DEPRESJA.docx

DEPRESJA

Objawy depresji

Jeszcze do niedawna lekceważona nawet przez środowisko lekarskie, dziś depresja uznawana jest za czwarty pod względem ważności problem zdrowotny na świecie. Dowiedz się, jakie są jej onjawy, gdyż wczesna diagnoza może mieć ogromne znaczenie dla skuteczności i długości podjętego leczenia.

Czym jest depresja?

Depresja to stan chorobowy o tajemniczym charakterze, definiowany w chwili obecnej jako zaburzenie nastroju. Do tej pory bardzo często była lekceważona przez chorych, ich otoczenie oraz same środowisko lekarskie, ze względu na niską znajomość społeczną oraz brak jednoznacznych przyczyn występowania. Zły stan ducha chorego nie był tak naprawdę brany na poważnie. W rezultacie, osoby dotknięte depresją wolały nie przyznawać się do niej i były zdane same na siebie. Nikt nie chciał, ani też nie 
potrafił im w odpowiedni sposób pomóc.

Dziś Światowa Organizacja Zdrowia postuluje, że depresja jest chorobą, którą wymaga odpowiedniego leczenia. Coraz więcej ludzi zna samą istotę depresji i wie, że można ją leczyć, a środowiska lekarskie, zwłaszcza psychiatrzy, obalają kolejne mity dotyczące leków antydepresyjnych. Społeczeństwo staje się więc bardziej świadome zagrożeń, jakie niesie za sobą depresja. Wie również, jakie są jej najczęstsze objawy.

Zróżnicowanie objawów depresyjnych

Depresji przypisuje się bardzo wiele zróżnicowanych objawów. Jeśli chodzi o zaawansowane stany depresyjne, które podlegają hospitalizacji i leczenia psychiatrycznego, o wiele łatwiej jest postawić trafną diagnozę, jako że nasilone jej objawy są najczęściej jednoznaczne. Trudności diagnostyczne sprawiają dopiero mało nasilone objawy zaburzeń depresyjnych, które mogą towarzyszyć wielu innym chorobom.

Przedstawienie wszystkich objawów, jakie można wiązać w pewien sposób z depresją, potrzebuje pewnej systematyki, dlatego też najpierw warto uwzględnić, jaka jest typologia depresji i do poszczególnych jej rodzajów przypisać specyficzne objawy. Depresję można zatem podzielić na:

epizod depresyjny,
zaburzenia depresyjne nawracające,
dystymię (przewlekłe depresyjne zaburzenie osobowości).
Podstawowe symptomy depresji

Do objawów podstawowych obrazu klinicznego epizodu depresyjnego należy kilkanaście charakterystycznych cech, które stanowią centrum zespołu oraz liczne nieswoiste objawy wtórne. Co ciekawe, objawy wtórne mogą mieć zupełnie inny przebieg u różnych chorych. Wynika to najprawdopodobniej z reakcji pacjenta na pojawienie się objawów podstawowych, zwanych również osiowymi. Do grupy tychże symptomów zalicza się:

obniżenie nastroju,
spowolnienie tempa przebiegu procesów ruchowych i myślowych,
zaburzenia rytmów biologicznych,
lęk.
Obniżenie nastroju
Chorzy na depresję często przez dłuższy okres czasu żyją w stanie permanentnego smutku i przygnębienia. Nie potrafią cieszyć się z tego, co przynosi im życie. To, co kiedyś sprawiało im niewysłowioną wprost radość, dziś wywołuje zobojętnienie. Nie są w stanie odczuwać radości, szczęścia czy satysfakcji z dobrze wykonanych zadań. Przyjmują cały czas taką samą postawę wobec otaczającego ich świata i ludzi, nawet najbliższych.
Wszystko nagle przestaje mieć znaczenie. Chorzy na depresję tracą zainteresowanie dotychczasowymi pasjami czy zajęciami i nic nie jest w stanie odwrócić ich uwagi od ciągłego analizowania stanu, w jakim się znajdują. Towarzyszy im niemożność odczuwania przyjemności. Mają ogromne poczucie własnej bezwartościowości, winy, dręczą ich uporczywe myśli na temat własnego życia. Bardzo często pojawiają się myśli samobójcze i pragnienie śmierci.
Niejednokrotnie, chorzy na zaburzenia depresyjne o różnym nasileniu miewają urojenia. Mogą słyszeć nieistniejące dźwięki, mieć halucynacje wzrokowe, dotykowe, smakowe, a nawet węchowe. Charakterystyczne jest to, że chorzy nie dostrzegają absurdalnego toku własnego myślenia, przez co wierzą w swój własny, wyimaginowany świat, w którym brak jasnych kolorów i pozytywnych punktów zaczepienia.
Spowolnienie procesów myślowych i ruchowych
Chorzy trudniej i wolniej kojarzą fakty, mają zaniki pamięci, problemy z koncentracją, nie potrafią myśleć logicznie. Wolniej się poruszają, ciszej mówią, zdarza się, że potrafią stać w jednej pozycji, w całkowitym bezruchu, nie zdając sobie z tego faktu sprawy. Stan taki można nazwać osłupieniem, mówi się, że zamarł "jak słup soli".
Chorzy skarżą się na ciągłe poczucie zmęczenia i ciężkości ciała, nie mają energii do podjęcia się nawet najprostszych, codziennych czynności. Odczuwają niechęć do pracy, unikają ludzi i tracą ogólną chęć do życia.. Z drugiej strony, bywa, że u chorych w sposób nagły pojawia się nadmierne ożywienie ruchowe i niepokój. Osłupienie i nadmierne pobudzenia ruchowe mogą bez przeszkód występować naprzemiennie u chorych na depresję.
Zaburzenia rytmów biologicznych

W depresji chorzy mogą cierpieć na bezsenność albo wręcz odwrotnie na nadmierną senność. Są to tak zwane objawy somatyczne, które związane są z różnymi układami i narządami ludzkiego ciała. Jednym z najpoważniejszych objawów depresyjnych są różnorodne zaburzenia snu, wśród których wymienia się bezsenność, częste budzenie się w nocy, nadmierną senność, itp. Na ogół, samopoczucie poprawia się wraz z biegiem dnia, choć najgorzej jest nad ranem.
Innymi objawami zaliczanymi do zaburzeń rytmów biologicznych są:

brak apetytu,
spadek lub nadmierny przyrost masy ciała,
zaburzenia cyklów menstruacyjnych,
bóle głowy, karku i potylicy,
zaparcia,
wysychanie błon śluzowych,
spadek libido.
Lęk
Stałym objawem towarzyszącym depresji jest utrzymujący się stan lęku o zmiennym przebiegu. Raz można więc odczuwać silne natężenie lęku, graniczące z paniką, a innym razem będzie ono niewielkie. Najczęściej, chorzy mówią, że odczuwają lęk w okolicach serca lub w brzuchu. Do tej pory lekarze nie potrafią odpowiedzieć na pytanie, skąd poczucie wszechogarniającego lęku się bierze, ale towarzyszy ono chorym przez cały okres trwania depresji.

Mniej charakterystyczne objawy depresji

Dysforia dość powszechny objaw depresji, w którym chorzy okazują rosnące zniecierpliwienie, są rozdrażnieni i łatwo wpadają w gniew. Symptom ten często bywa źródłem aktów autodestrukcyjnych oraz podejmowania prób samobójczych.

Zaburzenia myślenia nazywane także sądami depresyjnymi. Objawiają się one negatywnymi opiniami na własny temat, dotyczą przyszłości, zdrowia i postępowania. Chorzy na depresję wykazujący się tym objawem źle oceniają zarówno sytuację, w której obecnie się znajdują, jak i perspektywy życiowe.

Natręctwo chory ma uporczywe myśli o zabarwieniu pesymistycznym, które pojawiają się wbrew jego woli. Może pojawić się też wewnętrzny przymus wykonania i powtarzania cyklicznie pewnych czynności.

Wykluczenie społeczne chory jest wyizolowany i nie jest w stanie prawidłowo funkcjonować w grupie społecznej.

Oczywiście, wymienione objawy depresji nie muszą występować łącznie. Mogą też mieć inny charakter, prowadząc do błędnych diagnoz i serii badań, które jedynie przybliżają do prawidłowego rozpoznania. Depresja wciąż jest chorobą nieprzewidywalną i tajemniczą, nawet dla specjalistów psychiatrów.

Autor: Sofista, 28 października 2010

http://mamzdrowie.pl/objawy-depresji/ 


Depresja

Objawy depresji: obniżenie nastroju, chory nie odczuwa radości i przyjemności; lęk i niepokój; w postawie chorego widać cierpienie, np. zgarbione plecy, opadnięte kąciki ust, wzrok wbity w ziemię; chorego przepełnia uczucie beznadziejności, natrętne myśli o śmierci i samobójstwie; zanik lub znaczące ograniczenie aktywności ruchowej; bezsenność lub senność nadmierna; jadłowstręt lub nadmierny apetyt; osłabienie libido; często nasilenie objawów rano

Przyczyny depresji: zwykle są złożone. Może być to obciążenie genetyczne. Depresja może też wystąpić jako reakcja na ciężką chorobę, silny stres, traumatyczne przeżycie, może być związana z alkoholizmem lub nadużywaniem innych środków uzależniających, a także z obecnością chorób somatycznych. 


Leczenie depresji

Nie bez powodu specjaliści określają depresję jako epidemię na miarę XXI wieku. Mimo, że wiele osób nie zdaje sobie sprawy z jej obecności, istnieją sposoby na zdiagnozowanie i skuteczne wyleczenie tej choroby.

Czym jest depresja?

Depresja jest choroba, której rozpoznanie przysparza kłopotów nawet bardzo doświadczonym lekarzom. Powszechnie uważa się, że jest nią zwykły smutek i chwilowa apatia - depresja jest jednak znacznie bardziej złożonym zjawiskiem. W momencie, w którym nasze złe samopoczucie zaczyna wpływać na fizyczne aspekty zdrowia, a dolegliwości doskwierają nam od dłuższego czasu, bardzo prawdopodobny staje się fakt, że na nią cierpimy.

Depresja wywołuje w organizmie wiele symptomów, które jak mogłoby się wydawać nijak się mają do chwilowego "dołka". Są nimi tzw. maski depresji, do których zaliczamy m. in. utratę apetytu, poczucie wyczerpania, niską samoocenę, czy niekontrolowanie własnych emocji. Jeżeli jednak zdamy sobie sprawę z powagi sytuacji, w której się znaleźliśmy i podejmiemy właściwe kroki, możemy być pewni, że dzięki leczeniu nasze samopoczucie wróci do normy i odzyskamy chęć do życia.
Psychoterapia
Psychoterapia w leczeniu depresji zwykle pełni funkcję wspomagającą kurację farmakologiczną. Polega ona na wspieraniu pacjenta przez psychologa lub psychiatrę, dostarczaniu mu wszelkich informacji dotyczących choroby i metod jej leczenia. Po zakończeniu zażywania leków należy ją kontynuować, bowiem ma kluczowe znaczenie w przeciwdziałaniu nawrotom choroby.

Farmakologiczne leczenie depresji

Aby lekarz dobrze dostosował sposób leczenia do pacjenta, musi uwzględnić jego stan (pobudzenie lub apatia), rodzaj leków, które przyniosą pożądane skutki (uspokojenie, pobudzenie) oraz sposoby radzenia sobie ze stresem chorego (podjadanie, brak apetytu).
Rodzaje leków:

Mirtazapina stosowana w przypadku wystąpienia u pacjenta braku apetytu i apatii (przywraca łaknienie i zwiększa masę ciała)
Fluoksetyna stosowana w przypadku wystąpienia u pacjenta znacznego pobudzenia i napadów głodu
Sertralina stosowana u pacjentów, u których stwierdzono stany lękowe lub natrętne myśli (jest również wykorzystywana w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych u dzieci i młodzieży)
IMAO (inhibitory monoaminooksydazy) jest nimi cała grupa leków (Aurorix, Moklobemid), które stosuje się w przypadku wystąpienia u pacjenta nietypowych stanów depresyjnych objawiających się lękiem, fobiami społecznymi, histerią oraz zachowaniami obsesyjnymi. Leki te mimo swojej skuteczności, mają również skutki uboczne. Jednym z nich jest reagowanie z tyraminą związkiem, który uwalnia się podczas metabolizmu białek zawartych w produktach spożywczych (m. in. w serze, dziczyźnie, drożdżach, 
kostkach rosołowych, roślinach strączkowych). Podczas zażywania leków z tej grupy należy unikać również wina Chianti, czekolady oraz niektórych leków znieczulających i przeciwdepresyjnych tzw. SSRI. Dlaczego? Bo takie połączenie może wywołać tzw. "zespół serotoninowy" wywołujący nadciśnienie, pobudzenie oraz wysoką gorączkę.

SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) jest nimi cała grupa leków takich jak Prozac, Seronil, Bioxetin, Zoloft, Asentra, Fluoksetyna, Citalopram, Escitalopram. Te środki farmakologiczne wpływają na organizm chorego poprzez zwiększenie produkcji serotoniny tzw. "hormonu szczęścia", który odpowiada za regulacje nastroju. Leki z tej grupy są dobrze tolerowane przez pacjentów, a ich działanie jest również wykorzystywane w leczeniu bulimii i zespołu napięcia 
przedmiesiączkowego. Skutki uboczne stosowanie leków z grupy SSRI to bóle głowy, zmniejszenie libido, nudności, brak apetytu. Jednak te wszystkie działania niepożądane mają charakter przejściowy. Aby im zapobiec lekarz może zmniejszyć dawkę SSRI lub przepisać dodatkowe leki uspokajające.

SNRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny) jest nimi cała grupa leków, które w swoim działaniu są zbliżone do SSRI. Podczas ich zażywania, w organizmie pacjenta również podnosi się poziom serotoniny, ale oprócz niej wzrasta także ilość hormonu zwanego noradrenaliną. SNRI używane są głównie w leczeniu depresji objawiającej się stanami lękowymi, fobiami społecznymi oraz w leczeniu zespołu stresu pourazowego. W odróżnieniu do SSRI nie wywołują zaburzeń 
seksualnych i działają pobudzająco. 

Czy leki przeciwdepresyjne są bezpieczne?

Nowoczesne leki stosowane w leczeniu depresji są bezpieczne, bo nie zawierają niebezpiecznych dla zdrowia toksyn. Z tego powodu nawet ich przedawkowanie nie wpływają niekorzystnie na organizm chorego. Działania niepożądane antydepresantów nie są bardzo uciążliwe i maja charakter jedynie przejściowy. Z tego powodu mogą być stosowane nawet u pacjentów chorych na serce.

Jak długo należy stosować leki antydepresyjne?

Wszystko zależy od indywidualnego stanu pacjenta, ale według specjalistów im dłużej, tym lepiej. Po ustąpieniu objawów depresji, zaleca się ich stosowanie jeszcze przez kolejnych sześć miesięcy (dzięki temu zmniejsza się ryzyko nawrotu choroby).

Pamiętajmy, że środki farmakologiczne tego typu działają z pewnym opóźnieniem, które może sięgnąć nawet sześciu tygodni. Z tego względu pacjenci nie powinni się zniechęcać lub przerywać kuracji, bowiem pojawienie się wymiernych efektów wymaga cierpliwości. W początkowej fazie leczenia lekarze bardzo często przepisują chorym dodatkowe leki, które maja na celu ułatwienie im przejścia przez ten okres.

Czy nowoczesne leki stosowane w leczeniu depresji uzależniają?

W przypadku nowoczesnych leków antydepresyjnych, istnieje bardzo małe ryzyko uzależnienia się od nich przez pacjenta. Najczęściej zdarza się, że chory po prostu boi się zakończyć kurację, bowiem obawia się nawrotu choroby. Z tego względu lekarze mogą nieraz przedłużyć okres leczenia nawet do kilku lat. Według lekarzy najskuteczniejszą metodą odstawiania antydepresantów jest stopniowe zmniejszanie ich dawki, przy dalszym kontynuowaniu psychoterapii.

Efekty leczenia

Dzięki postawieniu właściwej diagnozy przez lekarza i dostosowaniu metod leczenia, choroba ta ustępuje w niemal 80% przypadków (objawy psychiczne, jak i fizyczne). Aby jednak tak się stało każdy pacjent musi pamiętać, że leczenie depresji wymaga cierpliwości i sumienności w zażywaniu leków.

Autor: Agata Bernaciak, 10 marca 2011
http://mamzdrowie.pl/leczenie-depresji/ 

Życie po depresji

Nie ulega już żadnej wątpliwości, że depresja jest poważną chorobą, ale na szczęście jak najbardziej uleczalną. Każdy chory wymaga nieco innego podejścia w kwestii leczenia, ale wczesna diagnoza i odpowiednie działanie gwarantują powrót do zdrowia. A jak wygląda życie po depresji?

Pozytywne patrzenie na świat

Chory zawsze musi być przekonywany o tym, że ma szansę na powrót do normalnego życia. Jego bliscy powinni mu to powtarzać codziennie, aby w końcu mógł w to uwierzyć, choć otaczająca go w chorobie rzeczywistość bynajmniej nie sprzyja pozytywnemu patrzeniu w przyszłość.

Jeśli tylko do pacjenta w końcu dotrze, że depresja jest chorobą uleczalną, zastosowana w jego przypadku terapia na pewno zacznie dawać lepsze rezultaty. Wsparcie najbliższych, tabletki, psychoterapia, pomoc lekarza i własna wola walki pozwalają na odniesienie pełnego zwycięstwa nad chorobą, choć może trwać to nawet kilka lat.

Przezwyciężenie depresji

Jak pokazują liczne przypadki, depresję można przezwyciężyć, jeśli tylko zwróci się o pomoc do specjalisty. Ordynowanie sobie leków uspokajających czy też niedopuszczanie myśli o chorobie, nie jest najlepszą drogą do odzyskania pełnej kontroli nad własnym życiem.

Problemem pacjentów cierpiących na zaburzenia depresyjne jest na ogółu to, że są oni niewłaściwie diagnozowani bądź ich objawy są bagatelizowane przez nich samych, otoczenie, a nawet lekarzy pierwszego kontaktu. Jeśli trafią oni na psychiatrę albo psychologa, który rozpozna zaburzenia depresyjne, ich droga do wyleczenia ulegnie już w tym momencie znacznemu skróceniu. 

Życie po depresji

Powrót do normalnego życia po depresji wbrew pozorom jest możliwy, ale chory wymaga wielkiego wsparcia ze strony rodziny, znajomych, przyjaciół słowem całego środowiska, w którym kiedyś funkcjonował, ale od którego izolowała go przez pewien czas choroba. Nie zawsze będzie on mógł wrócić do związków, które zerwał w wyniku choroby albo podjąć porzuconą pracę. Z takimi niepowodzeniami niestety przyjdzie mu się pogodzić, co stwarza niebezpieczeństwo nawrotu depresji.
Niemniej jednak, ludzie którzy wygrali z depresją, twierdzą, że stali się silniejsi. Są świadomi tego, że objawy depresji mogą powrócić, ale świadomość ta staje się ich siłą, wiedzą bowiem, jak sobie z nimi radzić. Osoby podatne na depresję mogą nawet nie dopuścić do ponownego pojawienia się zaburzeń, choćby zażywając zapisane przez lekarza leki w odpowiednich dawkach i uczęszczając od czasu do czasu na psychoterapię.

Życie po depresji jest chyba nawet bardziej wartościowe, niż przed. Ludzie wiedzą, jak łatwo można stracić radość życia i umiejętność odczuwania przyjemności. Przeżywają więc szczęście w sposób dwa razy silniejszy i są szczęśliwsi niż dawniej. Widmo wiszącej nad nimi depresji nie jest tak odczuwalne na co dzień. Ludzie po depresji starają się czerpać z życia to co najlepsze i nie przejmować się jutrem. Powrót do normalnego życia i egzystowania w społeczeństwie czasem nie jest łatwy, jak nie 
łatwe jest życie i przeszkody, które stawia przed nami ślepy los.

Autor: Sofista, 19 listopada 2010
http://mamzdrowie.pl/zycie-po-depresji/ 


Szafran zapobiega depresji

Znamy już antydepresyjne działanie papryczek chili. Ostatnio naukowcy dowiedli, że podobne właściwości ma szafran, uznawany za najdroższą przyprawę świata. To ważne odkrycie w profilaktyce i leczeniu tej choroby.

Zapobieganie depresji nie jest zadaniem łatwym. Ciągle poszukuje się metod, które poprawią nastrój. Jedną z nich jest szafran, który powoduje większe stężenie dopaminy, nazywanej hormonem szczęścia, odpowiada za uczucie szczęścia.
Uczucie to powstaje w naszym mózgu w wyniku np. uprawiania sportu i w momentach, kiedy czujemy, ze jesteśmy z siebie zadowoleni. Wydzielanie dopaminy może być zakłócone nieprawidłową dietą, papierosami, alkoholem, używkami, które zażywane regularnie, prowadzą do długotrwałego obniżenia nastroju. Taki stan z łatwością może przerodzić się w depresję.

Niebezpieczeństwo depresji

Depresja sezonowa występuje najczęściej u osób młodych (20 - 30 rok życia) i dotyka prawdopodobnie aż 4 % populacji ogólnej. Dla wielu osób sezonowe obniżenie nastroju, może być tylko wstępem do rozwoju depresji długoterminowej. Stąd - koniecznym wydaje się być rozpoznawanie obniżonego nastroju i przeciwdziałaniu temu co zwykło się określać jesienno-zimową chandrą.

Profilaktyka depresji

Zamianom nastroju i złemu samopoczuciu można zaradzić zażywając szafran. Jest to roślina używana jako przyprawa. Pozyskuje się ją ręcznie z pręcików krokusa purpurowego, hodowanego m.in. w krajach Morza Śródziemnego, Iranie i Indiach. Szafran wykorzystywano już w starożytności jako środek o działaniu antydepresyjnym. Dzisiejsze badania medyczne potwierdziły te właściwości szafranu. Dzięki tej roślinie dopamina i serotonina wydzielane są w większych ilościach w ośrodkowym układzie nerwowym. 
Szafran jest lekiem działającym naturalnie, nie tylko poprawia nastrój, ale także pomaga utrzymać równowagę emocjonalną.

Szafran w leczeniu łagodnej depresji

Korzystne działanie szafranu na organizm prowadzi do poprawy nastroju i utrzymania równowagi emocjonalnej. Ponadto - zioło to łagodzi również objawy PMS - napięcia przedmiesiączkowego. Szafran można bezpiecznie stosować przez cały rok, bez obawy o działania niepożądane. To odróżnia go, od np. dziurawca (również działającego antydepresyjnie), który ze względu na swoje fotouczulające działanie ma ograniczone zastosowanie w czasie większego nasłonecznienie (okres wiosenny i letni).