Gry i ćwiczenia teatralne

Intonacje

Drużynowy wyznacza jakieś zdanie i nadaje zuchom role, np. królewny, żołnierza, krasnoludka, robota. Zuchy powtarzają zdanie wczuwając się w swoje role. Ważny jest głos i mimika. Kwestia ta powinna być zabawna w treści, np. „szczekanie tych kotów porusza mnie do głębi”.

Ćwiczenie dykcji

Drużyna siada w kręgu, a drużynowy zadaje zuchom kolejno ćwiczenie – powiedzieć wyraźnie i poprawnie, np. W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie; Stół z powyłamywanymi nogami; W czasie suszy szosa sucha; Rewolwer się wyrewolwerował; Rozentuzjazmowany indywidualista wyindywidualizował się z rozentuzjazmowanego tłumu; Jola lojalna -Jola nielojalna; Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego; Sasza sobie szosą szedł; Nie marsz czoła.

Kto się pomyli, odpada z gry.

Ćwiczenia mimów

Każdy zuch otrzymuje na karteczce zadanie przedstawienia jakiejś prostej scenki za pomocą min i gestów, np. przyszywanie guzika, przyklejanie znaczka, malowanie. Aktorzy mają minutę na zastanowienie się , po czym drużyna siada i rozpoczynają się konkurs. Zuchy kolejno przedstawiają, a reszta drużyny zgaduje

Maska

Każdy zuch po kolei nakłada na swoją twarz „maskę”, przesuwając dłonią od czoła do brody. Kiedy doń znajdzie się na dole na twarzy aktora widać już minę wyrażającą jakieś uczucie. Zuchy zgadują jakie to uczucie, po czym „maskę” zakłada kolejna osoba.

Zaczarowany świat

Opowiadamy zuchom krótką bajkę o czarnoksiężniku, który rzucił na miasto zły czar i w jednej chwili wszystko w nim zamarło, zastygło bez ruchu: idący ulicą żołnierz i podniesioną głową, fryzjer pochylony nad czupryną chłopca, pisarz z piórem w kałamarzu., dzieci bawiące się w kucanego berka. Czarnoksiężnikiem będzie drużynowy i kiedy krzyknie „czar”, zuchy – mieszkańcy miasta skamienieją na chwilę w wybranej pozycji przedstawiającej jakąś postać. Po kilku sekundach drużynowy powie: „Czar prysł” i zuchy wracają do życia.

Posągi

Zuchy stoją w kole tyłem do wnętrza. Osoba prowadząca krzyczy jakiś zawód lub postać (np. ogrodnik, policjant, niemowlę, królewna). W tym momencie wszystkie zuchy odwracają się do wnętrza koła i zastygają jak posąg ukazujący wskazany zawód. Drużynowy – dyrektor teatru ocenia pomysł i przedstawienie, po czym krzyczy nazwę kolejnego zawodu.

Rekwizyty

Nie zawsze aktorzy mają do dyspozycji wszystkie potrzebne rekwizyty, dlatego często musza korzystać z tych, które mają pod ręką. Każdy zuch otrzymuje jakąś rzecz i stara się wymyślić jak największą ilość sytuacji na scenie, w których tę rzecz można by wykorzystać.

Marionetki

Zuchy stają parami. Jedna osoba z pary jest marionetką. Druga, aktorem pociągającym za wyimaginowane sznurki, którymi kieruje ruchami marionetki. Później następuje oczywiście zmiana ról.