkę aury

roztaczanej przez młodą damę. Subtelny kapelusz z jasnożółtymi czereśniami okrywał czarne włosy

wychylające się niekiedy na policzki zaróżowione lekko od wysiłku, nieuniknionego przy opiece nad

dzieckiem ciekawym świata. Wyszukana i skromna elegancja pasażerki nie uszła uwadze Ignaza.

Kobieta nie należała do osób przesadnie szczupłych, jej kształty uśmiechały się do młodego

policjanta każdym ruchem, oszczędnym i kontrolowanym. Dama niekiedy karci-

ła dziecko i sadowiła je na kolanach z takim wdziękiem, jakby sięgała po czekoladkę firmy Sarotti

albo filiżankę ka-wy ze śmietanką. Uroku towarzyszce podróży inspektora dodawały rzadko przez

kobiety używane okulary, przedmiot łączący Ignaza z nieznajomą. Braun wiedział, że gdyby ujrzał

damę na ulicy, byłaby ona dumna i wyniosła, może nawet sprawiałaby wrażenie obrażonej na cały

świat.

Starczył drobny gest, ciepłe słowo, zainteresowanie okazane dziecku, i znikała gdzieś jej rezerwa i

chłód.

Policjant zdawał sobie sprawę, że nie zamieni z kobietą ani jednego znaczącego słowa, że najpóźniej

u celu własnej podróży ostatni raz spojrzy na jej postać, ale starał się o tym nie myśleć. Chwytał

zachłannie każdą okazję i spo-8

glądał naprzeciwko pogodnie, ciesząc się z tak miłych okoliczności podróży. Ignaz Braun nie

oczekiwał od życia wiele i należał do rzadkiej kategorii ludzi radujących się promykiem słońca

pośród ciemności świata, z którymi miał do czynienia na co dzień.

Niski i przyjemny głos kobiety nie zdziwił inspektora.

Uderzająca była jedynie melancholijna nuta przebijająca się w każdym słowie damy, do dziecka

mówiącej po polsku. Starszy pan nie wychylał nosa spoza swojej gazety, Braun natomiast kilka razy

odezwał się do towarzyszki podróży i był przez nią pytany o rozmaite błahostki.

Niestety, nie wypadało biednemu inspektorowi wpatrywać się nieustannie w świeże oblicze

powabnej istoty.

Ignaz Braun, jako człowiek interesujący się wieloma dzie-dzinami życia i obarczony zawodową

niejako ciekawością, tak potrzebną w stołecznym Wydziale Zabójstw, uważnie analizował mijane

krajobrazy. Pociąg odjechał przed chwilą ze stacji Słupsk i spiesznie podążał na wschód ku dalszym

celom. Słotny marcowy dzień widać zatrzymywał

ludzi w ciepłych domach, skoro w przedziale inspektora nie zaszła żadna zmiana. Podróżowali

jedynie ci, których zmuszały do tego okoliczności. Monotonny krajobraz pe-

łen nagich jeszcze drzew i szarych, umęczonych długą zi-mą płaskich pól pozwalał Ignazowi skupić

się na celu podróży. Brunatne punkciki widocznych w oddali zabudowań tylko na moment rozpraszały

policjanta. Bardziej zajmowały go ciemne oczy sąsiadki, ale ich blask inspektor w umiejętny sposób

potrafił umieścić w myślach obok układanki obrazującej zadziwiające wydarzenia, których miał stać

się kolejnym uczestnikiem.

Ignaz oparł wygodnie plecy o pluszową tkaninę miękkiego fotela i raz jeszcze pogrążył się w myślach

dotykają-

cych najmroczniejszych zakamarków ludzkiej duszy.

O wszystkim dowiedział się z prasy. „Berliner Beobach-ter" szeroko rozpisywał się na temat

wydarzenia, które wstrząsnęło mieszkańcami spokojnego miasteczka w Prusach Zachodnich

należącego do regencji gdańskiej. Śladem gazety na miejsce podążyli dziennikarze konkurencyjnych

tytułów, ale tamten pierwszy artykuł zrobił na Ignazu naj-9

większe wrażenie. Krótkie zdania jak cięcia lancetu rzeź-

biły kształty kolejnych faktów i domysłów. „Jakież ona ma piękne policzki..." — po raz kolejny

zauważył inspektor Braun i wrócił pamięcią do rzędów drobnych gotyckich li-terek pochłanianych

chciwie przed miesiącem.

Kiedyś, dawno temu, policjant przejazdem gościł w Wejherowie. Niewiele pamiętał z tamtego czasu.

Pochodził z okolic Poznania i takich miasteczek w całej monarchii widział

wiele. Teraz wiedza inspektora, uzupełniona lekturą, zaczynała przekładać się na obrazy pojawiające

się uporczy-wie i z fotograficzną ostrością.

W połowie lutego 1901 roku mieszkańcy Prus cieszyli się niemal wiosenną pogodą. Krótkie dni

zimowe napeł-

niały okolicę jaskrawym słońcem, ciemności nadchodziły coraz później, śnieg zdawał się nie tak

zimny i nawet star-si, poważni ludzie uśmiechali się częściej niż wypadało.

Od kilku dni tę aurę nadchodzącego przedwiośnia zakłó-

cał Johannes Wenders. Rozsądny i stateczny piekarz zu-pełnie stracił głowę, chociaż wszyscy

przyznawali, że na jego miejscu zachowywaliby się tak samo. Kiedy dzieci ślizga-

ły się na łyżwach po kruszejącym lodzie, gospodynie robi-

ły codzienne zakupy, a z kominów ulatywał do nieba gryzący dym, pan Wenders z kilkoma

pomocnikami dzień i noc przetrząsał każdy zakątek miasta. Pukał do drzwi, prosił o pokazanie

podwórek, chlewików i drewutni, zajrzał do wszystkich kalwaryjskich kapliczek. Poszukiwania nie

przynosiły rezultatów. Syn Johannesa, osiemnastoletni gimnazjalista Johann, we wtorek 15 lutego

jakby zapadł się pod ziemię. Piekarz, jak donosiły gazety, zachodził w głowę, co takiego mogło

spowodować zniknięcie jedynaka. Johann nie miał zatargów z rówieśnikami, należał do kilku kółek

szkolnych, pomagał słabszym uczniom. Był lubiany przez nauczycieli i sąsiadów. Z wolna całe

miasto zaczynało huczeć od plotek i domysłów, ale nie brakowało też przejawów życzliwości w

stosunku do zrozpaczonego ojca i jego żony Irmgardy, kobiety słusznej postawy i statecznych

obyczajów. Pana Wendersa nie odstępował na krok największy konkurent, piekarz Werner Lange.

Schmandt Piotr - Sprawa inspektora Brauna 1 - Pruska zagadka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: