Zasięg oddziaływania jakości małżeństwa rodziców na dzieci w ich dorosłym życiu- Agnieszka Gałkowska.docx

Zasięg oddziaływania jakości małżeństwa rodziców na dzieci w ich dorosłym życiu
Pisze o tym Agnieszka Gałkowska - Zakład Humanizacji Biznesu Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie

Rodzice z całą pewnością są dla swoich dzieci pierwszą parą dwojga ludzi, którą one na co dzień obserwują. Rodzice, jako małżonkowie, chcą tego czy nie, stanowią dla swoich dzieci pierwszy i niepowtarzalny wzór socjalizacyjny. Co więcej , ich pożycie małżeńskie obserwowane w dzieciństwie - jak się okazuje - wywiera znaczący wpływ na rozwój osobowości dzieci, na ich prawidłowe, a nawet ponadprzeciętne funkcjonowanie po latach - w dorosłym życiu. Badania empiryczne na ten temat prowadziła Agnieszka Gałkowska, a ich wyniki przedstawia w artykule opublikowanym w numerze 1/2002 "Małżeństwa i Rodziny".

      Wyniki wymienionych badań przyniosły dość nieoczekiwane, bogate merytorycznie i wręcz odkrywcze rezultaty. Dowiodły mianowicie, że oddziaływanie j a k o ś c i małżeństwa rodziców na ich dziecko jest wyjątkowo silne, wyjątkowo wielostronne i wyjątkowo długotrwałe! Spostrzegana przez dziecko jakość małżeństwa rodziców wpływa m.in.: na ukształtowanie obrazu siebie i poziomu samoakceptacji; na jakość współżycia z innymi ludźmi; na siłę życiowych dążeń i efektywność ich realizowania.

Oto trzy charakterystyczne "portrety osobowościowe" ustalone na podstawie badań:

·         Portret pierwszy - to osoby negatywnie oceniające jakość małżeństwa swoich rodziców. Osoby te są z reguły spięte emocjonalnie, często wręcz emocjonalnie zahamowane oraz skoncentrowane na swojej inności. Są to bowiem osoby nietypowe, oryginalne i wnikliwe w spostrzeganiu i ocenie świata. Lecz zarazem cechuje je bierność oraz tendencja do wycofywania się z wielu ważnych sytuacji społecznych. Utrzymują niewielką ilość kontaktów z ludźmi i raczej nie znajdują w tych osobach oparcia. Nie można jednak powiedzieć, że dzieci małżonków mniej szczęśliwych - w swoim dorosłym życiu źle funkcjonują, albo że są obciążone jakimiś cechami patologicznymi. Tego badania nie wykazały.

·         Portret drugi - to osoby, które w dzieciństwie związek małżeński swoich rodziców oceniały jako przeciętnie udany. Same siebie oceniają one jako jednostki dość typowe, a nawet przeciętne. Nie doznają zupełnie poczucia odmienności czy też niezrozumienia przez otoczenie. W kontaktach z innymi ludźmi przyjmują postawy podporządkowane. Umieją się dobrze porozumiewać z innymi a sprzyja temu pewna konwencjonalność w ich myśleniu oraz niechęć do komplikowania spraw. Zupełnie inaczej do życia podchodzą osoby scharakteryzowane pod hasłem:

·         Portret trzeci są to osoby, które małżeństwa swoich rodziców spostrzegały w dzieciństwie jako bardzo szczęśliwe. One po prostu obdarowane zostały w życiu czymś bardzo cennym otrzymały od swoich rodziców wielki dar. Cechuje je bowiem nadzwyczajna wprost umiejętność nawiązywania satysfakcjonujących kontaktów z ludźmi, których oceniają adekwatnie, nie gloryfikują. Posiadają też rzadko spotykaną elastyczność, właśnie w kontaktach interpersonalnych: potrafią mianowicie przyjmować postawy dominujące jak i z równym powodzeniem postawy podporządkowane - i to zarówno w dziedzinie sprawowania władzy, jak i w dziedzinie sprawowania opieki. Mało tego, cechuje je bardzo rzadko występująca konfiguracja cech osobowościowych. Mianowicie połączenie sprawności działania /przy równoczesnym poszanowaniu norm i wartości/ - z żywą reakcją emocjonalną, z ciepłem i serdecznością, z umiejętnością twórczego, spontanicznego działania. Osoby te potrafią dobrze sobie radzić sytuacjach w trudnych oraz w sytuacjach nadzwyczajnych. Takie cechy osobowości, takie zachowania - zapewniają im ponadprzeciętne, bardzo dobre funkcjonowanie w swoich małżeństwach i rodzinach w ogóle w społeczeństwie. A wszystko to bierze się z bardzo odległej perspektywy dzieciństwa - z mimowolnej obserwacji swoich rodziców bardzo szczęśliwych w swoich małżeństwach