Urantia Cz.II.doc

KSIĘGA URANTII

przekład - Małgorzata i Przemysław Jaworscy

© Copyright for the Polish translation by Małgorzata and Przemysław Jaworscy 2006

ISBN 978-83-924947-0-6

CZĘŚĆ II — WSZECHŚWIAT LOKALNY

CZĘŚĆ II – WSZECHŚWIAT LOKALNY

Nadzorowane przez korpus osobowości z wszechświata lokalnego Nebadonu, działający z upoważnienia Gabriela z Salvingtonu.

PRZEKAZ 32 – EWOLUCJA WSZECHŚWIATÓW LOKALNYCH

Wszechświat lokalny jest dziełem rajskiego Syna Stwórcy klasy Michała. Składa się on ze stu konstelacji, z których każda zawiera sto systemów światów zamieszkałych. Każdy system będzie w końcu zawierał około tysiąca sfer zamieszkałych.

Wszystkie wszechświaty czasu i przestrzeni są ewolucyjne. Stwórczy plan Rajskich Michałów zawsze realizuje się drogą stopniowego rozwoju i ewolucji materialnych, intelektualnych i duchowych natur oraz zdolności różnorodnych istot, zamieszkujących rozmaite rodzaje sfer, z jakich składa się wszechświat lokalny.

Urantia należy do wszechświata lokalnego, którego władcą jest Bóg-człowiek z Nebadonu, Jezus z Nazaretu i Michał z Salvingtonu. I wszystkie plany Michała, dotyczące wszechświata lokalnego, zyskały pełną aprobatę Rajskiej Trójcy, zanim jeszcze zaczął on swą najwyższą, kosmiczną przygodę.

Synowie Stwórcy mogą wybierać domeny swych stwórczych poczynań, jednak te kreacje materialne zostały wpierw zaprojektowane i obmyślane przez Rajskich Architektów Wszechświata Nadrzędnego.

1. MATERIALNE WYŁANIANIE SIĘ WSZECHŚWIATÓW

Operowanie przestrzenią-siłą i energiami podstawowymi, poprzedzające powstanie wszechświata, jest funkcją Rajskich Nadrzędnych Organizatorów Siły; jednak odchodzą oni z domen superwszechświatowych, kiedy energia powstająca zacznie reagować na grawitację lokalną albo liniową i oddają sprawy w ręce dyspozytorów mocy danego superwszechświata.

Dyspozytorzy mocy działają sami w przedmaterialnych a posiłowych stadiach stwarzania wszechświata lokalnego. Syn Stwórcy nie może rozpocząć organizowania wszechświata, dopóki dyspozytorzy mocy nie zaktywizują energii kosmicznych w takim stopniu, aby zapewnić materialne podwaliny – dosłownie słońca i sfery materialne – dla powstającego wszechświata.

Wszystkie wszechświaty lokalne posiadają taki sam w przybliżeniu potencjał energii, aczkolwiek różnią się znacznie w swych materialnych rozmiarach i mogą się różnić, od czasu do czasu, w swej zawartości materii widzialnej. O ładunku mocy i potencjalnym wyposażeniu wszechświata lokalnego w materię decyduje funkcjonowanie dyspozytorów mocy oraz ich poprzedników, jak również działania Syna Stwórcy oraz naturalne cechy kontroli fizycznej, w jaką są wyposażeni jego stwórczy asystenci.

Ładunek energii wszechświata lokalnego stanowi w przybliżeniu jedną stutysięczną wyposażenia siły tego superwszechświata, do którego wszechświat należy. W przypadku waszego wszechświata lokalnego, Nebadonu, jego zmaterializowana masa jest nieco mniejsza. Określając fizycznie, Nebadon posiada całe fizyczne wyposażenie energii i materii, znajdujące się w dowolnej kreacji lokalnej Orvontonu. Jedyne fizyczne ograniczenie rozwojowej ekspansji wszechświata Nebadonu polega na ilościowym ładunku przestrzeni-energii, trzymanej w ujęciu kontroli grawitacyjnej przez współpracujące ze sobą moce i osobowości zespolonego mechanizmu wszechświata.

Kiedy energia-materia osiąga pewne stadium materializacji masy, pojawia się na scenie Rajski Syn Stwórcy, w towarzystwie Stwórczej Córki Nieskończonego Ducha. Wraz z przybyciem Syna Stwórcy zaczynają się prace nad sferą zaprojektowaną, która ma być światem zarządu planowanego wszechświata lokalnego. Kreacja lokalna rozwija się przez długie epoki, stabilizują się słońca, formują się planety i krążą po swych orbitach, podczas gdy wciąż trwa praca nad tworzeniem światów zaprojektowanych, które mają służyć jako zarządy konstelacji i stolice systemów.

2. ORGANIZOWANIE WSZECHŚWIATA

W organizacji wszechświata Synów Stwórcy poprzedzają dyspozytorzy mocy i inne istoty pochodzące od Trzeciego Źródła i Centrum. Z energii kosmicznych, wcześniej zorganizowanych, wasz Syn Stwórcy, Michał, stworzył domeny zamieszkałe wszechświata Nebadonu i troskliwie zajmuje się ich administracją. Z istniejącej uprzednio energii Boscy Synowie materializują materią widzialną, planują istoty żywe a we współpracy z wszechświatową obecnością Nieskończonego Ducha, tworzą zróżnicowaną świtę osobowości duchowych.

Dyspozytorzy mocy i kontrolerzy energii, których materialne prace wstępne nad organizacją wszechświata na długo poprzedzają działalność Syna Stwórcy, służą później w doskonałym związku z tym Synem Wszechświatowym, pozostając na zawsze z nim związani w procesie kontroli tych energii, które pierwotnie zorganizowali i objęli obwodem. Na Salvingtonie funkcjonuje obecnie ta sama setka centrów mocy, która współpracowała z waszym Synem Stwórcy w procesie wstępnego formowania wszechświata lokalnego.

Pierwszy w Nebadonie kompletny akt materialnego stworzenia polegał na zorganizowaniu świata zarządu, zaprojektowanej sfery Salvingtonu, razem z jej satelitami. Od momentu wstępnych czynności centrów mocy i kontrolerów fizycznych, do przybycia żywego personelu na ukończone sfery Salvingtonu, upłynęło nieco ponad miliard lat waszego obecnego czasu planetarnego. Zaraz po zbudowaniu Salvingtonu stworzono sto światów zarządu dla projektowanych konstelacji oraz dziesięć tysięcy sfer zarządu dla planowanych lokalnych systemów kontroli planetarnej i administracji, wraz z ich zaprojektowanymi satelitami. Te zaprojektowane światy przystosowane są do ich zamieszkania zarówno przez osobowości materialne jak i duchowe, jak również przez pośrednie między nimi, morontialne albo przejściowe stadia bytu.

Salvington, stolica Nebadonu, usytuowany jest dokładnie w centrum energii-masy wszechświata lokalnego. Wasz wszechświat lokalny nie jest jednak odrębną jednostką astronomiczną, choć duży układ istnieje w jego materialnym centrum.

Salvington jest osobistą siedzibą Michała z Nebadonu, jednak nie zawsze można go tam zastać. Podczas niezakłóconego funkcjonowania waszego wszechświata lokalnego stała obecność Syna Stwórcy na sferze stołecznej nie jest wymagana, ale inaczej bywało we wczesnych epokach organizacji materialnej. Syn Stwórcy nie może opuścić swego świata zarządu tak długo, aż nie zostanie zakończona grawitacyjna stabilizacja domeny, w wyniku materializacji odpowiedniej ilości energii, aby umożliwić różnym orbitom i układom wzajemnie równoważenie się dzięki materialnemu przyciąganiu.

Materialny plan wszechświata zostaje w pewnym okresie zrealizowany a Syn Stwórcy, w powiązaniu ze Stwórczym Duchem, zaczyna realizację swego planu stwarzania życia; po czym reprezentantka Nieskończonego Ducha rozpoczyna funkcjonować we wszechświecie jako odrębna, stwórcza osobowość. Gdy pierwszy akt stwórczy zostaje wyrażony i spełniony, powołana zostaje do bytu Gwiazda Jasna i Poranna, uosobienie pierwszej idei tożsamości i ideału boskości. Jest to główny administrator wszechświata, osobisty asystent Syna Stwórcy, ktoś podobny do niego we wszystkich aspektach charakteru, chociaż znacznie ograniczony w atrybutach boskości.

I teraz, gdy istnieje już prawa ręka, pomocnik i główny administrator Syna Stwórcy, następuje powoływanie do bytu szerokiego wachlarza wspaniałych i zróżnicowanych istot. Przybywa synów i córek wszechświata lokalnego i niebawem taka kreacja ma swój rząd, rozciągający się od najwyższych rad wszechświata do ojców konstelacji i władców systemów lokalnych – tych skupisk światów, które mają stać się ojczyzną różnych gatunków istot śmiertelnych, obdarzonych wolą; a każdy z takich światów będzie rządzony przez Księcia Planetarnego.

I potem, gdy taki wszechświat jest właściwie zorganizowany i doskonale prowadzony, Syn Stwórcy przystępuje do realizacji Ojcowskiej propozycji – stworzenia człowieka śmiertelnego na ich niebiańskie podobieństwo.

Organizacja planet mieszkalnych nadal trwa w Nebadonie, jako że wszechświat ten jest doprawdy młodym skupiskiem w gwiezdnych i planetarnych domenach Orvontonu. Ostatni rejestr podaje, że w Nebadonie jest 3.840.101 zamieszkałych planet a Satania, lokalny system waszego świata, jest całkiem typowym systemem.

Satania nie jest jednolitym systemem fizycznym, pojedynczą jednostką astronomiczną. Jej 619 zamieszkałych światów znajduje się w ponad pięciuset różnych układach materialnych. Tylko pięć z nich posiada więcej niż dwa zamieszkałe światy a tylko jeden ma cztery zaludnione planety, podczas gdy czterdzieści sześć układów ma dwa zamieszkałe światy.

System światów zamieszkałych Satanii jest znacznie oddalony od Uversy i od tej wielkiej grupy słońc, która pełni funkcję materialnego i astronomicznego centrum siódmego superwszechświata. Z Jerusem, zarządu Satanii, jest ponad dwieście tysięcy lat świetlnych do fizycznego centrum superwszechświata Orvontonu, leżącego bardzo daleko stąd, na zagęszczonej średnicy Drogi Mlecznej. Satania leży na peryferiach wszechświata lokalnego a Nebadon jest teraz na skraju Orvontonu. Z najbardziej oddalonego systemu światów zamieszkałych jest do centrum superwszechświata nieco mniej niż dwieście pięćdziesiąt tysięcy lat świetlnych.

Wszechświat Nebadon jest teraz na południowo-wschodniej części orbity, krążąc wokół superwszechświata Orvontonu. Najbliższe sąsiednie wszechświaty to: Avalon, Henselon, Sanselon, Portalon, Wolvering, Fanoving i Alvoring.

Ewolucja wszechświata lokalnego to długa historia. Przekazy mające do czynienia z superwszechświatem wprowadziły w temat, kontynuują go przekazy w tej części, traktujące o kreacjach lokalnych, podczas gdy dalsze przekazy, dotyczące historii i przeznaczenia Urantii, dokończą historii. Aby jednak właściwie zrozumieć przeznaczenie śmiertelników z tej kreacji lokalnej, musicie zgłębić narracje o życiu i naukach waszego Syna Stwórcy, jak kiedyś żył życiem człowieka, w formie ciała materialnego na waszym własnym świecie ewolucyjnym.

3. IDEA EWOLUCYJNA

Jedyną doskonale niezmienną kreacją jest Havona, wszechświat centralny, stworzony bezpośrednio myślą Ojca Uniwersalnego i słowem Wiecznego Syna. Havona jest egzystencjalnym, doskonałym i kompletnym wszechświatem, otaczającym miejsce pobytu wiecznych Bóstw, centrum wszystkich rzeczy. Kreacje siedmiu superwszechświatów mają charakter skończony, są ewolucyjne i wciąż się rozwijają.

Wszystkie materialne układy czasu i przestrzeni mają ewolucyjne pochodzenie. Nie są nawet materialnie ustabilizowane, zanim nie wejdą na stabilne orbity swego superwszechświata. Tak samo wszechświat lokalny nie wchodzi w erę światłości i życia, dopóki jego materialne możliwości ekspansji i rozwoju nie zostaną wyczerpane a status duchowy wszystkich jego zamieszkałych światów nie zostanie na zawsze ustalony i ustabilizowany.

Doskonałość osiągana jest stopniowo, za wyjątkiem wszechświata centralnego. W kreacji centralnej mamy wzór doskonałości, ale wszystkie inne domeny muszą osiągać doskonałość metodami określonymi dla rozwoju tych właśnie światów czy wszechświatów. A plany Synów Stwórcy charakteryzują się nieskończoną wręcz różnorodnością, gdy idzie o organizację, rozwój, porządek i stabilizację poszczególnych wszechświatów lokalnych.

Każdy wszechświat lokalny jest w pewnym sensie duplikatem organizacji administracyjnej kreacji centralnej czy wzorcowej, za wyjątkiem obecności bóstwa Ojca. Chociaż Ojciec Uniwersalny obecny jest osobiście we wszechświecie, który zamieszkuje, nie zamieszkuje on umysłów istot pochodzących z tego wszechświata tak literalnie, jak mieszka w duszach śmiertelników czasu i przestrzeni. Wydaje się, że istnieje wszechmądra równowaga w dopasowaniu i regulacji spraw duchowych rozległej kreacji. We wszechświecie centralnym Ojciec jest jako taki, osobiście obecny, ale nie ma go w umysłach dzieci tej doskonałej kreacji; we wszechświatach przestrzennych Ojca nie ma jako osoby, ale jest reprezentowany przez swych Synów Władców, podczas gdy intymnie jest obecny w umysłach swoich śmiertelnych dzieci, reprezentowany duchowo przez przedosobową obecność Nieodgadnionych Monitorów, które mieszkają w umysłach takich obdarzonych wolą istot.

W zarządzie wszechświata lokalnego przebywają wszyscy stwórcy i osobowości stwórcze, reprezentujące niezależną władzę i autonomię zarządzania, za wyjątkiem osobistej obecności Ojca Uniwersalnego. We wszechświecie lokalnym można znaleźć jakąś cechę wszystkich istot, oraz kogoś z każdej klasy istot inteligentnych, jakie istnieją we wszechświecie centralnym, za wyjątkiem Ojca Uniwersalnego. Chociaż Ojciec Uniwersalny nie jest osobiście obecny we wszechświecie lokalnym, jest on osobiście reprezentowany przez Syna Stwórcy – z początku namiestnika Boga a później najwyższego i nieograniczonego władcę na swoich własnych prawach.

Im niżej schodzimy na skali życia, tym trudniejsza się staje lokalizacja niewidzialnego Ojca oczami wiary. Istotom niższym – a czasami nawet wyższym osobowościom – trudno jest wyobrazić sobie Ojca Uniwersalnego w jego Synach Stwórcy. I tak, do czasu ich duchowego wyniesienia, kiedy to doskonałość rozwoju umożliwi im dostrzeżenie Boga we własnej osobie, trudzą się podczas postępu, doznają wątpliwości duchowych, popadają w dezorientację i tym samym odsuwają się od progresywnych celów duchowych swego czasu i swego wszechświata. Dlatego też nie mogą dostrzec Ojca, kiedy zobaczą Syna Stwórcy. Najpewniejszą ostoją istoty, kiedy długo próbuje dotrzeć do Ojca, w tym czasie, kiedy naturalne warunki jej to uniemożliwiają, jest wytrwałe trzymanie się prawdy-faktu o obecności Ojca w jego Synach. Literalnie i symbolicznie, duchowo i osobiście, Ojciec i Synowie są jednością. Jest faktem, że kto ujrzał Syna Stwórcy, ujrzał też Ojca.

Zrównoważenie i niezawodność działania osobowości z danego wszechświata zależy z początku jedynie od stopnia jej pokrewieństwa z Bóstwem. Kiedy istota swym pochodzeniem odbiega odpowiednio daleko od początkowych i Boskich Źródeł, czy to mamy do czynienia z Synami Boga czy istotami posługującymi należącymi do Nieskończonego Ducha, zwiększa się możliwość dysharmonii, dezorientacji a czasami buntu – grzechu.

Za wyjątkiem doskonałych istot, pochodzących od Bóstwa, wszystkie obdarzone wolą istoty w superwszechświatach są ewolucyjne w swej naturze i zaczynają od niskiego stanu, posuwając się wciąż ku górze, w rzeczywistości do wewnątrz. Nawet wysokie osobowości duchowe wciąż się wznoszą na skali życia, przez progresywne transponowanie od życia do życia i ze sfery do sfery. W wypadku tych istot, które goszczą Nieodgadnione Monitory, nie istnieją doprawdy ograniczenia w sprawie ewentualnych wyżyn ich duchowego wznoszenia się i wszechświatowych osiągnięć.

Doskonałość istot czasu, kiedy w końcu zostanie osiągnięta, jest w pełni nabyta, jest prawdziwą zdobyczą osobowości. Podczas gdy czynniki łaski stanowią tutaj szczodrą domieszkę, tym niemniej sukcesy istoty są wynikiem jej indywidualnych wysiłków i faktycznego życia, reagowania osobowości na istniejące otoczenie.

Fakt zwierzęcego, ewolucyjnego pochodzenia, nie stanowi piętna dla żadnej osobowości z wszechświatowego punktu widzenia, jako że jest to jedyna metoda wytwarzania jednego z dwu podstawowych gatunków skończonych, inteligentnych, wolą obdarzonych istot. Kiedy osiąga się wyżyny perfekcji i wieczności, stanowi to większy zaszczyt dla tych, którzy zaczynali od dołu, którzy z radością wspinali się po drabinie życia, szczebel po szczeblu i którzy, gdy osiągną wyżyny chwały, będą mieli doświadczenie osobiste, będące ucieleśnieniem faktycznej wiedzy o każdym stadium życia, od dołu do samego szczytu.

We wszystkim tym ukazuje się mądrość Stwórców. Dla Ojca Uniwersalnego byłoby równie łatwe zrobić ze wszystkich śmiertelników istoty doskonałe, dać im doskonałość Boskim słowem. Ale to pozbawiłoby te istoty ich cudownych przeżyć, przygody i uczenia się w trakcie ich długiego i stopniowego wspinania się do wewnątrz, pozbawiłoby je tych doświadczeń, jakie mają tylko ci, którzy są na tyle szczęśliwi, że zaczynają od samego dna żywego bytu.

Wszechświaty okrążające Havonę posiadają akurat odpowiednią liczbę doskonałych istot, żeby dostarczyć wzorów nauczycieli-przewodników dla tych, którzy się wznoszą ewolucyjnymi stopniami życia. Empiryczna natura osobowości typu ewolucyjnego jest naturalnym, kosmicznym dopełnieniem, zawsze doskonałych natur istot Raju-Havony. W rzeczywistości zarówno doskonałe jak i doprowadzone do doskonałości istoty są niekompletne pod względem skończonej pełni. Jednak w dopełniającym się związku egzystencjalnie doskonałych istot systemu Raj-Havona, oraz doprowadzonych empirycznie do doskonałości finalistów, wznoszącymi się z wszechświatów ewolucyjnych, oba rodzaje istot znajdują wyzwolenie z nieodłącznych im ograniczeń, tym samym mogą razem próbować wznieść się na wspaniałe wyżyny ostatecznego statusu istoty.

Te sprawy, tak jak dotyczą one istot, są wszechświatowymi następstwami akcji i reakcji w obrębie Bóstwa Siedmiorakiego, w którym wieczna boskość Rajskiej Trójcy połączona jest z rozwijającą się boskością Najwyższych Stwórców wszechświatów czasu-przestrzeni, w aktualizującym swą moc Bóstwie Istoty Najwyższej z tą Istotą i poprzez nią.

Bosko doskonała istota oraz istota ewolucyjna doprowadzona do doskonałości są równe w zakresie potencjału boskości, ale różnią się klasą. Jedna musi polegać na drugiej, aby osiągnąć doskonałość służby. Ewolucyjne superwszechświaty zależą od doskonałej Havony, dającej końcowe nauczanie ich wznoszącym się obywatelom, ale doskonały wszechświat centralny tak samo potrzebuje istnienia doskonalących się superwszechświatów, aby zaspokoić potrzeby pełnego rozwoju jego zstępującym mieszkańcom.

Dwa zasadnicze przejawy rzeczywistości skończonej, doskonałość wrodzona i doskonałość rozwinięta, czy to w osobowościach czy we wszechświatach, są skoordynowane, wzajemnie zależne i zintegrowane. Jedna potrzebuje drugiej, aby osiągnąć pełnię działania, służby i przeznaczenia.

4. STOSUNEK BOGA DO WSZECHŚWIATA LOKALNEGO

Nie należy żywić idei, że skoro Ojciec Uniwersalny rozdał tak wiele z siebie i ze swych mocy innym, pozostaje on cichym i bezczynnym członkiem partnerstwa Bóstwa. Oprócz domen osobowości i obdarzania Dostrajaczami jest on najmniej aktywny z Rajskich Bóstw dlatego, że pozwala swym równorzędnym, swym Synom i licznym stworzonym istotom inteligentnym, robić tak wiele, aby realizować jego wieczny cel. Jest on cichym członkiem stwórczego tria tylko dlatego, że nigdy nie robi tego, co może zrobić ktokolwiek z jemu równorzędnych lub podporządkowanych mu towarzyszy.

Bóg w pełni rozumie, że każda istota inteligentna chce działać i doświadczać, dlatego też w każdej sytuacji, czy to mającej do czynienia z przeznaczeniem wszechświata, czy z dobrem najniższej ze stworzonych istot, Bóg zaprzestaje działania, oddając je plejadzie istot i osobowości Stwórczych, które nieodmiennie wkraczają między niego a jakąkolwiek daną sytuację wszechświatową czy zdarzenie stwórcze. Jednak pomimo tego odsunięcia się, pomimo tego pokazu nieskończonej koordynacji, Bóg bierze udział w tych zdarzeniach dzięki wyznaczonym przez siebie przedstawicielom i osobowościom oraz poprzez nie; jest to udział prawdziwy, literalny i osobisty. W takim właśnie zespole środków i dzięki nim, Ojciec działa dla dobra całego swojego rozległego stworzenia.

W tym, co dotyczy zasad postępowania, prowadzenia i administracji wszechświata lokalnego, Ojciec Uniwersalny działa w osobie swego Syna Stwórcy. Ojciec Uniwersalny nigdy nie ingeruje w takie asocjacje jak związki wzajemne Synów Bożych, powiązania grupowe osobowości Trzeciego Źródła i Centrum oraz związki pomiędzy dowolnymi innymi istotami stworzonymi, takimi jak ludzie. W takich przypadkach zawsze panuje prawo Syna Stwórcy, władza Ojców Konstelacji, Władców Systemu i Książąt Planetarnych – zarządzone drogi postępowania i procedury takiego wszechświata. Nie istnieje podział władzy; nigdy nie ma sprzecznych działań w niebiańskiej mocy i niebiańskich celach. Bóstwa są w stanie doskonałej i wiecznej jednomyślności.

Syn Stwórcy sprawuje najwyższą władzę we wszystkich sprawach dotyczących relacji etycznych, związków jakiejś grupy istot z jakąkolwiek inną klasą istot, czy też związków dwu lub więcej jednostek z obrębie jakiejkolwiek danej grupy; jednak taki plan nie oznacza, że Ojciec Uniwersalny nie może interweniować po swojemu i robić czegokolwiek, co zadowala Boski umysł, z jakąkolwiek indywidualną istotą w całym stworzeniu; odnosi się to do obecnego statusu takiej jednostki czy jej przyszłych perspektyw, wynikających z Ojcowskiego wiecznego planu i nieskończonego celu.

W obdarzonych wolą istotach śmiertelnych Ojciec jest rzeczywiście obecny w zamieszkującym je Dostrajaczu, we fragmencie jego przedosobowego ducha; a Ojciec jest także źródłem osobowości takiej śmiertelnej, obdarzonej wolą istoty.

Dostrajacze Myśli, te dary Ojca Uniwersalnego, są względnie wyizolowane; zamieszkują umysły ludzkie, ale nie mają dostrzegalnego związku ze sprawami etycznymi kreacji lokalnej. Nie współpracują bezpośrednio ze służbą seraficzną czy z administracją systemu, konstelacji czy wszechświata lokalnego, ani też z rządami Syna Stwórcy, którego wola jest najwyższym prawem w jego wszechświecie.

Możemy dostrzec i zrozumieć ten mechanizm, dzięki któremu Synowie posiadają gruntowną i kompletną wiedzę o wszechświatach podlegających ich jurysdykcji, ale nie możemy w ...