Sanderson_Gill_Dom_na_wrzosowiskach_MD229.pdf

Gill Sanderson

Dom na

wrzosowiskach

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nocny dyżur siostry Angel Thwaite zaczął się spokojnie.

Na oddziale noworodków znajdowało się tylko pięcioro

dzieci, a więc pracy nie było zbyt dużo. Nagle zadzwonił

telefon.

- Jesteś potrzebna w sali operacyjnej. Mamy pilne

cesarskie cięcie. Chyba trzydziesty czwarty tydzień ciąży.

Angel zmarszczyła brwi. To nie będzie łatwy przypadek.

Całą powagę sytuacji pojęła po rozmowie z Lindą Patterson,

lekarzem pediatrą.

- O matce nic nie wiemy. Przywieziono ją po wypadku

samochodowym do izby przyjęć. Ktoś zauważył, że ma

skurcze i rozpoczął monitorowanie. Odeszły wody, tętno

spadło, wystąpiło niedotlenienie krwi. Pacjentka zsiniała.

Podejrzewamy zator owodniowy.

Angel skinęła głową. Takie przypadki zdarzały się dość

rzadko, ale prawie zawsze kończyły się tragicznie. Płyn

owodniowy dostawał się do krwiobiegu i wkrótce następowała

śmierć matki, a najczęściej i dziecka.

- W jakim stanie jest dziecko?

- Cóż, nadal żyje.

Rozmawiały, stojąc w kącie sali operacyjnej. Angel

sprawdziła, czy inkubator jest przygotowany na przyjęcie

małego pacjenta. Na razie mogła tylko czekać i patrzeć na

zespół pracujący przy stole operacyjnym. Miała przeczucie, że

nie usłyszy dobrych wiadomości.

Nagle bieg wydarzeń nabrał tempa i po chwili

przyniesiono im zakrwawionego, pokrytego lepką mazią

noworodka.

- Matka nie przeżyła - oznajmił któryś z lekarzy. Wszyscy

skupili się teraz na nowo narodzonej dziewczynce. Przy

odrobinie szczęścia może uda się maleństwu przeżyć.

Dziecko leżało niemal nieruchomo. Angel natychmiast

przystąpiła do badania jego stanu. Oceniła zabarwienie skóry,

tętno, napięcie mięśniowe, oddech i reakcję na bodźce.

Dziewczynka zdobyła zaledwie cztery punkty w skali Apgara.

Bardzo słabo oddychała, była wiotka i sina. Umierająca matka

nie była w stanie dostarczyć małemu organizmowi

wystarczającej ilości tlenu.

Noworodek został szybko zaintubowany i podłączony do

respiratora. Po chwili jego skóra lekko się zaróżowiła.

- Zabierzmy ją na oddział - zaproponowała Linda. Tam

dziewczynka została zważona, ponieważ od wagi

zależały wszystkie decyzje dotyczące karmienia, leków i

podawania tlenu. Potem ułożono ją w inkubatorze i

podłączono do aparatury mierzącej tętno, ciśnienie,

temperaturę, oddychanie i poziom saturacji krwi. Założono jej

cewnik pępkowy i prześwietlono, by się upewnić, czy cewnik

i doprowadzająca tlen rurka znalazły się we właściwym

miejscu. Potem Linda przepisała małej odpowiednie

antybiotyki i morfinę.

- Musimy mieć pisemną zgodę rodziców lub opiekunów

na podanie witaminy K - oznajmiła lekarka.

- Matka nie żyje, a nikt nie wie, kto jest ojcem małej.

Linda musiała więc podać dziecku witaminę bez zgody

rodziców. Nie mogła dopuścić, by jej podopieczna miała

mniejsze szanse na przeżycie z powodu kłopotów z

dopełnieniem formalności.

Stan dziewczynki ustabilizował się.

- Wydaje mi się, że wyjdzie z tego - oznajmiła lekarka. -

Nie miałam zbyt wielkiej nadziei, ale teraz szansa wzrosła.

Zostawiam ją pod twoją opieką, a sama idę spać. Wiesz, w

jakim wypadku masz po mnie dzwonić?

- Wiem, ale to pewnie nie będzie konieczne. Uśmiechnęły

się do siebie pogodnie. Było już późno, ale obie były

zadowolone z efektów swojej dzisiejszej pracy.

Trzy godziny później Angel zabrała się do papierkowej

roboty. Zaledwie jednak zaczęła, rozległo się pukanie i do

gabinetu zajrzała June Wright, pielęgniarka z oddziału Angel.

- Jakiś człowiek przyszedł zobaczyć tę dziewczynkę,

której matka zginęła w wypadku. Mówi, że jest lekarzem z

innego oddziału.

Drzwi na oddział noworodków były, rzecz jasna,

zamykane na zamek elektroniczny. Do środka mógł się dostać

. tylko ten, kto znal kod lub miał istotny powód do odwiedzin i

został wpuszczony przez personel.

- Jest czwarta nad ranem. Tej małej niepotrzebna jeszcze

jedna konsultacja. Powiedz mu, żeby przyszedł później.

June zniknęła, ale dwie minuty później znów zajrzała do

gabinetu Angel.

- Ten lekarz bardzo się zirytował. Twierdzi, że matka

dziewczynki była jego siostrą. Jest jej jedynym krewnym.

Pracuje

naszym

szpitalu

niedawna.

nowy

kardiochirurg. Nazywa się Michael Gilmour.

- Jak się nazywa?

June zdziwiła się, słysząc przerażenie w głosie Angel.

- Michael Gilmour. Angel, nic ci nie jest? Zbladłaś. Angel

zacisnęła dłonie na krawędzi blatu biurka i spuściła głowę, by

podwładna nie zobaczyła wyrazu jej twarzy.

- Jestem trochę zmęczona - powiedziała w końcu. - Nocne

dyżury to nic przyjemnego, sama wiesz. - To była tylko

wymówka. Dobrze znosiła nocną pracę. - Chodź, pogadamy z

tym lekarzem.

Wstała i z wysiłkiem uśmiechnęła się do June. Dobrze

znała kogoś, kto nazywał się Michael Gilmour, ale miała

nadzieję, że nocny gość okaże się kimś zupełnie innym.

Szła szybko korytarzem, tak że June z trudem za nią

nadążała. Wydawało jej się, że to jakiś zły sen. Zatrzymała się

przy drzwiach i spojrzała na monitor podłączony do kamery

zainstalowanej przy wejściu. Przybysz uśmiechał się prosto w

obiektyw. Wiedział, że jest obserwowany. Zły sen Angel

stawał się rzeczywistością.

- Zaczekaj, aż wrócę do gabinetu, a potem go wpuść -

poleciła koleżance. - Pokaż mu dziecko, ale powiedz, że nie

może się widzieć ze mną... to znaczy z siostrą przełożoną.

Wyjaśnij, że... że jestem zajęta.

- Dobrze - zgodziła się June z niepewną miną.

Angel wróciła do gabinetu niemal biegiem. Może Michael

obejrzy dziecko i pójdzie sobie? Oddychała nierówno,

spazmatycznie. Musiała się uspokoić.

Po dziesięciu minutach nadzieja zaczęła rosnąć. Może już

zobaczył małą i wyszedł? Nagle rozległo się głośne pukanie,

drzwi się otworzyły i ukazała się w nich sylwetka mężczyzny.

Gość był wysoki, miał dość długie, lekko potargane włosy.

Ubrany był sportowo, w dżinsy i sweter. Przez chwilę

panowała cisza.

- Nie schowasz się przede mną - odezwał się w końcu

przybysz. - Przecież wiedziałaś, że będę chciał z tobą

porozmawiać.

Strach Angel gdzieś zniknął, została tylko złość.

- Owszem, domyślałam się tego. A pan, doktorze,

wiedział, jakie pana spotka powitanie.

- Kiedy zapytałem o przełożoną, pielęgniarka wymieniła

twoje imię. Nie wierzyłem, że to naprawdę ty, więc

poprosiłem, żeby cię opisała.

- June mogła odpowiedzieć na wszystkie pytania

dotyczące dziecka. Ale skoro już pan tu jest, to uzupełnijmy

dokumenty...

- Dokumenty! Nie przyszedłem tu, żeby...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: