w świecie wierszy Jana Brzechwy.doc

W świecie wierszy Jana Brzechwy

/Na scenie znajduje się zakurzony kufer, stary fotel, książki i ubrania/
Na strych bardzo powoli wchodzi troje dzieci.

Roksana : Mateusz, zobacz jak tu strasznie .
Mateusz : Eee tam.
Roksana : Kuba boję się , a ty ??
Kuba : Coś ty!
Roksana : Mateusz są tu duchy ??
Mateusz : Przestań się mazać.
Roksana /chowa się za plecami chłopców, skrada się, potyka o coś i ucieka z krzykiem/: Duchy, duchy!!
Kuba : Stój, to nie duchy tylko szal naszej mamy!
Mateusz : Nie zgrywajcie się . Chodźcie, może znajdziemy jakiś tajemniczy skarb?
/Dzieci podchodzą do kufra, wyjmują starocie, Roksana przymierza kapelusze, Mateusz wyciąga starą i zakurzoną księgę./

Roksana : Co to za książka ?
Mateusz : To książka naszej mamy! Jan Brzechwa.
Kuba : Mama opowiadała mi kiedyś, że ten pan pisał wiersze dla dzieci.
Roksana : Otwórzmy ją !!
/otwierają księgę, słychać grzmoty i widać błyski świateł./

PIOSENKA „WITAJCIE W NASZEJ BAJCE”

Witajcie w naszej bajce, słoń zagra na fujarce,
Pinokio nam zaśpiewa, zatańczą z nami drzewa.
Tu wszystko jest możliwe, zwierzęta są szczęśliwe,
A dzieci, wiem coś o tym, latają samolotem.

Nikt tu nie czuje głodu, nikt tu nie czuje chłodu,
Nikt się nie skarży mamie i nawet ja nie kłamię.

Witajcie w naszej bajce słoń zagra na fujarce,
Pinokio nam zaśpiewa, zatańczą z nami drzewa.
Bo z nami jest weselej, Ruszymy razem w knieje,
A w kniejach i dąbrowach, przygoda już się chowa.
My ją znajdziemy sami, my chłopcy z dziewczętami,
A wtedy daję słowo, że będzie kolorowo.

/Wszystkie piosenki w wykonaniu szkolnego zespołu wokalno- tanecznego pochodzą z filmu „Akademia pana Kleksa”/


Zza kurtyny wychodzi Pan Kleks.
Pan Kleks : O! Witajcie w naszej bajce. Już tak dawno nikt do nas nie zaglądał.
Zapraszam Was do krainy wierszy Pana Jana Brzechwy.
Czy jesteście gotowi do podróży?
Dzieci : Jesteśmy, jesteśmy!!
Pan Kleks : W takim razie ruszajmy!

Roksana : Jak tu dziwnie. Gdzie jesteśmy?
Pan Kleks: Na wyspach Bergamutach!

PIOSENKA „NA WYSPACH BERGAMUTACH”

Na wyspach Bergamutach
Podobno jest kot w butach,
Widziano także osła,
Którego mrówka niosła,
Jest kura samograjka
Znosząca złote jajka,
Na dębach rosną jabłka
W gronostajowych czapkach,
Jest i wieloryb stary,
Co nosi okulary,
Uczone są łososie
W pomidorowym sosie
I tresowane szczury
Na szczycie szklanej góry,
Jest słoń z trąbami dwiema
I tylko wysp tych nie ma.

Mateusz : O !! To przecież kot w butach!
Kot w butach : Dzień dobry. Poznajcie innych mieszkańców naszej wyspy.

Proszę pana, proszę pana,
Zaszła u nas wielka zmiana,
Moja starsza siostra Bronka
zamieniła się w skowronka,
Siedzi cały czas na buku
I powtarza „kuku” „kuku”.

Pan Kleks : Pomyśl tylko, co ty pleciesz ?
To zwyczajne kłamstwo przecież!

Kłamczucha : Proszę pana, proszę pana,
Rzecz się stała niesłychana.
Zamiast deszczu u sąsiada
Dziś padała oranżada
I w dodatku całkiem sucha

Pan Kleks : Fe, nieładnie! Fe, kłamczucha !
Kłamczucha : To nie wszystko proszę pana!
U stryjenki wczoraj z rana
samochwała w kącie stała
i tak wciąż opowiadała :


Samochwała : Zdolna jestem niesłychanie,
Moja buzia tryska zdrowiem,
Jak coś powiem to już powiem,
Jak odpowiem, to roztropnie,
W szkole mam najlepsze stopnie ,
Śpiewam lepiej niż w operze,
Świetnie jeżdżę na rowerze,
Znakomicie muchy łapię,
Wiem, gdzie Wisła jest na mapie,
Jestem mądra, jestem zgrabna,
Wiotka, słodka i powabna
A w dodatku daję słowo,
Mam rodzinę wyjątkową.
Skarżypyta : Fe nieładne to gadanie!
Ja zaraz poskarżę mamie.

Piotruś nie był dzisiaj w szkole,
Antek zrobił dziurę w stole,
Wanda obrus poplamiła,
Zosia szyi nie umyła,
Jurek zgubił klucz, a Wacek
Zjadł ze stołu cały placek.

Pan Kleks : Któż się ciebie o to pyta?
Skarżypyta : Nikt. Ja jestem skarżypyta!


Pan Kleks : Mam już dosyć tego zamieszania. Chodźmy lepiej nad rzeczkę.
Nad rzeczką opodal krzaczka mieszkała kaczka dziwaczka.

PIOSENKA „KACZKA DZIWACZKA”

Nad rzeczką opodal krzaczka
Mieszkała kaczka-dziwaczka,
Lecz zamiast trzymać się rzeczki
Robiła piesze wycieczki.
Raz poszła więc do fryzjera:
"Poproszę o kilo sera!"
Tuż obok była apteka:
"Poproszę mleka pięć deka."
Z apteki poszła do praczki
Kupować pocztowe znaczki.
Gryzły się kaczki okropnie:
"A niech tę kaczkę gęś kopnie!"
Znosiła jaja na twardo
I miała czubek z kokardą,
A przy tym, na przekór kaczkom,
Czesała się wykałaczką.

Kupiła raz maczku paczkę,
By pisać list drobnym maczkiem.
Zjadając tasiemkę starą
Mówiła, że to makaron,
A gdy połknęła dwa złote,
Mówiła, że odda potem.

Martwiły się inne kaczki:
"Co będzie z takiej dziwaczki?"
Aż wreszcie znalazł się kupiec:
"Na obiad można ją upiec!"

Pan kucharz kaczkę starannie
Piekł, jak należy, w brytfannie,

Lecz zdębiał obiad podając,
Bo z kaczki zrobił się zając,
W dodatku cały w buraczkach,
Taka to była dziwaczka.
Pan Kleks : Mam dosyć tej kaczki. Wybieram się właśnie na przyjęcie do kwoki.
Idziecie ze mną?
Kuba : Bardzo chętnie.

Wiersz „KWOKA”
Narrator :Proszę pana pewna kwoka
Traktowała świat z wysoka
I mówiła z przekonaniem:
Kwoka : - Grunt to dobre wychowanie!
Narrator : Zaprosiła raz więc gości,
By nauczyć ich grzeczności.
Pierwszy osioł wszedł, lecz przy tym
W progu garnek stłukł kopytem.
Kwoka wielki krzyk podniosła:
Kwoka : - Widział kto takiego osła?!
Narrator : Przyszła krowa. Tuż za progiem
Zbiła szybę lewym rogiem.
Kwoka gniewna i surowa
Zawołała:
Kwoka : - A to krowa!
Narrator : Przyszła świnia prosto z błota.
Kwoka złości się i miota:
Kwoka : - Co też pani tu wyczynia?
Tak nabłocić! A to świnia!
Narrator : Przyszedł baran. Chciał na grzędzie
Siąść cichutko w drugim rzędzie,
Grzęda pękła. Kwoka wściekła
Coś o łbie baranim rzekła
I dodała:
Kwoka : - Próżne słowa,
Takich nikt już nie wychowa,
Trudno... Wszyscy się wynoście!
Narrator : No i poszli sobie goście.
Czy ta kwoka, proszę pana,
Była dobrze wychowana?



Kuba : O zobaczcie! Kwoka coś tu zostawiła.
Roksana :To jajko!

WIERSZ: „ JAJKO”

Narrator : Było sobie raz jajko mądrzejsze od kury.
Kura wyłazi ze skóry,
Prosi, błaga, namawia:
Kura : - Bądź głupsze!
Narrator : Lecz co można poradzić, kiedy ktoś się uprze?
Kura martwi się bardzo i nad jajkiem gdacze,
A ono powiada, że jest kacze.
Kura prosi serdecznie i szczerze:
Kura : - Nie trzęś się, bo będziesz nieświeże.
Narrator : A ono właśnie się trzęsie
I mówi, że jest gęsie.
Kura do niego zwraca się z nauką,
Że jajka łatwo się tłuką,
A ono powiada, że to bajka,
Bo w wapnie trzyma się jajka.
Kura czule namawia:
Kura : - Chodź to cię wysiedzę.
Narrator : A ono ucieka za miedzę,
Kładzie się na grządkę pustą
I oświadcza, że będzie kapustą.
Kura powiada:
Kura : - Nie chodź na ulicę,
Bo zrobią z ciebie jajecznicę.
Narrator : A jajko na to najbezczelniej:
Jajko : - Na ulicy nie ma patelni.
Narrator : Kura mówi:
Kura : - Ostrożnie! To gorąca woda!
Narrator : A jajko na to:
Jajko : - Zimna woda! Szkoda!
Narrator : Wskoczyło do ukropu z miną bardzo hardą
I ugotowało się na twardo.

Kuba : I dobrze mu tak. Nie słucha, jest uparte. Znam takich wielu.
Pan Kleks :Tutaj też są tacy i w dodatku ciągle próżnują.
Roksana :O na przykład tutaj – na tapczanie siedzi leń. Nic nie robi cały dzień!!

WIERSZ: „ LEŃ”

Leń : - O wypraszam to sobie!
- Jak to? Ja nic nie robię?
- A kto siedzi na tapczanie?
- A kto zjadł pierwsze śniadanie?
- A kto dzisiaj pluł i łapał?
- A kto się w głowę podrapał?
- A kto dziś zgubił kalosze?
- O - o! Proszę!
Narrator : Na tapczanie siedzi leń,
Nic nie robi cały dzień.

Leń : - Przepraszam! A tranu nie piłem?
- A uszu dzisiaj nie myłem?
- A nie urwałem guzika?
- A nie pokazałem języka?
- A nie chodziłem się strzyc?
- To wszystko nazywa się nic?

Narrator : Na tapczanie siedzi leń,
Nic nie robi cały dzień.
Nie poszedł do szkoły, bo mu się nie chciało,
Nie odrobił lekcji, bo czasu miał za mało.
Nie zasznurował trzewików, bo nie miał ochoty,
Nie powiedział "dzień dobry", bo z tym za dużo roboty,
Nie napoił Azorka, bo za daleko jest woda,
Nie nakarmił kanarka, bo czasu mu było szkoda;
Miał zjeść kolację - tylko ustami mlasnął,
Miał położyć się spać - nie zdążył - zasnął.
Tak zmęczył się tym snem, że się obudził.

Kot w butach :Zamiast tak siedzieć bezczynnie, może wybralibyśmy się w zaczarowaną podróż?

Sójka - Jeśli mowa o podróży, to ja lecę z wami , dajcie mi tylko 5 minut – muszę się
odpowiednio przygotować.

WIERSZ: „ SÓJKA”
Narrator :Wybiera się sójka za morze
,Ale wybrać się nie może.

Sójka Trudno jest się rozstać z krajem,
A ja właśnie się rozstaję.

Narrator Poleciała więc na kresy
Pozałatwiać interesy.
Odwiedziła najpierw Szczecin,
Bo tam miała dwoje dzieci,
W Kielcach była dwa tygodnie,
Żeby wyspać się wygodnie,
Jedną noc spędziła w Gdyni
U znajomej gospodyni,
Wpadła także do Pułtuska,
Żeby w Narwi się popluskać,
A z Pułtuska do Torunia,
Gdzie mieszkała jej ciotunia.
Po ciotuni jeszcze sójka
Odwiedziła w Gnieźnie wujka,
Potem matkę, ojca, syna
I kuzyna z Krotoszyna.
Pożegnała się z rodziną,
A tymczasem rok upłynął.

Znów wybiera się za morze,
Ale wybrać się nie może.

Mateusz :Takie podróżowanie bez celu jest bardzo męczące.

Kuba : Dobrze byłoby mieć latający dywan albo jeszcze lepiej SIEDMIOMILOWE BUTY- przecież w bajce wszystko jest możliwe.

WIERSZ: „ SIEDMIOMILOWE BUTY”

Narrator : Pojechał Michał pod Częstochowę,
Tam kupił buty siedmiomilowe.
Co stąpnie nogą - siedem mil trzaśnie,
Bo Michał takie buty miał właśnie.
Szedł pełen dumy, szedł pełen buty,
W siedmiomilowe buty obuty.
W piętnaście minut był już w Warszawie:
Michał : - Tutaj - powiada - dłużej zabawię!
Narrator : Żona spojrzała i zapłakała:
Żona : - Już nie dopędzę mego Michała."
Narrator : Dzieci go ciągle tramwajem gonią,
A on już w Kutnie, a on już w Błoniu.
Wybrał się Michał z żoną do kina,
Lecz zawędrował do Radzymina.
Chciał starszą córkę odwiedzić w mieście,
Adres - wiadomo - Złota 30.
Poszedł piechotą, bo było blisko,
Trafił na Złotą, ale w Grodzisku.
Raz się umówił z teściem na rynku,
Zanim się spostrzegł - był w Ciechocinku.
Pobiegł z powrotem, myśląc, że zdąży,
I wnet się znalazł na rynku... w Łomży.
Chciał do Warszawy powrócić wreszcie.
Ale co chwila był w innym mieście:
W Kielcach, w Kaliszu, w Płocku, w Szczecinie
I w Skierniewicach, i w Koszalinie.
Nie mógł utrafić! Więc pod Opocznem
Jęknął żałośnie:
Michał : - Tutaj odpocznę!
Narrator : Usiadł i spojrzał ogromnie struty
Na swoje siedmiomilowe buty,
Zdjął je ze złością, do wody wrzucił
I na bosaka do domu wrócił.

Roksana : Ciągle jesteście w ruchu, a mnie już w brzuchu burczy. Do kolacji jeszcze daleko, a ja bym coś chętnie zjadł.

WIERSZ: „ARBUZ”

Bartek : W owocarni arbuz leży
I złośliwie pestki szczerzy;
Tu przygani, tam zaczepi.
Już byś przestał gadać lepiej,
Zamknij buzię,
Arbuzie!
Ale arbuz jest uparty,
Dalej sobie stroi żarty
I tak rzecze do moreli:
- Jeszcześmy się nie widzieli,
Pani skąd jest?
- Jestem Serbka...
- Chociaż Serbka, ale cierpka!
Wszystkich drażnią jego drwiny,
A on mówi do cytryny:
- Pani skąd jest?
- Jestem Włoszka...
Chociaż Włoszka, ale gorzka!
Gwałt się podniósł na wystawie:
To zuchwalstwo! To bezprawie!
Zamknij buzię,
Arbuzie!
Lecz on za nic ma owoce,
Szczerzy pestki i chichoce.
Melon dość już miał arbuza,
- Głupiś! Szukasz guza!
Będziesz miał za swoje sprawki!
Runął wprost na niego z szafki,
Potem stoczył go za ladę
I tam zbił na marmoladę.


Roksana : Ojej, zrobiło się ciemno. Już księżyc zaczyna świecić. Musimy wracać do mamy.


PIOSENKA: „KSIĘŻYC”
Księżyc raz odwiedził staw,
Bo miał dużo ważnych spraw.
Zobaczyły go szczupaki:
„Kto to taki? Kto to taki?”
Księżyc na to odrzekł szybko:
„Jestem sobie złotą rybką” .”
Słysząc taką pogawędkę
Rybak złowił go na wędkę.
Dusił całą noc w śmietanie
I zjadł rano na śniadanie.

Pan Kleks :Miło było was gościć w naszej bajce. Kiedy otworzycie książkę, zawsze do was wrócę. Mamy tu jeszcze wiele ciekawych i pełnych humoru opowieści.

Mateusz : Zabierzemy ją ze sobą .
Kuba : Teraz, gdy nasza szkoła nosi imię Jana Brzechwy, powinno ją przeczytać każde dziecko.
Roksana : A może dorośli też sięgną do niej i powrócą wspomnieniami do wspaniałego bajkowego świata sprzed lat.




 

Opracowanie : Mariola Szymborska

Joanna Kwiatkowska - Paluch

Teresa Ochman