Robards Karen - Zaufać nieznajomemu.pdf - Robards Karen - glinka7-1987

Karen Robards ZAUFAĆ NIEZNAJOMEMU

Tę książkę dedykuję mojej nowej

siostrzenicy,

Catherine Spicer, i mojemu

nowemu siostrzeńcowi,

Hunterowi Johnsonowi, a także

Samancie Spicer,

Bradleyowi, Blake’owi i Chase’owi

Johnsonom,

Austinowi i Trevorowi Johnsonom,

Justinowi

Kennedy’emu i Rachel Rose. I

oczywiście, jak

zawsze, mojemu mężowi, Dougowi,

i moim trzem

synom, Peterowi, Christopherowi i

Jackowi

z wielką miłością.

Prolog, 1987

P roszę. Proszę, niech pan tego nie robi.

Głos Kelly Carlson załamał się i łzy popłynęły jej z oczu, kiedy spojrzała błagalnie

przez ramię na mężczyznę popychającego ją do przodu. Wilgotne smugi na jej

bladych policzkach zalśniły srebrzyście w księżycowej poświacie.

- Idź do samochodu.

Wymierzony w jej plecy pistolet nie zadrżał nawet na chwilę. Oczy wpatrującego

się w zapłakaną kobietę mężczyzny były tak zimne i bezlitosne jak ciemne wody

jeziora Moultrie w Karolinie Południowej, które rozpostarło się przed nimi niczym

ciemne falujące zwierciadło, odbijające chłodny niebieski blask gwiazd nad ich

głowami. Nowiusieńki cougar koloru szampana stał zaparkowany na wysokim na

jakieś trzy i pół metra klifie górującym nad jeziorem. Było to popularne miejsce

letnich pikników. Dzisiaj, kiedy temperatura spadła do około ośmiu stopni powyżej

zera i było dobrze po południu, nikt nie widział dramatycznej sceny rozgrywającej

się obok auta.

- Błagam pana. Proszę. - Kelly posłusznie, potykając się, ruszyła do przodu

niepewnym krokiem; pod jej butami chrzęściły naniesione przez wiatr liście. Mówiła

piskliwym głosem, bliska histerii. Daniel McQuarry mógłby jej wyjaśnić, że

błaganie o życie to tylko strata czasu. Powiedziałby jej, gdyby nie taśma klejąca, któ-

rą miał zakneblowane usta, uniemożliwiająca mu wykrztuszenie jakiegokolwiek

słowa.

Był zamroczony po niedawnym pobiciu, posiniaczony i zalany krwią, mdliło go z

bólu, który pochodził z co najmniej pół tuzina pękniętych lub złamanych żeber i

ledwie widział Kelly, kiedy oparł się o chłodne, gładkie, wypukłe przednie drzwi, z

rękoma skutymi za plecami; lufa rewolweru wbijała mu się w kręgosłup. Mrugając

oczami, by usunąć krew płynącą z rozcięcia na czole, patrzył na nierówny chód

Kelly, przepraszając ją w myśli za to, że nie rozpoznał na czas grożącego im

niebezpieczeństwa - wystarczająco wcześnie, aby ocalić ich oboje od śmierci. Był

głupi i zarozumiały; uważał, że potrafi iść tropem diabła aż do piekła i wrócić

stamtąd bez szwanku, pachnąc przy tym jak róża.

Taka była historia jego dotychczasowego życia, i dlatego on sam - i Kelly, śliczna,

jasnowłosa Kelly, dwudziestodwuletnia Kelly, która popełniła błąd, powierzając mu

zarówno śmiertelnie niebezpieczną, odkrytą przez siebie tajemnicę, jak i swoje

bezpieczeństwo - zostaną zabici.

Przerażenie zmniejszyło ból, przyśpieszając bicie serca. Miał dwadzieścia pięć lat.

Pozostało mu dużo czasu do przeżycia. Nie chciał umierać.

Twardy z niego chłopczyk, jak lubiła mawiać jego babcia. I jeśli coś

nieoczekiwanego mu nie przeszkodzi, ów „chłopczyk” zacznie działać.

Poruszył się i przejmujący ból, który jak rozgrzane do czerwoności noże przeszył

mu klatkę piersiową, przegnał strach. Rozdymał nozdrza z wysiłkiem, by wciągać

powietrze przez zmiażdżony nos, gdyż mógł czerpać tylko bardzo krótkie, płytkie

oddechy z powodu uszkodzonych żeber, i walczył, żeby nie zemdleć. Jeśli straci

przytomność, nie mają szansy na ratunek.

Kogo próbował oszukać? I tak nie mieli żadnej szansy. Pomimo przebytego

specjalistycznego treningu nie widział jakiegokolwiek wyjścia z sytuacji.

Jeden z czterech mężczyzn otaczających samochód - znał ich wszystkich, pracował

i bawił się z nimi jak z przyjaciółmi nawet wtedy, gdy wykonywał pracę, za którą

płacił mu rząd - otworzył bagażnik. Drzwi podniosły się, blade i złowieszcze niczym

duch Marleya ponad czarnym, ponurym otworem.

Daniel poczuł lodowaty dreszcz, gdy nagle zdał sobie sprawę, że to ma być grób

jego i Kelly.

Dobrze wiedział, jak tamci działają.

Przemoc była dla nich czymś tak naturalnym jak oddychanie i każdy, kto stanowił

dla nich zagrożenie, ginął. Biciem wymusili z niego potrzebne informacje - a

przynajmniej tak sądzili - i teraz, kiedy je już posiedli, znaczył dla nich tyle, co

śmieci, które należało usunąć. Kelly również, pomimo faktu, że była synową ich

szefa.

- Danielu, zrób coś! - Kelly zwróciła na niego szeroko otwarte, przerażone oczy.

Zauważył drżenie jej szczupłych ramion. Miała na sobie czarną skórzaną kurtkę i

dżinsy. - Nie możesz nic zrobić? Oni nas zabiją. Proszę, nie pozwól, żeby nas zabili.

- Zaczęła szlochać, a ten głośny szloch sprawiał mu ból. Później odwróciła się do

stojącego za nią mężczyzny. - Nie zabijajcie nas. Tak bardzo się boję. Och, Boże,

zrobię wszystko. Wszystko!

- Nie powinnaś była robić tego, co zrobiłaś. - Tamten mężczyzna chwycił Kelly za

ramię, by ją zatrzymać, i odwrócił ją gwałtownie. - Właź do bagażnika!

- Nie! Och, błagam...

Jęcząc i krzycząc histerycznie, Kelly wyrwała się i pobiegła, zaskakując

wszystkich. Odskoczyła od cougara i uciekała w stronę drogi, pustej wstążki

czarnego asfaltu oddalonej o jakieś czterysta metrów. Nie znalazłaby tam ratunku,

nawet gdyby modliła się o to, żeby do niej dotrzeć, czego nie uczyniła. Jej piskliwe,

przeraźliwe okrzyki rozdzierały mrok, gdy biegła. Daniel nagle przypomniał sobie

kwik świni, którą na jego oczach wieszano do zarżnięcia.

- Łapcie ją!

Wszyscy, oprócz stojącego za Danielem mężczyzny, pomknęli za Kelly.

To była jego ostatnia, jedyna szansa, żeby działać. Wytężając wszystkie siły, Daniel

zacisnął zęby, walcząc ze słabością i bólem żeber, i odwrócił się błyskawicznie,

wymierzając swemu strażnikowi kopniaka. W porównaniu z jego zazwyczaj

niezwykle mocnym, wyćwiczonym uderzeniem, był to bardzo powolny i słaby cios,

ale zaskoczył bandytę.

Tamten upadł z przekleństwem na ustach.

Daniel odskoczył, zwracając się w stronę obiecującej bezpieczeństwo linii drzew

odległej o jakieś trzysta metrów na lewo. Jeśli zdoła dotrzeć do lasu, będzie miał

niewielką szansę na ratunek. Ale kiedy już jak szalony skoczył do przodu, chwiejąc

się na nogach, zgięty jak staruszka, czując ból, który tysiącami ostrzy przeszywał go

przy każdym kroku, zrozumiał, że to daremny wysiłek, że nie dobiegnie.

W oddali usłyszał strzał i bulgoczący wrzask: Kelly. Serce zabiło mu mocniej i łzy -

nie płakał od ukończenia siedmiu lat - trysnęły mu z oczu.

Kiedy kula go trafiła, prawie poczuł ulgę. Było to jak kopnięcie muła, które pchnęło

go do przodu i powaliło twarzą na twardy, zimny grunt. Ale zamiast sprawić ból,

strzał zagłuszył dotychczasowe cierpienia. Tracąc kontakt z rzeczywistością, Daniel

zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie ma przestrzelony kręgosłup i wielką dziurę w

klatce piersiowej. Krew buchała wokół niego jak woda z węża ogrodowego. Po kilku

sekundach leżał w ciemnej, połyskliwej kałuży własnej krwi.

Dobra wieść była taka, że nie czuł już bólu. Nie bał się. Było mu tylko zimno.

Zła wieść była taka, że nie przeżyje. Nie zobaczy już ani swojej babci, ani mamy,

ani brata, ani wszystkiego innego, kogo lub co kochał w życiu.

Na tę myśl więcej łez popłynęło mu z oczu.

Ale do czasu kiedy do niego podeszli we dwóch, chwycili go pod pachami i pod

kolanami i ponieśli z powrotem w stronę samochodu, zdążył spojrzeć w

rozgwieżdżone niebo z lekkim uśmiechem na ustach. A gdy wepchnęli Daniela do

bagażnika obok Kelly - biednej, martwej Kelly, której oczy wpatrywały się weń

szkliście - i zamknęli drzwi, na zawsze pogrążając go w mroku, zdołał utrzymać ten

obraz w pamięci.

Nadal widział to piękne, rozjarzone niebo, kiedy umarł.

Piętnaście lat później

O budź się!

Julia Carlson otworzyła oczy. Przez chwilę leżała nieruchomo, z bijącym sercem,

patrząc z roztargnieniem w ciemność, nie wiedząc, co ją obudziło lub dlaczego jest

tak przestraszona. Zabrało jej to chwilę, zanim się zorientowała, że leży w swoim

własnym łóżku w sypialni, przysłuchując się znajomemu pomrukowi klimatyzatora,

który powstrzymywał duszny upał lipcowej nocy, i wdychając miły zapach gładkiej,

czystej pościeli. Jej brzuchaty miś, wzruszająca pamiątka po ojcu, siedział spokojnie

na swoim miejscu na nocnym stoliku. Widziała tylko znajomy kształt w słabej

poświacie budzika.

Musiał przyśnić się jej jakiś koszmar. To by wyjaśniało, dlaczego była zwinięta w

ciasny kłębek pod prześcieradłem, gdyż zazwyczaj spała wyciągnięta na brzuchu; to

by tłumaczyło wolniejsze teraz bicie jej serca; to by usprawiedliwiało owo uczucie -

nie znała innego określenia - strachu.

Coś jest nie w porządku.

Chociaż usłyszała te słowa bardzo wyraźnie, był to tylko naglący szept w jej

umyśle. Znajdowała się zupełnie sama w swojej sypialni, zupełnie sama na całym

wielkim górnym piętrze domu. Sid, ten przeklęty drań, najwidoczniej spędzał

kolejną noc w gabinecie.

Na tę myśl Julia poczuła skurcz żołądka. Zeszła na dół około jedenastej i zastała

męża siedzącego na kanapie w jego ulubionej kryjówce i oglądającego telewizję.

- Pójdę na górę po wiadomościach - powiedział. Nie chcąc wszczynać kłótni -

ostatnio ciągle się kłócili - wróciła do łóżka bez słowa, nie okazując niezadowolenia

ani niczego nie żądając. Ale teraz było już - popatrzyła na budzik - dwie minuty po

północy, a ona nadal leżała sama w ich łóżku.

Może on nadal siedzi na dole. Może ogląda Lettermana. Może dzisiejszej nocy

Leno miał wyjątkowo fascynującego gościa. Zejdź na ziemię, powiedziała do siebie,

rozprostowując ręce i nogi, gdy gniew zagłuszył w niej strach. A może diabeł stał się

świętym.

Posłuchaj.

Natychmiast ponownie skupiła uwagę na dźwiękach w ciemnościach. Nie chcąc się

przestraszyć, wyciągnęła rękę, szukając po omacku wyłącznika nocnej lampy.

Potem usłyszała to i znieruchomiała.

Ten daleki dźwięk - w istocie tylko wibracja otwierających się drzwi garażu -

sprawił, że otworzyła szerzej oczy i zacisnęła pięści.

Jej serce dziwnie zabiło, jakby podskoczyło w piersi, a żołądek zacisnął się

spazmatycznie. Zmusiła się, by wziąć dwa głębokie uspokajające oddechy.

Pomimo wszystkich jej nadziei, wszystkich modlitw, to znów się działo.

O, Boże, co powinna zrobić?

Julia Carlson nie wiedziała, ale pozostała jej mniej niż godzina życia.

Oprócz pojedynczego światła w jednym z pokoi na dole, w domu panował mrok.

Była to duża rezydencja w ekskluzywnym osiedlu położonym na zachód od centrum

Charlestonu, i jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, za kilka minut Julia będzie w

domu zupełnie sama.

Wtedy on wynurzy się z cienia pod szeleszczącymi karłowatymi palmami na

bocznym dziedzińcu domu, włamie się przez tylne drzwi, skradając się wejdzie po

schodkach i otworzy pierwsze drzwi na lewo. Te drzwi prowadziły do sypialni

małżeńskiej, gdzie Julia powinna już - było kilka minut po północy - smacznie spać.

Zaskoczenie, zaskoczenie.

Roger Basta pozwolił sobie na lekki uśmieszek. Będzie świetna zabawa. Na myśl o

tym, co zrobi Julii Carlson, zaczął szybciej oddychać. Obserwował ją od tygodni,

ustalał harmonogram i zwyczaje mieszkańców domu, układał plany i czekał. Tej

nocy musi nacieszyć się owocami wszystkich tych trudów.

Czasami, a była to właśnie taka sytuacja, kochał to, czym zarabiał na życie.

Światło na dole zgasło. W domu panował teraz całkowity mrok.

Jeszcze tylko kilka minut.

Pomacał zdjęcie migawkowe w kieszeni. Było za ciemno, żeby mógł je zobaczyć,

ale znał je niemal tak dobrze, jak odbicie własnej twarzy w lustrze. Julia Carlson w

białym bikini, smukła, opalona i roześmiana, w chwili gdy właśnie miała skoczyć do

basenu na tyłach domu.

Zrobił tę fotografię sam trzy dni temu.

Jedne z czworga drzwi od garażu naprzeciw zaczajonego mężczyzny uniosły się i

po kilku sekundach duży, czarny mercedes z cichym pomrukiem wyjechał na

podjazd. Mąż Julii Carlson opuszczał dom, zgodnie z harmonogramem.

Drzwi się zamknęły. Na końcu podjazdu mercedes skręcił w lewo i pojechał w

stronę drogi stanowej oddalonej o jakieś osiem kilometrów.

Dom był znów cichy i ciemny.

Wszystko szło zgodnie z planem.

Alarm będzie wyłączony, co wielce ułatwi Rogerowi zadanie. Ma jakieś trzy

godziny i piętnaście minut na wejście do domu i wyjście z niego przed powrotem

męża Julii. Będzie potrzebował znacznie mniej czasu. Julia Carlson to ładna laska.

Wedle instrukcji, które otrzymał, napad i zbrodnia miały wyglądać na robotę

zawodowca - i tak właśnie było.

Odpowiedział, że może to zrobić.

Przykucnąwszy, Basta postawił małą, czarną teczkę na starannie przystrzyżonym

jak do gry w golfa trawniku i otworzył ją. Parne lipcowe powietrze, roje głodnych

komarów i słaba woń owoców otoczyły go nieprzyjaźnie, kiedy sprawdzał zawartość

walizeczki. Przypomniało mu to, że ma na sobie długie spodnie i bawełniany golf,

obie rzeczy czarne, w upalną noc, kiedy powinien nosić szorty i niewiele więcej.

Basta szybko upewnił się, że w teczce jest wszystko, czego może potrzebować:

Robards Karen - Zaufać nieznajomemu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: