Sanderson Gill - Znów z rodziną.pdf - Sanderson Gill - glinka7-1987

GILL SANDERSON

Znów z rodziną

( A Family Again)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zetknął ich z sobą czysty zbieg okoliczności. Wspominając później owo

pierwsze magiczne spotkanie, Emily pomyślała, że od początku przeczuwała, iż

ten mężczyzna jest jej pisany. Ale musiało upłynąć dużo czasu, zanim w pełni

to sobie uświadomiła.

Drażniący dym z malutkiego ogniska powoli unosił się do góry, aż po dach

chaty skąpo oświetlonej światłem dwóch lamp sztormowych. Nupala, pacjentka

Emily, rodziła już od wielu godzin. Teraz, z nadejściem świtu, skurcze

następowały w krótkich, pięciominutowych odstępach. Półleżąc, Nupala

opierała się plecami o ścianę. Na jej twarzy malował się wyraz pokornej

cierpliwości, ale syczący, urywany oddech i zroszone potem czoło pozwalały

się domyślać, że bardzo cierpi. Ponieważ jednak kobietom nie przystoi

krzyczeć z bólu przy porodzie, starała się nad sobą panować.

Obok w rogu siedziały w kucki dwie starsze kobiety, odganiając natrętne

muchy. Były to matka i teściowa Nupali. Wcześniej przez długi czas

energicznie masowały dziewczynie brzuch, tak że w końcu Emily poprosiła je,

by przestały, bo skóra była już zaczerwieniona.

Eunice Latifa, praktykantka ucząca się od Emily, uklękła na glinianej

podłodze i z pomocą stetoskopu sprawdziła, jak radzi sobie maleńkie

serduszko. Jej spokojne ruchy wskazywały, że dziecku nic nie grozi.

Tu, w tej chacie, nie było żadnej karty przebiegu ciąży ani innych

udogodnień. Emily zerknęła na notatnik Eunice i skinęła głową z aprobatą.

Tego właśnie najtrudniej było je nauczyć – żeby skrupulatnie zapisywały

wszystkie spostrzeżenia i wyniki badań.

Praktykantki z misji uważały, że mają być pielęgniarkami lub położnymi, a

nie urzędniczkami, dlatego z zasady nie lubiły dokumentowania. Zwłaszcza

wtedy, gdy wszystko było w porządku. Emily uśmiechnęła się pod nosem. W

dalekiej Anglii też nie brakuje ludzi, którzy rozumują tak samo.

Eunice jednak była inna. Systematycznie sprawdzała temperaturę, ciśnienie

krwi, tętno i częstość akcji serca płodu, i wszystko pracowicie zapisywała w

notatniku. Nie omieszkała też upewnić się, że mocz był oddawany regularnie i

że nie było w nim śladów białka i ketonu.

Ale w tej chwili praktykantka była zdenerwowana – nie tyle samym

porodem, ile faktem, że obserwuje ją nauczycielka. I jej niepokój udzielał się

Nupali.

– Wychodzę na moment, Eunice – oznajmiła spokojnie Emily. – Świetnie ci

idzie, nie jestem ci potrzebna. – W czarnych oczach na sekundę rozbłysnął lęk,

więc dodała łagodnie: – W razie czego zawołaj mnie. Ale jestem pewna, że

sobie poradzisz.

Zgodnie z intencją Emily, Eunice uznała te słowa za dowód zaufania.

– Tak jest, panno Grey. Wszystko będzie dobrze.

Na dworze świtało i niebo zdążyło się już zaróżowić. Emily przebiegła

wzrokiem stojące wokół chaty w kształcie stożków i otaczające osadę

cierniowce. Wsłuchała się w gdakanie kur, w głuchy odgłos bydlęcych kopyt w

zagrodzie. Głęboko zaczerpnęła powietrza, by poczuć zapach Afryki – woń

roślinności i palonego drewna, przemieszaną z odorem łajna. Wdychała ten

zapach od dwóch lat; stał się nieodłączną częścią jej życia.

Przeciągając się, z przyjemnością zauważyła, że jest jeszcze w miarę

chłodno. Przez całą noc nie zmrużyła oka i nagle poczuła się śmiertelnie

zmęczona. Ale przecież zawsze była zmęczona.

Znienacka ogarnęła ją tęsknota za domem, za Anglią. Miała dość

jaskrawych kolorów i wiecznego skwaru – pragnęła mżawki i stonowanych

barw, pragnęła towarzystwa ludzi takich jak ona sama. Chciała zobaczyć się z

ojcem, z siostrami. Chciała pracować w dużym i dobrze wyposażonym szpitalu.

Chciała mieć oparcie w lekarzach i konsultantach; w profesjonalistach, na

których mogłaby polegać. Miała po dziurki w nosie samodzielnego

podejmowania tak wielu trudnych decyzji.

Za sobą usłyszała podekscytowane szepty i pełne bólu sapanie Nupali.

Wśliznęła się z powrotem do chaty i celowo pozostała w cieniu. Niech Eunice

się przekona, ile potrafi.

Starsze kobiety chciały zbliżyć się do rodzącej, lecz Eunice powstrzymała je

gestem ręki i odezwała się do Nupali w rodzimym języku. Było to krótkie,

dźwięczne polecenie. Emily z trudem ukryła uśmiech. „Przyj!” musi chyba

brzmieć podobnie we wszystkich językach.

Nupala na wpół załkała, na wpół jęknęła i bardzo szeroko rozwarła nogi. Już

po kwadransie ukazała się główka, którą Eunice odpowiednio pokierowała.

Sprawdziła, czy pępowina nie owinęła się dziecku wokół szyi. Z całą resztą

również poradziła sobie bez zarzutu.

Na świat przyszedł chłopiec. Rodzina się ucieszy, pomyślała Emily. Tu

uważa się, że z chłopców jest większy pożytek. Eunice owinęła go

przygotowaną uprzednio pieluchą i położyła matce na piersi. Następnie

przecięła pępowinę. Dwie starsze kobiety głośno syknęły z przerażenia –

zgodnie z miejscowym obyczajem nie powinno się tego robić aż do chwili

pojawienia się łożyska.

Eunice metodycznie robiła, co do niej należało. Łożysko zostało

natychmiast przechwycone przez matkę i teściową Nupali. Emily wiedziała, co

się z nim stanie: wraz z całą utraconą przez Nupalę krwią zostanie w tajemnicy

zakopane głęboko w ziemi. Tubylcy bowiem wierzyli, że w rękach czarownika

uzdrowiciela mogłoby stać się rzeczą niebezpieczną.

Emily kochała swój zawód. Mogła pracować gdziekolwiek – byleby tylko

być położną. Przyjęła w życiu nieskończenie wiele porodów, a jednak za

każdym razem, gdy widziała dopiero co narodzone, zdrowe maleństwo u

matczynej piersi, ogarniało ją ogromne wzruszenie. Jej samej los poskąpił tej

radości. Poczuła ukłucie bólu. Gdyby wtedy zdarzył się cud... Czy już nigdy się

nie dowie, jak to jest, gdy daje się życie nowej istocie? Szybko odegnała tę

myśl. Jestem zmęczona, powiedziała sobie w duchu, ot i wszystko.

Emily wzięła Eunice na bok i pochwaliła ją za to, że tak dobrze się spisała.

Jedyne zastrzeżenie dotyczyło tego, że Eunice nie wykorzystała w pełni

obecności dwóch doświadczonych kobiet.

– Pewnie i bez nas całkiem dobrze by się z tym uporały – rzekła na koniec. –

Przecież zajmują się tym od zawsze.

– Ale nie tak jak w szpitalu – zaznaczyła z dumą Eunice.

Opiekę nad Nupalą przejęła rodzina, która przyszła jej pogratulować. Emily

wiedziała, że młoda matka zostanie teraz od stóp do głów owinięta w koc i

pozostanie w chacie przez dwa miesiące, ani na moment nie rozstając się z

dzieckiem. Będą ją karmić kukurydzą i prosem, by przybrała na wadze. No cóż,

to nie najgorszy sposób na spędzenie pierwszych dni macierzyństwa, pomyślała

Emily i sama też poszła coś zjeść.

Po śniadaniu czekała ją praca w przychodni. Oddano jej do dyspozycji jedną

chatę, przed którą już ustawiła się długa kolejka oczekujących. Emily

westchnęła z rezygnacją. Zdawała sobie sprawę, że wiele decyzji, które będzie

musiała podjąć, powinno zostać podjętych przez lekarza. A najbliższy lekarz

znajduje się w szpitalu misyjnym, oddalonym od osady o sto pięćdziesiąt

kilometrów. I w dodatku ma pełne ręce roboty... W wyjątkowych przypadkach

pacjenci jakoś tam docierali, ale gdy tylko było to możliwe, woleli być przyjęci

na miejscu. Niby to słuchali jej porad, ale wraz z ustąpieniem dokuczliwych

objawów natychmiast przerywali stosowanie leków, toteż jej wysiłek nierzadko

szedł na marne. Pewnych rzeczy nie przeskoczę, pomyślała; trzeba robić co

można i nie dać się zwariować.

Spojrzała na równo ustawione pudła z lekarstwami i duże wiadro czystej

wody. Miała maść siarkową na świerzb, witaminy w tabletkach i w syropie dla

niedożywionych dzieci i kobiet w ciąży, a także zastrzyki penicyliny dla osób z

ostrym zakażeniem i chorobami wenerycznymi. Zadbała też o zapas

opatrunków na oparzenia – najmłodsze dzieci turlały się często we śnie w

pobliże ogniska dopalającego się pośrodku chaty.

Wielu mieszkańców zdołała już zaszczepić przeciw gruźlicy – bo właśnie ta

choroba zbierała obfite żniwo w przeludnionych wioskach, których stan

sanitarny wołał o pomstę do nieba.

W przychodni szybko uwinęła się z pacjentami; wiedziała, że nie ma zbyt

wiele czasu. Mieszkańcy osady natomiast chętnie zabawiliby tam dłużej. Dla

nich wizyta u „pani doktor” była nie lada atrakcją. Ci, którzy otrzymali recepty,

z ciekawością porównywali je między sobą. Niekiedy Emily wydawała nawet

placebo, czyli środek obojętny farmakologicznie, przeznaczony dla tych,

którym nic nie dolegało, a którzy mimo to domagali się leczenia.

Oprócz Nupali w osadzie były jeszcze trzy ciężarne kobiety. Dwie miały

rodzić pod koniec tygodnia, trzecia mniej więcej za miesiąc. Emily i Eunice

dokładnie je przebadały. Dwa pierwsze przypadki nie budziły obaw, ale trzecim

Emily była naprawdę zaniepokojona: pierwiastka, skośne położenie płodu,

możliwe kłopoty z główką.

– Powiedz Serwalo, żeby za dwa tygodnie zgłosiła się do szpitala – zwróciła

się Emily do Eunice. – Lepiej, żeby tam urodziła.

Eunice przetłumaczyła słowa Emily, a następnie przełożyła odpowiedź:

– Serwalo mówi, że przyjedzie. Mąż zawiezie ją wozem zaprzężonym w

woły. Długo się starali o to dziecko. Jeżeli mu go nie da, to on powie, że jest

bezpłodna, i zostawi ją.

W pierwszej chwili Emily poczuła złość, choć wcale jej te słowa nie

zdziwiły. Skoro kobieta nie może urodzić dziecka, musi to być jej wina, nigdy

męża. Tak tutaj myślano. Emily przypomniała sobie, że jest w Afryce, a nie w

Anglii i że jej praca polega na niesieniu pomocy, nie na osądzaniu.

– Powiedz jej, że zrobimy wszystko, co możemy – rzekła do Eunice. – I

niech dalej przyjmuje te środki wzmacniające, które od nas dostała. – Miała

ochotę od razu zabrać Serwalo z sobą, lecz wiedziała, że tu kobiety do ostatniej

chwili oddają się nawet ciężkim zajęciom, więc dziewczyna i tak by z nią nie

pojechała.

Nadeszła pora odjazdu. Emily wydała Eunice ostatnie instrukcje, zamieniła

parę słów z przywódcą wioski i wrzuciła swoje prywatne rzeczy do wozu

terenowego marki LandRover.

– Jestem z ciebie bardzo zadowolona, Eunice – podkreśliła jeszcze raz. – Na

pewno dasz sobie radę z tymi dwoma prostymi porodami. Kiedy znów do was

wpadnę, zobaczę dwa śliczne i zdrowe noworodki. Uwierz w siebie, naprawdę

szybko się uczysz.

– Obiecuję nie zawieść, panno Grey – przyrzekła solennie praktykantka. –

Wszystko pójdzie jak trzeba.

– Bez wątpienia. Będzie z ciebie dobra położna. Ruszając, pomachała ręką

na pożegnanie. Przez chwilę za samochodem biegło kilku nagich chłopczyków.

Gdy na dobre zostali w tyle, zwiększyła prędkość.

Samochód był stary i zniszczony. Umieszczoną na drzwiach nazwę misji

pokrywała warstwa zaskorupiałego kurzu. Gdy Emily po raz pierwszy przybyła

do szpitala, siostra O’Reilly udzieliła jej paru podstawowych lekcji z zakresu

mechaniki – na wypadek, gdyby coś nawaliło w środku buszu i musiała to

naprawić. Emily zdążyła się już przywiązać do tego grata, i nawet go polubiła.

O tym, co dzieje się pod maską, wiedziała już prawie tyle co o przyjmowaniu

porodów. Ale i tak przydałby im się nowy samochód. Dobrze, że niedługo mają

go dostarczyć.

Trasa, którą jechała, była pełna wybojów, więc przez pierwsze dwadzieścia

kilometrów rzucało nią na wszystkie strony. Czuła się jak uczestnik safari z

Sanderson Gill - Znów z rodziną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: