Skandaliczne_zaloty_rozdzial_16.pdf

ROZDZIAŁ SZESNASTY

– Może przejdziemy do salonu? – zaproponował

Robert.

Hanna, niezdolna wykrztusić z siebie choć jedno

słowo,skinęłatylkogłową,wdzięczna,żesilneramię

Roberta nadal obejmuje jej kibić. Robert ostrożnie

zaprowadził ją do salonu, ulokował na sofie, potem

zająłsięnalewaniembrandydotrzechkieliszków.Do

każdegokieliszka porcję podwójną.

– Dziękuję, lordzie Winthrop – powiedział hrabia

Kilkerran, odbierając swój kieliszek, potem patrzył

z uśmiechem, jak Robert wręcza Hannie kieliszek

równie obficie napełniony. – Proszę wypić do dna,

moja droga.Nic nie pokrzepia tak jak brandy.

Hannanieprzywykładotrunkówtakmocnych,teraz

jednaktentrunekokazałsięzbawienny.Najpierw,co

prawda,zabrakłojejtchu,awgardlezaczęłopalićioczy

zaszłyłzami,alepotemnaglepoczuła,żesiływracają.

292 Gail Whitiker

– Rozumiem,pani,że jesteśwstrząśnięta – mówił

łagodnymgłosemlordKilkerran.–Jateżbyłemwstrząś-

nięty, kiedy dowiedziałem się, z czym przyszedł do

mnie lord Winthrop.

Odczekała jeszcze chwilę, póki jej serce, bijące jak

oszalałe, nie uspokoi się nieco, po czym zaczerpnęła

głębokopowietrza.

– Czy... czy to prawda?

– Tak,toprawda,mojadroga.JestemhrabiąKilker-

ran, i mam zaszczytbyć pani ojcem.

Z trudem powstrzymała okrzyk. A więc stało się!

Boże, dzięki Ci! Nareszcie... Koniec męczarni, koniec

tychnieustannychdomysłów,tychspekulacji,iprzed

zaśnięciem, i gdy tylko otworzyła oczy. Koniec tej

straszliwej niepewności. Ona miała ojca. To najważ-

niejsze. I jej ojciec był szkockimarystokratą.

– Ja... ja nie wiem, co powiedzieć – odezwała się

drżącym,nabrzmiałymodwzruszeniagłosem. –Rober-

cie, czyś ty o tym wiedział przed swoim wyjazdem?

– Ależ skąd, Hanno! O tym, że lord Kilkerran jest

twoim ojcem,dowiedziałem się dopiero w Szkocji.

– Ale przed swoim wyjazdem wspominałeś, że

dostałeśjakiś list.

– ToniebyłlistodlordaKilkerrana,leczodkobiety,

którapodrzuciłaciebie do powozumojej matki.

– Od niej? O, Boże! Robercie, a jakżeż ona ciebie

odnalazła?

– Skorzystałazusług...pewnegodżentelmena–wy-

jaśnił Robert, przemilczając swoją wiedzę na temat

profesjiowegodżentelmena.Byłtopoprostuprywat-

Skandaliczne zaloty

293

nydetektyw. – Napisaładomnie,boniedomagałajuż

bardzo,aprzedśmierciąchciałamiwszystkowyznać.

Niestety, Hanno, panna Mary MacKinnon zmarła

przed moim przyjazdem. Ale w domu zastałem jej

siostrę,któraopowiedziałamiwszystko,itodziękiniej

dowiedziałem się, kto jest twoim ojcem.

Ojcem... Hanna czuła, jak ogromne wzruszenie

znów chwyta ją za gardło.

– Robercie, ale dlaczegonie pisałeś do mnie? Prze-

cieżmogłamprzyjechaćdociebie,doSzkocji,irazem

z tobą pojechać do... lordaKilkerrana.

– Niegniewajsię,Hanno,alewolałemnajpierwsam

znimsięspotkaćiwyjaśnićcałąsytuację.Niewiedzia-

łem przecież, cóż odpowie twój ojciec, kiedy usłyszy

takąnowinę.Niechciałem,Hanno,żebyśprzeżywała

wielkierozczarowanie.Mogłosięprzecieżzdarzyć,że

przyjechałabyś do Szkocji, a lord Kilkerran wcale nie

pragnąłby ciebie ujrzeć... Milordzie...

Robertprzypomniałsobienagleoobecnościgościa.

– Proszę, proszę usiąść, milordzie, i czuć się, jak

usiebie w domu.

UsiedliwszyscyiRobertzacząłopowiadaćHannie,

jakonilordKilkerranjechaliprzezcałąnoc,abyzdążyć

doGillingdonParkwdzieńBożegoNarodzenia.Mieli

sporo szczęścia, w drodze nie zaskoczyła ich żadna

śnieżyca,niezdarzyłosięnic,coprzedłużyłobypodróż.

Hanna słuchała uważnie, nie przestając zerkać na

lorda Kilkerrana. Boże kochany, przecież ona popat-

rywała na swego...ojca!

– Tak, to rzecz niesłychana – odezwał się nie-

294 Gail Whitiker

spodzianiehrabia,jakbyczytającwjejmyślach.–Nie-

słychane, że znalazłemsię nagle tu, w tym salonie...

NapoliczkachHannypojawiłsięciemnyrumieniec.

– Proszęwybaczyć,milordzie,żetaksiępanuprzy-

glądam... Przecież ja nie wierzyłam, że kiedykolwiek

pana ujrzę. Kiedy dowiedziałam się od lorda Winth-

ropa, że nie jestem dzieckiem jego rodziców, ja... ja

prawie odchodziłam do zmysłów. I nigdy, nawet

wnajśmielszychmarzeniach,niespodziewałamsię,że

ujrzęna własne oczyswego prawdziwego ojca!

Lord Kilkerran, słysząc w jej głosie bezbrzeżne

zdumienie, roześmiałsię głośno.

– Ja też nie posiadam się ze zdumienia, panno

Winthrop, że nagle przyszło mi odnaleźć tak piękną

córkę!KiedylordWinthropprzysłałswójbiletwizyto-

wy, z prośbą o spotkanie, nie spodziewałem się, że

przyniesie mi taką nowinę.

Hanna opuściła głowę, jej wzrok ślizgał się po

błyszczącej posadzce. Boże drogi, jest tyle rzeczy,

o które chciałabyzapytać.

– Proszę pytać o wszystko, panno Winthrop – za-

chęcałhrabia,jakbyznówodgadującjejmyśli.–Domyś-

lam się, że jest wiele rzeczy, o których chciałaby się

pani dowiedzieć... .

– Państwo wybaczą – odezwał się nagle Robert,

podrywającsięzkrzesła.–Zostawiępaństwasamych.

– Proszę, niech pan zostanie, milordzie – prosił

hrabia. – Nie ma doprawdy niczego, czego pan nie

mógłbyś usłyszeć. A pragnąłbym bardzo, abyś pan,

jako mój przyszły zięć, dowiedział się o wszystkim.

Skandaliczne zaloty

295

PoliczkiHanny znów pokryły się rumieńcem.

– PannoWinthrop,proszęnieczućsięzakłopotaną.

LordWinthrop wyjawił mi swoje zamiary względem

pani i dzięki temu łatwiej nam teraz wszystkim

odsłonić swoje serca. Lord Winthrop darzy panią

wielkimuczuciem,ipowiedziałmiszczerze,żejeślinie

przywieziepaniżadnejwiadomości,możepaniąstra-

cić.Bopanizdecydowałaś,żegoniepoślubisz,jeślinie

dowiesz się prawdy o swoim pochodzeniu.

TowyznaniehrabiegoniecouspokoiłoHannę,nadal

jednak nie wiedziała, od czego zacząć zadawanie

pytań. Swoje pierwsze pytanie zadała po dłuższej

chwili. I było ono wzruszającoproste.

– A jak ja mam zwracaćsię do pana, milordzie?

– No...chyba,,ojcze’’?Towydajemisięnajbardziej

stosowne–odparłhrabia,nieśmiałouśmiechającsiędo

niej.–Rozumiemjednak,żemożeszczućsiępaninieco

osobliwie.Możeszwięczwracaćsiędomniepoimie-

niu. Na pierwsze imię mam Andrew...

Hannateż uśmiechnęła się.Podobałojej się, że ma

ojcaz poczuciemhumoru.

– Możeinatoprzystanę?– odparłatrochęzadzior-

nie.–Zanimnieprzywyknę,żejesteśpanmoimojcem.

Ale do mnie proszę zwracaćsię po imieniu.

Hrabia skłonił głowę.

– Czuję się zaszczycony.

– A pańska... małżonkanie towarzyszypanu?

– Moja żona zmarła przed czterema laty. Teraz

w domu, oprócz mnie, mieszka ze mną najmłodsza

mojacórka,Kate, ma piętnaście lati jest podobnado

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: