Maja Lidia Kossakowska - Zbieracz Burz - Tom I.pdf - Maja Lidia Kossakowska - Blackbarbie

Maja Lidia Kossakowka

Zbieracz Burz

Tom I

Wydanie polskie

2010

Data wydania:

2010

Ilustracja na okładce:

Piotr Cieśliński

Wydawca:

Fabryka Słów sp. z o.o.

20-607 Lublin, ul. Wallenroda 4c

biuro@fabryka.pl

ISBN: 978-83-7574-170-4

Wydanie elektroniczne:

Trident eBooks

tridentebooks@gmail.com

Rozdział I

K rew. Zapach krwi. Smak krwi. Gorąca, pulsująca, lepka czerwień.

Która płynie. Która barwi myśli. Przynosi ulgę. Oszałamia.

Na Jasność, ależ oszałamia.

Niezbyt odpowiednia pobudka dla anioła, fakt. Nawet chwilowo

bezrobotnego Abaddona, Tańczącego na Zgliszczach.

Daimon stał pośrodku ringu, dysząc ciężko. I uśmiechał się.

Paskudnie. Naprawdę paskudnie.

Miał dziś niezły dzień. Pełen parującego szkarłatu, potu i

zwycięstwa. Właśnie cztery rosłe dżinny zwlekały z areny

ośmionogiego centaura. Dziewiątego pokonanego przeciwnika pod

rząd. Jeszcze jeden i będzie dosyć. Umiar, przyjaciele. Porządny

skrzydlaty we wszystkim musi zachować umiar. To złota zasada

Królestwa. No nie?

Frey poruszył opuchniętymi, poobijanymi palcami, zacisnął dłonie w

pięści.

Spokojnie. Spokojnie. Jest dobrze. Ten ostatni zaraz wyjdzie na

ring. Już za chwilę zmażesz mu z gęby butny wyraz, zmienisz ją w

kawał świeżego befsztyka, rozmażesz po ścianach i udekorujesz

wybitymi zębami. A potem postarasz się opanować. Zdusisz palący

się pod żebrami ogień, zalejesz go falą krzepnącej krwi, zmęczenia,

euforii po skończonej walce. Uda ci się. Zawsze się udaje. Więc nie

myśl o tym teraz. Nie teraz. Za jakiś czas. Kiedy już wyniosą

kolejnego dupka z połamanymi kośćmi i zmasakrowanym pyskiem.

Dzielnego idiotę, który ośmielił się stanąć do walki z Aniołem

Zagłady.

Kiedy ochłoniesz.

Dżinny wreszcie zdołały wspólnym wysiłkiem ponieść bezwładne

cielsko centaura. Nogi zakończone szerokimi racicami sterczały do

góry niczym kołki połamanego płotu, gęste kudły, zrudziałe od

stygnącej posoki, szorowały po podłodze wysypanej grubą warstwą

trocin. Wywrócone białkami oczy oglądały już krajobraz po drugiej

stronie tęczy.

Daimona nie obchodziło, czy przeciwnik się wyliże, czy umrze,

ale rzadko się zdarzało, że pozbawiał kogoś życia. Nie przyszedł tu

przecież zabijać. Tylko zgasić ten wszechwładny pożar, to

szaleństwo, które kazało mu krzyczeć w nocnych koszmarach, a

milczeć i zaciskać zęby za dnia. Moc Burzyciela Światów, która

ocknęła się, zatliła, lecz nie przepełniła go potęgą Pana, nie

znalazła ujścia od czasu sławnego starcia z Siewcą Wiatru.

Frey był teraz naczyniem gniewu, a to naczynie w każdej chwili

mogło pęknąć, wylewając niszczycielską zawartość na każdą

przypadkową krainę Kosmosu.

Dlatego brał udział w nielegalnych walkach za pieniądze w dalekiej,

zakazanej dzielnicy Stref Poza Czasem.

Starcie, potyczka, konfrontacja, bijatyka na pięści trochę pomagały.

Trochę.

Stanął w lekkim rozkroku, wstrząsnął skrzydłami, ponownie

rozprostował i zacisnął palce. Gotów. Był gotów do kolejnego

spotkania.

Tymczasem pod szarą plandeką namiotu, wielkiego jak sala

audiencyjna w Pałacu Tronu, oszalały z emocji tłum wrzeszczał,

wiwatował, klął i stawiał zakłady. Geniusze w pasiastych tunikach

krupierów krążyli wśród publiki, potęgując zamieszanie. Licytator

niezmordowanie wykrzykiwał stawki ochrypłym głosem wrony.

Gnomy gestykulowały zaciekle, krzywiąc brzydkie trójkątne

pyszczki. W wąskich, małpich łapkach ściskały pliki banknotów lub

wielkie kamienie szlachetne najlepszej wody. Geniusze sypali

czystym regenckim srebrem, wprost z mennic Królestwa. Fauny i

koboldy na ogół w ogóle nie miały pieniędzy, ale wydzierały się

głośniej niż inni. Kilku Dewich stawiało piękną starożytną biżuterię i

zdobione gemmy. Dżinny targowały miedziakami lub, zależnie od

statusu, porządnym złotem rodem z Otchłani. Liczni Głębianie

niskich kast starali się przekrzyczeć zgromadzonych na trybunach

nieskrzydlatych, oferując wszystkim wokół wyzwiska i

podfałszowane oficjalne szekle Lampki.

Panował chaos gorszy niż w Czasach Ostatecznych.

Daimon nie zwracał uwagi na wrzaski. Chciał się bić. Po to tutaj

przychodził, tylko tego szukał. Zapomnienia. Ukojenia. Walki.

- Koniec zakładów! Koniec zakładów! - ryknął wreszcie licytator, a

Frey poczuł uderzenie tętna.

Bęgggg! - zaśpiewał gong.

Łup, zawtórowało serce anioła.

Natychmiast pod kopułą namiotu zaległa całkowita cisza.

Zapowiadało się niezwykłe starcie. Jak zawsze, gdy do walki stawał

sam Daimon Frey, Anioł Zagłady. Oczywiście tutaj nie używał

swego imienia ani oficjalnych tytułów, jednak każdy ze

zgromadzonych na trybunach wiedział, kim jest ten czarnowłosy,

mroczny skrzydlaty.

Tłum rozstępował się, przepuszczając na ring zwalistego, rosłego

mężczyznę z rudymi włosami i brodą. Towarzyszyły temu pełne

zadowolenia i podniecenia pomruki publiczności, oznaczało to

niewątpliwie, że przeciwnik Abaddona też okazał się nie byle jaki.

Ktoś ze starych bogów, pomyślał Daimon. Dziwne, rzadko się tu

pojawiają.

Zawodnik wkroczył na arenę, zajął pozycję, a w tym samym

momencie Frey rozpoznał szare oczy i znajome rysy twarzy

dawnego wikińskiego bóstwa.

I roześmiał się. Dosłownie parsknął śmiechem.

Ależ długi musiały przycisnąć tego starego drania, pomyślał. Co za

spotkanie. Nie wierzę. Nie wierzę, cholera! Na Jasność, jego lanista

ma poczucie humoru. Albo nierówno pod sufitem.

Ruszyli ku sobie po łuku, ostrożnie, jak dwa rozwścieczone i

zaprawione w bojach smoki. Zaciśnięte pięści Asa już zapłonęły

bladymi czerwonymi płomieniami zaklęcia wspomagającego siłę,

otaczając dłonie kłębem widmowego ognia. Frey nie zniżał się do

używania magicznych rękawic. Sama moc destruktora starczała,

żeby ręce nawykłe do dzierżenia Gwiazdy Zagłady, miecza

burzącego światy, poznaczone bliznami i sinymi nitkami tatuaży,

zapłonęły zimnym, niebieskim blaskiem.

Krążyli wokół siebie, a lodowe błyskawice i ogniste smugi co chwila

biły w piach areny, podrywając w górę tumany trocin i drobin

kwarcu. To rudowłosy zaatakował pierwszy. Runął na Daimona z

rozwartymi ramionami, jakby pragnął go uściskać. Widocznie chciał

wykorzystać swoją posturę i od razu zwalić szczuplejszego

przeciwnika z nóg. Frey wyskoczył w górę, nawet nie używając

skrzydeł, i wyprowadził serdecznego kopa, wywołując błękitną

fontannę wyładowań. Lecz starożytny, cwany wiking przewidział ten

manewr i zdołał zrobić unik. Anioł opadał już na arenę z mocą, która

zatrzęsła drewnianymi ławkami trybun, gdy rudy podciął mu nogę.

Ale Daimon się nie przewrócił. Wystarczyła drobna korekta

skrzydłami, szybki zryw i znów pewnie stał na wysypanym trocinami

ringu, tylko widzowie siedzący w pierwszych rzędach zbierali z

podłogi nakrycia głowy strącone powiewem anielskich lotek. Mógł

co prawda poderwać się w górę i kontynuować starcie z powietrza,

bo tutaj wszystkie chwyty były dozwolone, ale nie miał zamiaru

wykorzystywać tej przewagi. Poza tym latanie zwykle kończyło

zabawę. Przeciwnik psuł się za szybko.

Dawny bóg warknął ze złością. Frey pokazał mu w uśmiechu zęby.

Znów stali naprzeciwko siebie, dysząc lekko.

No, chodź, Panie Krętaczu, pomyślał Anioł Zagłady. Zobaczymy, co

wykombinujesz tym razem.

Rudy znów ruszył pierwszy, zwalając się na skrzydlatego jak taran.

Daimon śmignął pod płonącą pięścią wielkości kafara, ale

obracając się, stracił na moment równowagę i wylądował na lewym

kolanie. Starożytny natychmiast wyprowadził kopnięcie na twarz,

lecz Frey błyskawicznie schwycił i wykręcił stopę przeciwnika.

Wikiński bóg upadł ze stęknięciem, roztrzaskując kamienną bandę,

Maja Lidia Kossakowska - Zbieracz Burz - Tom I.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: