Barry_Maxine_Karaibski_plomien.pdf

Maxine Barry KARAIBSKI PŁOMIEŃ

Prolog

Wielka Brytania

K eith Treadstone uniósł drżącą ręką trzeci kieliszek brandy. Był właśnie

w gabinecie swojego letniskowego domku pod Oksfordem, który już do

niego nie należał. Nadeszła chwila, by zastanowić się nad niepewną

przyszłością. Praca w domu wariatów, jakim bez wątpienia jest londyńska

giełda, zmienia człowieka w kłębek nerwów. Odpoczynek od tego piekła

to konieczność, nie zachcianka. Ale teraz domek przejdzie do przeszłości

- tak jak wszystko, co Keith posiadał. Rzucił to dla czegoś, co nigdy mu

się nie zwróci. To coś nosiło nazwę „Aleksandria”.

Zakrztusił się i pociągnął następny łyk alkoholu.

- Boże - powiedział martwym głosem i sięgnął po stojącą na biurku

fotografię. Długo przyglądał się patrzącej na niego pięknej twarzy. -

Ramona... - Skłonił płowowłosą głowę przed fotografią kobiety w

rozwianej oksfordzkiej todze i westchnął ciężko. - Zawsze byłaś taka

zdolna. Co byś o mnie pomyślała, gdybyś się dowiedziała, jaki jestem.

Głupi, głupi, głupi!

Powinien wiedzieć, że zostanie wykorzystany. Powinien bez trudu

dostrzec fałsz za uśmiechniętymi twarzami i radosnymi głosami. On,

człowiek obracający milionami na giełdzie, sądził, że pozjadał wszystkie

rozumy. Że wszystko wie. Co za kpina! On, stary wyjadacz, dał się tak

nabrać! A teraz musiał zebrać w sobie całą odwagę, jaka mu została - a

nawet jeszcze więcej - i zrobić to, co należy.

Znowu spojrzał na fotografię kobiety, której właściwie bardziej

potrzebował, niż kochał, i westchnął. Pora na rachunek sumienia. Sięgnął

po kartkę z firmowym nadrukiem i napisał na niej dzisiejszą datę. Ale

utknął zaraz po „Droga Ramono”. Co właściwie mógł jej powiedzieć? Że

nie mają już przyszłości, że łączą ich tylko akcje tego przeklętego statku?

Nie. Tak nie można. Musiał pomyśleć o niej. O Ramonie, która była kimś

więcej niż tylko śliczną dziewczyną. O Ramonie, obdarzonej przenikliwą,

błyskotliwą inteligencją i ogromnym, wybaczającym sercem. Musi o tym

pamiętać. W tym jego jedyna nadzieja. To dobre, wybaczające serce...

Zaczął pisać, z wysiłkiem pokonując drżenie dłoni.

„Wiem, że mi przebaczysz, najdroższa. Że wybaczysz mi wszystkie

błędy. Wiesz, że Cię kocham.”

Przerwał i westchnął ciężko. Nie mógł się zmusić, żeby to napisać, żeby

ubrać wszystko w suche, brutalne słowa. Nie mógł jej tego zrobić, a

jednak... musiała się dowiedzieć. Ale jak wytłumaczyć komuś o tak

kryształowej uczciwości, że istnieją zwierzęta kierujące się jedynie

chciwością, że istnieją kreatury o bezwzględności rekina, które mają

czelność nazywać się uczciwymi ludźmi interesu? Jak ma jej powiedzieć,

że spotkał człowieka, który nie cofa się przed niczym? Człowieka tak

niebezpiecznego, że drżał na samo jego wspomnienie.

No pisz, ponaglił go jakiś cichy głosik. Skończ z tym wreszcie. Na

dźwięk nagłego skrzypnięcia za drzwiami poderwał gwałtownie głowę, a

serce zaczęło mu walić jak młotem. Zamglone alkoholem spojrzenie

otrzeźwiało na chwilę, ale dźwięk nie powtórzył się. Może to kot. Wrócił

znowu do niewesołych myśli. Czy da się jeszcze coś uratować? Ramona

tak wiele przy nim przeszła... Czy zechce, czy zdoła stawić czoło

ewentualnemu bankructwu? Ostatnio zaczęła zdradzać niepokój, którego

dotąd u niej nie zauważał. Raz czy dwa usiłowała zmusić go do swoich

słynnych „poważnych rozmów” o przyszłości ich związku. Za każdym

razem udawało mu się jakoś załagodzić sytuację. Wziąć ją na litość.

Zapewnić o swojej miłości, lojalności, oddaniu.

Ale nie o namiętności. Tego nie mógł jej dać.

Wielki, biało-czarny kocur wskoczył bezszelestnie na ogrodowy mur i

zaczął myć sobie pyszczek. Zielone ślepia zwróciły się w stronę domu, z

którego dobiegł jakiś suchy trzask. Po chwili przez trawnik przeszedł

spokojnie nie znany mu mężczyzna. Skręcił w spokojną wiejską uliczkę i

wsiadł do samochodu. Makary wrócił do przerwanej czynności. Kiedy

tylko skończy z toaletą, pójdzie do domu i zacznie miauczeć pod

drzwiami. Pan podrapie go za uszami, a on nagrodzi go za to rozkosznym

mruczeniem. A potem dostanie pyszne kocie chrupki.

Ale pan Makarego nie otworzy mu drzwi. I nigdy więcej nie podrapie go

za białym uchem.

R amona King weszła do mrocznego wnętrza cichego kościoła. Matka

szła tuż za nią, patrząc z niepokojem na napięte szczupłe ramiona córki;

westchnęła głęboko. Srebrzystozłote włosy Ramony zalśniły w mdłym

świetle, wpadającym przez okna. Wiele osób siedzących w ławkach

odwróciło się w ich stronę. Choć pogrzeb Keitha odbywał się w małym

miasteczku Foyle, w kościele zjawili się jego londyńscy koledzy.

Kazanie było miłosiernie krótkie. Ramona siedziała nieruchomo, jak

odrętwiała. W drzewach przed kościołom świergotał jakiś ptak i znowu

poczuła łzy napływające do oczu. Ktoś szturchnął ją delikatnie. Spojrzała

nieprzytomnie na matkę, rzucającą garść ziemi na trumnę. Ledwie

docierało do niej to, co mówił pastor. Mechanicznie spełniła swoją

powinność. Bezsens tego wszystkiego był tak dręczący, że chciało jej się

krzyczeć.

Keith odszedł. Nie mogła tego przyjąć do wiadomości. Keith nigdy nie

popełniłby samobójstwa. Nieważne, co mówi policja i gazety. Nie mogła

się z tym pogodzić. A przecież przyzwyczaiła się już, że wszystko potrafi

sobie wytłumaczyć. Ta błyskotliwość towarzyszyła jej od

najwcześniejszego dzieciństwa. Już jako mały berbeć starała się

przeniknąć ukryte mechanizmy wszystkiego, z czym się stykała. Głód

wiedzy rósł w niej stopniowo w miarę upływu lat, aż wreszcie zdobyła

stypendium w Somerville College na cieszącym się wielkim

powodzeniem wydziale nauk ekonomicznych.

A teraz nagle nic nie przychodziło jej do głowy...

Policjant powiedział, że jej narzeczony zginął od strzału w głowę. Spytał,

czy Keith Treadstone miał niemiecki pistolet z czasów drugiej wojny

światowej. Nie było to żadną tajemnicą. Broń należała do jego ojca, który

przywiózł ją z wojny jako ponurą pamiątkę. Ale dlaczego strzelił z niej do

siebie? Dlaczego nie zostawił chociaż krótkiego listu, jakiegoś

wyjaśnienia?

Ramona poruszyła się i z zaskoczeniem odkryła, że siedzi w długim

czarnym samochodzie, jadącym w stronę domku Keitha. Nie pamiętała,

jak się w nim znalazła. Zadrżała. Weź się w garść, dziewczyno, pomyślała

posępnie. To zupełnie bez sensu.

- Dobrze się czujesz, kochanie? - zagadnęła cicho Barbara King.

Jej córka skinęła mechanicznie głową, ale nie czuła się dobrze i obie o

tym wiedziały.

Po chwili samochód zatrzymał się za ciemnoniebieskim dżipem, który

jechał przed nimi. Szofer otworzył im drzwi, z wysiłkiem omijając

wzrokiem bujny biust blondynki, ukryty pod czarnym jedwabiem

marynarki, a także jej długie, kształtne nogi opięte wąską spódnicą.

Martin Turner, notariusz Keitha, przyjrzał się kobietom wysiadającym z

czarnego wytwornego samochodu. Zmierzył aprobującym spojrzeniem

narzeczoną swojego klienta. Miała uderzająco piękne srebrzystozłote

włosy, spływające jej na ramiona jedwabistymi falami. Na tle surowej

czerni ubrania wydawały się jeszcze bardziej olśniewające. Wyciągnął

rękę; uścisnęła ją z niespodziewaną siłą. Przypomniał sobie, że

dziewczyna wykłada na Oksfordzie. Spoczęło na nim spojrzenie wielkich

szarobłękitnych oczu, chłodnych, a jednak zdradzających dziwną

wrażliwość. Nie jest aż tak spokojna, jak udaje, pomyślał i zatroskał się.

Jak ta dziewczyna zniesie to, co wkrótce ją czeka? Testament był

sformułowany bardzo przejrzyście, ale w tych okolicznościach... Martin

otworzył furtkę i drgnął przestraszony. Wielki czarno-biały kocur skoczył

na mur za jego plecami i miauknął przeciągle.

- Cześć, Makary - odezwała się Ramona, wyciągając rękę. Kot otarł się o

nią, muskając jej nadgarstek długimi białymi wąsami. - Całkiem o tobie

zapomniałam. Biedactwo.

- Zdaje się, że karmiła go pani Wibbiscombe - wtrącił Martin, odsuwając

się od kota najdalej, jak mógł. Nie życzył sobie kociej sierści na nowym

garniturze

Ramona King wzięła w ramiona ciężkie zwierzę, przytuliła policzek do

jego jedwabistej głowy i weszła do domku, w którym bywała już tyle

razy. Nic się nie zmieniło, a jednak wszystko wyglądało jakoś inaczej.

Przez chwilę zastanawiała się nad tym zaskoczona. Dopiero po paru

minutach zdała sobie sprawę, że z domku zniknęły różne przedmioty. Czy

nad schodami nie wisiał obraz? I co się stało z tą przepiękną miśnieńską

figurynką, którą tak lubiła?

Usiedli w gabinecie. Ramona nie wypuszczała Makarego z objęć - Keith

tak go lubił.

- Pozwolę sobie ominąć formalności i przejdę do konkretów - zaczął

Martin energicznie. - Keith zostawił pani cały swój majątek.

Ramona skinęła głową; spodziewała się tego. Keith nie miał bliskiej

rodziny oprócz kilku kuzynów, których nigdy nie widział na oczy.

- A jednak... - Martin Turner odkaszlnął z rosnącym zdenerwowaniem. -

Panno King, czy zdawała pani sobie sprawę z udziałów, które Keith

kupował przez ostatnie cztery miesiące? Na własne konto, oczywiście?

Połyskujące srebrem oczy przeszyły go ostrym, inteligentnym

spojrzeniem. Martin wzdrygnął się, jak uderzony prądem.

- Udziały? Nie. Keith raczej nie rozmawiał ze mną o giełdzie. Ja również

jestem ekonomistką. Nie rozmawialiśmy w domu o pracy - wyjaśniła

spokojnie. Był to jej pomysł. Chciała rozmawiać o innych sprawach. O

rodzinie. Dzieciach. Wspólnej przyszłości. Kolejna - daremna - próba

zbliżenia ich do siebie. Przełknęła z trudem ślinę. Poczuła ból

zaciskającego się gardła. Nie wolno się jej załamać. Nie teraz.

- Hmmm. No tak. Czy słyszała pani kiedyś o liniach Aleksander?

- Naturalnie. Lubię na bieżąco dowiadywać się o dużych firmach w

Wielkiej Brytanii. Linie Aleksander posiadają flotyllę statków

pasażerskich. W tej chwili nie mają sobie równych. Niegdyś była to

własność prywatna. W latach pięćdziesiątych założył je Michael

Alexander. Ale po jego śmierci, która miała miejsce blisko dwadzieścia

lat temu, linie stały się własnością państwa. Na ich czele stanął najbliższy

współpracownik byłego właściciela. Firma nieco podupadła, ale teraz

rządy objął jego syn, Damon. Wygląda na to, że udało mu się znowu

rozkręcić interes.

Mówiła spokojnie i naturalnie, czerpiąc fakty z bogatego skarbca swojej

pamięci. Nie zdawała sobie sprawy, że jej wybitna inteligencja może

odstraszać rozmówcę.

- Rozumiem - powiedział Martin, nie zdając sobie sprawy, że do jego

głosu wkradł się wrogi ton. - A zatem prawdopodobnie wie pani, że

Damon Alexander miał zaledwie osiemnaście lat, kiedy dołączył do grona

współpracowników firmy. Teraz stał się posiadaczem większości jej

udziałów. Kilka lat temu został mianowany przewodniczącym. Trzeba

zaznaczyć, że linie Alexander nadal dzierżą palmę pierwszeństwa, ale

muszą stawiać czoło coraz liczniejszej konkurencji. Od śmierci Michaela

Alexandera stopniowo tracą klientów, aczkolwiek jego syn robi, co może,

żeby ratować sytuację. Wbrew wszelkim radom kazał przystąpić do

budowy „Alexandrii”.

Przerwał, mając przykrą świadomość, że Ramona King nie tylko go

rozumie, ale wyprzedza go o kilka kroków.

- Dotychczas, linie Alexander nigdy nie kojarzyły się z prawdziwym

luksusem podróży. Ale „Alexandria” z całą pewnością może się równać z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: