10 - 01 DANIEL.pdf - Macgregorowie - nico2807

NORA ROBERTS

BRACIA Z KLANU MACGREGOR

TOM PIERWSZY

DANIEL

Z DZIENNIKÓW DANIELA DUNCANA MACGREGORA

Kiedy człowiek przeżyje tyle łat co ja, czas mija mu coraz szybciej. Pory roku

zmieniają się jak w kalejdoskopie, dzień goni za dniem. Ani się obejrzysz, jak przychodzi zima,

po niej lato, potem znowu zima, i tak w koło. Dlatego uważam, że nie wolno marnować ani

chwili. Trzeba cieszyć się życiem w całej pełni, smakować każdą jego minutę. Kiedy miałem

trzydzieści lat, myślałem dokładnie tak samo.

W ostatnich latach nie brakowało mi powodów do radości. Widziałem, jak czworo z

moich ukochanych wnucząt zakochuje się szczęśliwie, a potem zakłada rodziny. Najpierw

Laura, po niej Amelia, wreszcie Maks. Wszyscy znaleźli swoją drugą połowę i zaznali

szczęścia, jakie może dać spełniona miłość. Tylko dlaczego, u licha, tak długo trwało, zanim

zrozumieli tę oczywistą prawdę, że bez rodziny człowiek jest nikim?

Jedno jest pewne - gdyby nie ja, wciąż jeszcze chodziliby po tym świecie sami jak

palec i nawet nie pomyśleli o tym, że już najwyższa pora uradować moje oczy widokiem

zdrowych, rumianych prawnuków. Całe szczęście trzymałem rękę na pulsie i dzięki temu moja

Anna ma teraz kogo przytulać i rozpieszczać. I czy oczekuję słówka podziękowania? Nie,

absolutnie nie! Tak długo, jak Bóg pozwoli mi decydować o losach mojej rodziny, będę

wypełniał obowiązki, nie licząc na niczyją wdzięczność. Po to jestem, żeby dbać o szczęście

najbliższych.

Już miałem nadzieję, że po tylu wspaniałych ślubach moje pozostałe wnuki wezmą

dobry przykład z rodzeństwa i kuzynów. Ale skądże, ani im to w głowie! Swoją drogą, nie

byliby MacGregorami, gdyby nie upierali się przy swoim. I dobrze, takich właśnie ich

kocham. Co oczywiście nie znaczy, że będę przyglądał się bezczynnie, jak marnują swoje

najlepsze lata, żyjąc samotnie albo, co gorsze, wikłając się w głupie związki. Pomogłem trzem

moim wnuczkom znaleźć drogę do ołtarza, doprowadziłem tam pierwszego wnuka, to i

poradzę sobie z resztą towarzystwa. A że niektórzy kręcą nosem i mówią, że niepotrzebnie się

wtrącam? Ba! Co zrobić. Po to człowiek przez całe życie nabiera mądrości i doświadczenia,

żeby w odpowiednim czasie podzielić się tym bezcennym skarbem z innymi. I to ma być

wścibstwo?

Bez względu na to, co sobie różni gadają, doszedłem do wniosku, że czas zająć się

moim wnukiem Danielem Campbellem MacGregorem. Bystry z niego chłopak, zadziorny, z

temperamentem. A do tego jaki przystojny! Powiem nieskromnie, że prócz imienia,

odziedziczył po mnie także urodę. Nic więc dziwnego, że kobiety lecą na niego jak muchy do

miodu i w tym cały ambaras. Mówią, że od przybytku głowa nie boli, ale to nie zawsze

prawda. Poza tym ilość nie zawsze znaczy jakość, niestety! Nie byłbym jednak sobą, gdybym

nie znalazł na to sposobu.

Daniel jest artystą i wszystko wskazuje, że chłopak ma prawdziwy talent. Co prawda

ja sam niewiele rozumiem z jego malarstwa, za to inni wręcz przeciwnie, bo odniósł duży

sukces i stał się bardzo popularny wśród znawców sztuki. Do pełni szczęścia brakuje mu już

tylko odpowiedniej kobiety, z którą mógłby podzielić się swoim sukcesem. A gdyby jeszcze po

jego pracowni zaczęły biegać dzieciaki, częściej odrywałby się od sztalug. Do tego trzeba

oczywiście odpowiedniej partnerki, dziewczyny z klasą, charakterem, ambicjami, no i

oczywiście właściwym pochodzeniem. Dawno już taką znalazłem. Jeszcze w czasach, kiedy

obydwoje z Danielem byli małymi brzdącami. Czekałem cierpliwie, aż wreszcie nadeszła

pora, żeby działać.

Najważniejsze, by zachować dyskrecję, bo z moim Danielem trzeba bardzo uważać.

Twarda z niego sztuka, lubi skakać i wierzgać jak rozbrykany źrebak. Kate mu się iść w lewo,

a on daje susa w prawo. Taka już jego buntownicza natura. Zdaje się, że rekompensuje sobie

wszystkie wyrzeczenia dzieciństwa, gdy jako syn prezydenta musiał przestrzegać niezliczonej

ilości nakazów i zakazów.

Po to są wypróbowani przyjaciele, żeby od czasu do czasu skorzystać z ich pomocy.

Mam nadzieję, że jedna z moich starych znajomych pomoże mi popchnąć Daniela we

właściwym kierunku i przypilnować, żeby nie zboczył Z kursu. Oczywiście wszystko po cichu i

dyskretnie. Niech chłopak myśli, że sam sobie sterem. Jedna z dewiz mądrego człowieka

nakazuje, by nigdy nie domagać się podziękowań. Najważniejsze są wyniki.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przez wysokie okna wpadały promienie słońca, w których wirowały drobinki złotego

pyłu. Szerokie smugi światła kładły się jasnymi plamami na drewnianej podłodze. Pośrodku

jednej z takich świetlistych plam stał młody mężczyzna i wpatrywał się ze skupieniem w

rozpięte na sztalugach płótno, gdzie agresywna purpura zmagała się z głębokim szafirem.

Podchodził co chwila do swojego obrazu, wyciągał energicznie dłoń uzbrojoną w pędzel, ale

zaraz cofał ją niecierpliwie.

Szybkie, zdecydowane ruchy i smukła, silna sylwetka przywodziły na myśl bardziej

antycznego wojownika niż współczesnego malarza. Posługiwał się pędzlem jak nożem albo

mieczem. Szerokie barki, wąskie biodra i długie mocne nogi zdradzały fizyczną siłę, skupiona

twarz odznaczała się niepokojącą dzikością. Mężczyzna miał regularne rysy, choć ostre kości

policzkowe były wyraźnie zaznaczone, pełne usta mocno zaciśnięte. Przymrużone

jasnoniebieskie oczy kryły w sobie jakby wieczny chłód lodowca. Ich intensywny kolor

kontrastował z kasztanowym odcieniem falujących, długich włosów. Niesforne pasma co

chwila wpadały mu do oczu, więc odgarniał je szorstkim ruchem, napinając przy tym mięśnie

ramion, które wyłaniały się spod wysoko podwiniętych rękawów znoszonej dżinsowej

koszuli.

Poplamione farbą szczupłe dłonie drżały nerwowo, kiedy pędzel atakował gwałtownie

kolejne fragmenty zagruntowanego płótna. Bose stopy nerwowo uderzały o deski podłogi,

wystukując na nich rytm, niczym w jakimś tańcu wojennym.

Dla mężczyzny malowanie było właśnie wojną, zaciętą walką z samym sobą i

emocjami. W jego wyobraźni aż kipiało od burzliwych uczuć. Pasja mieszała się z

pożądaniem, zachłanność z wiecznym głodem wrażeń. Przelewanie tego kłębowiska emocji

na płótno przypominało rozgrywanie zaciętej bitwy. Kiedy malarza ogarniało natchnienie,

jego determinacja, aby wygrać tę walkę, brała górę nad wszystkim. Malował wtedy w

całkowitym zapamiętaniu, głuchy na ryk ostrego rocka, który dudnił w ogromnej pracowni.

Stał przy sztalugach aż do wyczerpania, póki nie poczuł, że ramiona bolą go ze zmęczenia, a

kark sztywnieje od wielogodzinnego wysiłku. Kiedy zaś natchnienie mijało, nie zbliżał się do

zaczętego obrazu przez całe dni, a nawet tygodnie. Dlatego ci, którzy go znali, nigdy nie

odmawiali mu wielkiego talentu, ale ganili za całkowity brak dyscypliny.

10 - 01 DANIEL.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: