OWCZAREK PIRENEJSKI DŁUGOWŁOSY.pdf

Wzorzec FCI nr 141

OWCZAREK PIRENEJSKI DŁUGOWŁOSY

(Berger des Pyrénées a poil long)

Kraj pochodzenia: Francja

Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001

Użytkowanie: Pies owczarski wykorzystywany na pastwiskach i w gos-

podarstwach Pirenejów.

Klasyfikacja FCI:

RYS HISTORYCZNY:

Rasa ta, hodowana dla celów użytkowych, pozostawała praktycznie

nieznana poza rejonem swego występowania aż do początków XX

wieku. Owczarki pirenejskie występują w rozmaitych lokalnych typach,

różniących się wielkością i rodzajem sierści, ale ich charakter i zacho-

wanie są zawsze takie same. Pierwsze wzorce rasy powstały w roku 1921

i 1925, i od tamtej pory właściwie nie uległy zmianom.

WYGLĄD OGÓLNY:

Pies wykazujący maksimum energii przy możliwie niewielkich rozmia-

rach. Wyraz nieustannie ożywiony i bystry, szybkie ruchy i reakcje,

wszystko to nadaje owczarkowi pirenejskiemu charakterystyczny

wygląd, zdecydowanie wyróżniający go spośród innych ras.

WAŻNE PROPORCJE:

Mózgoczaszka mniej więcej tak samo szeroka, jak długa.

Kufa krótsza od mózgoczaszki w proporcji 1/3 do 2/3.

Długość tułowia większa od wysokości w kłębie.

Odległość od łokcia do podłoża większa, niż połowa wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Owczarek pirenejski jest odważnym, bystrym małym psem, samodziel-

nym i nadzwyczaj oddanym swemu panu. Wrodzona samodzielność

powoduje, że trzeba go starannie wychować, aby jego energia wykorzy-

stana była w pożądanym kierunku i z największym pożytkiem. Zwykle

jest nieufny wobec obcych.

GŁOWA:

Trójkątnego kształtu.

Mózgoczaszka:

Czaszka średniej wielkości, niemal płaska, lekko zaokrąglona po bokach,

bruzda czołowa ledwie zauważalna, a guz potyliczny tylko

Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.

Sekcja 1 - Psy pasterskie.

Próby pracy wymagane.

odrobinę zaznaczony. Mniej więcej tak samo szeroka, jak długa,

z przodu płynnie przechodzi w kufę.

Stop: Ledwie widoczny.

Trzewioczaszka:

Nos: Czarny.

Kufa: Linia górna prosta, kufa nieco krótsza od mózgoczaszki, trójkąt-

nego kształtu, ale nie spiczasta.

Wargi: Niezbyt grube, przykrywające całkowicie zęby, bez wyraźnych

kącików. Krawędzie warg i podniebienie czarne lub z przewagą

czerni.

Uzębienie: Pełne. Kły duże. Zgryz nożycowy, ścisły, bez utraty kontaktu

pomiędzy siekaczami. Dopuszczalny zgryz cęgowy.

Oczy: Wyraziste, trochę w kształcie migdała, ciemnobrązowe. Nie są ani

wypukłe, ani głęboko osadzone. Oko porcelanowe dopuszczalne

u psów maści arlekin (marmurkowych) lub łupkowoszarej, dla

których są wręcz charakterystyczne. Powieki czarne, bez względu

na umaszczenie.

Uszy: Dosyć krótkie, umiarkowanie szerokie u nasady, osadzone ani zbyt

blisko siebie na wierzchołku czaszki, ani nie za szeroko.

Zazwyczaj cięte.

Jeśli nie są cięte, to w dolnej części muszą być stojące i ruchliwe.

Idealnie górna jedna trzecia lub połowa każdego ucha powinny

być jednakowo załamane do przodu lub na boki.

SZYJA:

Raczej długa i dobrze umięśniona, wychodząca wysoko z łopatek.

TUŁÓW:

Mocny, ale nie ciężki, umięśniony i suchy.

Linia górna: Opadająca. Kłąb wyraźny. Grzbiet dosyć długi i mocny.

Lędźwie: Krótkie, lekko wysklepione, choć optycznie wydają się

bardziej, bo sierść na zadzie i udach jest najobfitsza.

Zad: Dość krótki i raczej spadzisty.

Klatka piersiowa: Przeciętnie rozbudowana, sięga łokcia. Żebra lekko

zaokrąglone.

Słabizna: Nieznacznie zapadnięta.

OGON:

Dobrze owłosiony, niezbyt długi, nisko osadzony, haczykowato zakoń-

czony. Gdy pies jest ożywiony, ogon jest wzniesiony, ale co najwyżej do

linii grzbietu. Często cięty, a zdarzają się psy z wrodzonymi szczątkowy-

mi ogonami.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

Proste, suche, o wyraźnych ścięgnach i obfitych piórach.

Łopatki: Dość długie, lekko skośnie ustawione.

Ramiona: Średniej długości, umiarkowanie skośnie ustawione.

Przedramiona: Proste.

Nadgarstki: Wyraźne.

Śródręcza: Lekko nachylone.

Łapy: Suche, dosyć płaskie, wyraźnie owalne. Opuszki ciemne. Pazury

mocne, małe, niewidoczne wśród sierści, rosnącej także między

palcami i opuszkami.

Kończyny tylne:

Dość głęboko kątowane. Psy o włosie półdługim nie mają piór.

Uda: Niezbyt długie, ukośnie ustawione, o potężnych, wyraźnych mięś-

niach.

Kolana: Dobrze kątowane, skierowane prosto do przodu.

Podudzia: Dosyć długie i skośnie ustawione.

Stawy skokowe: Nisko umiejscowione, suche, dobrze kątowane. Stawy

skokowe mogą być zbliżone do siebie.

Śródstopia: Prostopadłe do podłoża lub leciutko nachylone.

Łapy: Suche, dosyć płaskie, wyraźnie owalne. Opuszki ciemne. Pazury

mocne, małe, niewidoczne wśród sierści, rosnącej także między

palcami i opuszkami.

Wilcze pazury: Mogą występować, pojedyncze lub podwójne.

RUCH:

W stępie owczarek pirenejski porusza się krokiem raczej krótkim.

Najbardziej typowym tempem jest kłus, który powinien być swobodny

i dziarski. W wolnym kłusie głowa trzymana jest wysoko, w miarę

zwiększania tempa - coraz niżej, aż do linii grzbietu. Łapy nie mogą być

podnoszone wysoko, ruch powinien być niski, a łapy muskać ziemię.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra: Cienka, zwykle z ciemniejszymi plamami, bez względu na

umaszczenie.

Sierść: Długa lub półdługa, zawsze gęsta, prawie prosta lub lekko falista,

na zadzie i udach najobfitsza i trochę wełnista. Struktura sierści

pośrednia między kozią a wełną owczą. U niektórych psów sierść

twarda i wełnista tworzy sznury lub wstążki, zwane „cadenettes”,

a nawet zbite płaty, zwane „matelotes”, pokrywające cały zad.

„Cadenettes” mogą tworzyć się także na klatce piersiowej i w oko-

licach łokci. Na kufie włos krótszy i nie tak gęsty, na jej końcu lub

i na całej długości leży gładko, w kierunku od nosa do oczu.

Dłuższy na bokach kufy i policzkach, ułożony tak, jakby wiatr

zwiewał go ku tyłowi. Oczy muszą być dobrze widoczne, nie

przesłonięte włosem.

Umaszczenie: Płowe w różnych odcieniach, także z domieszką czarnych

włosów i niekiedy z niewielką ilością bieli na piersi i łapach.

Szare w różnych odcieniach, z niewielką ilością bieli na głowie,

piersi i łapach. Arlekin (błękitna z czarnymi łatami). Występuje

także maść pręgowana, czarna i czarna z białymi znaczeniami.

Preferowane maści jednolite.

WZROST:

Wysokość w kłębie: psy 40 do 48 cm,

suki 38 do 46 cm.

Dopuszczalna tolerancja o 2 cm w górę, jeśli pies jest doskonały w typie.

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-

towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Wrażenie ogólne:

Pies ciężki, ospały, nie dość suchy, o flegmatycznym wyrazie.

Głowa: Mocno wysklepiona, kopulasta, z wysklepionym czołem; stop

mocny lub zupełny jego brak.

Kufa: Głęboka, graniasta, brak pigmentacji nosa lub warg.

Oczy: Jasne lub o dzikim wyrazie, brak pigmentacji powiek.

Uszy: Grube, ciężkie, wiszące płasko przy głowie, nierówno noszone.

Szyja: Gruba lub cienka, głowa wbita w łopatki.

Tułów: Grzbiet garbaty lub zapadnięty, brzuch obwisły lub charci.

Tułów krępy, sylwetka kwadratowa, grzbiet i zad proste.

Ogon: Bez haczyka na końcu.

Kończyny przednie:

Krzywe, z podwójnymi wilczymi pazurami.

Łopatki: Zbyt strome lub krótkie.

Kończyny tylne: Strome, krzywe.

Łapy: Masywne, kocie, długie lub białe pazury.

Sierść: Zbyt obfita na głowie, zwłaszcza, jeśli zakrywa oczy i tworzy

brodę i wąsy na kufie. Nieprawidłowej struktury - miękka,

druciana, kędzierzawa lub lokowata.

Nie dość gęsta, bez podszerstka.

Maść: Biel na więcej, niż jednej trzeciej powierzchni ciała. Brak kon-

trastu między barwą szarą i czarną lub rudy nalot u arlekinów.

Barwa wyraźnie rozjaśniona. Maść czarna z podpalaniem.

Ruch: Drobiący, związany, wysoko podnoszone łapy.

Poważne wady:

Uszy: Całkiem stojące, gdy nie są obcięte.

Ogon: Ciasno zwinięty lub noszony zakręcony nad grzbietem.

Wady dyskwalifikujące:

Zachowanie - temperament:

Agresywne lub zdecydowanie lękliwe.

Maść: Biała lub inna, niż wymienione we wzorcu.

Nos: Nie całkiem czarny.

Szczęki: Przodozgryz lub tyłozgryz, deformacje szczęk.

Oczy: Porcelanowe u psów maści innej, niż arlekin i łupkowoszara.

Powieki barwy mięsa. Tęczówka jasnożółta.

Wzrost: Poza limitem.

Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia

zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: