Św. Jan od Krzyża - Noc Ciemna.pdf - Religia - gooral1

św. Jan od Krzyża Rozdział 1-8

– NOC CIEMNA – PROLOG – KSIĘGA PIERWSZA

NOC CIEMNA

[Objaśnienie pieśni o sposobie, w jaki dusza postępuje drogą duchową, aby dojść

do doskonałego zjednoczenia miłości z Bogiem, jakie tylko jest możliwe w tym

życiu. Omówienie także przymiotów posiadanych przez tego, kto doszedł do

wspomnianej doskonałości, według treści zawartej w strofach pieśni. Przez Ojca

Jana od Krzyża, karmelitę bosego, autora tychże pieśni (A) ] .

PROLOG DO CZYTELNIKA

W księdze tej zestawiamy najpierw wszystkie strofy, które będą objaśnione.

Następnie wyjaśnimy każdą strofę z osobna, przytaczając ją przed samym

objaśnieniem. W dalszym ciągu będziemy wyjaśniali każdy wiersz, przytaczając go

również na początku.

W pierwszych dwóch strofach zostaną objaśnione skutki dwóch oczyszczeń

duchowych: części zmysłowej człowieka oraz części duchowej. W sześciu

następnych natomiast wykażemy różnorodne i przedziwne skutki oświecenia

duchowego i zjednoczenia miłosnego z Bogiem.

ŚPIEW DUSZY

1. W noc jedną pełną ciemności,

Udręczeniem miłości rozpalona,

O wzniosła szczęśliwości!

Wyszłam nie spostrzeżona,

Gdy chata moja była uciszona.

2. Bezpieczna pośród ciemności,

Przez tajemnicze schody osłoniona,

O wzniosła szczęśliwości!

W mroki ciemności, w ukrycie wtulona,

Gdy chata moja była uciszona.

3. W noc pełną szczęścia błogiego,

Pośród ciemności, gdzie mnie nikt nie dojrzał,

Jam nie widziała niczego,

Nie miałam wodza ni światła innego

Ponad ten ogień, co w sercu mym gorzał.

4. On mnie prowadził jasnością

Bezpieczniej niźli światło południowe,

Tam, gdzie mnie czekał z miłością,

Gdzie nikt nie stanął istnością,

O którym miałam przeczucie duchowe.

5. O nocy, coś prowadziła,

Nocy ty milsza nad jutrznię różaną!

O nocy, coś zjednoczyła

Miłego z ukochaną,

Ukochaną w Miłego przemienioną!

6. Na mojej piersi kwitnącej,

Którą dla Niego ustrzegłam w całości,

Zasypia w ciszy kojącej,

Wśród moich pieszczot szczodrości,

A wiatr od cedrów niesie pieśń miłości.

7. Rankiem, wśród wiatru,

Gdym Jego włosy w pęki rozplatała,

Prawica Jego pełna ukojenia

Szyję mą słodko opasała,

Żem zatonęła pośród zapomnienia.

8. Zostałam tak w zapomnieniu,

Twarz mą oparłam o Ukochanego.

Ustało wszystko w ukojeniu,

Troski żywota mojego

Skryły się wszystkie w lilij wonnym tchnieniu.

Zaczyna się objaśnienie strof mówiących o sposobie, jakiego dusza winna się

trzymać na drodze zjednoczenia miłości z Bogiem, [przez ojca Jana od Krzyża,

karmelitę bosego].

Zanim przystąpimy do objaśnienia tych strof, należy przypomnieć, że śpiewa je

dusza będąca już w stanie doskonałości, czyli w zjednoczeniu miłości z Bogiem.

Za pomocą ćwiczeń duchowych przeszła już ona uciążliwe znoje i trudy tej

“wąskiej drogi, wiodącej do życia wiecznego”, o której to mówi nasz Boski

Zbawiciel w Ewangelii (Mt 7, 14). Taką bowiem drogą przechodzi zazwyczaj dusza

do owego wzniosłego i szczęśliwego zjednoczenia z Bogiem. Ponieważ zaś droga

ta jest wąska i niewielu ludzi idzie po niej, jak mówi tamże Zbawiciel, dusza uważa

za wielkie szczęście i pomyślność, że przeszła przez nią do wspomnianej

doskonałej miłości. Opiewa to w pierwszej strofie, określając bardzo trafnie tę

wąską drogę jako “ciemną noc”. Objaśnimy to dalej na podstawie poszczególnych

wierszy tej strofy. Po przejściu tej wąskiej drogi dusza rozradowana, iż osiągnęła

takie dobro, mówi, co następuje:

[KSIĘGA PIERWSZA]

[OMAWIA NOC (BIERNĄ) ZMYSŁÓW]

Strofa pierwsza

W noc jedną pełną ciemności,

Udręczeniem miłości rozpalona,

O wzniosła szczęśliwości!

Wyszłam nie spostrzeżona,

Gdy chata moja była uciszona.

OBJAŚNIENIE

1. W tej pierwszej strofie opowiada dusza o sposobie, jakim się posługiwała, aby

pod względem uczucia wyjść z siebie samej i ze wszystkich rzeczy, oraz umrzeć

dla nich i dla siebie przez całkowite umartwienie po to, ażeby zacząć żyć z Bogiem

życiem miłości słodkiej i rozkosznej. Wspomina, że to wyjście z siebie samej i ze

wszystkich rzeczy było nocą ciemną. Przez to wyrażenie rozumie się tu

kontemplację oczyszczającą, jak to jeszcze później objaśnimy (1) . Ona to bowiem

sprawia biernie w duszy wspomniane zaparcie się samej siebie i wszystkich rzeczy.

2. Dusza zaznacza tutaj, że tego wyjścia mogła dokonać dzięki mocy i gorącości,

jaką napełniła ją we wspomnianej ciemnej kontemplacji jej miłość do Oblubieńca.

Wysławia więc swoje szczęście, że osiągnęła tak pomyślny skutek dążenia do Boga

poprzez tę noc, tak że żaden z trzech nieprzyjaciół, to jest świat, szatan i ciało (oni

bowiem zawsze przeszkadzają na tej drodze) nie zdołał jej powstrzymać.

Wspomniana noc kontemplacji oczyszczającej uśpiła i umorzyła w chacie

zmysłowości wszelką namiętność i pożądanie, które się jej przeciwstawiały.

Przytacza więc wiersz:

W noc jedną pełną ciemności.

Rozdział l

[Przytacza pierwszy wiersz i zaczyna mówić o niedoskonałościach

początkujących].

1. W tę ciemną noc zaczynają wstępować dusze wtedy, gdy Bóg wyprowadza je ze

stanu początkujących. Dzieje się to wówczas, gdy dusze rozmyślające już na

drodze życia duchowego zaczyna Bóg podnosić do stanu doskonałych, czyli do

zjednoczenia duszy z Bogiem.

Dla lepszego więc zrozumienia i wyjaśnienia, jaka jest ta noc, przez którą dusza

przechodzi i dla jakiej przyczyny Bóg ją w nią wprowadza, należy tu wspomnieć o

niektórych właściwościach początkujących. Chociaż zostanie to omówione

zwięźle, zdoła przecie posłużyć tymże początkującym. Zrozumiawszy bowiem

swoją słabość w tym stanie, nabiorą odwagi i pragnienia, by je Bóg wprowadził w

ową noc, w której dusza umacnia się i utwierdza w cnotach, doznając przy tym

niewysłowionych rozkoszy miłości Bożej. Zatrzymamy się jednak nad tym

przedmiotem tylko tyle, ile będzie konieczne do omówienia tej ciemnej nocy.

2. Należy zwrócić uwagę, że duszę, która zdecydowała się służyć Bogu całkowicie,

karmi On i umacnia w duchu, oraz obdarza pieszczotami na sposób czułej matki.

Matka bowiem, tuląc do piersi maleńkie dziecię, ogrzewa je swym ciepłem, karmi

mlekiem - lekkim i słodkim pokarmem. Pieści je również i nosi na swych rękach.

Gdy jednak dziecię dorasta, umniejsza matka pieszczoty, ukrywa swoją czułą

miłość, a słodki pokarm zaprawia goryczą (2) . Nie nosi go na rękach, lecz każe mu

stąpać własnymi nóżkami, aby powoli wyzbyło się słabości i zabierało do rzeczy

większych i istotniejszych.

Łaska Boża, jak czuła matka, czyni to samo z duszą, gdy ją już odrodzi gorącością i

zapałem w służbie Bożej. Na początku podaje jej słodkie i rozkoszne mleko

duchowe, jakiego kosztuje bez trudu we wszystkich rzeczach Bożych i ćwiczeniach

duchowych. Albowiem tutaj Bóg podaje duszy swą pierś tkliwej miłości, jak

niemowlęciu (1 P 2, 2-3).

3. Taka dusza znajduje swoją rozkosz w długich modlitwach, trwających nieraz

całe noce, swe upodobanie w pokutach, swe zadowolenie w postach i swe pociechy

w przystępowaniu do sakramentów oraz w rozmowach o rzeczach Bożych. Lecz

chociaż ludzie duchowi uczestniczą w tych rzeczach z wielką korzyścią i

skutecznością, używają ich i spełniają je nader starannie, to jednak, biorąc rzecz w

znaczeniu duchowym, zachowują się wobec nich zazwyczaj z wielką słabością i

niedoskonałością. Pobudzeni bowiem do owych rzeczy i ćwiczeń duchowych przez

pociechę i upodobanie, jakie w nich znajdują, a nie przyzwyczajeni do cnót przez

zaciętą walkę, pełni są niedoskonałości i błędów w swych duchowych ćwiczeniach.

Ostatecznie bowiem każdy postępuje stosownie do stanu doskonałości, jaki

posiada. Tak i oni, ponieważ nie osiągnęli jeszcze wspomnianego stanu cnót, muszą

z konieczności poczynać sobie niedołężnie jak słabe dzieci.

Aby można było jaśniej zrozumieć, ile błędów w cnotach popełniają początkujący

odnośnie do tego, co łączy się ze wspomnianą łatwością i upodobaniem,

zobrazujemy to omawiając siedem grzechów głównych. Wykażemy niektóre z

licznych niedoskonałości, jakim każdy z nich ulega, by jasno zrozumieć, jak po

dziecięcemu jeszcze postępują. Uwypukli się też więcej, jak wielkie dobro kryje w

sobie ciemna noc, o której będziemy mówili później. Ona bowiem oczyszcza duszę

i uwalnia ze wszystkich tych niedoskonałości.

Rozdział 2

O pewnych niedoskonałościach duchowych, jakie popełniają początkujący pod

wpływem nałogu pychy.

1. Ponieważ początkujący czują się pełnymi zapału i gorliwości w rzeczach

duchowych i ćwiczeniach pobożnych, z tej pomyślności (z powodu ich

Św. Jan od Krzyża - Noc Ciemna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: