Bachtin Michaił - Słowo w powieści.pdf

(1023 KB) Pobierz
Michaił BACHTIN: Słowo w powieści
(1934-) 1935 Michaił BACHTIN: Słowo w powieści ,
w: Problemy literatury i estetyki ,
[b06440]
przekł. Wincenty Grajewski, Warszawa: Czytelnik 1982
[bez V. Dwie linie stylistyczne w powieści europejskiej ]
Ideą przewodnią tej pracy jest przezwyciężenie rozdarcia w bada-
niach nad słowem artystycznym, które przeciwstawiło abstrakcyjny
"formalizm” równie abstrakcyjnemu "ideologizmowi". Forma i treść
stanowią jedność w słowie pojętym jako zjawisko społeczne, spo-
łeczne we wszystkich sferach swego bytowania i wszystkich swoich
momentach – od obrazu akustycznego do najbardziej abstrakcyj-
nych warstw znaczeniowych.
Idea ta określiła nacisk, jaki kładziemy na "stylistykę gatunku". W
znacznej mierze właśnie oderwanie stylu i języka od gatunku
sprawiło, że badane są głównie indywidualne i prądowe odcienie
stylu, nie wspomina się natomiast o jego podstawowej społecznej
barwie. Dzieje słowa artystycznego, związane z losami gatunków,
pozostają ukryte, przesłonięte przez przypadki stylistycznych mo-
dyfikacji związanych z poszczególnymi artystami i z prądami lite-
rackimi. Dlatego teżstylistyce obce jest prawdziwie filozoficzne i
socjologiczne podejście do stojących przed nią zagadnień, gubi się
w stylistycznych drobiazgach; nie umie przeczuć pod indywidual-
nymi i prądowymi przemieszczeniami istnienia wielkich i bezimien-
nYc;h losów słowa artystycznego. Stylistyka jawi się najczęściej
jako stylistyka kameralnego mistrzostwa, obce jej jest społeczne
życie słowa poza pracownią artysty, [82/83] w przestrzeni placów,
ulic, miast i wsi, w grupach społecznych, pokoleniach, epokach.
32258767.002.png
1935 Michaił BACHTIN: Słowo w powieści s. 2 / 157
Stylistyka ma do czynienia nie z żywym słowem, lecz z jego prepa-
ratem histologicznym, z abstrakcyjnym słowem lingwistyki służą-
cym indywidualnemu mistrzostwu artysty. Jednak także indywidu-
alne i prądowe odcienie stylu, oderwane od głównych społecznych
dróg bytowania słowa, otrzymują ujęcie z konieczności banalne i
abstrakcyjne i nie mogą być zbadane w organicznym związku ze
znaczeniowymi warstwami utworu.
l. Współczesna stylistyka i powieść
Przed wiekiem XX brak było wyraźnego sformułowania problemów
stylistyki powieści, sformułowania, które opierałoby się na uznaniu
stylistycznej swoistości słowa powieściowego (słowa prozy arty-
stycznej).
Przez długi czas powieść stanowiła przedmiot wyłącznie abstrak-
cyjnych rozważań ideologicznych i publicystycznych ocen. Kon-
kretnych problemów stylistycznych nie dostrzegano w ogóle albo
traktowano je zdawkowo i niezbyt pryncypialnie: ujmowano arty-
styczne słowo prozy jak słowo poetyckie w wąskim sensie i bezkry-
tycznie stosowano doń kategorie tradycyjnej stylistyki (z jej kano-
nem – doktryną tropów); kiedy indziej ograniczano się do beztre-
ściowych oceniających określeń, takich jak "wyrazistość", "siła",
"jasność", nie wiążąc z tymi pojęciami żadnego bliżej określonego i
przemyślanego stylistycznego znaczenia.
U schyłku ubiegłego wieku jako przeciwwaga abstrakcyjnych roz-
ważań ideologicznych pojawia się coraz silniejsze zainteresowanie
konkretnymi problemami artystycznego mistrzostwa w prozie,
32258767.003.png
1935 Michaił BACHTIN: Słowo w powieści s. 3 / 157
technologicznymi problemami powieści i noweli. Jednakże w styli-
styce sytuacja nie uległa zmianie: [83/84] uwagę skupiają prawie
wyłącznie problemy kompozycji (w szerokim sensie). Nadal nie ma
zasadniczego i zarazem konkretnego (jedno jest niemożliwe bez
drugiego) sposobu ujęcia właściwości stylistycznego życia słowa w
powieści (jak również w noweli); nadal dominują przypadkowe
oceniające uwagi o języku w duchu tradycyjnej stylistyki, które zu-
pełnie rozmijają się z autentyczną istotą prozy artystycznej.
Nader powszechny i znamienny jest pogląd, że słowo powieściowe
stanowi pewne pozaartystyczne medium, nie związane z odrębnym
i oryginalnym ujęciem stylistycznym. Nie odnajdując w słowie po-
wieściowym oczekiwanego czysto poetyckiego (w wąskim sensie)
ukształtowania, odmawia mu się jakiejkolwiek istotności artystycz-
nej, ma ono, podobnie jak słowo w mowie życiowo-praktycznej czy
w wypowiedzi naukowej, stanowić wyłącznie neutralny środek ko-
munikowania. 1
1 Jeszcze w latach 20-ych W. M. Żyrmunski pisał: "Podczas gdy wiersz liryczny rze-
czywiście jest utworem sztUki słowa, który w doborze i łączeniu słów, zarówno od
strony znaczeniowej jak i dźwiękowej, całkowicie podporządkowuje się celowi este-
tycznemu, powieść Lwa Tołstoia, swobodna pod względem kompozycji słownej,
posługuje się słowem nie jako artystycznie znaczącym elementem oddziaływania,
lecz jako neutralnym środowiskiem lub systemem oznaczeń, które, podobnie jak w
mowie praktycznej, są podporządkowane funkcji komunikatywnej i wprowadzają
nas w oderwany od słów ruch elementów tematycznych. Takiego utworu literackie-
go nie można nazwać dziełem sztuki słowa, w każdym zaś razie nie w tym sensie, co
wiersz liryczny" (K woprosu o "formalnom metodie" w zbiorze artykułów Żyr-
munskiego Woprosy tieorii litieratury, Leningrad 1928, s. 173).
32258767.004.png
1935 Michaił BACHTIN: Słowo w powieści s. 4 / 157
Pogląd taki usuwa konieczność zajmowania się stylistycznymi ana-
lizami powieści, likwiduje sam problem stylistyki powieści, pozwa-
lając na ograniczenie się do analiz czysto tematycznych.
Tymczasem właśnie w latach dwudziestych sytuacja ulega zmianie:
słowo prozy powieściowej zdobywa dla siebie [84/85] miejsce w
stylistyce. Pojawiają się – po pierwsze – konkretne analizy styli-
styczne prozy powieściowej, po Wtóre zaś czynione są także za-
sadnicze próby uchwycenia i określenia stylistycznej oryginalności
prozy artystycznej jako czegoś różnego od poezji.
Jednakże owe konkretne analizy i próby określenia zasad ujawniły
z całą dobitnością, że wszystkie kategorie tradycyjnej stylistyki i
sama koncepcja poetyckiego, artystycznego słowa, na której są
one oparte, nie dają się stosować do słowa powieściowego. Słowo
powieściowe okazało się probierzem wartości myśli stylistycznej,
ujawniło ograniczoność tej myśli i jej nieadekwatność względem
wszystkich dziedzin artystycznego życia słowa.
Wszystkie próby konkretnych analiz stylistycznych prozy powie-
ściowej albo szły błędną drogą lingwistycznych opisów języka po-
wieściopisarza, albo ograniczały się do wyodrębnienia poszczegól-
nych stylistycznych elementów powieści, które dają się przypo-
rządkować (czasem tylko pozornie) tradycyjnym kategoriom styli-
styki. W obu wypadkach stylistyczna całość powieści i charakter
słowa powieściowego wymykały się badaczom.
Powieść jako całość jest zjawiskiem wielostylowym, wielojęzycz-
nym i wielogłosowym. Badacz napotyka w niej kilka różnorodnych
32258767.005.png
1935 Michaił BACHTIN: Słowo w powieści s. 5 / 157
jedności stylistycznych usytuowanych niekiedy na różnych języko-
wych płaszczyznach i podlegających różnym prawidłowościom sty-
listycznym.
Oto podstawowe typy jedności kompozycyjno-stylistycznych, na
które rozpada się całość powieściowa:
1) bezpośrednia literacko-artystyczna narracja autorska (z wszyst-
kimi jej wieloksztahnymi odmianami);
2) stylizacja rozmaitych form nieliterackiej narracji mówionej
( skaz );
3) stylizacja rozmaitych form paraliterackiej (pisanej) narracji
praktycznej (listy, dzienniki itp.); [85/86]
4) rozmaite formy literackiej, ale pozaartystycznej mowy autora
(rozważania moralne, filozoficzne czy naukowe, retoryczna dekla-
macja, opisy etnograficzne, protokolarne in formacje itp.);
5) zindywidualizowana stylistycznie mowa postaci.
Te różnorodne jedności stylistyczne łączą się w powieści w harmo-
nijny system artystyczny i podporządkowują się wyższej stylistycz-
nej jedności charakteryzującej całość, której nie sposób utożsamić
z którąkolwiek z jedności podporządkowanych.
Stylistyczna swoistość gatunku powieściowego polega właśnie na
połączeniu tych podporządkowanych, ale względnie samodzielnych
(niekiedy nawet różnojęzycznych) jedności w wyższą jedność cało-
ści: styl powieści tkwi w połączeniu stylów; język powieści to sys-
tem "języków". Każdy wyodrębniający się element języka powieści
32258767.001.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin